Δυστυχώς, η Μεταπολίτευση καταρρέει με θύματα.
Το σαθρό μοντέλο των τελευταίων 43 ετών διαλύεται καίγοντας τους Έλληνες.
Δυστυχώς, οι νεκροί των πρόσφατων πυρκαγιών πληρώνουν το αποτυχημένο-πτωχευμένο μοντέλο των τελευταίων 43 ετών.
Εδώ και αρκετά χρόνια η χώρα μας βιώνει έναν ιδιότυπο «εμφύλιο» πόλεμο: πληρώνουμε ως λαός τα σπασμένα του σαθρού παλαιοκομματικού μεταπολιτευτικού καθεστώτος.
Στον πόλεμο υπάρχουν και νεκροί: οι παλαιότερες γενιές σκοτώνουν την παρούσα γενιά αλλά και τις μελλοντικές γενιές. Δεν αρέσει αυτή η άποψη; Δεν πειράζει. Ξύδι.
Αυτή είναι η γεννεσιουργός αιτίας (causal factor) στο Μεγάλο Ατύχημα που λέγεται ”Μεταπολίτευση”.
Όλους τους βόλευε εκείνη η διεφθαρμένη κατάσταση... ΟΛΟΥΣ.
Διαφθορά = Εθνική Απειλή.
Είτε το Έθνος θα εξαφανίσει τη διαφθορά, είτε η διαφθορά θα αφανίσει το Έθνος.
Δεν χρειάζεται κανένας Ερντογάν για να μας αφανίσει: ο εχθρός βρίσκεται εντός των πυλών.
Οι πολύχρονοι-πολυκαιρισμένοι μύθοι οι οποίοι σχετίζονται με ιερά πολιτικά πρόσωπα και καταστάσεις καίγονται.
Οι ιερές αγελάδες της πολιτικής τελείωσαν παίρνοντας θύματα μαζί τους.
Πολεοδομίες, δασαρχεία, δήμαρχοι, συνδικαλιστές, εργολάβοι, βουλευτάδες, κόμματα: διεφθαρμένος αριστεροδεξιός συρφετός της μεταπολίτευσης. Who gives a fuck about them anymore?
Ένα είναι το χρώμα: το χρώμα του χρήματος. Το χρώμα της καταρρέουσας μεταπολίτευσης. Ένα χρώμα που βρωμάει ανθρώπινη καψίλα.
Κάποιοι στα Ελληνικά κόμματα νομίζουν ότι τίποτε δεν άλλαξε.
Νομίζουν ότι οι Έλληνες είναι ο ίδιος λαός που κυβερνιόταν εσαεί από τέσσερις-πέντε οικογένειες, καμιά 20αριά επιχειρηματίες - εργολάβους και καμιά 500αριά κομματικές κλίκες. Κάποιοι νομίζουν ότι οι Έλληνες είναι οι ίδιοι αγράμματοι ψηφοφόροι τους οποίους οι πρόγονοι των διάφορων ελίτ τους έκαναν ό,τι ήθελαν. Υπάρχουν νέα λοιπόν: αυτά σιγά-σιγά τελειώνουν.
Ποιος νοιάζεται για τις ψεύτικες, δήθεν ευαισθησίες ορισμένων ζάμπλουτων αριστεροδεξιών επαγγελματιών “πατερούληδων” του λαού; Who gives a fuck anymore?
Ποιος νοιάζεται για τις αριστεροδεξιές καριέρες που έχουν κτισθεί πάνω σε ψεύτικα λόγια μέσα στα αποκαίδια των πρόσφατων πυρκαγιών; Who gives a fuck anymore?
Ποιος νοιάζεται για τα καλά παιδιά των καλών αριστεροδεξιών οικογενειών και τας κορασίδας «με τα γαλλικά, τα πιάνα και τα μπαλέτα», που περιμένουν να παραλάβουν τα οφίτσια των μπαμπάδων πολιτικάντηδων ως κληρονομικό τους δικαίωμα; Who gives a fuck anymore?
Ποιος νοιάζεται για τους/τις κανακάρηδες του παλαιού αριστεροδεξιού βουλευτή, του παλαιού δημάρχου κ.λπ.; Ας θυμούνται ορισμένοι: Τα παιδιά του λαού έχουν μορφωθεί και έχουν κατακτήσει πολλές περισσότερες κορυφές από τους «πρίγκιπες» και τις «πριγκίπισσες» των διαφόρων αριστεροδεξιών ελίτ που καίνε τους Έλληνες. Who gives a fuck anymore?
Η παλαιοκομματική αριστεροδεξιά ολιγαρχική ελίτ, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει από τα αποκαίδια που η ίδια δημιούργησε, κλαψουρίζει ότι χωρίς αυτή και τους κανακάρηδες επιγόνους της δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Και κλαίει πάνω από νεκρούς. Ωϊμέ τί θα πάθουμε εμείς οι δύσμοιροι χωρίς τους κανακάρηδες επιγόνους;
Αυτή η κλαψούρα θυμίζει ολίγον την “Scarlet O’Hara” (στο ρόλο η Vivien Leigh) όταν εκλιπαρεί τον “Rhett Butler” (στον ρόλο ο Clarke Gable) στην ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος» και τη μνημειώδη απάντηση του “Rhett” στην κλαψούρα της “Scarlet”: “Frankly dear I don’t give a damn”.
Όλα αυτά τα παρέσυρε σαν τσουνάμι η εκατόμβη νεκρών.
Η ηθική, οικονομική και κοινωνική σαπίλα της μεταπολίτευσης έχει θύματα.
Δεν αρέσει η παραπάνω άποψη; Ποιός νοιάζεται πια; Who gives a fuck?
Το 2007 (πριν 11 χρόνια) προειδοποίησα για επερχόμενη αύξηση αυτοκτονιών, αλλά σε κάποιους δεν άρεσε εκείνη η εκτίμηση κινδύνου: ειρωνία, χλευασμός κλπ. Αναφέρομαι σε όσους το 2007 μου συνιστούσαν να μη μπερδεύω “...τις αυτοκτονίες με τα politics. Άλλα (ήταν) αυτά που επηρεάζουν τους δείκτες και η κοινωνιολογία ή η ψυχολογία είναι οι επιστήμες που πρέπει να τους ερμηνεύσουν...” .
Σε όσους δεν δέχονταν τη σύνδεση των αυτοκτονιών με την κατάρρευση του κρατικοδίαιτου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, σε όσους πίστευαν πως “...η σύνδεση αλκοολισμού με το κρατικοσοσιαλιστικό μοντέλοήταν η πλέον πρωτότυπη θεωρία που (είχαν) ακούσει!”, σε όσους ζητούσαν έλεος και αναρωτιόνταν με ειρωνία αν «...το ψοφόκρυο και ο 3μηνος χειμώνας (της Φινλανδίας) δεν έχουν να κάνουν με τον αλκοολισμό...”.
Θα είμαι πολύ σκληρός: ας ειρωνευτούν όλοι αυτοί οι ανώνυμοι σχολιαστές τις οικογένειες των εκλιπόντων που έχουν αυτοκτονήσει στα χρόνια της κρίσης. Αν τολμούν. Μικρά μυαλά που δεν μπορούσαν να δουν μακριά. Ωστόσο, πού κρύβονται άραγε σήμερα όλοι αυτοί και ποιά συμφέροντα εξυπηρετούσαν;
Frankly dear we don’t give a damn anymore.
Πάρτε τα αριστεροδεξιά σαπισμένα κόμματά σας και σε άλλες παραλίες.
Μέχρι τελικής απομυθοποίησης των πάντων.
Ιδεολογιών, μύθων, «εθναρχών».
Αριστερών και δεξιών.
Καιρός να γνωριστούμε όλοι καλύτερα μεταξύ μας.
Και κυρίως: Με τους εαυτούς μας.
Θέλουμε δεν θέλουμε ως λαός θα αποκτήσουμε αυτογνωσία.
Βέβαια, θα μας πάρει αρκετό καιρό για να “χωνέψουμε” τα συνεχή σοκ που θα υποστούμε.
Η μεταπολίτευση θα παράξει και άλλα θύματα. Όσο θα βγαίνουν στην επιφάνεια οι σκελετοί του παρελθόντος, δυστυχώς με θύματα, τόσο θα γινόμαστε πιο δυνατοί. Όπως συμβαίνει σε όσους ακούν για πρώτη φορά κάτι σοκαριστικό, θα περάσουμε ως κοινωνία από τα 5 ψυχολογικά στάδια της αποδοχής:
Μπας και επιβιώσουν τα παιδιά μας.
Όλους τους βόλευε εκείνη η διεφθαρμένη κατάσταση... ΟΛΟΥΣ.
Διαφθορά = Εθνική Απειλή.
Είτε το Έθνος θα εξαφανίσει τη διαφθορά, είτε η διαφθορά θα αφανίσει το Έθνος.
Δεν χρειάζεται κανένας Ερντογάν για να μας αφανίσει: ο εχθρός βρίσκεται εντός των πυλών.
Οι πολύχρονοι-πολυκαιρισμένοι μύθοι οι οποίοι σχετίζονται με ιερά πολιτικά πρόσωπα και καταστάσεις καίγονται.
Οι ιερές αγελάδες της πολιτικής τελείωσαν παίρνοντας θύματα μαζί τους.
Πολεοδομίες, δασαρχεία, δήμαρχοι, συνδικαλιστές, εργολάβοι, βουλευτάδες, κόμματα: διεφθαρμένος αριστεροδεξιός συρφετός της μεταπολίτευσης. Who gives a fuck about them anymore?
Ένα είναι το χρώμα: το χρώμα του χρήματος. Το χρώμα της καταρρέουσας μεταπολίτευσης. Ένα χρώμα που βρωμάει ανθρώπινη καψίλα.
Κάποιοι στα Ελληνικά κόμματα νομίζουν ότι τίποτε δεν άλλαξε.
Νομίζουν ότι οι Έλληνες είναι ο ίδιος λαός που κυβερνιόταν εσαεί από τέσσερις-πέντε οικογένειες, καμιά 20αριά επιχειρηματίες - εργολάβους και καμιά 500αριά κομματικές κλίκες. Κάποιοι νομίζουν ότι οι Έλληνες είναι οι ίδιοι αγράμματοι ψηφοφόροι τους οποίους οι πρόγονοι των διάφορων ελίτ τους έκαναν ό,τι ήθελαν. Υπάρχουν νέα λοιπόν: αυτά σιγά-σιγά τελειώνουν.
Ποιος νοιάζεται για τις ψεύτικες, δήθεν ευαισθησίες ορισμένων ζάμπλουτων αριστεροδεξιών επαγγελματιών “πατερούληδων” του λαού; Who gives a fuck anymore?
Ποιος νοιάζεται για τις αριστεροδεξιές καριέρες που έχουν κτισθεί πάνω σε ψεύτικα λόγια μέσα στα αποκαίδια των πρόσφατων πυρκαγιών; Who gives a fuck anymore?
Ποιος νοιάζεται για τα καλά παιδιά των καλών αριστεροδεξιών οικογενειών και τας κορασίδας «με τα γαλλικά, τα πιάνα και τα μπαλέτα», που περιμένουν να παραλάβουν τα οφίτσια των μπαμπάδων πολιτικάντηδων ως κληρονομικό τους δικαίωμα; Who gives a fuck anymore?
Ποιος νοιάζεται για τους/τις κανακάρηδες του παλαιού αριστεροδεξιού βουλευτή, του παλαιού δημάρχου κ.λπ.; Ας θυμούνται ορισμένοι: Τα παιδιά του λαού έχουν μορφωθεί και έχουν κατακτήσει πολλές περισσότερες κορυφές από τους «πρίγκιπες» και τις «πριγκίπισσες» των διαφόρων αριστεροδεξιών ελίτ που καίνε τους Έλληνες. Who gives a fuck anymore?
Η παλαιοκομματική αριστεροδεξιά ολιγαρχική ελίτ, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει από τα αποκαίδια που η ίδια δημιούργησε, κλαψουρίζει ότι χωρίς αυτή και τους κανακάρηδες επιγόνους της δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Και κλαίει πάνω από νεκρούς. Ωϊμέ τί θα πάθουμε εμείς οι δύσμοιροι χωρίς τους κανακάρηδες επιγόνους;
Αυτή η κλαψούρα θυμίζει ολίγον την “Scarlet O’Hara” (στο ρόλο η Vivien Leigh) όταν εκλιπαρεί τον “Rhett Butler” (στον ρόλο ο Clarke Gable) στην ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος» και τη μνημειώδη απάντηση του “Rhett” στην κλαψούρα της “Scarlet”: “Frankly dear I don’t give a damn”.
Όλα αυτά τα παρέσυρε σαν τσουνάμι η εκατόμβη νεκρών.
Η ηθική, οικονομική και κοινωνική σαπίλα της μεταπολίτευσης έχει θύματα.
Δεν αρέσει η παραπάνω άποψη; Ποιός νοιάζεται πια; Who gives a fuck?
Το 2007 (πριν 11 χρόνια) προειδοποίησα για επερχόμενη αύξηση αυτοκτονιών, αλλά σε κάποιους δεν άρεσε εκείνη η εκτίμηση κινδύνου: ειρωνία, χλευασμός κλπ. Αναφέρομαι σε όσους το 2007 μου συνιστούσαν να μη μπερδεύω “...τις αυτοκτονίες με τα politics. Άλλα (ήταν) αυτά που επηρεάζουν τους δείκτες και η κοινωνιολογία ή η ψυχολογία είναι οι επιστήμες που πρέπει να τους ερμηνεύσουν...” .
Σε όσους δεν δέχονταν τη σύνδεση των αυτοκτονιών με την κατάρρευση του κρατικοδίαιτου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, σε όσους πίστευαν πως “...η σύνδεση αλκοολισμού με το κρατικοσοσιαλιστικό μοντέλοήταν η πλέον πρωτότυπη θεωρία που (είχαν) ακούσει!”, σε όσους ζητούσαν έλεος και αναρωτιόνταν με ειρωνία αν «...το ψοφόκρυο και ο 3μηνος χειμώνας (της Φινλανδίας) δεν έχουν να κάνουν με τον αλκοολισμό...”.
Θα είμαι πολύ σκληρός: ας ειρωνευτούν όλοι αυτοί οι ανώνυμοι σχολιαστές τις οικογένειες των εκλιπόντων που έχουν αυτοκτονήσει στα χρόνια της κρίσης. Αν τολμούν. Μικρά μυαλά που δεν μπορούσαν να δουν μακριά. Ωστόσο, πού κρύβονται άραγε σήμερα όλοι αυτοί και ποιά συμφέροντα εξυπηρετούσαν;
Frankly dear we don’t give a damn anymore.
Πάρτε τα αριστεροδεξιά σαπισμένα κόμματά σας και σε άλλες παραλίες.
Μέχρι τελικής απομυθοποίησης των πάντων.
Ιδεολογιών, μύθων, «εθναρχών».
Αριστερών και δεξιών.
Καιρός να γνωριστούμε όλοι καλύτερα μεταξύ μας.
Και κυρίως: Με τους εαυτούς μας.
Θέλουμε δεν θέλουμε ως λαός θα αποκτήσουμε αυτογνωσία.
Βέβαια, θα μας πάρει αρκετό καιρό για να “χωνέψουμε” τα συνεχή σοκ που θα υποστούμε.
Η μεταπολίτευση θα παράξει και άλλα θύματα. Όσο θα βγαίνουν στην επιφάνεια οι σκελετοί του παρελθόντος, δυστυχώς με θύματα, τόσο θα γινόμαστε πιο δυνατοί. Όπως συμβαίνει σε όσους ακούν για πρώτη φορά κάτι σοκαριστικό, θα περάσουμε ως κοινωνία από τα 5 ψυχολογικά στάδια της αποδοχής:
- Το πρώτο στάδιο είναι η άρνηση της πραγματικότητας.
- Το δεύτερο στάδιο είναι η οργή.
- Το τρίτο στάδιο είναι η διαπραγμάτευση.
- Το τέταρτο στάδιο χαρακτηρίζεται από κατάθλιψη.
- Το πέμπτο στάδιο είναι η ήρεμη αποδοχή της αλήθειας.
Μπας και επιβιώσουν τα παιδιά μας.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου