Μετάφραση: Απολλόδωρος
Ο δανεισμός χρημάτων με τόκο έχει καταδικαστεί από ανθρώπους όπως ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος, ο Σενέκας και ο Κικέρων, οι πρώτοι πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας, η πλειοψηφία των παπών και των συνόδων μέχρι το 1983, όπως επίσης και σύγχρονοι συγγραφείς όπως ο Γκαίτε και ο Βάγκνερ.
Ο αγώνας κατά της τοκογλυφίας ανάγεται στις πρώτες γνωστές απαρχές του πολιτισμού. Από την εποχή του Σουμερίου μέχρι σήμερα, οι αξιοπρεπείς άνθρωποι αγωνίστηκαν ενάντια σε αυτό το εργαλείο των δυνάμεων του σκότους. Η χρέωση τόκων καταδικάστηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Το χρήμα ήταν γι' αυτούς κάτι νεκρό- κάτι νεκρό δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Ο Αριστοτέλης έγραψε στο έργο του Πολιτικά (βιβλίο πρώτο, μέρος Χ).
"Το πιο μισητό είδος, και με τον μεγαλύτερο λόγο, είναι η τοκογλυφία, η οποία αποφέρει κέρδος από το ίδιο το χρήμα και όχι από το φυσικό του αντικείμενο. Διότι το χρήμα προοριζόταν να χρησιμοποιείται για ανταλλαγή, αλλά όχι για να αυξάνεται με τόκο... Γι' αυτό από όλους τους τρόπους απόκτησης πλούτου αυτός είναι ο πιο αφύσικος".
Μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα απαγορευόταν στους Χριστιανούς να χρεώνουν τόκους. Η χρέωση τόκων για ένα δάνειο ισοδυναμούσε με φόνο και ληστεία. Αργότερα, όσοι χρεώνουν τόκους αντιμετωπίζονταν ως αιρετικοί.
Ο Μαρτίνος Λούθηρος δήλωσε ξεκάθαρα: "Όλοι οι τοκογλύφοι είναι κλέφτες και ανήκουν στην αγχόνη". Όλοι όσοι δάνειζαν χρήματα με επιτόκιο 5 έως 6 τοις εκατό θεωρούνταν τοκογλύφοι. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα μόνον οι Εβραίοι επιτρεπόταν να δανείζουν χρήματα με τόκο. Στο Δευτερονόμιο απαγορεύεται σε έναν Εβραίο να χρεώνει τόκο από τον αδελφό του. Όμως ο γκόιμ (μη Εβραίος) δεν ήταν αδελφός του. Και για τους Εβραίους εξτρεμιστές η λεηλασία δεν ήταν άγνωστη.
Στην αρχαία Βαβυλωνία το νόμιμο επιτόκιο ήταν 30 τοις εκατό για τα χρήματα και 50 τοις εκατό για τα σιτηρά. Στην Ασσυρία δεν υπήρχε ανώτατο όριο για το επιτόκιο. Οι αγρότες ήταν συχνά τόσο βαθιά χρεωμένοι που πέθαιναν από την πείνα μαζί με τις οικογένειές τους. Αυτό οδήγησε σε ανελέητη εκμετάλλευση του εδάφους.
Στην πόλη Ουρούκ της Σουμερίας ζούσαν δύο αδέλφια που δάνειζαν χρήματα με τόκο. Όταν ένας δανειολήπτης δεν μπορούσε πλέον να αποπληρώσει το δάνειό του, έχανε το σπίτι του και έπρεπε να αρχίσει να δουλεύει δωρεάν για τα αδέρφια. Ο δούλος μπορούσε να δανειστεί και σε άλλους εργοδότες. Αυτό είναι ένα κλασικό παράδειγμα οικονομικής δουλείας.
Πριν από σχεδόν 3.700 χρόνια ο ηγεμόνας της Βαβυλώνας, ο Χαμουραμπί (1848-1805 π.Χ.), ο οποίος καταγόταν από τη δυναστεία των Αμορραίων, απαγόρευσε μέσω των νομικών του πράξεων (που περιείχαν 93 παραγράφους) τη λήψη τόκων επί τόκων, πράγμα που σήμαινε ότι ο δανειολήπτης έπρεπε να δώσει επιπλέον των περιουσιακών στοιχείων που είχε δανειστεί το ίδιο ποσό σε αγαθά ή χρήματα. Όποιος παραβίαζε τον κανόνα τιμωρούνταν αυστηρά, αν και ελάχιστοι τον τηρούσαν. Τα 282 καταστατικά του Χαμουραμπί, γραμμένα στα Ακκαδιανά, βρέθηκαν το 1901-1902 σε ανασκαφές στα Σούσα στο αρχαίο Ελάμ (σημερινό Ιράν).
Το 133 π.Χ. ο αντιβασιλέας Τιβέριος Γράκχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προσπάθησε να μειώσει τη δύναμη των χρηματιστών μέσω αυστηρότερων νόμων κατά της τοκογλυφίας και να περιορίσει τη νόμιμη ιδιοκτησία γης σε iugeri (περίπου 600 στρέμματα) ανά οικογένεια. Δολοφονήθηκε την ίδια χρονιά.
Το 48 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας στέρησε από τους χρηματιστές το δικαίωμα να κόβουν νομίσματα και το έκανε ο ίδιος. Με μεγαλύτερο απόθεμα χρήματος μπόρεσε να ανεγείρει πολλά δημόσια κτίρια. Ο απλός λαός λάτρευε τον Καίσαρα για τη συμβολή του στην αύξηση της διαθεσιμότητας του χρήματος. Μετά τη δολοφονία του Καίσαρα έληξε η αφθονία του χρήματος. Η προσφορά χρήματος μειώθηκε κατά 90 τοις εκατό. Οι φόροι αυξήθηκαν στα ύψη. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι άνθρωποι έχασαν τη γη και τα σπίτια τους. Η συκοφαντία του Καίσαρα συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.
Οι μασόνοι ήθελαν να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο για να υπηρετήσουν τους δαίμονές τους κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ού αιώνα.
Η Ιρλανδή οικονομολόγος Margrit Kennedy έχει επισημάνει ότι ένα δάνειο με επιτόκιο ύψους 1% διπλασιάζεται σε 70 χρόνια. Ένα δάνειο με 3 τοις εκατό με συσσωρευμένους τόκους διπλασιάζεται σε μόλις 24 χρόνια. Ένα δάνειο 6 τοις εκατό διπλασιάζεται σε 12 χρόνια και με 12 τοις εκατό το ποσό διπλασιάζεται σε μόλις έξι χρόνια.
Αν κάποιος είχε δανείσει ένα σεντ το 1 μ.Χ. και είχε χρεώσει επιτόκιο 4 τοις εκατό, το 1750 θα μπορούσε να έχει αγοράσει χρυσό που ζυγίζει όσο ολόκληρη η Γη. (Με επιτόκιο 5 τοις εκατό, αυτό θα ήταν εφικτό ήδη από το έτος 1403). Το 1990 θα ήταν σε θέση να αγοράσει 12.246 τέτοια "ψήγματα".
Αυτά τα ακραία παραδείγματα δείχνουν πόσο τρελά ζημιώνει ο τόκος την οικονομία κάθε χώρας.
Μετά τη λεγόμενη Γαλλική Επανάσταση η χρήση του χαρτονομίσματος ήταν ευρέως διαδεδομένη. Οι έμποροι χρυσού άρχισαν να ασκούν οικονομική απάτη για να γίνουν ακόμη πιο ισχυροί. Δάνειζαν κρυφά μέρος του χρυσού που είχε κατατεθεί σε αυτούς και κρατούσαν τους τόκους που έβγαζαν από αυτό το παράνομο δάνειο. Στη συνέχεια οι έμποροι χρυσού εξέδιδαν περισσότερες αποδείξεις (χαρτονομίσματα) καταθέσεων χρυσού από ό,τι είχαν χρυσό, στη συνέχεια δάνειζαν αυτά τα χαρτονομίσματα και χρεώνονταν με τόκο. Δανείστηκαν πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που ο πιστωτής είχε καλύψει. Σύντομα αυτοί οι απατεώνες του χρήματος δάνεισαν έως και 10 φορές περισσότερα από όσα είχαν καταθέσει σε χρυσό.
Αυτή η παραβίαση της εμπιστοσύνης έχει γίνει κοινή σε όλους τους τομείς στον κόσμο των μασόνων. Οι αμερικανικές τράπεζες έχουν το δικαίωμα να δανείζουν 10 φορές περισσότερα χρήματα από όσα πραγματικά διαθέτουν. Αυτό σημαίνει ότι ο τόκος τους στην πραγματικότητα είναι κοντά στο 80% και όχι 8%, όπως επίσημα υποστηρίζεται. Οι μασόνοι τραπεζίτες δημιουργούν χρήματα από το τίποτα και μας αναγκάζουν να πληρώνουμε τόκους γι' αυτά.
Το Πριγκιπάτο της Σιών ξεκίνησε, με τη βοήθεια των χρηματιστών (κυρίως του Πορτογάλου ραβίνου Menasseh ben Israel, ο οποίος ζούσε στην Ολλανδία, και του Antonio Fernandez Moses Carvajal), την εξέγερση του 1642, με επικεφαλής τον Oliver Cromwell, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στην πρώτη δημοκρατία (κοινοπολιτεία) στην Αγγλία το 1649. Το έτος 1643 μια μεγάλη ομάδα πλούσιων Εβραίων ήρθε στην Αγγλία. Συναντήθηκαν με τον πρέσβη της Πορτογαλίας στο Λονδίνο, τον Antonio de Souza, έναν Maranno, όπου συζητήθηκαν περαιτέρω κινήσεις. Όλες οι ενέργειές τους συντονίζονταν από τον Carvajal.
Έχοντας εκθρονίσει και εκτελέσει τον Κάρολο Α΄ το 1649, ορίζοντας τον εαυτό του δικτάτορα το 1653, ο Κρόμγουελ έγινε αιμοδιψής και εχθρικός προς την πολιτιστική ανάπτυξη, αφήνοντας τους χρηματιστές να ενισχύσουν την οικονομική τους δύναμη. Υπό την πουριτανική διακυβέρνηση του Λόρδου Προστάτη Κρόμγουελ, η μουσική και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες απαγορεύτηκαν ουσιαστικά. Ακόμη και τα πολύχρωμα ενδύματα απαγορεύτηκαν.
Τον Νοέμβριο του 1688 (στο ζώδιο του Σκορπιού) ο καθολικός βασιλιάς της Αγγλίας Ιάκωβος Β΄ (Stuart) ανατράπηκε μέσω μιας καλά οργανωμένης εισβολής που χρηματοδοτήθηκε από τους πλούσιους Εβραίους του Άμστερνταμ και καθοδηγήθηκε από το Prieuré de Sion και το Τάγμα της Οράγγης. Ο βασιλιάς εξορίστηκε στη Γαλλία και τον Φεβρουάριο του 1689 ο Γουλιέλμος της Οράγγης, πρίγκιπας του Νασσάου, ανέβηκε στον αγγλικό θρόνο με πραξικόπημα, το οποίο έγινε γνωστό ως “Ένδοξη Επανάσταση”. Ακόμη και οι επίσημοι ιστορικοί παραδέχονται ότι ο λαός δεν συμμετείχε σε αυτό το πραξικόπημα.
Η Αγγλία εκείνη την εποχή βρισκόταν σε κακή κατάσταση μετά από περισσότερα από 50 χρόνια ήταν με τη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες, και ο νέος βασιλιάς, Γουλιέλμος Γ΄ (της Οράγγης), ζήτησε βοήθεια από διάφορους ισχυρούς τραπεζίτες. Αυτοί παρείχαν στο αγγλικό κράτος δάνειο ύψους 1,25 εκατομμυρίων λιρών, αλλά παρέδωσαν μόνο 750.000 λίρες. Οι όροι του δανείου ήταν οι εξής:
- τα ονόματα των δανειστών δεν έπρεπε να αποκαλυφθούν,
- και εκείνοι εγγυήθηκαν το δικαίωμα ίδρυσης της Τράπεζας της Αγγλίας, οι διευθυντές της οποίας είχαν εξασφαλίσει να δημιουργήσουν απόθεμα χρυσού, ώστε να μπορούν να εκδίδουν δάνεια αξίας 10 λιρών για κάθε λίβρα κατατεθειμένου χρυσού στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας.
Τους επιτράπηκε επίσης να ενοποιήσουν το εθνικό χρέος και να εξασφαλίσουν την πληρωμή της πρόσοδου και των τόκων μέσω της άμεσης φορολόγησης του λαού.
Η ιδιωτική Τράπεζα της Αγγλίας ιδρύθηκε το 1694 με απόλυτο έλεγχο του νομίσματος (δικαίωμα έκδοσης χαρτονομισμάτων). Ο τοκογλυφικός δανεισμός χρημάτων μπόρεσε να συνεχιστεί σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα. Έτσι, ο αγγλικός λαός υπέστη ένα τεράστιο εθνικό χρέος. Οι φόροι έπρεπε να αυξηθούν και οι τιμές διπλασιάστηκαν. Για τους μασόνους τραπεζίτες ήταν απαραίτητο να έχουν το μονοπώλιο στην έκδοση χρήματος. Με αυτόν τον τρόπο ήταν σε θέση να αποκομίζουν τεράστια κέρδη και να ελέγχουν επίσης τις πολιτικές διαδικασίες.
Η Τράπεζα της Αγγλίας είχε τη δυνατότητα να δανείζει χρήματα σε ποσό 10 φορές μεγαλύτερο από την εγγύηση που έθετε ο δανειστής. Με επιτόκιο 5% χρειάστηκαν μόνο δύο χρόνια για να κερδίσει η τράπεζα ένα ποσό ίσο με την αρχική εγγύηση.
Μέχρι το έτος 1698 το εθνικό χρέος είχε αυξηθεί από ένα και ένα τέταρτο εκατομμύριο λίρες σε 16 εκατομμύρια. Το 1815 ήταν 885 εκατομμύρια λίρες και το 1945 είχε αυξηθεί σε πάνω από 300 δισεκατομμύρια λίρες, ποσό που αντιστοιχούσε στο 45% του ΑΕΠ.
Ούτε καν η Επιτροπή Macmillan, η οποία διορίστηκε το 1929, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποιος κυβερνούσε την Τράπεζα της Αγγλίας.
Μόνον ένα όνομα διέρρευσε - αυτό του Rothschild. Όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι ξεκίνησαν και χρηματοδοτήθηκαν από το οικονομικό συγκρότημα που προέρχεται από μία και μόνη τραπεζική οικογένεια - τους Rothschild.
Στις Κάτω Χώρες, οι μυστικές εταιρείες είχαν καταφέρει να ιδρύσουν μια κεντρική τράπεζα ήδη από το 1609. Περίπου 40 από τις σημαντικότερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου ιδρύθηκαν με παρόμοιο τρόπο όπως αυτή της Τράπεζας της Αγγλίας. Με αυτόν τον τρόπο οι μασονικοί τραπεζίτες κυβέρνησαν τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη στον κόσμο με τον τόκο δανεισμού ως μέθοδο, τις κεντρικές τράπεζες ως μεσάζοντες, τους πολιτικούς ως ανδρείκελα και τους ανθρώπους ως αδαείς μισθωτούς σκλάβους.
Οι ελεγχόμενες από τους μασόνους τράπεζες μπορούν έτσι να κυβερνούν την πολιτική ζωή δρώντας χωρίς να γίνονται αντιληπτές. Ο αγγλικός λαός ενίσχυσε την εξουσία αυτών των αόρατων μασόνων πληρώνοντας φόρους επί τρεις αιώνες. Οι κεντρικές τράπεζες υποτίθεται ότι διατηρούσαν την οικονομία σταθερή.
Στην πραγματικότητα λειτουργεί εντελώς διαφορετικά.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έγραψε για τις βρετανικές αποικίες στη Βόρεια Αμερική τη δεκαετία του 1750:
"Πουθενά στη Γη δεν μπορεί κανείς να βρει έναν πιο ευτυχισμένο και ευημερούντα λαό".
Εξήγησε ότι αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι: "εμείς στις αποικίες φτιάχνουμε το δικό μας νόμισμα", το οποίο ονομαζόταν "αποικιακό scrip". Εξήγησε περαιτέρω:
"Με την έκδοση του δικού μας νομίσματος μπορούμε να ελέγχουμε την αγοραστική του δύναμη και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τόκους σε κανέναν".
Σε αυτές τις βρετανικές αποικίες της Νέας Αγγλίας, υπήρχε πλούτος που ερχόταν σε έντονη αντίθεση με τη φτώχεια και τη δυστυχία στην Αγγλία. Υπήρχαν αρκετά χρήματα και ήταν σίγουρα άτοκα.
Όταν οι μασόνοι τραπεζίτες στην Αγγλία άκουσαν την ομιλία του Φραγκλίνου στο βρετανικό κοινοβούλιο, φρόντισαν να απαγορεύσει το κοινοβούλιο στις αποικίες να χρησιμοποιούν το δικό τους χρηματοπιστωτικό σύστημα και αντ' αυτού απαίτησαν να χρησιμοποιούν τοκοχρεολύσια σε χρυσό και ασήμι. Μόνο μια ανεπαρκής ποσότητα αυτού του χρήματος έπρεπε να είναι διαθέσιμη. Η προσφορά χρήματος μειώθηκε στο μισό και οι αποικίες αναγκάστηκαν να δανείζονται χρήματα από την Τράπεζα της Αγγλίας. Το αποτέλεσμα ήταν απότομες αυξήσεις των τόκων και των τιμών. Μέσα σε ένα χρόνο οι δρόμοι γέμισαν από ανέργους.
Στα αμερικανικά σχολικά βιβλία ο λόγος που αναφέρεται για το ξέσπασμα του Επαναστατικού Πολέμου ήταν ο φόρος του τσαγιού, αλλά σύμφωνα με τον Φραγκλίνο:
"οι αποικίες ευχαρίστως θα είχαν αντέξει τον μικρό φόρο [του 2%] για το τσάι και άλλα πράγματα, αν δεν ήταν ότι η Αγγλία αφαίρεσε από τις αποικίες τα χρήματά τους, γεγονός που δημιούργησε ανεργία και δυσαρέσκεια".
Το αποτέλεσμα της επιρροής των αγγλικών τραπεζών στο βρετανικό κοινοβούλιο ήταν η φρικτή φτώχεια στην Αμερική. Όταν είχε δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση, ήταν εύκολο να προετοιμάσουν τον κόσμο για πόλεμο, πράγμα που οι μασόνοι έκαναν με ικανοποίηση. Ήθελαν μια ασφαλή βάση για τις μελλοντικές παγκόσμιες δραστηριότητές τους.
Μεταξύ των ανθρώπων που συνέταξαν το Σύνταγμα του 1787, υπήρχαν εκείνοι που πίστευαν ότι έπρεπε να προστατευτεί κανείς από την οικονομική αποστράγγιση των διεθνών τραπεζιτών. Ως εκ τούτου, το άρθρο Ι, παράγραφος 8 του Συντάγματος αναφέρει: "Το Κογκρέσο έχει την εξουσία ... να κόβει χρήματα, να ρυθμίζει την αξία τους ...".
Ο Alexander Hamilton, μασόνος και υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του George Washington, αλλά και πράκτορας των διεθνών χρηματιστών, διέταξε την ίδρυση μιας ιδιωτικής τράπεζας της Ένωσης και την εισαγωγή του τοκοχρεολυσίου. Το επιχείρημά του ήταν απλό: "Ένα περιορισμένο εθνικό χρέος θα ήταν ευλογία για ένα έθνος". Θεωρούσε επικίνδυνο για την κυβέρνηση να εκδίδει το δικό της νόμισμα.
Έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες απέκτησαν την πρώτη τους κεντρική τράπεζα το 1791. Ήταν ιδιόκτητη, αλλά είχε συμβόλαιο που διήρκεσε μόνο 20 χρόνια. Δεν ανανεώθηκε όταν έληξε. Ο Andrew Jackson αναφέρθηκε στο γεγονός ότι το Σύνταγμα είχε δώσει στο Κογκρέσο το δικαίωμα να εκδίδει νόμισμα σε επαρκή ποσότητα, αλλά όχι να μεταβιβάζει αυτό το δικαίωμα σε άλλους.
Ο ιστορικός Richard Boesen αποκάλυψε ότι ο μασόνος Nathan Rothschild (1777-1836), ο οποίος το 1806 είχε ιδρύσει την τράπεζά του στο Λονδίνο και ο οποίος χρηματοδότησε εν μέρει τους ναπολεόντειους πολέμους μέσω της Τράπεζας της Αγγλίας, εξέδωσε στη συνέχεια τελεσίγραφο - είτε θα ανανεωνόταν το συμβόλαιο είτε θα γινόταν πόλεμος. Ο Jackson αποκάλεσε τους μασόνους τραπεζίτες ένα μάτσο κλέφτες και υποσχέθηκε να τους εξοντώσει. Ο Rothschild έδωσε τις δικές του εντολές: "Δώστε ένα μάθημα σε αυτούς τους θρασύδειλους Αμερικανούς. Αναγκάστε τους να επιστρέψουν σε αποικιακό καθεστώς".
Η βρετανική κυβέρνηση άρχισε να περιορίζει το αμερικανικό θαλάσσιο εμπόριο και να ελέγχει την αμερικανική επέκταση στον Καναδά. Ο πρόεδρος James Madison το 1812 δεν είχε άλλη επιλογή από το να αφήσει το Κογκρέσο να κηρύξει πόλεμο στην Αγγλία. Η πρόθεση του ηγέτη των μασόνων, του Rothschild, ήταν να ερημώσει τη χώρα σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Αμερικανοί να αναγκαστούν να ζητήσουν οικονομική βοήθεια. Η Μεγάλη Βρετανία, ωστόσο, απέτυχε να ανακτήσει τις χαμένες αποικίες και οι Ηνωμένες Πολιτείες απέτυχαν να καταλάβουν τον Καναδά. Ο πόλεμος διεξήχθη στην πραγματικότητα το 1814.
Πολλές ζωές χάθηκαν, αλλά ο Rothschild δεν θριάμβευσε αυτή τη φορά. Το ανανεωμένο συμβόλαιο της κεντρικής τράπεζας ανεστάλη και πάλι το 1836 κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Άντριου Τζάκσον (1829-1837), παρά το γεγονός ότι ήταν μεγαλομέτοχος του Τενεσί. Η κεντρική τράπεζα καταργήθηκε.
Ακόμη και έτσι όμως οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες και οι Αμερικανοί πράκτορές τους κατάφεραν να ασκήσουν εκτεταμένο έλεγχο του αμερικανικού νομισματικού συστήματος. Ο Gustavus Myers παραδέχεται στο βιβλίο του: History of the Great American Fortunes (1910):
"Κάτω από την επιφάνεια οι Rothschilds είχαν για μεγάλο χρονικό διάστημα άμεση επιρροή υπαγορεύοντας τους αμερικανικούς οικονομικούς νόμους. Τα νομικά αρχεία δείχνουν ότι ήταν αυτοί που είχαν τον έλεγχο της παλιάς Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών".
Στα αμερικανικά βιβλία ιστορίας δεν υπάρχει τίποτα για το ρόλο των τραπεζών στον πρώτο και δεύτερο αμερικανικό πόλεμο της ανεξαρτησίας (δηλαδή 1775-1783 και 1812-1814). Ούτε υπάρχει τίποτα για τα χωρίς χρέος "greenbacks" ("πράσινα δολάρια") που εξέδωσε ο Αβραάμ Λίνκολν. Η ύπαρξή τους επαληθεύεται μόνο από μερικές εγκυκλοπαίδειες.
Για να χρηματοδοτήσει τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος ξέσπασε στις 12 Απριλίου 1861, ο πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα του Κογκρέσου να εκδίδει το δικό του νόμισμα. Μεταξύ των ετών 1862 και 1864 τυπώθηκαν 450 εκατομμύρια άτοκα "πράσινα δολάρια". Ο Λίνκολν υποσχέθηκε κατά την επανεκλογή του το 1864 να αρχίσει την καταπολέμηση των τραπεζών μόλις τελειώσει ο πόλεμος. Ο λόρδος Goschen, ο εκπρόσωπος του χρηματοπιστωτικού κόσμου, έγραψε στους The London Times:
"Εάν αυτή η οικονομική πολιτική γίνει μόνιμη, η κυβέρνηση μπορεί χωρίς έξοδα να αποκτήσει την απαραίτητη νομισματική παροχή. Μπορεί να πληρώσει τα χρέη της και να αποπληρώσει τα δάνειά της χωρίς χρέος. Θα έχει αρκετά χρήματα για να συναλλάσσεται (στην ανοικτή αγορά). Θα είναι πιο υγιής από οποιαδήποτε άλλη (πριν) στην ιστορία. Αν δεν ανατρέψουμε αυτή την κυβέρνηση, θα μας ανατρέψει αυτή".
Ο Βορράς κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου χρηματοδοτήθηκε από τους Rothschilds μέσω του Αμερικανού πράκτορά τους August Belmont (στην πραγματικότητα Schoenberg) και ο Νότος από τους αδελφούς Erlanger που είχαν συγγένεια με την οικογένεια Rothschild.
Ο εμφύλιος πόλεμος έληξε στις 9 Απριλίου 1865 και η διεθνής μασονία ασχολήθηκε με την απομάκρυνση του προέδρου Λίνκολν.
Η δολοφονία του Λίνκολν πραγματοποιήθηκε από τον John Wilkes Booth (Botha), έναν μασόνο του 33ου βαθμού, στις 15 Απριλίου 1865 στην Ουάσιγκτον, μόλις έξι ημέρες μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Η Izola Forrester, εγγονή του Booth, δήλωσε στο βιβλίο της, This One Mad Act (1937), ότι ο Booth ανήκε στη στοά Ιππότες του Χρυσού Κύκλου και επίσης στο "επαναστατικό" κίνημα Young America του Giuseppe Mazzini. Η Izola Forrester αποκάλυψε λεπτομερώς ότι οι μασόνοι εμπλέκονταν στη δολοφονία του προέδρου. Ο Booth εξοντώθηκε σύντομα.
Το σχέδιο των Rothschilds να κατακτήσουν την Αμερική για τους τραπεζίτες
Ο κόμης Cherep-Spiridovitch, ένας τσαρικός στρατηγός που πολέμησε τους Μπολσεβίκους στη Ρωσική Επανάσταση, δημοσίευσε το 1926 ένα βιβλίο με τίτλο The Secret World Government (Η μυστική παγκόσμια κυβέρνηση), το οποίο δείχνει πώς το σχέδιο των Rothschilds για παγκόσμια τυραννία κυριαρχεί στη σύγχρονη ιστορία. Παραθέτει μια συνέντευξη του Γερμανού καγκελάριου Ότο φον Μπίσμαρκ το 1876, στην οποία ο Bismarck εξηγούσε ότι οι Rothschilds, οι οποίοι ήδη έλεγχαν την Ευρώπη, φοβόντουσαν, στα μέσα του 19ου αιώνα, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ανεξαρτητοποιούνταν από αυτούς αν παρέμεναν ένα έθνος.
Το σχέδιο, λοιπόν, ήταν να μοιραστούν οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ της Αγγλίας (που ελεγχόταν από τον Λάιονελ Rothschild) και της Γαλλίας (που ελεγχόταν από τον James Rothschild). Η Γαλλία επρόκειτο να αναλάβει τον Νότο, ενώ ο βρετανικός Καναδάς θα προσάρτησε τον ηττημένο Βορρά. Ως προπαρασκευαστική κίνηση, το 1863, η Γαλλία και η Ισπανία εισέβαλαν στο Μεξικό με 30.000 στρατιώτες. Η Βρετανία, η Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ήταν έτοιμες να εξοντώσουν τη νεαρή δημοκρατία, αλλά αποτράπηκαν από τη Ρωσία, το μόνο ευρωπαϊκό έθνος που δεν βρισκόταν στη δουλεία των Ρότσιλντ. Ο Τσάρος Αλέξανδρος Β' έστειλε τους στόλους του στη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο και δήλωσε ότι μια επίθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν επίθεση στη Ρωσία.
Εν τω μεταξύ, το αμερικανικό Κογκρέσο, υποκινούμενο από τον Λίνκολν, δημιούργησε "πράσινα" δολάρια για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο και να ξεφύγει από το χρέος προς τους ξένους χρηματοδότες. "Αυτοί [οι Rothschilds] κατάλαβαν αμέσως ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ξέφευγαν από τη μέγγενη τους", δήλωσε ο Μπίσμαρκ. "Ο θάνατος του Λίνκολν ήταν αποφασισμένος. Τίποτα [δεν ήταν] ευκολότερο από το να βρεθεί ένας φανατικός για να χτυπήσει". Ο Cherep-Spiridovitch καταλήγει: "Σύμφωνα με τον Μπίσμαρκ, ο φοβερός εμφύλιος πόλεμος στην Αμερική ζυμώθηκε από μια εβραϊκή συνωμοσία και ο Αβραάμ Λίνκολν ... σκοτώθηκε από το ίδιο Κρυφό Χέρι που σκότωσε έξι τσάρους των Ρομανώφ, 10 βασιλιάδες και δεκάδες υπουργούς μόνο και μόνο για να αιμορραγήσουν ευκολότερα τα έθνη τους".
Η προαναφερθείσα μασονική στοά Ιππότες του Χρυσού Κύκλου ήταν αναμεμειγμένη στη συνωμοσία. Το όνομα αυτό είχε αρχίσει να εμφανίζεται στον Τύπο και έτσι ο ηγέτης των μασόνων Albert Pike το 1866 αποφάσισε να τη μετονομάσει σε Ku Klux Klan- "kyklos" στα ελληνικά σημαίνει "κύκλος".
Ιδρύθηκε επίσημα ως νέα οργάνωση το 1866 στο Pulaski του Τενεσί. Το 1882 απαγορεύτηκε. Η σημερινή ομάδα με το ίδιο όνομα ιδρύθηκε το 1915 από τον William Joseph Simmons και επομένως δεν έχει προκύψει από τη μασονική στοά που υπήρχε τις δεκαετίες του 1860 και 1870.
Μετά την πτώση του Λίνκολν, τα πράγματα "εξομαλύνθηκαν". Η ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορούσε, η οποία το 1866 ανερχόταν σε 1,9 δισεκατομμύρια δολάρια ή 50,46 δολάρια ανά κάτοικο, είχε μειωθεί μέχρι το 1876 σε 605 εκατομμύρια δολάρια ή 14,60 δολάρια ανά άτομο.
Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξουν 56.446 πτωχεύσεις σε 10 χρόνια και μια απώλεια 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το 1887 οι μασονικοί τραπεζίτες μείωσαν περαιτέρω το χρηματικό ποσό σε 6,67 δολάρια ανά άτομο. Η Ιρλανδή συγγραφέας Margrit Kennedy δήλωσε στο βιβλίο: Interest and Inflation Free Money ότι το επιτόκιο ανεβαίνει πάντα όταν υπάρχει έλλειψη χρήματος. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε χρεοκοπίες και επιδεινώνει το ποσοστό ανεργίας.
Στα αμερικανικά σχολικά βιβλία υποστηρίζεται ότι ήταν για καλό που ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία το 1896, William Jennings Bryan, δεν εξελέγη, καθώς ήταν εναντίον της χρυσής βάσης και του "υγιούς χρήματος" των τραπεζών (δηλαδή του χρήματος που δημιουργεί χρέος). Ο Bryan εξήγησε στην ομιλία του "Σταυρός του Χρυσού" στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο στις 9 Ιουλίου 1896:
"Όταν θα έχουμε αποκαταστήσει το χρήμα του Συντάγματος, όλες οι άλλες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα είναι δυνατές, και ότι μέχρι να γίνει αυτό δεν υπάρχει καμία μεταρρύθμιση που μπορεί να πραγματοποιηθεί".
Ο Bryan δεν εξελέγη, και 17 χρόνια αργότερα, το 1913, το Κογκρέσο ψήφισε ένα νομοσχέδιο (που εισήγαγε ο μασόνος πρόεδρος Woodrow Wilson), το οποίο υποτίθεται ότι καταργούσε το δικαίωμα του Κογκρέσου να εκδίδει νόμισμα και μετέφερε το δικαίωμα αυτό σε ένα σύστημα χρηματοδότησης "ομοσπονδιακού αποθεματικού".
Ο βουλευτής Charles A. Lindbergh, πατέρας του διάσημου αεροπόρου, είχε να πει σχετικά τα εξής:
"Όταν ο πρόεδρος το υπογράφει, η αόρατη κυβέρνηση των χρηματιστών έχει νομιμοποιηθεί. Το χειρότερο νομικό έγκλημα του αιώνα είναι γεγονός. Η ημέρα της λογοδοσίας απέχει μόνο λίγα χρόνια".
Bιβλιογραφία
"Bonniers stora lexikon" / Εγκυκλοπαίδεια του Bonnier. Στοκχόλμη, 1985, 252.
Diagnosen (γερμανικό περιοδικό), Φεβρουάριος 1986.
Daniel, John, Scarlet and the Beast, τόμος ΙΙΙ. Tyler, Η.Π.Α.
Grubiak, Olive & Jan, The Guernsey Experiment. Εκδόσεις Omni, 1960.
Jaikaran, Dr. Jacques S., The Debt Virus (Ο ιός του χρέους): A Compelling Solution to the World's Debt Problems. 1992.
Kennedy, Margrit, Interest and Inflation Free Money (Τόκοι και πληθωρισμός χωρίς χρήμα). Goeteborg, 1993. 137-139.
----
Δικτυογραφία:
The Fight Against Usury - War Is Crime
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου