ξεπήδησε η ιστορία του πλανήτη
ποτάμια αίματος η φυλή σου έχει χύσει
αυτό την έκανε να ωριμάσει και να προχωρήσει
πρώτη στον πολιτισμό να μπει και συνεχίζει
Πλάτυνε τις σκέψεις τους βγάλτες από τη λήθη
τίναξε τις στάχτες της πολυκαιρίας που τις καλύπτει
φώτισε τα έργα τους δες την καινοτομία
δώσε νόημα στων προγόνων σου την πρωτοτυπία
στην Ιθάκη και την Τροία θα βρεις την επιτυχία
Εύκολη και σίγουρη η πεπατημένη
δύσκολη η καινοτομία και ουδόλως εξασφαλισμένη
οι πρόγονοι σου τόλμησαν νέους δρόμους να ανοίξουν
στις επιστήμες, τέχνες και γράμματα να πρωτοτυπήσουν
Όλα δωρεάν στην οικουμένη τάχουν δώσει
τίποτα δεν κράτησαν για το κατόπιν
ο έρωτας για δημιουργία τους είχε καψώσει
σαν αντάλλαγμα πήραν εχθρότητα και κακεντρέχεια
στις Σκυθουπόλεις τους εκτέλεσαν με απέχθεια
Οι θρησκείες τους λαούς χωρίζουν
τους εξαπατούν και με ψέματα τους νανουρίζουν
η καλύτερη θρησκεία η πατρώα λατρεία
μην την εκλάβεις σαν «μυθολογία»
της φυλής μας η χιλιοχρονη Κοσμοθέαση και οχι θεωρία
Τρία θεριά δούλωσαν τον άνθρωπο
η δόξα και το χρήμα τον έκαναν υπεράνθρωπο
με το φόβο και την τρομοκρατία τον τρομάζουν
για να τον κλέβουν και να τον εξουσιάζουν
Η ράτσα μας και από τα τρία νωρίς ελευθερώθηκε
και κάτω από στυγνούς κατακτητές δεν σκλαβώθηκε
άλλους έδιωξε και άλλους αφομοίωσε
μόνο με τους βάρβαρους Τούρκους δεν φίλιωσε
Πολλές πατρίδες έχουμε χαμένες
αλλά δεν τις έχουμε λησμονημένες
ευχή σου δίνω να μην τις ξεχάσεις
σ’ αυτές σεπτά οστά έχουμε θάψει
όπου κι’ αν σκάψεις τον πολιτισμό μας θα ξεθάψεις
Ο αγώνας σου δεν είναι μόνο για τον εαυτόν σου
για τη φυλή σου αγωνίζεσαι και για το βιός σου
αν αυτή προοδεύει ο κόσμος σε παινεύει
Ενας από τη φυλή σου αν χαθεί χάνεται ένα κύτταρο σου
το νιώθεις και πονάς για το χαμό του
αίμα σου είναι και σύντροφός σου
αν ένα μωρό γεννιέται είναι και δικό σου
τώρα η φυλή σου δεν γεννά προμηνύει το θάνατο σου
Όταν τους προγόνους σου τιμάς
δρόμους για τους απογόνους σου ανοίγεις
όλοι σε μιά ρόδα καρφωμένοι που γυρνά
και αιωνιότητα της χαρίζει
όταν τούς περιφρονείς τη ράτσα σου κονταίνεις
να τους μελετάς να τους ανυψώνεις και να τους ευφραίνεις
Ατρόμητος πάντα και γενναίος
να πολεμάς σαν Εχετλαίος
με το όπλο σου στον ώμο και έτοιμο έχε το στόλο
το δάχτυλο σου αεροπόρε στη σκανδάλη
για να μη μας πάρουν το Αιγαίο άλλοι
και στα συνωμοτικά τραπέζια οι μεγάλοι
Αυτός ο πανάρχαιος κώδικας της φυλής σου
λιποψυχία και παράδοση η ντροπή σου
Αιγαίοι, Πελασγοί, Μινωίτες Μυκηναίοι,
Μακεδόνες και Αθηναίοι της οικουμένης εκπολιτιστές γενναίοι
ο Αλέξανδρος στη Δύση δεν πήγε ποτέ
και οι Ευρωπαίοι έμειναν ωφελιμιστές
καιρός να ανθρωπιστές να τους κάνεις
Να πονάς όταν ένα παιδί της φυλής σου πεθάνει
να λυπάσαι όταν ένας στη δουλειά του τη χάνει
τη φτώχεια να βοηθάς όσο η τσέπη σου βαστάει
να θλίβεσαι όταν ένας της φυλής σου φεύγει και δεν γυρνάει
και εσύ άθλιε που ενεργείς αντίθετα από ό,τι ο λαός ζητάει
όταν κάποιος στην εστία σου εισβάλλει
και γεννοβολάει και η Δύση τον συγχωράει
Σαν χελιδόνι μεταναστεύεις και σαν τον πελαργό
Γονίδια πήρες από τον πρόγονο σου Πελασγό
χάριν εργασίας και στη γη ακόμη του πυρός
θάλασσες, αέρα και ωκεανούς οργώνεις
και τη δόξα της Ελλάδος όπου σταθείς να μεγαλώνεις
Τα αρνιά έξω από το κοπάδι ο λύκος τα τρώει
φτιάξε κοινότητες ζωντανό κράτησε το σόι
η εκκλησία λίγο διαφέρει από πολυεθνική εταιρεία
το έθνος δεν την ενδιαφέρει παρά μόνο η πελατεία,
ζήσε τη δική μας κοσμοθέαση με ευκοσμία
κοινός όλων παρονομαστής της πατρίδας μας η σωτηρία
Εξω δεν είσαι μόνο ο εαυτός σου
της Ελλάδας πρεσβευτής στο κάθε κύτταρο σου
δώσε σκληρό αγώνα για να ανέβεις
και της φυλής σου τη λάμψη μακριά να εκπέμπεις
Η αλληλοβοήθεια μέγιστο αγαθό εν ανεπαρκεία
καταστροφικός ο ατομικισμός
και ο εθνικό μας διχασμός εν επαρκεία
Ενώ στους ξένους πολλά έχουμε δώσει
μόνο ο Αλέξανδρος τη φυλή μας μπόρεσε
να την ενώσει
στην οικουμένη να την φθάσει και στα ουράνια
να την υψώσει
σήμερα η ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ θα μας σώσει
και από την ηττοπάθεια θα μας λυτρώσει
να διώξεις το δολερό σαράκι που μας διχάζει
και ο γείτονας με γενοκτονίες μας κατασφάζει
το ΝΑΤΟ παριστάνει το «κουνέλι» και η Αμερική
το σφαγέα πολύ τον θέλει
μόνο ο ΕΑΥΤΟΣ σου μπορεί να σε σώσει
ποιός τη σημαία πρώτος θα υψώσει;
Χρέος στη φυλή σου να εκτελέσεις τη θητεία
να συνεχίσεις το έργο της με σεμνότητα και φιλοπατρία
τα παιδιά σου να διδάξεις να σε ξεπεράσουν
ελεύθερα να ζήσουν και την πατρίδα μας να μην ξεχάσουν
Της φυλής μας να χαρείς τα ήθη και έθιμα
άθλους και ολοκαυτώματα πένθιμα
Ομήρου Οδύσσεια και Ιλιάδα
πνευματική ανάταση και τεχνολογική ικμάδα
Καζαντζάκης, Παλαμάς , Σεφέρης και Ελύτης
ευαγγέλιο σε κάθε ελληνικό σπίτι
τραγωδίες, πανηγύρια και καντάδες
καραβάκια του Αιγαίου και οι ψαράδες
μπάνια στις γαλάζιες ακτές τις δαντελένιες
ηλιοβασιλέματα και γλυκοπενιές σε στιγμές ονειρεμένες
Κέφια με ουζάκι και μεζέ στα Λαδάδικα και Πλάκα
γλέντια και ξεφαντώματα με της Λαμπρής τα πιάτα
πανηγύρια και γιορτές στην επαρχία
θεικοί τόποι στον Αθω , Δελφούς και Ολυμπία
αρχαίοι ναοί των πατρώων θεών του Δία
ακοίμητοι φρουροί του Αιγαίου οι καβοκολώνες
ελληνικά μιλάνε οι ροφοί, τα δελφίνια και οι χελώνες
παγκόσμια σύμβολα της Δημοκρατίας οι Παρθενώνες
υπόδουλος ελληνισμός και εθνικοί αγώνες
Φουστανέλα ο τσολιάς με το τσαρούχι
πεντοζάλης της λεβεντογέννας Κρήτης
θεόρατες βουνοκορφές σε Πίνδο και Βελούχι
ευρυματικός ο Ελληνας όπου κι’ αν πάει
ελληνικές ευωδιές ρίγανι και θυμάρι
είμαστε προνομιούχοι γι’ αυτό μας μισούν οι Τούρκοι
παιδιά όλοι σε ετοιμότητα γιατί βρωμάει μπαρούτι
Ελλάδα μας του αύριο του σήμερα και του χθες
και τη ζωή μου θα δώσω στις προφυλακές
αστραφτερό πετράδι να λάμπεις στο διηνεκές
Αμφικτύων
12/10/ 2021
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
1 σχόλιο:
Η ΦΥΛΗ ΜΑΣ ....!!!
Προσθέτω στο εξαιρετικό πόνημα του αγαπητού Στρατηγού, ένα "επίκαιρο" ποίημα του 1821, που παραπέπει στην μεγαλύτερη ποιήτρια της Βρετανίας φιλελληνίδα, την Ελισάβετ Μπάρετ Μπράουνιγκ... εμπνευσμένο και από ποιήματα του Λόρδου Βύρωνα ...
Είναι τόσο επίκαιρο για σήμερα και συνιστώ να διαβασθεί, διότι έχει συμβολισμούς και διδάγματα, που ίσως κάτι μας διδάξουν ....
Το βασικότερο συμπέρασμα είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι αφού εμείς οι ίδιοι ΕΛΛΗΝΕΣ σήμερα πάψαμε να αγαπούμε την ένδοξη πατρίδα μας, φυγοκεντρικά και αντανακλαστικά όλοι αυτοί οι χιλιάδες λόγιοι ελληνολάτρεις άρχισαν να συρρικνώνονται σήμερα και πρώτοι εμείς φέρουμε ακεραία την ευθύνη με τις ημέρες και "ανθελληνικές" πράξεις μας...
Παρένθεση.
Π.χ. Που είναι καταχωνιασμένο και ξεχασμένο το χιλιοτραγουδημένο και μελοποιημένο από τον αξέχαστο μου φίλο Μάριο Τόκα, ποίημα του Παλληκαρίδη, που έγραψε λίγο πριν απαγχονισθεί και έσμιγε σιαμαία τον έρωτα του στην ΕΛΛΑΔΑ και την αγαπημένη του;;; Που είναι τα χιλιάδες ποιήματα λατρείας και πατριωτισμού για την πατρίδα μας την αγαπημένη; Που;
Ρώτησε τα μάτια που δακρύζουν,
κάποια αλήθεια να σου πουν,
κλαίνε πικρά να σ’ αντικρίσουν
γιατί μπορεί να σ’ αγαπούν.
Την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα
μ’ έναν έρωτα μεγάλο, αληθινό,
τα γαλάζια σου τα μάτια, τα θλιμμένα,
τον καθάριο της, θυμίζουν, ουρανό.
Ρώτησε εκείνη, φλογισμένο
όταν σε δουν, γιατί σιωπούν,
θα κινηθούν κι’ αυτά θλιμμένα
για να σου πουν πως σ’ αγαπούν.
Την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα
μ’ έναν έρωτα μεγάλο, αληθινό,
τα γαλάζια σου τα μάτια, τα θλιμμένα,
τον καθάριο της, θυμίζουν, ουρανό.
Και το ποίημα της Ελισάβετ Μπάρετ που εκφράζει τον έρωτα της στην ΕΛΛΑΔΑ μας ... Περασμένα μεγαλεία ....
Ελλάδα! Ελλάδα ένδοξη! τι παρά ένα όνομα είσαι;
Η ηχώ ενός καταρράκτη αργοσβησμένη;
Κοσμομαγεύτρα κάποτε, νικήτρια η φωνή σου
Αναστενάζει τώρα πια και σιγοτρέμει.
Του κλέους σου το νανούρισμα θε να το τραγουδήσω
Γιατί σ’ αγάπησα Ελλάδα – και στη λύρα
Τα δάχτυλα λυπητερά, απαλά θα αργοκυλήσω,
Στη λήξη της η πένθιμη καντέντσα, λες πεθαίνει
Κι η μελωδία της στους έρημους ανέμους ξεθυμαίνει.
.
Αλήθεια, εγώ σε αγάπησα. Η νεανική ψυχή μου
Έχει τη δόξα άγρια – και σένα – ονειρευτεί
Δεσμά που ελέγχουν μ’ έπαρση τον άνθρωπο, έχει σκίσει
Με τους μεγάλους τάχτηκε, κι ελεύθερους, να ζει.
Ώ, ποιος δεν θάταν ζηλωτής ακόλουθός σου Ελλάδα;
Στη μαγεμένη σου σελίδα έχω ακουμπήσει
Εκστασιασμένος – κι έκλαψα της λευτεριάς την παρακμή
Ώσπου το στήθος να γεμίσει με οργή πατριωτική
Κι ολόρθο ήρωες, ποιητές, σοφούς, να χαιρετίσει.
.
Πού είσαι Αθήνα, σαν πού να είσαι τώρα;
Ελεύθερο το πνεύμα σου – γη ουράνια – απομένει!
Ακόμη σκιάζει η δάφνη το έρημο μέτωπό σου
Ό,τι έχεις συ αφήσει – κι ας είναι ξεραμένη.
Μητέρα των τεχνών, της λευτεριάς, των όπλων!
Αγαπημένο λείψανο, μ’ άνθη στεφανωμένη
Θαμπά, που μόνο η αγάπη μου μπορεί πλέον να δει
Θα σ’ αγαπώ, κι ας έμεινες με ανάσα τρυγημένη
Γιατί είσαι ωραία Ελλάδα, ακόμα και νεκρή!
Α.Α.
Δημοσίευση σχολίου