Του Τιερί Μεϊσάν
Η παραγωγή δεν καθιστά πλέον δυνατή τη ζωή στη Δύση, ενώ η Κίνα έχει γίνει «το εργαστήριο του κόσμου». Μόνο οι ιδιοκτήτες κεφαλαίων βγάζουν χρήματα και πολλά χρήματα. Το σύστημα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Μπορούν οι μεγάλοι καπιταλιστές μαζί να σώσουν την περιουσία τους;
Ο λιμός εξαπλώθηκε στη Δύση μετά την κρίση του 1929. Όλοι οι θεσμοί απειλήθηκαν. Δεν επιβίωσαν παρά μόνο ως αποτέλεσμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ήδη τον 18ο αιώνα, οι Βρετανοί οικονομολόγοι του νεογέννητου καπιταλισμού αναρωτιόντουσαν γύρω από τον David Ricardo για τη βιωσιμότητα αυτού του συστήματος. Αυτό που έφερε πολλά κέρδη στην αρχή, τελικά θα γινόταν συνηθισμένο και δεν θα εμπλουτίζει πλέον τον άνθρωπο του. Η κατανάλωση δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει για πάντα τη μαζική παραγωγή. Αργότερα, οι σοσιαλιστές, γύρω από τον Καρλ Μαρξ [1], προέβλεψαν το αναπόφευκτο τέλος του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυτό το σύστημα θα έπρεπε να είχε πεθάνει το 1929, αλλά προς έκπληξη όλων, επέζησε. Πλησιάζουμε σε μια παρόμοια στιγμή: η παραγωγή δεν πληρώνει πλέον, μόνο η χρηματοπίστωση βγάζει χρήματα σήμερα. Σε όλη τη Δύση βλέπουμε το βιοτικό επίπεδο της μάζας των ανθρώπων να μειώνεται, ενώ ο πλούτος μερικών σπάνιων ατόμων εκτοξεύεται στα ύψη. Το σύστημα απειλεί να καταρρεύσει ξανά και να μην ανακάμψει ποτέ. Μπορούν οι υπερ-καπιταλιστές να σώσουν ακόμα τα περιουσιακά τους στοιχεία ή θα υπάρξει τυχαία ανακατανομή του πλούτου μετά από μια γενικευμένη αντιπαράθεση.
Μόνο αφού έδιωξε τον Λέον Τρότσκι και το όνειρό του για παγκόσμια επανάσταση, ο Ιωσήφ Στάλιν κατάφερε να χτίσει την ΕΣΣΔ χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσει τους λευκούς στρατούς.
Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 1929 ΚΑΙ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Όταν η κρίση του 1929 έπληξε τις Ηνωμένες Πολιτείες, όλες οι δυτικές ελίτ ήταν πεπεισμένες ότι η χήνα με τα χρυσά αυγά ήταν νεκρή. ότι έπρεπε να βρεθεί αμέσως ένα νέο σύστημα, διαφορετικά η ανθρωπότητα θα αφανιζόταν από την πείνα. Είναι ιδιαίτερα διδακτικό να διαβάζουμε τον αμερικανικό και τον ευρωπαϊκό τύπο της εποχής για να κατανοήσουμε την αγωνία που έπληξε τη Δύση. Τεράστιες περιουσίες είχαν εξαφανιστεί σε μια μέρα. Εκατομμύρια εργαζόμενοι βρέθηκαν άνεργοι και βίωσαν όχι μόνο τη φτώχια, αλλά συχνά και την πείνα. Οι λαοί εξεγέρθηκαν. Η αστυνομία πυροβολούσε με πυρομαχικά εναντίον του θυμωμένου πλήθους. Κανείς δεν φανταζόταν ότι ο καπιταλισμός θα μπορούσε να βελτιωθεί και να αναγεννηθεί. Προτάθηκαν δύο νέα μοντέλα: ο σταλινισμός και ο φασισμός.
Αντίθετα με την εικόνα που έχουμε έναν αιώνα αργότερα, τότε όλοι γνώριζαν τα ελαττώματα των ιδεολογιών αυτών, αλλά το πιο σημαντικό και ζωτικό πρόβλημα ήταν να γνωρίζουν ποιος θα κατάφερνε καλύτερα να θρέψει τον πληθυσμό του. Δεν υπήρχε πλέον ούτε δεξιά ούτε αριστερά, μόνο ένας γενικός πανικός. Ο Μπενίτο Μουσσολίνι, ο οποίος ήταν αρχισυντάκτης της κύριας σοσιαλιστικής εφημερίδας της Ιταλίας πριν από τον Α’Παγκόσμιο Πόλεμο, και στη συνέχεια πράκτορας της βρετανικής MI5 κατά τη διάρκεια του πολέμου, έγινε ηγέτης του φασισμού, που τότε θεωρούταν ως η ιδεολογία που θα έδινε ψωμί στους εργαζόμενους. Ο Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος ήταν μπολσεβίκος κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης, εκκαθάρισε σχεδόν όλους τους εκπροσώπους του κόμματός του και τους ανανέωσε για να χτίσει την ΕΣΣΔ, που θεωρούταν τότε ως υλοποίηση της νεωτερικότητας.
Κανένας από τους δυο ηγέτες δεν μπόρεσε να φέρει σε πέρας το μοντέλο του: εντέλει, οι οικονομολόγοι πρέπει πάντα να δίνουν τη θέση τους στους στρατιωτικούς. Τα όπλα έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο. Ήταν λοιπόν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η νίκη της ΕΣΣΔ και των Αγγλοσαξόνων από τη μια πλευρά, η πτώση του φασισμού από την άλλη. Έτυχε ότι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν καταστραφεί από τον πόλεμο και ότι ο πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ, οργανώνοντας τον τραπεζικό τομέα, έδωσε στον καπιταλισμό μια δεύτερη ευκαιρία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανοικοδόμησαν την Ευρώπη χωρίς να συντρίψουν την εργατική τάξη από φόβο ότι θα στραφεί προς την ΕΣΣΔ.
Ο Klaus Kleinfeld είναι διευθυντής του σχεδίου Neom. Κάθεται στα διοικητικά συμβούλια της Λέσχης Bilderberg (ΝΑΤΟ) και του Φόρουμ του Νταβός (NED/CIA).
Η ΚΡΙΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ
Ωστόσο, όταν η ΕΣΣΔ εξαφανίστηκε στα τέλη του 1991, ο καπιταλισμός, στερημένος αντίπαλου ξαναβρήκε τους παλιούς του δαίμονες. Σε λίγα χρόνια, οι ίδιες αιτίες προκαλώντας τα ίδια αποτελέσματα, η παραγωγή άρχισε να μειώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι θέσεις εργασίας μετεγκαταστάθηκαν στην Κίνα. Η μεσαία τάξη άρχισε σιγά σιγά να παρακμάζει. Οι κάτοχοι κεφαλαίων των ΗΠΑ ένιωσαν να απειλούνται. Δοκίμασαν διαδοχικά διάφορες προσεγγίσεις για να σώσουν τη χώρα τους και να διατηρήσουν το σύστημα.
Η πρώτη ήταν η μετατροπή της αμερικανικής οικονομίας σε εξαγωγέα όπλων και η χρήση των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ για τον έλεγχο των πρώτων υλών και των πηγών ενέργειας του μη παγκοσμιοποιημένου μέρους του πλανήτη που χρησιμοποιούνται από τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό το σχέδιο, ήτοι η προσαρμογή στον «χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό» (αν αυτό το οξύμωρο έχει κάποιο νόημα), το δόγμα Rumsfeld/Cebrowski [2], που οδήγησε το αμερικανικό βαθύ κράτος να οργανώσει τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και τον ατέλειωτο πόλεμο στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Αυτό το επεισόδιο έδωσε είκοσι χρόνια ανάπαυσης στον καπιταλισμό, αλλά οι εσωτερικές συνέπειες ήταν καταστροφικές για τις μεσαίες τάξεις.
Η δεύτερη προσπάθεια ήταν το φρένο στο διεθνές εμπόριο και η επιστροφή στην αμερικανική παραγωγή του Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά είχε κηρύξει τον πόλεμο στους ανθρώπους της 11ης Σεπτεμβρίου και κανείς δεν θα τον άφηνε να προσπαθήσει να σώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Έχει εξεταστεί μια τρίτη εξέλιξη. Θα επρόκειτο να εγκαταλείψουν τους δυτικούς πληθυσμούς και να μεταφέρουν τους μερικούς πολλούς δισεκατομμυριούχους σε ένα ρομποτισμένο Κράτος από όπου θα μπορούσαν άφοβα να διοικήσουν τις επενδύσεις τους. Είναι το σχέδιο Neom το οποίο ξεκίνησε ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπεν Σαλμάν στη σαουδαραβική έρημο με την ευλογία του ΝΑΤΟ. Μετά από μια περίοδο έντονης δραστηριότητας, τα έργα βρίσκονται σήμερα σε νεκρό σημείο.
Η πρώην ομάδα του Donald Rumsfeld (συμπεριλαμβανομένων των γιατρών Richard Hatchett [3] και Anthony Fauci [4]) αποφάσισε να ξεκινήσει μια τέταρτη επιλογή με αφορμή την πανδημία Covid-19. Πρόκειται για τη συνέχιση και τη γενίκευση στα ανεπτυγμένα κράτη, αυτού που ξεκίνησε το 2001. Ο μαζικός εγκλεισμός υγιών πληθυσμών ώθησε τα κράτη να δανιστούν. Η χρήση της τηλεργασίας έχει προετοιμάσει τη μετεγκατάσταση δεκάδων εκατομμυρίων θέσεων εργασίας. Το υγειονομικό πάσο νομιμοποίησε μια κοινωνία μαζικής επιτήρησης.
Ο KLAUS SCHWAB ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ (GREAT RESET)
Σε αυτό το πλαίσιο, ο πρόεδρος του Φόρουμ του Νταβός, Klaus Schwab, δημοσίευσε το Covid-19: The Great Reset. Δεν είναι σε καμία περίπτωση πρόγραμμα, αλλά μια ανάλυση της κατάστασης και μια πρόβλεψη για τις πιθανές εξελίξεις. Αυτό το βιβλίο γράφτηκε για τα μέλη του Φόρουμ και δίνει μια ιδέα για το θλιβερό πνευματικό τους επίπεδο. Ο συγγραφέας βάζει κλισέ παραθέτοντας ανακατεμένους μεγάλους συγγραφείς και τους παράλογους αριθμούς του Neil Ferguson (Imperial College) [5].
Στα χρόνια 70-80, ο Klaus Schwab ήταν ένας από τους διευθυντές της εταιρείας Escher-Wyss (απορροφήθηκε από την Sulzer AG) που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πρόγραμμα πυρηνικής έρευνας στη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ· συμβολή που πραγματοποιήθηκε κατά παράβαση του ψηφίσματος 418 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ο ίδιος δεν έχει επομένως καμία ηθική και δεν φοβάται τίποτα. Στη συνέχεια, δημιούργησε έναν κύκλο διευθυντών επιχειρήσεων που έγινε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Αυτή η αλλαγή ονόματος έγινε με τη βοήθεια του Κέντρου Διεθνών Ιδιωτικών Επιχειρήσεων (CIPE) · το εργοδοτικό υποκατάστημα του National Endowment for Democracy (NED/CIA). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εγγράφηκε το 2016 στην ομάδα του Bilderberg (όργανο επιρροής του ΝΑΤΟ) ως διεθνής δημόσιος υπάλληλος, κάτι που δεν ήταν ποτέ επίσημα.
Στο βιβλίο του, ο Klaus Schwab προετοιμάζει το κοινό του για μια οργουελική κοινωνία. Εξετάζει τα πάντα και ό, τι να είναι μέχρι το θάνατο μέσω της Covid-19 του 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Δεν προσφέρει τίποτα το συγκεκριμένο και δεν φαίνεται να προτιμά καμία επιλογή. Απλώς καταλαβαίνουμε ότι ο ίδιος και το κοινό του δεν θα αποφασίσουν τίποτα, αλλά είναι έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Είμαστε προφανώς στο κατώφλι μιας τεράστιας ανατροπής που θα σαρώσει όλα τα δυτικά θεσμικά όργανα. Αυτός ο κατακλυσμός θα μπορούσε να αποφευχθεί με απλό τρόπο, αλλάζοντας την ισορροπία αμοιβών μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου. Ωστόσο, αυτή η λύση είναι απίθανη επειδή θα σήμαινε το τέλος των μέγκα-περιουσιών.
Αν κρατήσουμε αυτά τα δεδομένα στο μυαλό μας, ο ανταγωνισμός Δύσης-Ανατολής δεν είναι παρά μόνο επιφανειακός. Όχι μόνο επειδή οι Ασιάτες δεν σκέφτονται σε όρους ανταγωνισμού, αλλά κυρίως γιατί βλέπουν τη Δύση να πεθαίνει.
Αυτός είναι ο λόγος που η Ρωσία και η Κίνα χτίζουν αργά αλλά σίγουρα τον κόσμο τους, χωρίς καμία ελπίδα να ενσωματώσουν σε αυτό τη Δύση, την οποία θεωρούν ως πληγωμένο αρπακτικό. Δεν θέλουν να τον αντιμετωπίσουν, αλλά τον καθησυχάζουν, του παρέχουν παρηγορητική φροντίδα και τον συνοδεύουν χωρίς να τον αναγκάσουν στην αυτοκτονία του.
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
Παραπομπές
[1] Κριτική στην πολιτική οικονομία, Καρλ Μαρξ (1867).
[2] “Το δόγμα Ράμσφελντ/Σεμπρόφσκι”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 25 Μαΐου 2021.
[3] “Η Covid-19 και η Κόκκινη Αυγή”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 28 Απριλίου 2020.
[4] «Covid-19 : l’étau se resserre autour du docteur Anthony Fauci», Réseau Voltaire, 7 octobre 2021.
[5] “Covid-19: Neil Ferguson, ο φιλελεύθερος Λυσσένκο”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 19 Απριλίου 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου