Μετάφραση: Απολλόδωρος
Οι γύπες είναι πουλιά που αναζητούν τραυματισμένα ζώα που πρόκειται να πεθάνουν και στη συνέχεια πέφτουν πάνω τους όταν είναι νεκρά (ή κοντά στο θάνατο) και τα καταβροχθίζουν -αποκρυφιστικά ξεκινώντας με το να τους βγάλουν τα μάτια.
Οι γύπες συνήθως δεν κατατάσσονται στη "ζεστή και χνουδωτή" ανθρωπομορφική ομάδα, παρόλο που επιτελούν σπουδαία υπηρεσία στην οικολογία του πλανήτη, όπως άλλα ζώα που ρίχνονται στον κάδο "αηδία" της ανθρώπινης αντίληψης, όπως οι μύγες, οι αράχνες, οι ύαινες που γελάνε και τα σκαθάρια των πτωμάτων (ποιος ξέρει τι είναι τα σκαθάρια των πτωμάτων; - ΕΙΝΑΙ όμορφα, οπότε πριν μάθετε τι κάνουν για να ζήσουν, μπορεί να σας αρέσουν).
Είμαστε λοιπόν ανθρώπινα όρνεα όταν πέφτουμε πάνω σε νεκρούς ή ετοιμοθάνατους ανθρώπους για τους οποίους έχουμε ακούσει για να δούμε αν είναι εμβολιασμένοι ή όχι και αν αυτό από το οποίο υποφέρουν ή πεθαίνουν οφείλεται στο εμβόλιο; Δύο; Τρεις, Θεός φυλάξοι τέσσερις;
Στην αρχή της τρέλας με τα εμβόλια, ήμουν αρκετά θρασύς και ξεδιάντροπα ξεσπούσα όταν άκουγα για την ατυχία κάποιου, "ήταν εμβολιασμένοι;;;;!!!". Ποτέ δεν είχα το θράσος να το ρωτήσω αυτό στον άνθρωπο που υπέφερε (προφανώς αν ήταν νεκρός), αλλά το έκανα στους φίλους του ή σε όποιον εξηγούσε τι συνέβαινε.
Τελικά υποχώρησα από τα προσωπικά περιστατικά που βίωνα, καθώς μου φαινόταν λίγο πολύ σαν όρνιο, αλλά εξακολουθούσα να ρωτάω τα πρόβατα στην παρέα μου τι σκέφτονται για δεκάδες αθλητές που πέφτουν στα χωράφια, τώρα επεκτάθηκαν σε απλούς μέσους ανθρώπους που δεν ξυπνούν ή σε γιατρούς πολύ νέους για να αντιμετωπίζουν τόσο σοβαρά καρδιακά προβλήματα.
Τώρα δεν κάνω ούτε καν αυτό. Απλά ακούω.
Φαίνεται ότι ο συγκεκριμένος γύπας απλά απολαμβάνει το σοκ να βλέπει κάποιον (πρόβατο) να μην αντιλαμβάνεται το μυστικό. "Θα δεις", λέω στον εαυτό μου, με την κακιά μου φωνή γύπα. "Θα δεις."
Δεν είναι αρρωστημένο αυτό; Ίσως. Αλλά σε τι άλλο θα μας οδηγήσει αυτή η εμπειρία, αν όχι σε αψυχολόγητη τρέλα. Σκεφτείτε το Gollum του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Αυτό δεν είναι που τον κατέστρεψε;
Μας έχουν βάλει σε αυτή τη δυσβάσταχτη θέση να βρίσκουμε "χαρά" ή τουλάχιστον "ικανοποίηση" στο τραύμα του άλλου. Στη χειρότερη περίπτωση είναι μια μορφή schadenfreude, ευχαρίστηση που αντλείται από τη δυστυχία του άλλου. Θα έλεγα όμως ότι αυτό δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Δεν νομίζω ότι αυτό που νιώθουμε (υποθέτοντας ότι οι άλλοι είναι συναδέλφισσες και συναδέλφοι γύπες των εμβολίων) είναι "ευχαρίστηση" και ό,τι κι αν είναι αυτό που νιώθουμε δεν οφείλεται στην ατυχία της υγείας κάποιου άλλου.
Βέβαια, ο ορισμός περιλαμβάνει την "αυτοϊκανοποίηση από τις αποτυχίες κάποιου άλλου" -ίσως αυτό να είναι το πιο κοντινό στον ορισμό του schadenfreude για τους γύπες των εμβολίων.
Θυμάμαι μια σκηνή στην ταινία Fail Safe με τους Henry Fonda, Larry Hagman και Walter Matthau. Υποθέτοντας ότι οι περισσότεροι από εσάς την έχετε δει, δεν θα επεκταθώ: η σκηνή για την οποία μιλάω διαδραματίζεται στο δωμάτιο επιχειρήσεων όπου όλοι οι στρατιωτικοί έχουν αναλάβει το καθήκον να καταρρίψουν τα δικά τους αεροπλάνα επειδή τους είχαν δοθεί λανθασμένες εντολές να ρίξουν πυρηνικά στη Μόσχα.
Οι ΗΠΑ καταφέρνουν να καταρρίψουν ένα από τα αεροπλάνα ως μοναδικό τρόπο για να αποφύγουν την πυρηνική καταστροφή. Όλοι στην αίθουσα επιχειρήσεων ζητωκραυγάζουν. Τους λένε αμέσως να σωπάσουν, πράγμα που κάνουν συνειδητοποιώντας το "λάθος" τους.
Σίγουρα θα μπορούσαμε να βρεθούμε σε παρόμοια θέση στην καθημερινή μας ζωή, όπου ο μόνος τρόπος για να διορθωθεί ένα πρόβλημα, ένα τεράστιο πρόβλημα, είναι να δουν οι άνθρωποι με τα μάτια τους το αποτέλεσμα του προβλήματος (όπως οι ανεπιθύμητες ενέργειες των εμβολίων) υποφέροντας άμεσα από το πρόβλημα. Είναι σίγουρα μια στιγμή γνωστικής ασυμφωνίας, αλλά τουλάχιστον κατανοητή αν έχετε επίγνωση ολόκληρης της αλήθειας που την περιβάλλει.
Φυσικά η "ευθυμία" για τα εμβόλια δεν είναι ίδια με τη σκηνή από το Fail Safe. Σίγουρα δεν υπάρχει πανηγυρισμός, μόνο ένα αρρωστημένο αίσθημα απόγνωσης, αλλά και το αίσθημα της επικύρωσης, που είναι το παρακινδυνευμένο κομμάτι, "αυτό ακριβώς έλεγαν ότι θα συμβεί".
Αυτό είναι ξεκάθαρα απογοητευτικό, αλλά εμπεριέχει και μια δόση ελπίδας. "Ίσως αυτό να είναι αρκετό για να το μάθουν όλοι και μετά να κάνουν κάτι γι' αυτό". ΥΠΑΡΧΟΥΝ θεραπείες για τον μετριασμό της παθολογίας των εμβολίων, αλλά φυσικά κανείς ή πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι τις χρειάζονται.
Πρόσφατα είδα την εκπομπή του Stew Peters για τους Καναδούς γιατρούς που "πέφτουν σωρηδόν νεκροί" από τότε που οι γιατροί υποχρεώθηκαν να κάνουν το τέταρτο αναμνηστικό εμβόλιο για να εργαστούν (νομίζω ότι αυτό έγινε στην Αλμπέρτα του Καναδά, αλλά είμαι σίγουρος ότι συμβαίνει και σε άλλα μέρη). Γιατί αυτό δεν θεωρείται ασυνείδητο να το αγνοήσουμε; "Λοιπόν, πολλοί άλλοι γιατροί που πήραν το αναμνηστικό είναι μια χαρά, μόνο 28 πέθαναν ξαφνικά". Δύο από αυτούς είχαν καρκίνο... αυτό τους βγάζει από την κατηγορία "που προκλήθηκε από το εμβόλιο"; Δεν το νομίζω.
Υπάρχουν πολλές παρόμοιες παρουσιάσεις σε τοκ σόου πρόσφατα για τέτοια πράγματα, "Σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου ενηλίκων", γιατροί που πεθαίνουν μετά το τελευταίο εμβόλιο, καρκίνοι που επανεμφανίζονται με ορμή μετά από χρόνια ύφεσης, παιδιά που πεθαίνουν από μυοκαρδίτιδα. Αυτά είναι μόνο μερικά από αυτά που έπεσαν στην αντίληψή μου: εδώ, εδώ και εδώ.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης. Ακούω τις ίδιες ιστορίες από φίλους και συναδέλφους. Αν είναι πρόβατα που μου τα λένε, είναι απλά σοκαρισμένοι, αλλά φυσικά δεν το συσχετίζουν με το εμβόλιο. Αν είναι ερπετά είναι και αυτοί σοκαρισμένοι, αλλά όχι τόσο για το τι συμβαίνει, αλλά επειδή κανείς άλλος (πρόβατα) δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει καθόλου.
Μόλις τις προάλλες πήγαινα σε ένα εστιατόριο με τη γυναίκα μου και πέρασα από ένα σπίτι στη γειτονιά με ένα περιπολικό στο δρόμο και ένα μαύρο φορτηγάκι του ιατροδικαστή να πλησιάζει στο σπίτι. Η σύζυγός μου λέει: "Θεέ μου, υποθέτω ότι κάποιος πέθανε. Πόσο λυπηρό".
Στο δρόμο για το σπίτι είδαμε σε ένα άλλο μέρος της γειτονιάς ένα ασθενοφόρο με τα φώτα να αναβοσβήνουν στο δρόμο κάποιου. "Ουάου", λέει η γυναίκα μου. "Ουάου, όντως", μουρμουρίζω - δύο ουάου για δύο διαφορετικούς λόγους. Η γυναίκα μου πιστεύει ότι είναι σύμπτωση. Εγώ όχι, δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο.
Αλλά είναι σύμπτωση; Είμαι παρανοϊκός; Ίσως. Αλλά ο συναγερμός μου για τους γύπες χτυπάει και αρχίζω να εύχομαι να ήξερα αν κάποιο από τα θύματα ήταν εμβολιασμένο.
Πρόσφατα αποφάσισα ότι ο νούμερο ένα ένοχος για το ότι τα πρόβατα κοιμούνται είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα μέσα ενημέρωσης έπαιζαν πάντα το ρόλο του αμερόληπτου μέλους της οικογένειας που θα σας ενημέρωνε για οποιαδήποτε διαφθορά έβλεπε στους ηγέτες μας ή σε άλλες ομάδες που προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή μας. Νομίζω ότι αυτό εξακολουθεί να ισχύει (ότι οι άνθρωποι βασίζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για αυτόν τον λόγο), αλλά η διαφθορά βρίσκεται τώρα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τουλάχιστον στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.
Μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου για να πιστεύουμε ότι οτιδήποτε άλλο εκτός από τους New York Times, την Washington Post, το CNN ή άλλες μαριονέτες του συστήματος, είναι καθαρή ανοησία. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Πιστεύω ότι αν οποιοσδήποτε από αυτούς τους "θεούς των μέσων ενημέρωσης" έγραφε μια ιστορία όπως αυτή που βλέπουμε καθημερινά στα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, πολλά κεφάλια προβάτων θα άλλαζαν γνώμη ανεξάρτητα από το τι είχαν να πουν οι σεβαστοί παπαγάλοι της κυβέρνησης
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι αγωνιζόμαστε και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη με όλα αυτά. Έτσι τα όρνεα βγαίνουν όχι ως κατασπαράκτες ψοφιμιών, αλλά ως περίεργα και εν μέρει μπερδεμένα παπαγαλάκια που προσπαθούν να βρουν επιβεβαίωση σε μια θάλασσα αδυσώπητων ψεμάτων. Δεν θέλουμε οι συνάνθρωποί μας να υποφέρουν και να πεθάνουν, απλά θέλουμε όλοι να δουν την αλήθεια όπως εμείς.
Το κοτοπουλάκι δεν ήθελε να πέσει ο ουρανός, ήθελε απλώς να ξέρουν όλοι ότι πέφτει, ώστε να αποφύγουν τα συντριπτικά και καταστροφικά αποτελέσματα. Η δική μας ιστορία της Μικρής Κότας είναι διαφορετική από την κλασική, επειδή στη δική μας ιστορία ο ουρανός πέφτει πραγματικά και πολύ λίγοι βλέπουν ότι πέφτει.
***********
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου