Ζούμε σε μια προσομοίωση πραγματικότητας, κάπου ανάμεσα στη ζωντανή πραγματικότητα (τη βιόσφαιρα) και ένα εικονικό μετα-σύμπαν (επαυξημένη πραγματικότητα, εικονική πραγματικότητα, κυβερνοχώρος κ.ο.κ.). Όποιος υποτιμά την ατζέντα του μετανθρωπισμού (transhumanism), που έχει προμετωπίδα και μέσο προσέλκυσης το «κοινωνικό φύλο» (gender), τον παραλογισμό της εποχής μας, ας εξετάσει πιο προσεκτικά το θέμα.
Το βιολογικό φύλο είναι αυτό που μας συνδέει καίρια με την ζωή – μας συνδέει με όλο το οικοσύστημα. Αυτός είναι ο λόγος που βάλλεται πανταχόθεν στην εποχή μας – ιατρικά, γλωσσικά, νομικά, αλλά και πολιτικά, σε επίπεδο κυβερνήσεων. Η «διεμφυλικότητα» (transgenderism) είναι μια κερδοσκοπική διαφημιστική εκστρατεία εταιρειών του τεχνολογικού-ιατρικού τομέα, ισοδύναμη με την επιδημία κατάχρησης οπιοειδών (σ.τ.μ. η Αμερική έχει το μεγαλύτερο παγκοσμίως ρεκόρ θανάτων από υπερβολική δόση οπιοειδών) και με προοπτική να την ξεπεράσει. Η υπόθεση αυτή στοχεύει πολύ πιο μακριά από την κερδοσκοπία επιχειρηματικών συμφερόντων στον τομέα της υγείας. Η ιδεολογία του κοινωνικού φύλου (gender), σε συνδυασμό με μια ομοβροντία επίθεσης προπαγάνδας από άλλα πεδία, κατασκευάζει μια εικονική, ψευδή, πραγματικότητα, στην οποία έχουμε ήδη εμποτιστεί, αλλά ενισχύεται ακόμη περισσότερο με το να αποδομεί τον τελευταίο δεσμό μας με τον πραγματικό κόσμο: το φύλο μας.
Τα ανθρώπινα συναισθήματα και η ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε διάφορες κρίσεις ισοπεδώνονται από τη συνεχή έκθεσή μας σε τραυματικές καταστάσεις. Η τεχνολογία μέσω διαδικτύου μας εκθέτει σε τεράστιες δόσεις κακοποιητικού υλικού σέξ και βίας – πόλεμοι και ακραία βία, περίπου άγνωστη μέχρι πρότινος στην ανθρώπινη ψυχή. Όλο αυτό γίνεται για να μας χωρίσει τον ένα από τον άλλο, αλλά και να μας αποκόψει από τη γη στην οποία γεννηθήκαμε. Αποξενωνόμαστε για να προστατευθούμε, υποτίθεται, και έτσι γινόμαστε σκληροκάρδιοι, χωρίς γνήσια αισθήματα και την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Από την άλλη πλευρά, μας επιβάλλεται ένα επίχρισμα επιφανειακής φροντίδας, που καλλιεργείται από τις διαφημίσεις και την προπαγάνδα εταιρικών συμφερόντων, αλλά δεν έχει ουσία – θυμίζει τους αλκοολικούς, που πνίγουν στο ποτό τα πραγματικά τους αισθήματα..
Στη διάρκεια του Β Παγκόσμιου Πολέμου και του πολέμου στο Βιετνάμ, οι Αμερικανοί ήταν ενωμένοι, με ουσιαστική ενότητα. Τότε ανησυχούσαμε για τις οικογένειές μας και τους γύρω μας,που είχαν χάσει κάποιον δικό τους. Πλέκαμε ρούχα για τους στρατιώτες και στέλναμε δέματα με δώρα. Γράφαμε επιστολές. Συγκεντρωνόμασταν με τους γείτονες για να πούμε τα νέα που είχαμε. Σήμερα σπανίζουν οι άνθρωποι που είναι σε θέση να σου πουν πόσους πολέμους αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας. Δεν μας ενδιαφέρει, έχουμε αποξενωθεί εξαιτίας των υπερβολικών δόσεων βίας, στην οποία εκτιθέμεθα μέσω της τεχνολογίας.
Όσο περισσότερο αποξενωνόμαστε τόσο λιγότερο αισθανόμαστε- συναισθανόμαστε αυθεντικά και τόσο περισσότερες πράξεις κτηνωδίας αποδεχόμαστε ως «φυσικές». Σε κανένα επίπεδο δεν είναι τόσο φρικτά φανερό αυτό όσο στο μέτωπο της βιομηχανίας του «κοινωνικού φύλου» όπου, στο πλαίσιο της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών, επιβάλλεται συχνά βίαιη ιατρική παρέμβαση με τη σημαία των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της θεραπευτικής στήριξης. Έχουμε γίνει ζωοτροφή για έναν high tech μύλο που σκοπό έχει να μας συγχωνεύσει με τις μηχανές. Δεν απέχουμε πολύ από την μετα-ανθρώπινη κατάσταση την οποία θέλει να δημιουργήσει το εταιρικό κράτος. Πολλοί από εμας στον δυτικό κόσμο έχουμε συγκεντρωθεί στις μεγαλουπόλεις και ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο κοντά σε μηχανές απ’ ότι κοντά σε φίλους και συγγενείς της πραγματικής ζωής ή κοντά στη φύση. Είμαστε στεγανοποιημένοι στα αυτοκίνητά μας, στα γραφεία μας, μπροστά στους υπολογιστές και στα κινητά μας τηλέφωνα, στο διαδίκτυο κυρίως. Δεν ζούμε στη βιόσφαιρα, στο περιβάλλον του καμβά της ζωής μας, στην οποία μετέχουμε και έχουμε σχέσεις αλληλεξάρτησης με ανθρώπους. Δεν γνωρίζουμε την προέλευση των τροφίμων που καταναλώνουμε και προτιμούμε έτσι, διότι αν γνωρίζαμε τι τρώμε σε πολλές περιπτώσεις δεν θα θέλαμε να το φάμε. Αντίστοιχα δεν ξέρουμε τι συστατικά έχει το φαγητό μας. Δεν ξέρουμε τι πρωινό παίρνουν οι αγαπημένοι μας. Η πραγματικότητα έχει γίνει μία τουριστική ατραξιόν, ένα αξιοθέατο που επισκεπτόμαστε στον «ελεύθερο» χρόνο που μας απομένει, από την εικονική περίπου πραγματικότητα στην οποία υπάρχουμε.
Αν η ιατρική κοινότητα μας πει ότι το φύλο των παιδιών μας πρέπει να υποστεί επέμβαση για να προσαρμοστεί και να ξεπεράσει τα αισθήματα «δυσφορίας φύλου» που αναπτύχθηκαν σε ένα περιβάλλον αποξένωσης, ποιοι είμαστε εμείς να αντιταχθούμε σε αυτό; Αν η βιομηχανία «κοινωνικού φύλου» μας λέει ότι αυτό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα, έτσι θα πρέπει να είναι. Αν το Χόλυγουντ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προωθούν αυτό το «γενναίο lifestyle», ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε;
Αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, θα χάσουμε τα παιδιά μας και το μέλλον! Πράγματι, είμαστε ήδη τόσο πολύ βουτηγμένοι στη συνθετική πραγματικότητα. Πολλοί από εμάς θεωρούμε αποδεκτό να συρρικνωθεί η ολοκληρωμένη ανθρώπινη φυλετική ταυτότητα παιδιών και ενηλίκων σε τεχνητά κατασκευασμένα αναλώσιμα τμήματα για χρήση από άλλους. Την ιατρική και πολιτική επίθεση στο ανθρώπινο φύλο την δεχόμαστε «χαλαρά», πιστεύοντας ότι φανερώνει έναν ιδιαίτερο τύπο ανθρώπου, που χρειάζεται μια νέα κατηγοριοποίηση και δικαιώματα στο πλαίσιο του νόμου για να λειτουργεί έξω από την πραγματικότητα ενός ανθρώπινου γένους με διμορφικό βιολογικό φύλο. Αυτοπροσδιορίζονται ως «τρανς», ισχυριζόμενοι ότι κάνουν μετάβαση από κάτι σε κάτι άλλο (αυτό δεν ισχύει!), βγάζοντας τον εαυτό τους από την ανθρώπινη κατηγορία στην οποία οι υπόλοιποι εμείς ζούμε. Αίφνης, μας απευθύνονται όπως και εμείς αυτοπροσδιοριζόμαστε ως «βιολογικοί» άνδρες και γυναίκες – λες και υπάρχει και κάτι άλλο.
Η κοινωνία στην εποχή μας αλλάζει δραστικά και ριζηδόν, από συμφέροντα και την υποδούλωσή μας στην τεχνολογία για να εξυπηρετήσει την ψευδαίσθηση ενός τάχα διαφορετικού είδους ανθρώπου. Μέχρι στιγμής, οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κάνει μετάβαση από ή προς κάτι. Είναι άνθρωποι, σαν εμάς τους υπόλοιπους, αλλά ο μύθος έχει ισχυρή απήχηση και όλοι τον δέχονται. Αυτοί οι άνθρωποι είναι καταναλωτές και προβάλλονται ως ζωντανές διαφημίσεις προπαγάνδας για τον κατακερματισμό ολοκληρωμένων ανθρώπων – ανδρών και γυναικών – σε κομμάτια αναλώσιμα.
Αλλά εμείς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΝΙΩΣΟΥΜΕ αυτό, δεν μπορούμε να νιώσουμε την αποδόμησή μας. Αισθανόμαστε αυτό που μας έχουν πει να αισθανόμαστε, ότι είναι γενναιότητα για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι υποφέρουν περισσότερο από κάθε άλλον. Αυτοί είναι οι πιο ευάλωτοι, οι πιο αυτοκτονικοί και οι πιο καταπιεσμένοι. Είναι καταναλωτές. Το έμβλημά τους, μια σημαία άσπρη-ρόζ και μπλέ, είναι εταιρικό λογότυπο, κάποια στιγμή αντικατέστησε τις σημαίες των βετεράνων πολέμου στον Λευκό Οίκο και τώρα κυματίζει στην Ανταρκτική. Δεν έχει μεγαλύτερη δύναμη από το λογότυπο της Nike. Δεν είναι πραγματικό το προϊόν. Οι ίδιες εταιρείες που προωθούν την αποσύνδεση από το σώμα ως προοδευτική ιδεολογία, που μας λένε ότι νοιάζονται για τους περιθωριακούς της κοινωνίας, αυτές καταστρέφουν τον φυσικό κόσμο και κατασκευάζουν συνθετικά προσομοιώματα, καλλιεργώντας την αποδοχή μας, ότι είναι ουτοπία.
Το 1965 η εταιρία Monsanto μας έδωσε τη μοκέτα γκαζόν για τις αυλές μας, κατέστρεψε την ακεραιότητα συστατικών της τροφής μας και τώρα έχουμε τις συνθετικές ταυτότητες φύλου. Είμαστε περίκλειστοι σε έναν εικονικό κόσμο, τον οποίον δεν βλέπουμε.
Αυτά δεν είναι αποκυήματα φαντασίας. Η Silicon Valley, σε σύμπραξη με τους κολοσσούς της ιατρικής βιομηχανίας και την υποστήριξη των δισεκατομμυριούχων τραπεζιτών, μας πουλάνε μία «μοναδικότητα», μια πραγματικότητα της νευροεπιστήμης, ένα μετασύμπαν, μία εικονική πραγματικότητα. Μας λένε τι φτιάχνουν τη στιγμή που το φτιάχνουν. Είμαστε τόσο βυθισμένοι σ’ αυτό ώστε δεν ξέρουμε τι είναι πραγματικό, τι αισθανόμαστε, ποια είναι η αλήθεια, τι είναι ορθό. Σε δέκα χρόνια πού θα βρισκόμαστε; Σκεφθείτε πόσο απέχουμε από αυτούς που συγκεντρώνονταν γύρω από το ραδιόφωνο με βαριές καρδιές και αργότερα με τις πρώτες τηλεοπτικές εκπομπές, πριν από εκατό χρόνια, για να μάθουμε τη μοίρα των συμπολιτών μας σε απομακρυσμένους πολέμους. Τώρα μαζευόμαστε γύρω από την τηλεόραση σαν ηδονοβλεψίες, ενώ ο ευνουχισμός ενός νέου άνδρα (του Jaron Bloshimsky (aka ‘ Jazz Jennings’) προβάλλεται ως «ριάλιτυ» διασκέδαση. Νεαρές γυναίκες, που τους απέκοψαν με ιατρική επέμβαση τους υγιείς μαστούς τους, χρησιμοποιούνται σε διαφημίσεις εταιρειών για να πουλάνε απελευθέρωση από την έμφυλη πραγματικότητά μας…
Το φύλο μας είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της ύπαρξής μας σε μια βιόσφαιρα, απ’ οτιδήποτε άλλο σκεφθούμε. Είναι η ρίζα μας στον πραγματικό κόσμο. Πώς θα ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από την εικονική πραγματικότητα, η οποία επιβάλλεται από συμφέροντα επιχειρηματικά που μας λένε ότι το φύλο μας δεν είναι πραγματικό;
Οποιαδήποτε αποδοχή του «διεμφυλικού» μύθου ισχυροποιεί μία εικονική πραγματικότητα την οποία το κράτος χτίζει για εμάς, μια κουλτούρα για την οποία έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου. Δεν είναι πραγματική. Δεν είναι τύπος ανθρώπου ο διεμφυλικός! Είναι μια διαφημιστική καμπάνια για τη διάλυσή μας ως κοινωνία – η αποδόμηση του ανθρώπινου αναπαραγωγικού φύλου και, τελικά, της ανθρωπότητας όπως την ξέρουμε ως τώρα.
Δεν υπάρχουν «άνθρωποι με κοινωνικό φύλο»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου