Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Η πιο ανίερη πολιτική εξαπάτηση σε παγκόσμιο επίπεδο είναι, αναμφισβήτητα, αυτή που μοιράζει ελπίδες για ευοίωνο και πολλά υποσχόμενο μέλλον στους πολίτες μιας χώρας, με αντάλλαγμα το παρελθόν τους. Γι’ αυτό, όπως λέει ο Μίλαν Κούντερα, ”Ο αγώνας των ανθρώπων εναντίον της εξουσίας είναι αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης”.
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι πραγματική. Έχει να κάνει με την Νεότερη Ιστορία της Κύπρου. Και η λήθη, στην περίπτωση αυτή, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, γιατί κρύβει το ”ανομολόγητο”: τη σφραγίδα της Ένωσης της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα…
Της ”Ένωσης” που ταυτίστηκε με τη ”Σιωπή” απ’ το ’74 κι ύστερα όχι μόνο λόγω της συγκυρίας των τραγικών γεγονότων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, αλλά και λόγω της πολιτικής και πολιτειακής αλλαγής στην Ελλάδα η οποία έκρινε — διακυβερνητικά — ως επιτακτική την ανάγκη να ”σβήσει” απ’ τη συλλογική, εθνική μνήμη των Ελληνοκυπρίων τους επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες (1940-’50-’60) αγώνες τους.
Τους αγώνες τους για Απελευθέρωση, Ανεξαρτησία και Ένωση της Μεγαλονήσου με την Μητέρα-Ελλάδα. Αγώνες που τους τροφοδοτούσαν οι θυσίες νεαρών ηρώων (βλ. Οκτωβριανά 1931 και Απελευθερωτικός Αγώνας της Κύπρου 1955-’59).
Ηρώων που κυνηγήθηκαν απηνώς, φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν απ’ τους Άγγλους αποικιοκράτες οι οποίοι εφάρμοσαν στυγνές μεθόδους κατά των αγωνιζόμενων Κυπρίων, στην προσπάθειά τους να ανασχέσουν τη λαχτάρα τους για λευτεριά.
Κι αυτό ήταν κάτι που συγκίνησε και την διεθνή κοινή γνώμη, πέραν της ελληνικής — ειδικά μετά το δημοψήφισμα του ’50, όπου το 97% των Ελληνοκυπρίων ψήφισε ”Ελευθερία” και ”Αυτοδιάθεση-Ένωση” με την Ελλάδα — με αποτέλεσμα να γίνει παγκόσμιο αίτημα το αίτημα του κυπριακού λαού.
Όλο αυτή η ομόθυμη στήριξη στους Κυπρίους της εποχής εκείνης αποτελούσε ατράνταχτη επιβεβαίωση ότι έγινε συνείδηση παγκοσμίως πως ”Η λευτεριά δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με αγώνες”, κάτι που ξέχασαν δυστυχώς οι της σύγχρονης εποχής απόγονοι, οι οποίοι βολεύτηκαν να καθεύδουν υπό μανδραγόρα τελούντες υπό εθνική αγρανάπαυση, γιατί έκαναν πρώτο τους μέλημα τον ατομικισμό και την ευζωία προς τέρψιν των πολιτικών καθοδηγητών τους…
Έτσι έγινε και, εκεί που το αίτημα για Ένωση και Αυτοδιάθεση ήταν συνυφασμένο με τον κυπριακό πατριωτισμό, ξεφούσκωσε ξαφνικά (με αφορμή και την εισβολή του Αττίλα το ’74) και χάθηκε εν μια νυκτί η προηγηθείσα αγωνιστική διάθεση των Κυπρίων.
Ήταν μάλιστα τέτοια η ”αμνησία” τους, που έδινε την εντύπωση ότι δεν συνέβησαν ποτέ όλα αυτά τα εξόχως ηρωικά των περασμένων δεκαετιών και ότι ήταν εμποτισμένα πολλά απ’ αυτά με παραμυθητικά στοιχεία…
Φευ!.. Αν είναι κάτι για το οποίο η σύγχρονη Κύπρος έγινε, δυστυχώς, παράδειγμα προς αποφυγή σε παγκόσμια κλίμακα, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ελληνικής καταγωγής κάτοικοί της λησμόνησαν το ηρωικό παρελθόν τους.
Άφησαν πίσω την αγωνιστικότητα και την θυσιαστική φιλοπατρία τους και επιχείρησαν (επιχειρούν μέχρι τώρα, ουσιαστικά) να ξαναγράψουν ιστορία προσαρμοσμένη στα συμφέροντα τρίτων και την πολιτική γραμμή της τρέχουσας πραγματικότητας που είναι γεμάτη συμβιβασμούς, σε αντίθεση με τα οράματα του παρελθόντος.
Σαν αποτέλεσμα αυτού, με ευθύνη και των ελληνικών κυβερνήσεων που αποτελούν αρνητικά πρότυπα για την Κύπρο γιατί προτάσσουν τις κομματικές συσπειρώσεις τους έναντι της εθνικής, έφτασαν οι σύγχρονοι Κύπριοι να κρύβουν το ενωτικό παρελθόν τους με την Ελλάδα και να υποτιμούν τους προαιώνιους συνεκτικούς δεσμούς αλληλεπίδρασης με αυτήν ως του βαθμού να υποκαθιστούν την ελληνική γλώσσα (διάλεκτος της οποίας είναι η κυπριακή) με την αγγλική των πάλαι ποτέ κατακτητών τους.
— Τι τα θέλετε, τι τα γυρεύετε. Το μετέωρο βήμα του Κυπριακού Ελληνισμού μεταξύ μνήμης και λήθης το βιώνουμε χρόνια στην Κύπρο. Στον κόσμο του Όργουελ ζούμε, ουσιαστικά, ακούω τους φίλους Κυπρίους να λένε με λυγισμένη φωνή ομολογώντας, αμέσως μετά, πως οι παλιοί στόχοι και οι επιδιώξεις του Κυπριακού Ελληνισμού για απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, έχουν ατονίσει.
Έχουν δώσει τη θέση τους, πράγματι, στην ηττοπάθεια, την εξασθένηση της μνήμης και τη διάθεση ξεπουλήματος με αποδοχή των κατοχικών δεδομένων. Έτσι με φρίκη διαπιστώνουμε ότι, μέσα σ’ αυτά που ξεχάστηκαν από Ελλαδίτες που συναινούν στη σύγχρονη έκδοση του ”Η Κύπρος κείται μακράν για την Ελλάδα” και Ελληνοκύπριους που έχασαν την ψυχική επαφή τους μ’ αυτήν, είναι οι κοινές εθνικές καταβολές, οι ελληνικές ρίζες τους.
Γι’ αυτήν την απώλεια που προκάλεσε λήθη φέρουν ακέραια την ευθύνη οι εκάστοτε πολιτικές και πολιτειακές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου, γιατί — αντί να τονώσουν τη μνήμη και το εθνικό φρόνημα του λαού τους — άφησαν να επικαλύψει η λησμονιά το κοινό ιστορικό παρελθόν τους δίνοντας άφθονο χωροχρόνο στους Τούρκους να ολοκληρώσουν τα τετελεσμένα του ’74.
Και, επιπλέον, να διαμορφώσουν συνθήκες για νέα τετελεσμένα επωφελούμενοι απ’ την απροθυμία Αθήνας και Λευκωσίας να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα στο Κυπριακού προ του παρατεταμένου αδιεξόδου με στόχο μια λύση εθνικά συμφέρουσα στον Κυπριακό Ελληνισμό έναντι της προτεινόμενης από την Τουρκία Διχοτόμησης (πίσω από την οποία κρύβεται η βουλιμία της για οικειοποίηση του πλούτου της κυπριακής ΑΟΖ) και της ελληνικής–κυπριακής πρότασης για Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία (βρετανο-τουρκικής έμπνευσης πρόταση του ’57, που θα επιταχύνει — αν προκριθεί — την τουρκοποίηση όλης της Κύπρου).
Το αδιέξοδο στο Κυπριακό σίγουρα δεν θα μας βγει σε καλό, γιατί έχουν μεσολαβήσει εντωμεταξύ — με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία — οβιδιακές μεταμορφώσεις της Τουρκίας στο πρόσωπο του Ταγίπ Ερντογάν, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί απ’ αυτήν η στάμπα του εισβολέα-κατακτητή και να έχει υποκατασταθεί — στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης — με το ”σήμα” του ”επιτήδειου ουδέτερου” που έφτασε να στεφθεί ειρηνοποιός με ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας.
Σας ακούω να επανέρχεστε στο θέμα της απώλειας της ιστορικής μνήμης και να βρίσκετε υπερβολικά τα λεγόμενά μου περί της λήθης, γιατί Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι — από κοινού με τους πολιτικούς εκπροσώπους τους — εξακολουθούν, όπως λέτε, να κρατούν ζωντανή την ανάμνηση της θυσίας του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού-Σολωμού και να τους τιμούν αναλόγως.
Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας στην περίπτωση αυτή, αν και η απόδοση τιμών δεν αρκεί όσο δεν υπάρχει δικαίωση μετά θάνατον. Κάτι για το οποίο έπρεπε ήδη να μεριμνήσουν οι κυπριακές και ελληνικές ηγεσίες απ’ το 1996 και εντεύθεν.
Να μεριμνήσουν με διεθνή κινητοποίηση, ώστε να μη μείνουν ατιμώρητοι — όπως συμβαίνει ως τώρα — οι γνωστοί δολοφόνοι τους και, μαζί μ’ αυτούς οι άγνωστοι υπαίτιοι και άλλων δολοφονιών που έχουν συντελεστεί σε βάρος Ελληνοκύπριων φρουρών στη ”Γραμμή Αττίλα” (τη διαχωριστική ”Πράσινη Γραμμή” μεταξύ των ελεύθερων και των κατεχομένων περιοχών της Κύπρου).
Ωστόσο το ιστορικό παρελθόν της Κύπρου δεν έχει αφετηρία το 1974 και το 1996, που είναι σχετικά πρόσφατοι οδυνηροί σταθμοί στην Νεότερη Ιστορία της Κύπρου των οποίων γίναμε μάρτυρες οι περισσότεροι.
Ως εκ τούτου, όταν μιλώ για λήθη οφειλόμενη στην ιστορική άγνοια που προκαλεί ψυχική αποξένωση Ελλαδιτών –Ελληνοκυπρίων, εννοώ αυτήν που αφορά στους ενωτικούς αγώνες του κυπριακού λαού για Αυτοδιάθεση-Ένωση με την Ελλάδα, για να μην ανατρέξω και σε παλαιότερα στοιχεία τα οποία αμφότεροι αγνοούν στην πλειοψηφία τους, αν και τους ”δένουν” ιστορικά ως αδελφούς και ισχυρούς εκπροσώπους του Ελληνισμού στη Μεσόγειο.
Και παλαιότερα στοιχεία είναι αυτά που αποδεικνύουν περίτρανα τη συνεισφορά του Κυπριακού Ελληνισμού στους αγώνες για εθνική απελευθέρωση της Νεότερης Ελλάδας. Στοιχεία τα οποία ανάγονται απ’ τον στραγγαλισμό του Ιωάννη Καρατζά (Κύπριου συντρόφου του Ρήγα) ως τη συμμετοχή εκατοντάδων συμπατριωτών του στην Ελληνική Επανάσταση κι ακόμα παραπέρα, με παρακαταθήκη τον όρκο που έδωσαν οι Κύπριοι αγωνιστές, τον οποίο μετέφερε σε μας ο ”Γέρος του Μοριά”, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: ”Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες”!..
Και το παραπέρα πάει απ’ το 1821 ως τις κρητικές επαναστάσεις, τον Μακεδονικό Αγώνα και τους Βαλκανικούς Πολέμους (όπου διέπρεψαν Κύπριοι δάσκαλοι μαχητές). Κι από εκεί μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Κύπριοι πολέμησαν στο Μακεδονικό Μέτωπο, αρκετοί από τους οποίους εθελοντικά) και τον Β’ Παγκόσμιο (έξι χιλιάδες άνδρες του Κυπριακού Συντάγματος πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων).
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ που τελειώνει το πέρας του αφηγήματος. Μόνο μού δίνει την αφορμή, δεδομένων των ανοιχτών λογαριασμών που έχουμε επί 48 χρόνια Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι με τον Τούρκο εισβολέα-κατακτητή της μισής Κύπρου, να προσθέσω στις καμπάνες εθνικής αφύπνισης και τη δική μου, για αγώνα διαρκείας Ελλάδας και Κύπρου μέχρις εσχάτων.
Και το ”εσχάτων” αρχίζει με τη λήξη του εφιάλτη του στρατού κατοχής στο βόρειο τμήμα της Μεγαλονήσου και την ένωση των Κατεχομένων με την ελεύθερη Κύπρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου