Ένα από τα πιο δυνατά βιβλία, το οποίο μπορεί να βοηθήσει ακόμη και αρχάριους στο χώρο της γεωπολιτικής να κατανοήσουν τα τεκταινόμενα είναι το έργο του δημοσιογράφου Τιμ Μάρσαλ με τίτλο: Αιχμάλωτοι της Γεωγραφίας.
Μέσα από τις σελίδες του ο Μάρσαλ εξηγεί με κατανοητό τρόπο, μεταφέροντας παράλληλα την πολύχρονη εμπειρία του ως πολεμικός ανταποκριτής, τη γεωπολιτική κατάσταση στον πλανήτη η οποία σχετίζεται άμεσα με τη γεωγραφία.
Ας μην ξεχνάμε πως οι σταθερές για την κατανόηση της γεωπολιτικής κατάστασης είναι δυο: η ιστορία και η γεωγραφία. Η γεωγραφία μας μαθαίνει ουσιαστικά σπιθαμή προς σπιθαμή το γήπεδο ή, αν θέλετε, την σκακιέρα, στην οποία εξελίσσονται τα παιχνίδια.
Δεν είναι τυχαίο πως ο Μάρσαλ ξεκινάει το βιβλίο με τη Ρωσία, τόσο στο προοίμιο του βιβλίου του όπου αναφέρεται στον Πούτιν, όσο και στο πρώτο κεφάλαιο όπου αναλύει γεωγραφικά την αχανή Ρωσία, τη γη που δεν έχει κανένα βουνό στα δυτικά της (κρατήστέ το αυτό διότι γεωγραφικά εξηγεί γιατί η Ρωσία επιθυμεί κράτη γύρω της που να λειτουργούν ως buffer zone, αλλά και γιατί έχει σημασία για τον έλεγχο της βορειοευρωπαϊκής πεδιάδας).
Για τον Μάρσαλ όλα είναι γεωγραφία (και ιστορία όπως το αποδεικνύει με τις κατάλληλες ιστορικές αναφορές που κάνει στη γραφή του). Ξεκινάει τη ροή του έργου του με τη Ρωσία για να προχωρήσει στην ανάλυση της Κίνας και μετά στις ΗΠΑ. Επειδή είναι από τους δημοσιογράφους που τίποτε δεν το επιλέγει τυχαία, εκτιμώ ότι και η συγκεκριμένη επιλογή του δεν είναι τυχαία, καθώς ο ίδιος από τα γραφόμενα του διέβλεπε πως η γεωγραφία θα μας οδηγούσε στις αναταράξεις της σημερινής εποχής.
Αυτό συμβαίνει διότι στη Δύση αδυνατούμε να αντιληφθούμε τον τρόπο σκέψης του Ρώσου και του Κινέζου, έναν τρόπο σκέψης που είναι εντελώς έξω από τη δική μας θεώρηση και κουλτούρα, Η Δύση έχει αποδείξει πως με δυσκολία μπορεί να αντιληφθεί ότι υπάρχει κάτι άλλο από τον δικό της τρόπο ζωής και θεώρησης των πραγμάτων. Όπως δυσκολεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια (και συνεχίζει να δυσκολεύεται να κατανοήσει το Ισλάμ), έτσι αδυνατεί να αντιληφθεί υπαρξιακά τη Ρωσία, ως φυσική απόγονο της ΕΣΣΔ και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (διότι είναι λάθος να εξετάζουμε τη Ρωσίας μεμονωμένα) και τη Κίνα, έναν πολιτισμό που προσποιείται ότι είναι ένας έθνος (κατά τη ρήση του πολιτικού επιστήμονα - κινέζικης καταγωγής που όμως εργάστηκε στις ΗΠΑ- Λούσιαν Πάι).
Αλλά ειδικά για την περίπτωση της Κίνας επιβάλλεται να βάλουμε στην εξίσωση και το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας, ένα υβρίδιο κομμουνισμού και καπιταλισμού που ελέγχει τους πολίτες με σιδηρά πυγμή.
Όμως, για να μην σας κουράζω με τις δικές μου σκέψεις και να ξαναγυρίσω στο βιβλίο, θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα μικρό απόσπασμα από τις σελίδες του. Όπως αναφέρει λοιπόν στη σελίδα 42 ο συγγραφέας:
Λίγο μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης βρέθηκα στα Ουράλια, στο σημείο όπου η Ευρώπη γίνεται Ασία, μαζί με ένα ρωσικό τηλεοπτικό συνεργείο. Ο εικονολήπτης ήταν λιγομίλητος, καρτερικός, γκριζομάλλης, βετεράνος στο είδος του και γιος του εικονολήπτη του Κόκκινου Στρατού που γύρισε πολλά πλάνα κατά τη γερμανική πολιορκία του Στάλινγκραντ.
Τον ρώτησα:
«Είσαι, λοιπόν, Ευρωπαίος ή Ασιάτης;»
Αφού το σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα, μου αποκρίθηκε:
«Τίποτε από τα δυο- είμαι Ρώσος».
«Είσαι, λοιπόν, Ευρωπαίος ή Ασιάτης;»
Αφού το σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα, μου αποκρίθηκε:
«Τίποτε από τα δυο- είμαι Ρώσος».
Αυτή ακριβώς η απάντηση μαζί με πολλά ακόμη που αναφέρονται στο βιβλίο από τον Μάρσαλ εξηγεί πολλά για την Ρωσία και τις επιλογές της ηγεσίας της σήμερα.
Η θέση της στο σταυροδρόμι Ευρώπης και Ασίας σημαίνει ότι η Ρωσία είναι ο αιώνιος άλλος για τους πάντες: οι Ευρωπαίοι τη θεωρούν μέρος της Ασίας και οι Ασιάτες μέρος της Ευρώπης. Η ίδια φαίνεται πως το τελευταίο διάστημα έχει επιλέξει την ασιατική πλευρά. Εξάλλου την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Πούτιν συναντά τους ηγέτες του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, οι οποίοι συνεδριάζουν στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν.
Και ενώ ο Πούτιν στο περιθώριο της συνόδου συνάντησε τον Κινέζο ομόλογό του και τον ευχαρίστησε «για την ισορροπημένη στάση της Κίνας στην ουκρανική κρίση», φαίνεται πως στο εσωτερικό της Ρωσίας έχουμε το πρώτο ρήγμα στο κράμα ευρασιανισμού και εθνικομπολσεβικισμού που μέχρι τώρα ακολουθούσε η Ρωσία.
Σε λογαριασμούς Ρώσων χρηστών στο telegram παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες μια αγανάκτηση για την ανικανότητα συγκεκριμένων προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας της Ρωσίας.
Μάλιστα πολλοί Ρώσοι ρίχνουν τα βέλη τους σε άτομα που δεν θεωρούν εθνικά Ρώσους, όπως ο Σοϊγκού, ο οποίος γεννήθηκε στην Τούβα κοντά στα σύνορα με την Μογγολία από πατέρα Τουβανό- οι οποίες έχουν τουρκικές καταβολές και κατοικούσαν στη Σιβηρία τη Μογγολία και την Κίνα- και μητέρα κατά το ήμισυ Ουκρανή- και ο Τσεστένος Καντίροφ.Την ίδια ώρα ένας ακόμη Ρώσος ολιγάρχης βρέθηκε νεκρός ή αυτοκτόνησε ενώ πέθανε μυστηριωδώς και ο Βλαντιμίρ Σουνγκόρκιν αρχισυντάκτης της εφημερίδας Komosomolskaya Pravda κατά τη διάρκεια επαγγελματικού ταξιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου