Ομιλείτε την ελληνικήν; (φάρμακον)

Δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που μνημονεύω τον ιερό Αντισθένη, η ρήση του οποίου έχει μείνει φάρος εις το διηνεκές: «αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις»! Δηλαδή ότι το να αναζητεί κάποιος την ερμηνεία των λέξεων, είναι η αρχή προς τη σοφία του. Και τούτο διότι όλες οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας, έχουν μία ερμηνεία. Αναφέρομαι βεβαίως στην καθαρά ελληνική γλώσσα και όχι στις λεκτικές προσμίξεις οι οποίες γέμισαν το λεξιλόγιό μας είτε από τη ρωμαϊκή – βυζαντινή εποχή είτε από την εποχή της τουρκοκρατίας, είτε από την εποχή της κατοχής, είτε – τέλος – από την εποχή της σύγχρονης ξενομανίας. 

 

Με την πάροδο των ετών – αιώνων, πολλές αρχαίες ελληνικές λέξεις έγιναν είτε «αντιδάνεια» (ήτοι ήταν αρχικώς ελληνικές, ύστερα τη δανείστηκαν οι ξένοι και επανήλθαν στην ελληνική γλώσσα με άλλον τονισμό), είτε άλλαξαν ερμηνεία.

 

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιδανείου, είναι η λέξη «πλανήτης«, η οποία χρησιμοποιείται προκειμένου να ονομάσουμε / περιγράψουμε ένα ουράνιο σώμα το οποίο έχει μία σταθερή πορεία – τροχιά. Η αρχαία ελληνική λέξη ήταν «πλάνητας» και σήμαινε «ο περιφερόμενος, εκείνος ο οποίος περιφέρεται γενικώς, ο περιπλανώμενος». Η λέξη ελήφθη από τους ξένους, μετετράπη σε «planet» και επανήλθε ως «πλανήτης».  

 

Σήμερα ερευνούμε τη λέξη «φάρμακο«. Η σημερινή απόδοση της λέξεως έχει την έννοια του θεραπευτικού σκευάσματος. Ηταν όμως πάντα έτσι;  

 

Η απάντηση είναι: όχι! Η λέξη «φάρμακο», άλλαξε ερμηνεία σχετικά πρόσφατα. Λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποια όμως είναι η αρχική της έννοια;  

 

Στην αρχαία ελληνική, η λέξη «φάρμακο» ήταν αυτό που σήμερα αποκαλούμε «δηλητήριο«. Δηλαδή ένα σκεύασμα με το οποίο μπορούσε κάποιος να προκαλέσει κακό σε κάποιον άλλο. Ακόμα και να τον δολοφονήσει. Τα φάρμακα χωρίζονται σε στερεά, σε αέρια και σε υγρά. Εκείνα που τρώγονται δηλαδή, εισπνέονται και πίνονται.  

 

Ο παρασκευαστής δε των φαρμάκων, ονομαζόταν «φαρμακός» ή «φαρμακεύς«. «Φαρμακός» ονομαζόταν και εκείνος ο οποίος δηλητηρίαζε κάποιον. Ωστόσο, εμφανίζεται μία ακόμα ερμηνεία της λέξεως «φαρμακός», η οποία είναι ακόμα πιο τραγική: φαρμακός αποκαλούνταν και εκείνος ο οποίος θυσιάζονταν σε κάποια τελετή, ώστε να καθαρθεί μία πόλη. Επίσης, φαρμακό αποκαλούσαν κι εκείνον που θυσιάζονταν γενικώς στο βωμό.  

 

Παράλληλα, υπάρχει και η μεταφορική έννοια της λέξεως, η οποία εχρησιμοποιήτο για να δηλώσει τον άχρηστο, το «χαμένο κορμί», τον δόλιο (αυτόν που έχει δόλιους σκοπούς, κινείται με δόλο), το κάθαρμα κοκ.  

 

 

Από το φάρμακο, προέρχονται: 

• Φαρμακεύω: δηλητηριάζω, ασκώ μαγεία   
• Φαρμακεία:παρασκευή / χρήση δηλητηρίου, δηλητηρίαση   
• Φαρμακώ: ασθενώ
  
• Φαρμακεύς: φαρμακοποιός, κατασκευαστής δηλητηρίων  
• Φαρμακίς: κατασκευάστρια δηλητηρίων  
• Φαρμακόνω: δηλητηριάζω κάποιον   
• Φαρμάσσω: θεραπεύω, δηλητηριάζω

Παν. Ε. Γιαννακόπουλος, «Λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας», εκδόσεις «Πελεκάνος», σελ. 534  

 

Συχνά χρησιμοποιούμε τη λέξη «φαρμακώθηκα», όταν θέλουμε να πούμε ότι κάτι που δοκιμάσαμε ήταν πικρό ή είχε απαίσια γεύση. Δηλαδή, στην ουσία λέμε «δηλητηριάστηκα». Την ίδια λέξη χρησιμοποιούμε όταν η συμπεριφορά κάποιου ήταν τέτοια που μας στεναχώρησε πολύ. Μας πίκρανε.  

 

Γνωστή επίσης είναι η φράση «θα φαρμακωθώ», η οποία λέγεται σε υπέρτατες στιγμές απόγνωσης ή θλίψης και σημαίνει «θ’ αυτοκτονήσω με δηλητήριο».  

 

Γιατί όμως έγινε αυτή η μετατροπή της έννοιας και από δηλητήριο μετατράπηκε σε θεραπευτικό σκεύασμα;  

 

Ας ρίξουμε μία μάτια στα συστατικά που εμπεριέχονται στα… «φάρμακα». Ας πάρουμε όποιο φάρμακο θέλουμε και όποιο κουτί θέλουμε. Θα δούμε ότι πρόκειται για σκευάσματα με χημικά στοιχεία. Δηλαδή, ένα φάρμακο, αποτελεί τη σύνθεση χημικών στοιχείων. Αυτό, από μόνο του παραπέμπει στους αλχημιστές. Κατά κάποιον τρόπο, θα λέγαμε ότι οι αλχημιστές ήταν οι πρόδρομοι της σύγχρονης ιατρικής «επιστήμης».  

 

Τα χημικά στοιχεία που συνθέτουν ένα σύγχρονο φάρμακο όμως, αντιδρούν με τα χημικά στοιχεία που υπάρχουν στον οργανισμό μας. Καθώς αυτά τα στοιχεία των φαρμάκων είναι στην πλειοψηφία τους ξένα στον οργανισμό μας ο οποίος καλείται δια της βίας να τα αφομοιώσει, προκαλούνται οι λεγόμενες «παρενέργειες» ή «ανεπιθύμητες αντιδράσεις«. Αυτές οι παρενέργειες, οδηγούν κάποιες φορές σε μόνιμα προβλήματα ή – ακόμα χειρότερα – στο θάνατο. Αυτό οφείλεται είτε στο ότι ο οργανισμός αδυνατεί να απορροφήσει τα χημικά στοιχεία των φαρμάκων, είτε γιατί οι χημικές αντιδράσεις που δημιουργούνται μέσα στο σώμα μας γίνονται τοξικές, προκαλώντας άλλες βλάβες. 

 

Στην πραγματικότητα, τα σύγχρονα φάρμακα είναι όντως δηλητήρια. Κι αυτά τα δηλητήρια, δρουν σιγά σιγά κι αρθροιστικά στον οργανισμό του ανθρώπου. Συσσωρεύονται και όταν συγκεντρωθεί η «κρίσιμη μάζα» των χημικών στοιχείων, τότε ο οργανισμός παθαίνει βλάβες, οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις είναι μη αναστρέψιμες. Το ακόμα χειρότερο είναι, πως για να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε από κάποιο φάρμακο, οι σύγχρονοι «ιατροί» συνταγογραφούν ένα άλλο φάρμακο, το οποίο θα έρθει να προσθέσει κι άλλα χημικά στοιχεία στον οργανισμό, που είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσουν άλλες παρενέργειες οι οποίες θα χρειαστούν άλλα φάρμακα για ν’ αντιμετωπιστούν και πριν καλά καλά το καταλάβει ο ασθενής, θα βρεθεί με ένα φαρμακείο ολόκληρο στο σπίτι του, παλεύοντας να αντιμετωπίσει ένα σωρό βλάβες, εκ των οποίων οι περισσότερες έχουν δημιουργηθεί από τα φάρμακα που παίρνει.  

 

Ενα ακόμα πρόβλημα που αποτελεί κοινό μυστικό, είναι ότι κανένα φάρμακο δε θεραπεύει. Ας πάρουμε για παράδειγμα κάτι που όλοι το έχουμε βιώσει αρκετά συχνά: τον πονοκέφαλο. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είχε ποτέ στη ζωή του πονοκέφαλο. Σωστά;  

 

Οταν λοιπόν έχουμε πονοκέφαλο, καταφεύγουμε στα παυσίπονα. Οπως λέει και η λέξη, προκαλούν παύση του πόνου. Σταματάνε τον πονοκέφαλο. Στην πραγματικότητα τι κάνουν; Καταστέλλουν τα συμπτώματα του πονοκεφάλου. Δε θεραπεύουν τον πονοκέφαλο. Εάν τον θεράπευαν τότε αρκούσε ένα χαπάκι ώστε να μην έχουμε ποτέ ξανά στη ζωή μας πονοκέφαλο.  

 

Αλήθεια όμως… πόσοι από εμάς μπήκαμε στον κόπο να διαβάσουμε τις εσώκλειστες οδηγίες ώστε να δούμε τις παρενέργειες και τις ανεπιθύμητες αντιδράσεις που προκαλεί ένα παυσίπονο; Ελάχιστοι φαντάζομαι… Καν’ τε έναν κόπο, ανοίξτε τώρα ένα κουτί από τα παυσίπονα που χρησιμοποιείτε και διαβάστε το χαρτί αυτό, όσοι δεν το έχετε διαβάσει και μετά αναρωτηθείτε: «αξίζει τον κόπο να πάθω τόσα πολλά για να απαλλαγώ από ένα;»  

 

Ας δούμε μία ασθένεια. Τη λέπρα! Γνωστή και ως «νόσος του Χάνσεν». Αυτή αντιμετωπίζεται με ένα συνδυασμό φαρμάκων, όπως για παράδειγμα (χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση) Rifampicin + Clofazimine + Dapsone, για πιο δύσκολες περιπτώσεις. Μην κάνετε το λάθος να διαβάσετε τις παρενέργειες. Θα σας ανακατευτεί το στομάχι. Κυριολεκτικά…  

 

Η σύγχρονη «επιστήμη» επιμένει ότι παλιά δεν υπήρχε θεραπεία για τη λέπρα. Εκτός του ότι ξεχνάει να πει πως το κοκτέιλ φαρμάκων που δίνεται σήμερα δεν εγγυάται ότι ποτέ δε θα ξαναπάθει λέπρα κάποιος (κι αυτό οφείλεται στην αργή επώαση της νόσου), ξεχνάει να αναφέρει την Centella asiatica (Σεντέλα η ασιατική). Ενα φυτό που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για την αντιμετώπιση της επιδερμικής λέπρας. Εκείνο που επίσης ξεχνούν να αναφέρουν οι «επιστήμονες», είναι ότι καθώς η λέπρα θεωρούνταν (δεισιδαιμονίας ένεκεν) ως σημάδι τιμωρίας των θεών, κανείς ουσιαστικά δεν ασχολήθηκε με την καταπολέμηση της ασθένειας, αλλά ασχολήθηκαν κυρίως με την εξόντωση των ασθενών, θεωρώντας τους ως καταραμένους.  

 

Οπως και να έχει, η «επιστήμη» που πανηγυρίζει πως νίκησε τη λέπρα, στην πραγματικότητα δεν την έχει νικήσει. Απλώς κατάφερε να κάνει τα συμπτώματα να υποχωρήσουν.  

 

Ολα τα σύγχρονα φάρμακα λοιπόν, καταπολεμούν τα συμπτώματα. Κανένα δε θεραπεύει. Κι είναι πολύ λογικό άλλωστε! Κατ’ αρχήν, δε θα υπήρχαν φαρμακοβιομηχανίες εάν θεραπεύονταν οι ασθένειες. Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι έμποροι ελπίδας. Πουλάνε ελπίδα στους ασθενείς και αυξάνουν το τζίρο. Πλουτίζουν πατώντας κυριολεκτικά σε πτώματα.  

 

Κατά δεύτερον, το μεγαλύτερο ποσοστό της σύγχρονης «ιατρικής» είναι θεωρία! Κανείς ουσιαστικά δε γνωρίζει το πώς δημιουργείται μία νόσος. Εν τάξει, ένα κάταγμα είναι ηλίου φαεινότερο πώς δημιουργείται και πώς επιδιορθώνεται. Ο «λύκος» όμως; Κανείς δεν ξέρει πώς δημιουργείται ο λύκος, αλλά φάρμακα θα σου δώσει! Πώς μπορεί να καταπολεμηθεί κάτι που δε γνωρίζουμε με τυχαία φάρμακα… μόνο η σύγχρονη «επιστήμη» το γνωρίζει… Δεν έχει σημασία άλλωστε το πώς δημιουργείται μία ασθένεια. Αρκεί να σε μπουκώσουν με φάρμακα.  

 

Κατά «σύμπτωση», τα ηγετικά στελέχη και οι ιδιοκτήτες των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών, ασχολούνται πολύ με το μυστικισμό. Οι περισσότεροι είναι μέλη σε απόκρυφες Στοές και Συνάξεις.  

 

Θα με ρωτήσει κάποιος, για ποιο λόγο το αναφέρω αυτό…  

Οπως είδαμε παραπάνω, φαρμακός ήταν εκείνος που θυσιαζόταν είτε για να σωθεί μία πόλη, είτε ως θύμα μυστικιστικής τελετής! Η δολοφονία του γινόταν συνήθως με χρήση δηλητηρίου.  

 

Κι αναρωτιέμαι λοιπόν… Μήπως τελικά οι φαρμακοβιομηχανίες στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν τα φάρμακα θυσιάζοντας μαζικά την ανθρωπότητα σε κάποια μυστικιστική τελετή;  

 

πηγή

Share