Εδώ ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ έκανε τον Μέγα Αλέξανδρο σαν τον Μωυσή και τον πέρασε από μεγάλο υδάτινο εμπόδιο, εμάς θα αφήσει να πνιγούμε; Τότε γιατί προυπήρξε ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
«Η θεωρία των υποσυνόλων
Οι σημερινοί μας κυβερνήτες ήδη επινόησαν και έθεσαν σε εφαρμογή το διάδοχο διαλυτικό στρατήγημά τους, την θεωρία των υποσυνόλων: όσα περισσότερα διλήμματα στηθούν, τόσες περισσότερες διαιρετικές τομές θα προκύψουν στην κοινωνία. Απέναντι στα στρατηγήματα του διχασμού, υπάρχει η Ελλάδα της ευθύνης, που αναζητά ένα μέλλον.» Σοφία Ζαχαράκη. https://www.liberal.gr/ Κυριακή 08/07/18
Και να ξεπετάγεται η ιστορική μνήμη για να μας «φορτώσει».
«Ο Αλέξανδρος στη Μικρά Ασία
Μετά την επιτυχή έκβαση της μάχης στον Γρανικό ποταμό (334 π.Χ.) ο Αλέξανδρος κατέλαβε τις Σάρδεις, την πρωτεύουσα της Λυδίας και στη συνέχεια αφού απελευθέρωσε τις ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας, συνέχισε την πορεία του στη Φρυγία. Στην αρχαία πρωτεύουσα της Φρυγίας, το Γόρδιο, ο Αλέξανδρος με τον στρατό του έμειναν τον χειμώνα του 334-333 π.Χ. Εκεί έκοψε και τον περίφημο Γόρδιο δεσμό με το σπαθί του σύμφωνα με μία εκδοχή, ενώ κατά μία άλλη τον έλυσε τραβώντας το καρφί που ένωνε τον ζυγό με τον ρυμό (μικρό επίμηκες ξύλο, κάθετο στον άξονα άμαξας από τις δύο πλευρές του οποίου ζεύονται τα ζώα)…
Θα αναφερθούμε τώρα σε ένα άλλο γεγονός πολύ ενδιαφέρον και σίγουρα λιγότερο γνωστό από τον Γόρδιο δεσμό. Φεύγοντας από την πόλη Φάσιλη της Λυκίας και κατευθυνόμενος προς την Πέργη, έστειλε ένα μέρος του στρατού του μέσα από τα βουνά, καθώς οι Θράκες είχαν εξομαλύνει τον δρόμο.
Ο ίδιος με το υπόλοιπο στράτευμα κινήθηκε παράλληλα προς τη θάλασσα από την ακτή.
Στο απόκρημνο ακρωτήριο των Χελιδονιών, που βρίσκεται στην ακτή της Παμφυλίας κοντά στην Αττάλεια, συμβαίνει ένα περίεργο φυσικό φαινόμενο.
Ενώ συνήθως οι βράχοι του ακρωτηρίου που κατεβαίνουν αιχμηροί στη θάλασσα, δεν επιτρέπουν τη διάβαση σε αυτό το σημείο, όταν φυσούν συνεχείς βόρειοι άνεμοι η θάλασσα υποχωρεί και σχηματίζεται πέρασμα.
Όταν ο Αλέξανδρος με τους άνδρες του έφτασε εκεί, παρόλο που δεν ήταν η εποχή των βοριάδων, φύσηξαν ισχυροί βόρειοι άνεμοι, η θάλασσα υποχώρησε και ο Αλέξανδρος με το στράτευμά του κατόρθωσαν να περάσουν.
Αμέσως μετά τη διάβασή τους άλλαξε η φορά των ανέμων και το πέρασμα εξαφανίστηκε πάλι μέσα στη θάλασσα. Ο θαυμασμός όλων ήταν μεγάλος και από πολλούς θεωρήθηκε ως θεϊκό σημάδι, κάτι ανάλογο με το πέρασμα των Ισραηλιτών υπό τον Μωυσή από την Ερυθρά Θάλασσα.»
Πηγές: «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ», ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ, ΤΟΜΟΣ Δ’
Β. ΓΚΑΜΠΟΥΡΟΦ – Δ. ΤΣΙΜΠΟΥΚΙΔΗΣ, «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΑΚΕΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΟΛΗ», εκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΑ 2003
I.F.C. FULLER, «Η ΙΔΙΟΦΥΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ», εκδόσεις ΠΟΙΟΤΗΤΑ, 2004. https://www.protothema.gr/stories/article/803332/i-mahi-tis-issou-333-ph-o-thriamvos-tou-megalou-alexandrou-epi-tou-dareiou/
Με το που μπήκε η δεύτερη χιλιετία μ.Χ όλοι με το δάκτυλο τους έδειχναν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Πριν λίγα χρόνια είχαν προετοιμάσει το κατάλληλο υπόστρωμα της κατάπτυστης προπαγάνδας των Σκοπίων με αλυτρωτικές διαθέσεις να διεκδικούν κάτι που δεν τους ανήκει.
Και αυτό έγινε γιατί είχαν άλλα σχέδια για το στενό αυτό κομμάτι της γης που σε συνέχεια με την Θράκη συνδέει τα γεωστρατηγικά ΣΤΕΝΑ του Βοσπόρου με τον κεντρικό κορμό της Ευρώπης.
Από το κομμάτι αυτό ήθελαν να περάσουν ενεργειακούς αγωγούς και στρατηγικούς δρόμους για να υλοποιηθούν σχέδια τους εις βάρους των λαών.
Ο Ουρανός όμως είχε αντίληψη των πραγμάτων και μαζί με τα συλλαλητήρια που συντάραξαν τον Φεβρουάριο του 1992 την Ελλάδα ήθελε και αυτός να βάλλει την δικιά του υπογραφή και ΤΗΝ έβαλε.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΤΕΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι Θαμμένος στην αγαπημένη γενέτειρα του την ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΑΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΒΡΕΘΕΙ ΘΑ ΣΕΙΣΤΕΙ Η ΓΗ
Μετά από χρόνια η Μακεδονική ΓΗ άνοιξε τους θησαυρούς της και έδωσε απτά δείγματα αυτής της ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ.
Φώτο από Rizopoulos Post
«Οι εντυπωσιακές Σφίγγες στην είσοδο του τύμβου, στέκουν εδώ και χιλιάδες χρόνια φύλακες του εσωτερικού του τάφου, η είσοδος του οποίου παραμένει ερμητικά σφραγισμένη ως σήμερα.
Ο περίβολος του ταφικού μνημείου, σμιλεμένος από μάρμαρο Θάσου είναι τόσο καλοδιατηρημένος που προκαλεί απορία και θαυμασμό. Οι λείες πλάκες που στήθηκαν εκεί για να φυλάξουν από τους ανεπιθύμητους επισκέπτες τον νεκρό είναι η πρώτη εικόνα που αντικρύζει όποιος βρίσκεται στην Αμφίπολη.
Όλος ο κόσμος αναμένει με αγωνία την συνέχεια της ανασκαφής, που θα απαντήσει και στο μεγάλο ερώτημα: Σε ποιον ανήκει ο μεγαλοπρεπής Τάφος της Αμφίπολης;» 12/08/2014 http://www.protothema.gr/
«Ένα πρωινό της 24ης Νοεμβρίου 1977 ο Μανόλης Ανδρόνικος κάνει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) την ανακοίνωση μιας ανακάλυψης που συγκίνησε το πανελλήνιο και τη διεθνή κοινότητα. «Στηριγμένος σε ισχυρές αρχαιολογικές ενδείξεις, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να πω ότι ο μεγάλος μακεδονικός τάφος μπορεί να ανήκει στον Φίλιππο Β’».
Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα.» http://www.iefimerida.gr/
Το μυαλό όλων τότε το καλοκαίρι του 2014 πήγε
«πατέρας και γιός σπορά στην ίδια Μακεδονική ΓΗ»
ΚΑΙ από τότε δεν λέει να ξεκολλήσει και καλά κάνει εις πείσμα των αντίχριστων σχεδίων που ξεδιπλώνονται στις μέρες μας.
Γιατί μέρα με την ημέρα καινούργια στοιχεία ΘΑ φέρνουν τον ΜΕΓΑ ΣΤΡΑΤΗΛΆΤΗ στα δρώμενα των ημερών μας.
Έθαψαν τον Μέγα Αλέξανδρο στην γη που κάρπιζε τα κοντάρια της Μακεδονικής Φάλαγγας;
Είναι λογικό να έθαψαν τιμητικά τον Μ. Αλέξανδρο στο χώμα εκείνο που κάρπιζε τα κοντάρια της Μακεδονικής Φάλαγγας (βλ. ΣΑΡΙΣΑ);
Πως λοιπόν το ίδιο το τοπωνύμιο υποστηρίζει από μόνο του τον θεόπνευστο λόγο του ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ;
Εμείς ενισχύουμε το επιχείρημα αυτό μέσα από τις πηγές.
Πάμε λοιπόν αδελφοί γιατί όταν θα βρεθεί ο Μεγάλος της Ιστορίας θα σειστεί το έδαφος του πλανήτη μας.
Που και Πως φτιαχνόταν το κοντάρι της ΣΑΡΙΣΑΣ;
«¨Η σάρισα ήταν αρχαίο όπλο, ένα δόρυ μεγάλου μήκους, το βασικό επιθετικό όπλο της μακεδονικής φάλαγγας.
Η σάρισα ήταν κατασκευασμένη από σκληρό ξύλο κρανιάς, δέντρο που αφθονεί στα βουνά της δυτικής Μακεδονίας (της Άνω Μακεδονίας των αρχαίων). Η κρανιά φτάνει σε μεγάλο ύψος με ευθύ κορμό, παρέχοντας έτσι δόρατα με μεγάλο μήκος, σχετικά ελαφρά, με σκληρότητα και αντοχή.
Χαρακτηριστικό της σάρισας, το οποίο κυρίως διαφοροποιούσε τη μακεδονική από τις οπλιτικές φάλαγγες, ήταν το μήκος της. Αρχικά περίπου 5,5 μέτρα, έφτασε τον 2ο π.Χ. αιώνα τα 6,50 μέτρα. Είχε σιδερένια αιχμή και σαυρωτήρα στο αντίθετο άκρο, ως αντίβαρο και για να καρφώνεται στο έδαφος. Ο φαλαγγίτης τη χειριζόταν με τα δύο χέρια.
Η λέξη είναι άγνωστης ετυμολογίας και προφανώς αποτελεί κατάλοιπο ιδιωματισμού της μακεδονικής διαλέκτου, ή λεξιδάνειο από τους γειτονικούς λαούς. Σάρισες ονομάζονταν τα μακεδονικά δόρατα και προ του Φιλίππου, αυτός όμως είναι που επινόησε την αύξηση του μήκους τους και ως εκ τούτου δημιούργησε τη μακεδονική φάλαγγα.»
ΠΟΙΑ συγκεκριμένη γη κάρπιζε και προμήθευε με ΚΟΝΤΑΡΙΑ τις Σάρισες και εξόπλιζε έτσι τις μακεδονικές φάλαγγες νικηφόρα;
«Ο Βυζαντινός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην Κονταριώτισσα, Πιερίας, έργο βυζαντινού ρυθμού που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, αποτελεί σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής κοντά στο ΔΙΟΝ στις υπώρειες των Πιερίων και του Ολύμπου.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ο επίσκοπος Κίτρους Παρθένιος Βαρδάκας έγραψε ένα βιβλίο, το οποίο περιείχε διάφορες πληροφορίες για τις κυριότερες πόλεις και χωριά του νομού Πιερίας.
Ανάμεσα στις άλλες πληροφορίες που έγραψε για την Κονταριώτισσα ήταν και οι εξής:
Το όνομα Κονταργιώτισσα έλαβε το χωρίον εκ του προρρηθέντος βυζαντινού εξωκκλησίου της Παναγίας, ήτις ωνομάζετο Κονταργιώτισσα Παναγία, εκ του ότι καθ΄ ημάς εξήγοντο κοντοί και κοντάρια εκ του περί αυτήν δάσους.
μετάφραση:
Το όνομα Κονταργιώτισσα πήρε το χωριό από το βυζαντινό εξωκλήσι της Παναγίας, που προαναφέραμε, το οποίο ονομαζόταν Παναγία Κονταργιώτισσα, γιατί από το δάσος που υπήρχε γύρω από το ναό κατασκευάζονταν ξύλινα κοντάρια»
Τι μας επεσήμανε Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ για τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου;
«Μιά μέρα πού πήγαμε, μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι μέ τό χάρισμα πού εἶχε ἀπό μικρός, διέκρινε ἀπό πολύ μακριά νερά, ἅγια Λείψανα, ἀρχαίους Ναούς, ἀρχαίους τάφους. Ἀκόμα καί γιά τόν τάφο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, μᾶς ἔλεγε ὅτι δέν εἶναι οὔτε στήν Αἴγυπτο οὔτε ἐκεῖ πού τόν ψάχνουν, ἀλλά εἶναι ἐδῶ στήν Ἑλλάδα κοντά στό ἀρχαῖο Δίον καί συγκεκριμένα στήν Κατερίνη στήν “Κονταριώτισσα”, δίπλα σ᾽ ἕνα παλιό ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας»
Τὸ κάτωθι ἀπόσπασμα περιέχεται στὸ νέο βιβλίο τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης “Ὁ Ὅσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)” τῆς ἐκδοτικῆς σειρᾶς “Ὀρθόδοξο βίωμα”.://enromiosini.gr/ 30 Ιανουαρίου 2017
Πως λοιπόν το ίδιο το τοπωνύμιο υποστηρίζει από μόνο του τον θεόπνευστο λόγο του ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ;
Σε αυτή την ΓΗ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της Κονταριώτισσας η ανθρωπότητα μπορεί να έρθει για να προσκυνήσει την Ελληνική ιστορία;
Φαίνεται ότι το σκήνωμα του Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ δεν κάηκε αλλά ταριχεύθηκε με ότι πιο τέλειο διέθετε η τεχνική των Αιγυπτίων (βλ. εμποτισμός σε μέλι) και μεταφέρθηκε στην Μακεδονία κρυφά.
Φαίνεται ότι μεταφέρθηκε ΚΑΙ διασώθηκε το σκήνωμα για να υπηρετήσει τις μέρες μας που θα καταστούν και αυτές ιστορικές.
Όταν «βρεθεί» ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ στην Μακεδονία αυτή θα εξακολουθεί να είναι ΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Η ανεύρεση του τάφου και του σκηνώματος του Μ. Αλεξάνδρου θα ενώσει δυο σημαντικές περιόδους για τον Ελληνισμό.
Η πρώτη ιστορική περίοδος γράφτηκε στην Παγκόσμια ιστορία με χρυσά γράμματα με το εκπολιτιστικό έργο του μεγάλου επίγειου βασιλιά που κατέστησε την Ελληνική Γλώσσα στρατηγικό εργαλείο και δια αυτής διαδόθηκε το μήνυμα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ στο τότε γνωστό κόσμο.
Η δεύτερη ιστορική περίοδος ετοιμάζεται ΘΕΙΑ ΒΟΥΛΗ να γράψει ιστορία με την ανάδειξη του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού ως μοναδικού θεραπευτικού μέσου στην ίαση της φλεγμένουσας από πάθη ανθρωπότητας.
ΣΤΩΜΕΝ καλώς αδελφοί
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου