ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ: Αμφίβια τεθωρακισμένα
οχήματα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Κίνας κατά τη διάρκεια
στρατιωτικών ασκήσεων. © China Photos
Γράφει η Rachel Marsden
Ο τρόπος δράσης της Ουάσινγκτον είναι «δημιουργούμε πρόβλημα, κατηγορούμε τη χώρα-στόχο, επιβάλλουμε κυρώσεις, επεκτείνουμε την επιρροή μας».
Οι ΗΠΑ εξετάζουν το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων στην Κίνα ως αποτρεπτικό μέσο για να μην επιτεθεί στην Ταϊβάν, σύμφωνα με δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης. Η Ουάσινγκτον δικαιολογεί πάντα τις οικονομικές κυρώσεις επικαλούμενη μια στρατιωτική απειλή ή μια απειλή ασφάλειας είτε κατά των ΗΠΑ είτε κατά οποιουδήποτε συμμάχου της. Στη συνέχεια εργάζεται ενεργά για να αποδείξει τη νομιμότητα της απειλής – ή για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση αυτής.
Μια τέτοια περίπτωση αφορούσε το ταξίδι της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι στην Ταϊπέι το καλοκαίρι, το οποίο ήταν μια αδικαιολόγητη πρόκληση προς την Κίνα, τη στιγμή που οι ΗΠΑ εμπλέκονται ενεργά στον εξοπλισμό, την εκπαίδευση και τη χρηματοδότηση μαχητών κατά της Ρωσίας στη σύγκρουση στην Ουκρανία. Το ίδιο σχέδιο για την αύξηση των εντάσεων έναντι των γεωπολιτικών εχθρών της Ουάσινγκτον έχει χρησιμοποιηθεί σε όλο τον κόσμο, από τη Λατινική Αμερική έως τη Μέση Ανατολή.
Η φόρμουλα είναι απλή. Βρείτε και υποστηρίξτε ομάδες ή κυβερνήσεις, ή στελέχη της αντιπολίτευσης, είτε εντός των χωρών-στόχων είτε στα σύνορά τους, οι οποίες είναι πρόθυμες να εκτελέσουν τις εντολές της Ουάσινγκτον με αντάλλαγμα οφέλη (ή υποσχέσεις). Εάν η χώρα-στόχος αντιδράσει, αυτό χαρακτηρίζεται από τη Δύση ως «καταστολή» ή επίθεση, τα οποία και τα δύο ανοίγουν βολικά την πόρτα για την ανάπτυξη διαφόρων εργαλείων του δυτικού οπλοστασίου για την παγκόσμια ηγεμονία – όλα στο όνομα της υπεράσπισης της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φυσικά.
Οι αξιωματούχοι της Ουάσινγκτον είχαν πλήρη επίγνωση ότι το ταξίδι της Πελόζι στην Ταϊβάν εγκυμονούσε μεγάλο κίνδυνο να προκαλέσει στρατιωτική απάντηση από την Κίνα. Οποιαδήποτε τέτοια αντίδραση θα είχε γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη Δύση – κάτι που το Πεκίνο αναμφίβολα κατάλαβε όταν αρνήθηκε να τσιμπήσει το δόλωμα. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τις ΗΠΑ να προχωρήσουν ούτως ή άλλως στην εξέταση τιμωρητικών κυρώσεων, λες και η αυτοσυγκράτηση της Κίνας δεν έχει μόλις δοκιμαστεί και αποδειχθεί, ή ότι η επίσημη πολιτική των ΗΠΑ δεν αναγνώρισε στην πραγματικότητα επίσημα ότι η Ταϊβάν είναι πράγματι μέρος της Κίνας. Η Ουάσινγκτον φαίνεται να έχει την πρόθεση να αξιοποιήσει τη μακροχρόνια αμυντική συμφωνία της για την πώληση όπλων στην Ταϊπέι, ώστε να φανεί ότι η Ταϊβάν είναι μια ξεχωριστή χώρα που πρέπει να αμυνθεί έναντι της Κίνας, ενώ στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζεται ως κυρίαρχη από τα Ηνωμένα Έθνη, τις ΗΠΑ ή το διεθνές δίκαιο.
Και τώρα η Ουάσινγκτον χτίζει το αφήγημα ότι η Ταϊβάν είναι η νέα Ουκρανία – ο ατίθασος μικρός τύπος που στέκεται απέναντι στον γίγαντα της διπλανής πόρτας και χρειάζεται τον Κάπτεν Αμέρικα να έρθει να τον σώσει. Αυτές οι οπτικές επέτρεψαν στην Ουάσινγκτον να πουλήσει όπλα αξίας 1,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ταϊβάν, στον απόηχο μιας προηγούμενης παραγγελίας ύψους 2,37 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2020, η οποία δεν έχει ακόμη εκτελεστεί ως μέρος ενός ανεκτέλεστου υπολοίπου 14 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν φέρεται επίσης να επεξεργάζεται ένα πακέτο κυρώσεων που θα πλήξει τον κινεζικό κατασκευαστικό τομέα της καταναλωτικής τεχνολογίας, σύμφωνα με το Reuters, επικαλούμενη την πολυπλοκότητα της παγκόσμιας αλυσίδας εφοδιασμού που εμπλέκεται με την αμερικανική οικονομία. Φαίνεται ότι οι κυρώσεις είναι πάντα το τελικό παιχνίδι για την Ουάσινγκτον, με τον ίδιο τρόπο που οι ξένες στρατιωτικές επεμβάσεις αποσκοπούν τελικά στην ενίσχυση της αμερικανικής οικονομίας μέσω του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος ή στην ενδεχόμενη εμπέδωση των οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ.
Οι κυρώσεις γέρνουν επίσης το παγκόσμιο οικονομικό πεδίο ανταγωνισμού υπέρ της Ουάσινγκτον, αποτρέποντας τα έθνη των οποίων οι εταιρείες συναλλάσσονται με τις ΗΠΑ ή σε δολάρια ΗΠΑ από το να συνεργαστούν με χώρες στις οποίες επιβάλλονται κυρώσεις από τις ΗΠΑ. Ακόμα και η ΕΕ, ένας στενός σύμμαχος, βρίσκεται τακτικά αναγκασμένη να εγκαταλείψει εμπορικές σχέσεις ή φιλοδοξίες – με τη Ρωσία, το Ιράν και την Κούβα, για παράδειγμα – ως αποτέλεσμα της πίεσης των αμερικανικών κυρώσεων.
Ο αντίκτυπος των κυρώσεων κατά της Κίνας στην ΕΕ θα ήταν καταστροφικός, ιδίως υπό το πρίσμα του οικονομικού πλήγματος που έχει ήδη υποστεί το μπλοκ από τις αντιρωσικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν στον δικό του φθηνό ρωσικό ενεργειακό εφοδιασμό, ως αποτέλεσμα της παρότρυνσης της Ουάσινγκτον να σταθεί αλληλέγγυα στην Ουκρανία. Η Κίνα είναι ένας από τους κορυφαίους πελάτες της Γερμανίας και το Βερολίνο αντιμετωπίζει ήδη σχεδόν αποβιομηχανοποίηση ως αποτέλεσμα των επιπτώσεων των αντιρωσικών κυρώσεων στον βιομηχανικό του τομέα. Η Ουάσινγκτον έχει προηγουμένως εκδώσει εξαιρέσεις από τους δικούς της περιορισμούς για αμερικανικές οντότητες. Για παράδειγμα, ακόμη και στην περίπτωση των κυρώσεών της κατά της Μόσχας, «οι ΗΠΑ εκδίδουν μια σειρά από «ειδοποιήσεις εξουσιοδοτημένων συναλλαγών και γενικές άδειες» για να προστατεύσουν ορισμένους εταιρικούς στόχους από τα σκληρά οικονομικά μέτρα που περιέχονται στις κυρώσεις», σύμφωνα με έκθεση της LexisNexis. Αλλά η πορεία προς οποιαδήποτε τέτοια εξαίρεση από τις αμερικανικές κυρώσεις για ξένες οντότητες είναι λιγότερο σαφής. Στην περίπτωση του ρωσικού πετρελαίου, για παράδειγμα, η ΕΕ εξαρτάται από την εύνοια της Ουάσινγκτον, αν θέλει να συνεχίσει να εισάγει ρωσικά καύσιμα που υπόκεινται σε αμερικανικές κυρώσεις.
Έτσι, ουσιαστικά η Ουάσινγκτον μπορεί να χρησιμοποιήσει τους περιορισμούς για να ελέγχει και να υπαγορεύει το εμπόριο στην ΕΕ και πέραν αυτής. Εκτός, φυσικά, αν αρκετές χώρες το βαρεθούν και αναζητήσουν ένα εναλλακτικό σύστημα. Αυτό ακριβώς φαίνεται να εξελίσσεται στον απόηχο των κυρώσεων της Δύσης που σχετίζονται με την Ουκρανία, με τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και τον παγκόσμιο Νότο να εμβαθύνουν τη συνεργασία που θα μπορούσε τελικά να παρακάμψει τη δυτική οικονομική σφαίρα.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η συζήτηση για τις κυρώσεις στην Κίνα έρχεται στον απόηχο μιας επίσκεψης του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών στην πόλη του Μεξικού αυτόν τον μήνα, για να προωθήσει τη μεξικανική παραγωγή ημιαγωγών ως μέρος μιας επένδυσης ύψους 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων που θα διευκολύνει την ανεξαρτησία των ΗΠΑ από ημιαγωγούς αξίας περίπου 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων που η Αμερική εισάγει ετησίως από την Κίνα. Οι ΗΠΑ εργάζονται για να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα – όπως πρέπει να κάνει κάθε χώρα. Είναι σαφώς διατεθειμένη να τραβήξει όλες τις άκρες για να μεγιστοποιήσει την παγκόσμια ανταγωνιστικότητά της. Ίσως κάποια στιγμή οι σύμμαχοί της αρχίσουν να ακολουθούν το παράδειγμά τους και να κάνουν αυστηρά ό,τι είναι καλύτερο για τους ίδιους και τους πολίτες τους, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διαφοροποιήσουν τα συμφέροντά τους μακριά από εκείνα της Ουάσινγκτον.
Η Rachel Marsden είναι αρθρογράφος, σύμβουλος πολιτικής στρατηγικής και οικοδέσποινα ανεξάρτητων talk-shows στα γαλλικά και στα αγγλικά.
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
RT OP – ED
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου