Από τον Σαράντο Ι .Καργάκο
Ας μή δίνουμε πίστη στά λόγια τῶν πολιτικῶν. Μποροῦν νά λένε ὅ,τι θέλουν. Ἀκόμη καί ...ἀλήθεια! Κάποτε στό Ἡράκλειο τῆς Κρήτης ἀντικρούοντας τά ὅσα ἔλεγε ἕνας ἀνεπάγγελτος πολιτικός εἶχα πεῖ: «Τό κακό μέ τούς πολιτικούς δέν εἶναι ὅτι λένε ψέματα.
Τό κακό εἶναι ὅτι τά ...πιστεύουν. Καί τό πιό κακό εἶναι ὅτι τά πιστεύει καί ὁ πολύς λαός. Σήμερα ἡ Ἑλλάς κινεῖται ἐπί ξηροῦ ἀκμῆς. Στήν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ. Τί προσφέρεται γιά σωτηρία; Λόγια σάν λευκοπλάστης. Δέν ἀναφέρομαι στό λεκτικό Νιαγάρα τῆς κυβερνήσεως ἀλλά καί στίς προτάσεις-λύσεις τῶν ἄλλων κομμάτων. Γενικότητες μέ κύριο ἄξονα ἀναφορᾶς τήν οἰκονομία. Ἀλλά ἀρκεῖ αὐτό; Ἡ Τουρκία μέ «κολαοῦζο» τήν Ἀλβανία οὐσιαστικά μᾶς ἀπειλεῖ μέ πόλεμο.
Σέ λίγο πού ὁ Ἐρντογάν ὅταν διαβάσει γιά τόν Δαμάδ Ἀλῆ Κιουμουρτζῆ θά διεκδικεῖ καί τήν ... Πελοπόννησο, τήν ὁποία τότε, το 1715, ὁ ἐν λόγω Δαμάδ ἀπέσπασε ἀπό τούς Βενετούς. Ἡ Ἑλλάς κατά τή μακρά καί πολυκύμαντη ἱστορία της διεξήγαγε πολέμους πολλούς, κυρίως ἀμυντικούς. Σήμερα χρειάζεται νά ξεκινήσει ἕναν πόλεμο ἐπιθετικό. Δέν ἐννοῶ νά ζωστοῦμε ἅρματα, σπαθιά, μπαλάσκες –χωρίς νά τό παραβλέψω κι αὐτό– ἐννοῶ τό ἐπιθετικός στή σωστή του σημασία. Τό ἐπίθετο ἐπιθετικός βγαίνει ἀπό τό ἐπίσης ἐπίθετο ...ἐπίθετο! Ἡ λέξη ἐπίθετο βγαίνει ἀπό τό ρῆμα ἐπιθέτω, πού σημαίνει τοποθετῶ πάνω, τοποθετῶ μπροστά καί κατ’ ἐπέκταση τοποθετῶ τά πράγματα σωστά.
Ὁ ἐπιθετικός αὐτός πόλεμος πρέπει νά ἀρχίσει ἀπό τήν ἱστορία, ἡ ὁποία κατάντησε ἐν ὀνόματι μιᾶς προσδοκώμενης τουρκοφιλίας κάτι σάν σκορδαλιά χωρίς ...σκόρδο, ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ ἀνεπανάληπτος Ροΐδης. Καί γι’ αὐτό τό κάποτε πολυαγάπητο μάθημα τῆς ἱστορίας ἔχει πέσει σέ πλήρη ἀνυποληψία. Ἔχουμε φέρει σχεδόν τούς Τούρκους σέ ἴση ἀξία μέ ὅλους τούς Εὐρωπαίους, φυσικά καί μέ μᾶς, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἱστορικοί καί διανοούμενοι εὐκολογράφοι πού διακηρύσσουν ὅτι ὅλα μας τά δεινά, ἀκόμη καί τά τωρινά, ξεκίνησαν ἀφότου φύγαμε ἀπό τή σουλτανική ...ἀγκαλιά! Χωρίς νά ἐξαιρῶ κάποια σπουδαῖα τζαμιά, πού τά πιό ὡραῖα εἶναι τοῦ ἑλληνογενοῦς Σινάν, τολμῶ νά ὑποστηρίξω ὅτι ἡ μόνη «συνεισφορά» τῶν Τούρκων στόν παγκόσμιο πολιτισμό ἦταν τό γδάρσιμο τῶν ζωντανῶν.
Ἔτσι, ὅπως ἔγδαραν τόν γενναῖο ἡγέτη τῶν Σφακιανῶν, τόν Δασκαλογιάννη (οἱ τωρινοί Κρητικοί γιά νά μήν θίξουν τούς Τούρκους «συμμάχους», στήν ἀνάγλυφη πλάκα τοῦ ἥρωα στό ἀεροδρόμιο τῶν Χανίων γράφουν ὅτι τόν σκότωσαν οἱ ...ἐχθροί!), ὅμοια, μέσω χαμαιδιδασκάλων θά γδάρουν καί ὅ,τι ἑλληνικό ἀπέμεινε στά ἀνεκδιήγητα σχολικά μας ἐγχειρίδια.
Ἔχω πικρή πεῖρα ἀπό τήν ἀνάγνωση καί διδασκαλία τέτοιων βιβλίων. Στό συγγραφικό ἀγλάισμα τῆς κ. Ρεπούση ἡ Ἀκαδημία βρῆκε 72 λάθη. Ἡ ταπεινότητά μου εἶχε βρεῖ πάνω ἀπό 100! Οἱ παλαιότεροι ἀναγνῶστες ἴσως νά ἐνθυμοῦνται τούς ἀπέραντους καταλόγους λαθῶν πού εἶχα δημοσιεύσει στήν «Καθημερινή» καί στόν «Οἰκονομικό Ταχυδρόμο» στή δεκαετία 1985-1995. Τήν ἴδια ἐποχή ἤξερα καλά τό τί γινόταν στά σχολεῖα τῆς Δυτ. Θρᾴκης καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὅπως ἔχω δείξει μέ τό βιβλίο μου «Ἡ Ἱστορία ἀπό τήν Σκοπιά τῶν Τούρκων», οἱ γείτονες, μέ βάση τά ὅσα ὑπέδειξε ὁ Κεμάλ στή Γιάλοβα τό 1928, συνέταξαν μιά 4τομη «Ταρίχ» (= ἱστορία) πού ἀποδεικνύει ὅτι τά πάντα στόν πλανήτη εἶναι τουρκική δημιουργία. Ὅτι οἱ Ἄλπεις εἶναι τουρκική ὀνομασία, ὅτι οἱ Τυρρηνοί-Ἐτρούσκοι εἶναι ...Τοῦρκοι καί, τέλος, ὅτι ὁ Κρητικός, ὁ Κυκλαδικός καί ὁ Μυκηναϊκός πολιτισμός εἶναι δημιουργία τουρκικῶν φυλῶν. Ἀκόμη καί ὁ Ἰωνικός.
Εὐτυχῶς, ἐξαιροῦν ἐμᾶς τούς Δωριεῖς. Ἔναντι αὐτῶν ὁ ἐπίσημος ἐπιστημονικός κόσμος τηρεῖ –ὡς ἐπί τό πολύ– αἰδήμονα σιγή. Εἶναι ἴσως σχεδιασμένο νά γίνει πνευματικό μας πεπρωμένο ἡ σιωπή. Γιά νά πᾶς μπροστά δέν πρέπει νά μιλᾶς.
Τά νέα παιδιά τῆς Ἑλλάδας θά μεγαλώνουν ἔξω ἀπό τή δική μας πνευματική ἐπιρροή. Τό φῶς θά τεθεῖ ὑπό τό μόδιον καί ἡ πνευματική μας ζωή θά κλεισθεῖ σέ ἕνα Τρίγωνο Βερμούδων πού θά προσδιορίζεται ἀπό τό πνευματικό ὑπηρετικό προσωπικό κάποιων διαπλεκομένων ἀφεντικῶν. Ὅμως ἡ ἰσχύς τῶν ὑπηρετῶν τοῦ πνεύματος ὅσο ἰσχυρή κι ἄν εἶναι δέν παύει νά εἶναι ἰσχύς ὑπηρετῶν.
Τό τί προτείνω εἶναι προφανές: νά ξεκινήσουμε πόλεμο ἐπιθετικό κατά τῆς δουλοφροσυνικῆς ἱστοριομαθείας μας. Νά ἔχουμε ἐπίγνωση τοῦ μικροῦ πληθυσμιακοῦ μας μεγέθους ἀλλά παράλληλα καί ἐπίγνωση τῆς ἀξίας τῶν πρός ἡμᾶς ὑπαρξάντων. Πάντα οἱ Ἕλληνες ἦσαν ὀλίγοι, ἀλλά ἔκαναν ἔργα θαυμαστά. Ἀκούω κάτι βατράχους τοῦ πνεύματος καί τῆς πολιτικῆς νά μᾶς λένε ὅτι οἱ καιροί δέν εἶναι εὐνοϊκοί γιά πατριωτισμούς. Οφείλω νά πῶ ὅτι ὁ πατριωτισμός ἐπί χιλιετίες ὑπῆρξε τό ὑπαρξιακό μας συστατικό. Δέν μποροῦμε αὐτό τό ὑπέρτατο συνεκτικό ὑλικό νά τό ἀφήσουμε νά γίνει προεκλογικό σύνθημα κάποιων κομμάτων. Ἡ πατρίδα ἀνήκει σέ ὅλους. Καί ὅταν ὑπάρχει αὐτή ὑπάρχουν καί κόμματα καί πολιτικοί. «Ἀναιρουμένου τοῦ ὅλου οὐκ ἔσται ποῦς οὐδέ χεῖρες» (= ὅταν χαθεῖ τό ὅλο, τό σῶμα, δέν ὑπάρχουν οὔτε πόδι οὔτε χέρια), εἶχε πεῖ ὁ Ἀριστοτέλης. Καί αὐτόν θά τόν εἶχαν ἐντάξει οἱ Τοῦρκοι στή δική τους κουλτούρα, ἀλλά δέν τούς συμφέρει. Ἦταν ὁ δάσκαλος τοῦ Ἀλεξάνδρου.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου