Λοιπόν μαζεύτηκε όλη μαζί η πρώην Γιουγκοσλαβία, βάζοντας 203 “ποντάκια” σε μια βδομάδα και η Ελλάδα έστειλε μόνον ΕΞΗ, τον έφεδρο λοχία Δημήτρη Ίτσιο και 5 φαντάρους, που “σκόραραν” 233 ποντάκια σε 3 μέρες. Δεν υποτιμώ τον γίγαντα Ίτσιο και την ομάδα του αλλά η Ελλάδα έχει πολλούς σαν αυτούς. Απλά κάποιοι μανιωδώς τους κρύβουν κι εγώ τους φανερώνω για να τους σπάσω τα νεύρα, κυρίως όμως για να αποδώσω τιμή σε αυτούς τους ήρωες! ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!
Η αληθινή Ιστορία λοιπόν κατέγραψε:
Ηρωική χαρακτηρίστηκε από όλους, ακόμα κι από τον εχθρό, η μάχη των Ελλήνων στρατιωτών στα μακεδονικά οχυρά, ενώ δεν είναι λίγες κι οι ιστορίες ανδρείας, γενναίων στρατιωτών κι αξιωματικών που συγκινούν μέχρι και σήμερα. Μία από αυτές, είναι κι η ιστορία του έφεδρου λοχία Δημήτρη Ίτσιου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της αντίστασης στο πολυβολείο Π8, στην Ομορφοπλαγιά του Μπέλες πάνω από το χωριό Άνω Πορρόια Σερρών.
Ο Ίτσιος, μαζί με 5 φαντάρους, αποφάσισαν να πολεμήσουν μέχρι το τέλος, καθώς το συγκεκριμένο πολυβολείο κάλυπτε την υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών κι η αποστολή τους ήταν να αντέξουν όσο περισσότερο μπορούσαν, προκειμένου να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο.
Στους Γερμανούς, είχε απομείνει μόνο μία λύση για να τους αφοπλίσουν: Να πάνε οι ίδιοι και να πάρουν τα όπλα τους.
Ο Ίτσιος άντεξε, παραμένοντας στη θέση του, μέχρι να τελειώσουν τα πυρομαχικά. Περίπου 33.000 σφαίρες στοίχισαν τη ζωή σε 232 Γερμανούς κι ενός συνταγματάρχη που τέθηκε επικεφαλής της επίθεσης. Ο Έμπελινγκ κι οι στρατιώτες του έπεσαν νεκροί σοκάροντας τους υπόλοιπους Γερμανούς.
Ο αριθμός ήταν ασύλληπτος, ως αποτέλεσμα αντίστασης 6 ατόμων, καθώς σύμφωνα με σχετικές έρευνες, λιγότερους σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της γερμανικής εισβολής (μάλλον παρελάσεως) τον Απρίλιο 1941.
Ο Ίτσιος έχει εντολή να υποχωρήσει, αφού κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο, ωστόσο οι Γερμανοί κατάφεραν να τον εγκλωβίσουν. Ο έφεδρος λοχίας, αντιλαμβανόμενος τη δυσκολία της κατάστασης, έδωσε την εντολή στους στρατιώτες να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει την αντίσταση. Οι φαντάροι υπάκουσαν εκτός από 2 άνδρες, που κατάγονταν από το διπλανό χωριό. Οι 3 άνδρες έμειναν για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι. Κατορθώνοντας το ακατόρθωτο, τους νίκησε τελικά το αναπόφευκτο. Δεν τους εξόντωσαν ούτε οι βολές των Στούκας, ούτε το πυροβολικό των Γερμανών, ούτε οι επιθέσεις των επίλεκτων χερσαίων δυνάμεων της Βέρμαχτ, αλλά η εξάντληση των πυρομαχικών τους. Μην έχοντας στη διάθεσή τους άλλες σφαίρες, αναγκαστικά παραδόθηκαν. Οι Γερμανοί διστακτικά και με χίλιες προφυλάξεις τους πλησίασαν κι ο επικεφαλής τους άνοιξε διάλογο με τον λοχία, σύμφωνα με τον στρατιώτη Ιωάννη Κοζάρτση, που ήταν παρών στη μάχη:
Ο στρατηγός Shorner, με θιγμένο τον εγωισμό του ρώτησε τον ήρωα Ίτσιο:
– Ποιος είναι ο Διοικητής σου στο πυροβολείο;
– Εγώ είμαι, απάντησε ο Ιτσιος.
– Δεν υπάρχει αξιωματικός;
– Οχι!
– Ξέρεις ότι για χάρη σου έχασα έναν αντισυνταγματάρχη και 232 στρατιώτες;
– Λυπάμαι στρατηγέ, αλλά υπερασπίζομαι την πατρίδα μου!
Μετά από αυτό ο Shorner έδωσε εντολή παρουσίασης όπλων σε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου κι αμέσως μετά έδωσε διαταγή ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΙ ο Ίτσιος, ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ της συνθήκης της Γενεύης, αλλά να μην πειραχτούν οι δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του, τους οποίους απελευθέρωσε στα Ανω Πορρόϊα!!! Επρόκειτο για το πρώτο έγκλημα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες της Βέρμαχτ επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των στρατιωτών του λοχία Ίτσιου που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του, ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι με περίστροφο, ενώ είχε ήδη παραδοθεί. Ο σημερινός επισκέπτης του Π8 μπορεί να εντοπίσει ακόμη και τον βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε.
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ (;;;) ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΠΟΥ ΞΕΠΟΥΛΟΥΝ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΓΚΑΟΥΛΑΪΤΕΡ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΟΜΩΣ ΤΟ ΛΑΔΑΚΙ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΧΑΜΠΑΡΙ.
Όσο για τους γερμανούς, σύντομα θα τους δούμε να έρχονται στα μέρη μας επαιτώντας “arbeit?”.
Γι αυτό και το συμβολικό στην φωτογραφία του άρθρου “Ελλάδα-Γερμανία: 1941-0”.
ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ
Πως κατάντησαν το Ελληνόπουλο
ΟΥΤΕ ΑΥΤΑ (και δεν βάζω άλλα για να μην ανακατωθούμε περισσότερο)
Τι διάολο, ακόμα βελανίδια τρώνε, πόση βαρβαρότητα, ακόμα και στα ζώα;
Σε αυτούς κάνουν ντεμενάδες οι αστράτευτοι κουραμπιέδες χαρτογιακάδες πολιτικοί κοτσαμπάσηδες;
Πόση δουλικότητα πια;
Ας δούμε κάποιους άλλους που τα είπαν:
«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα, σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις … είμαι βέβαιος ότι αυτοί οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα!» (Γεώργιος Σεφέρης)
«Οι έλληνες πολιτικοί έχουν μονίμως ως επάγγελμα την “Σωτηρία της Πατρίδος”. Δι’ ο κι αποφεύγουν επιμελώς να την σώσουν. Μετά την σωτηρίαν δεν θα έχουν επάγγελμα.» (Γεώργιος Σουρής)
«Ποιός είδε κράτος λιγοστό,
σ’ όλη τη γη μοναδικό.
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα.»»
(Γεώργιος Σουρής)
και “να τους κάνει δημοσία δαπάνη κηδείες”… συμπληρώνω …
Θέλοντας όμως να δείξω την διαφορά του Ελληνικού Πνεύματος, μέσα από τα λόγια επιφανούς γερμανού, διαβάστε αυτό:
ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΟΘΕΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΗ …
Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Erhart Koestner έκανε την εξής εξομολόγηση:
«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική ΚΡΗΤΙΚΗ φιλοξενία.
Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν’ ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Koestner: «Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΟΘΕΙ». Απαντά η γυναίκα:
«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου»…
Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΟΘΕΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΗ».
Ιδού η διαφορά μας: ΑΥΤΟΙ ΣΚΟΤΩΝΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΒΑΜΕ ΤΑ ΚΑΝΤΗΛΙΑ! Κι έχεις κάτι ζώα πολιτικούς να μιλάνε για πολυπολιτισμικότητα!!! Που την είδαν, αυτοί οι αυθεντικοί φασιστοναζιστές;
Τέλος να συμπληρώσω πέρα από ιστορικό είναι κι εθνικό λάθος να λέμε ότι οι ιταλοί δεν πολέμησαν γενναία το 40. Τότε προς τι οι δάφνες των Ελλήνων;
Απλά οι άλλοι πολεμούν και ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΑΝ ΗΡΩΕΣ (και μόνον αυτοί).
ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΗΡΩΕΣ.
Οίκτος για τους ελληνόφωνους προδότες.
Λίγα τα ψωμιά τους και φούρκα που τ’ακούνε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου