Ἡ διαχρονικὴ δύναμις τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Γράφει ὁ Κυανοῦς Οὐρανός

 

Εἰσαγωγή: Ἐρχόμενος εἰς τὸ ἱστολόγιον «Ἐθνέγερσις» τῶν ἀδελφῶν Πάνου καὶ Ρόης, νὰ ἀρθογραφήσω διὰ πρώτην φορὰν ὡς ἀρχικὴ δημοσίευση, ὀφείλω (γιὰ τοὺς ἐδῶ ἀναγνῶστες, ποὺ πιθανότατα δὲν μὲ γνωρίζουν) νὰ δηλώσω τὸ δεολογικὸ στίγμα μου.

 

Εἶμαι νηπιοβαπτισμένος Ὀρθόδοξος ἀπὸ Ὀρθόδοξους Ἕλληνες γονεῖς. Ἀτυχῶς μόνον αὐτὸ δὲν σημαίνει κάτι. Τὸ νὰ ἔχεις μία τυπικὴ ταυτότητα δὲν σὲ καθιστὰ οὔτε Ἕλληνα οὔτε Ὀρθόδοξον. Εἶχα τὴν τύχην οἱ γονεῖς μου νὰ μοῦ μιλήσουν πολὺ καὶ τεκμηριωμένα περὶ Ἑλληνισμοῦ καὶ μὲ αὐτὲς τὶς ἰδέες ἀνδρώθηκα πνευματικά. Ἡ κατόπιν ἐτῶν ἔρευνα γιὰ βαθύτερη ἐμπέδωσιν ἀλλὰ κι αἰτιολόγησιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ με ἔφερε νὰ γνωρίσω το τί σημαίνει Ὀρθοδοξία καὶ ποιός εἶναι ὁ Ἕνας καὶ Μοναδικὸς Αἰώνιος Θεός, χωρὶς βέβαια αὐτὴ ἡ γνῶσις νὰ περατώνεται ἀνθρωπίνως. 

 

Μὲ πονᾶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σχέσις Ἑλληνισμοῦ-Ὀρθοδοξίας "σκαλώνει" πνευματικὰ πολλοὺς Ἕλληνες, μὲ ἀποτέλεσμα ἐπιπλέον ἐμπόδια εἰς τὸν δρόμον πρὸς τὴν δόξαν τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὸ καθιστὰ ἀγαπημένο θέμα μου τὴν ἀνάπτυξιν θεμάτων πρὸς διευκρίνησιν τῆς σχέσεως τῶν δυὸ πνευματικῶν πυλώνων τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους. 

 

Οἱ περισσότεροι ὁμιλοῦντες περὶ Ἑλληνισμοῦ θεωροῦν ὅτι Ἑλληνισμὸς εἶναι τὰ σπαθιά, τὰ δόρατα, οἱ Περσικοὶ πόλεμοι καὶ τὸ ἔπος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ἄν δὲν προϋπῆρχεν ἡ Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία τίποτα ἀπὸ τὰ προαναφερόμενα δὲν θὰ πραγματοποιεῖτο. Ἡ Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία ἔβγαλε τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸ Σπήλαιον τοῦ Πλάτωνος, ὅπου εἶχε φυλακισθεῖ ἀπὸ τὶς πρῶτες «παγκοσμιοποιητικὲς» ἀπόπειρες τῶν αὐτοκρατοριῶν Μεσοποταμίας καὶ Αἰγύπτου.  

 

Ὁ Ἕλληνας κυριολεκτικὰ ἔμαθε τὸν ἄνθρωπον νὰ σκέπτεται, στοχεύοντας τὸ Ἀριστοτέλειον «καλὸς κ᾿ἀγαθὸς» καὶ τὸ «νοῦς ὑγιὴς ἐν σώματι ὑγιεῖ». Αὐτὰ τὰ δυὸ ἀποτυπώνουν τὸ δόγμα τοῦ ἀρχαιοελληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔφερεν εἰς ἰσομοιρία νοῦ (πνεῦμα) καὶ σῶμα, δημιουργῶντας τὸν μοναδικὸ κατ᾿ ἐμὲ πολιτισμὸν ἐπὶ γῆς, ἕναν πνευματικὸν πολιτισμόν. Ἡ ἀνάπτυξις τῆς σκέψεως ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους, συγκεκριμενοποίησε τὶς ἰδέες γιὰ τὶς ὁποῖες ἀντέστησαν οἱ Ἕλληνες στὴν περσικὴν ἐπιδρομὴν καὶ σχεδίασε τὰ ὅπλα καὶ τὶς πολεμικὲς τακτικές, οἱ ὁποῖες τοῦ ἔδωσαν τὴν νίκην εἰς τὰ πεδία τῶν μαχῶν. 

 

Οἱ ἀπόψεις μου αὐτὲς ἔχουν τεκμηριωμένα (κατὰ τὸ δυνατὸν) ἀποτυπωθεῖ σὲ δυὸ video, ἐνταγμένα στὴν «Ἱστορία τοῦ κόσμου»[1] (https://www.brighteon.com/1bec321f-a685-4221-848e-eaa7111dc7e4 & https://www.brighteon.com/5b8b2b97-3e73-433e-8605-60f04f1d7467). 

 

Τὸ λάθος τῶν «ἑλληναράδων» εἶναι ὅτι, ἐνῶ θέλουν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἕναν ἀνώτερον πολιτισμὸν (προσωπικὰ ὁμιλῶ γιὰ τὸν μοναδικὸν πολιτισμόν), ἀδυνατοῦν νὰ τὸ τεκμηριώσουν ὡς ἀνώτερον πνευματικῶς πολιτισμὸν (τὴν εἰδοποιὸν διαφορὰν δηλαδὴ) καὶ τὸ θέτουν ὑλικῶς ἐπὶ τῇ βάσει διαφορετικοῦ DNA (Ἰχὼρ κλπ). Εἶναι δυνατὸν τὸ ὑλικὸν νὰ αἰτιολογήσει τὸ πνευματικόν;  

 

Δὲν θέλω ἐδῶ νὰ τὸ κρίνω μὲ Ὀρθόδοξα κριτήρια ἀλλὰ οὐσιαστικῶς ἀκυρώνουν τὸν Ἰσοκράτην («Τόσο πολὺ ξεπέρασεν ἡ πόλις μας ὅλους τοὺς ἄλλους σὲ πνευματικὴν ἀνάπτυξιν καὶ τέχνη τοῦ λόγου, ὥστε οἱ μαθητές της ἔγιναν δάσκαλοι στοὺς ἄλλους• τὸ ὄνομα πάλι Ἕλληνες κατόρθωσε νὰ μὴ συμβολίζει τὴν καταγωγὴν πιὰ ἀλλὰ τὴν καλλιέργεια τοῦ πνεύματος καὶ νὰ ὀνομάζονται Ἕλληνες πιὸ πολὺ ὅσοι δέχτηκαν τὸν τρόπον τῆς δικιᾶς μας ἀγωγῆς καὶ μορφώσεως παρὰ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴν ἴδια μὲ μᾶς καταγωγή» - Πανηγυρικός). Στὸν λόγον τοῦ Ἰσοκράτη δίνεται καὶ ἡ αἰτιολόγησις τῶν σημερινῶν διαφεντευόντων πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀπορρίψει τὸν Ἑλληνικὸν πολιτισμὸν (ἢ τοὺς ...... ἐπέβαλαν νὰ τὸν ἀπορρίψουν) καὶ προσπαθοῦν μανιωδῶς νὰ τὸν καταστρέψουν. 

 

Σκαλώνει ὁ νοῦς πολλῶν Ἑλλήνων, τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι πίστευαν εἰς τὸν Δία καὶ τὸ σόϊ του. Πολλὲς φορές τοὺς ἔχω ρωτήσει «ἔχει δεῖ ποτὲ κανεὶς τὸν Δία;». Ἀπαντῶ ἐγώ: «ἔχουν δεῖ τόσοι τὸν Δία, ὅσοι ἔχουν δεῖ τὸν Ἀλλὰχ ἢ τὸν Βραχμαπούτρα, δηλαδὴ ΚΑΝΕΙΣ!». Τολμῶ νὰ πῶ ἐπιλέον ὅτι δὲν τὸν εἶδαν οὔτε ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι τὸν «ἔνοιωσαν» (πχ. Γανυμήδης), ἀφοῦ βρισκόταν ...... πίσω τους. Ἀναρωτιοῦνται πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ πλανήθηκαν τόσοι, οἱ ὁποῖοι πίστευαν στὸν Δία.  

 

Δόξα τῷ Θεῷ, ἡ σημερινὴ ἐμπειρία προσφέρει ἕνα πολὺ χειροπιαστὸ ἐπιχείρημα: «πλανήθηκαν ἀπὸ τὴν ὕπαρξιν τοῦ Διὸς ὅπως σήμερα πλανήθηκαν τόσοι καὶ τόσοι ἀπὸ τὴν ὕπαρξιν τοῦ κορωνοϊοῦ». Ἡ Ἕνωσις Ἰατροδικαστῶν, 18 μῆνες μετὰ τὴν ἐμφάνισιν τῆς πΛανδημίας, ζητεῖ τὸ γονιδίωμα τοῦ ἰοῦ (τῆς ταυτότητός του δηλαδή), τὸ ὁποῖον ἀκόμα δὲν ἔχει ἀναρτηθεῖ στὸν Π.Ο.Υ., ὅπως γινόταν πάντοτε γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους ἰούς σε πολὺ συντομότερον χρονικὸν διάστημα. Κι ὅπως σήμερα οἱ διάφοροι δημοσιοκάφροι καὶ «μισθωτοὶ» ἐπιστήμονες-πολιτικοί-ἱερεῖς προπαγανδίζουν τὸ κορωνοϊκὸ ἀφήγημα πείθοντες τοὺς εὐκολόπιστους, ἔτσι καὶ τότε τὰ κογκλάβια τῶν ἐπικυριάρχων καστῶν καὶ μαντείων προπαγάνδιζαν τὸ ἀφήγημα τοῦ Διὸς & co.

 

Επιπλέον ὅπως εἰς τὴν σημερινὴν «δημοκρατίαν» δαιμονοποιεῖται ἡ ἐλεύθερη σκέψις καὶ οἱ «ἀρνητὲς» τῶν σημερινῶν ψευδοαφηγημάτων ὁδηγοῦνται νὰ δικασθοῦν, ἔτσι καὶ εἰς τὴν τότε «δημοκρατίαν (τῆς ἐλευθέρας σκέψεως!!!)» οἱ «ἀρνητές» τοῦ κάθε Διὸς ὁδηγοῦντο εἰς δίκην καὶ θάνατον μὲ κώνειον, ὅπως ὁ Σωκράτης, ὁ ὁποῖος ἀδυνατοῦσε νὰ διανοηθεῖ ὡς θεὸν κάποιον μὲ τὰ ἀνθρώπινα πάθη τοῦ Διὸς καὶ τῶν λοιπῶν ἀλλὰ θεωροῦσε Θεὸν κάποιον μὲ μόνον γνώρισμα τὴν Ἀγάπην. Ὁμιλοῦσε ὡς ἁγιορείτης γέρων! 

 

Αὐτοί, ποὺ ἀκόμα πιστεύουν εἰς τὴν ὕπαρξιν αὐτῶν τῶν ἀρχαίων θεῶν, ἀδυνατοῦν νὰ τεκμηριώσουν τὸ πῶς ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμὸς βασίζεται εἰς αὐτοὺς ἢ ἔστω βοηθήθηκε κατὰ τὸ ἐλάχιστον. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς θεούς, οἱ ὁποῖοι τιμώρησαν τὸν Προμηθέα, ἐπειδὴ βοήθησε τοὺς ἀνθρώπους νὰ τρῶνε ἕνα ζεστὸ φαγάκι (φωτιά). Διότι εἶναι ξεκάθαρο πλέον (ἐδῶ κι αἰῶνες), ὅτι ὑπῆρξαν περιορισμένης δυνάμεως δαιμονικὲς μορφὲς ἐκπεσόντων ἀγγέλων, ὅπως οἱ ἅγιοι μᾶς καταμαρτυροῦν. 

 

Τί δὲν καταλαβαίνεις; It's the devil, stupid! (παραφθορὰ τοῦ Κλιντον-ἴου «it᾿s the economy, stupid!»). Γελᾶ ὁ ἄλλος εἰς τὸ ἄκουσμα τοῦ διαβόλου. Ἄν εἶναι δωδεκαθεϊστής, τοῦ φαίνεται πολὺ νὰ προσθέσει κι ἄλλον στὶς στρατιὲς τῶν δαιμονικῶν φιγουρῶν τῆς Μυθολογίας. Τόσοι πχ. σάτυροι ὑπῆρχαν, ποῦ νὰ περισσεύσει χῶρος γιὰ τὸν διάβολον. Ἀλλὰ νὰ αὐτοθεωρείσαι Χριστιανὸς καὶ νὰ ἀμφισβητεῖς τὸν διάβολον ἰσοδυναμεῖ μὲ ἀμφισβήτησιν τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος τὸν πιστοποίησε. 

 

Πρὸ ἐτῶν μὲ εἶχε συναρπάσει ἕνα video στὸ Youtube, κάποιου λοχαγοῦ ἐ.ἀ. Ἀνδρέα Πετρόπουλου, ὁ ὁποῖος ἡγεῖτο κάποιας πατριωτικῆς κινήσεως (δὲν τὸν γνωρίζω προσωπικῶς). Ἀτυχῶς ἐνῶ εἶχα φυλάξει τὸ video, κάπου τὸ ἔχασα ἀλλὰ ὑπάρχει μέρος τῆς ἀπομαγνητοφωνήσεως, τὴν ὁποίαν παραθέτω: 

 

«Εἴμαστε μιὰ φυλὴ μοναδικὴ στὸν κόσμον. Ὁ Θεός μᾶς προίκησε μὲ τὰ μεγαλύτερα δῶρα Του στὸν ἄνθρωπον καὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ μισοῦν οἱ «ἀνθέλληνες» καὶ θέλουν νὰ καταστρέψουν τὸν Ἑλληνισμόν. Πέρα ἀπὸ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἔδωσε ὁρισμένες ἄρρητες ἀρετὲς μοναδικὲς στὸν κόσμον καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς ἀρετὲς ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα εἶναι ἡ μοναδικὴ γιὰ τὸν Ἕλληνα θεοσέβεια. Ὁ Ἕλληνας εἶχε ἕναν σεβασμὸν πρὸς τοὺς θεοὺς μοναδικόν, συγκινητικόν, φανατικόν, ζηλωτικὸν εἴτε ἦταν λάτρης τῆς παλαιᾶς θρησκείας εἴτε τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Ἕλληνας μποροῦσε νὰ συγχωρήσει τὰ πάντα ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ μὴν πιστεύεις στὸν Θεόν, νὰ μὴν πιστεύεις στὴν ὕπαρξιν καὶ δύναμιν τοῦ Θεοῦ.  

 

Ἠλύσια πεδία

 

Δὲν δεχόταν μὲ τίποτα τὴν ἀπώλειαν τῆς ψυχῆς ἀλλὰ ὅτι ἡ ψυχὴ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει σὰν συνέχεια μετὰ τὸν θάνατον, ἔφτιαχνε τὶς νήσους τῶν μακάρων, ἔφτιαχνε τὰ Ηλύσια πεδία, χώρους δηλαδὴ ποὺ ἡ Χριστιανικὴ Πίστις ἀντικατέστησε μὲ τὸν Παράδεισον, ὅπου ἐκεῖ θὰ πήγαιναν οἱ εὐτυχεῖς, οἱ ἀναμάρτητοι, ἐκεῖνοι ποὺ κρίνονταν σὰν κατάλληλοι κι ἄξιοι νὰ πορευτοῦν στὰ Ηλύσια πεδία. Αὐτὸς ὁ λαὸς δὲν ἔκανε τίποτα πρὶν μνημονεύσει τὸν θεόν του, δὲν ἔκανε τίποτα πρὶν ἀναφερθεῖ στὸν θεόν του καὶ ὁποιαδήποτε νίκη ἔκανε τὴν γιόρταζε πρῶτα στὸν θεόν του καὶ μετὰ ὅλα τὰ ἄλλα. Ἡ θεοσέβεια τοῦ Ἕλληνα εἶναι συγκινητικότατη. Μὴν βρεθεῖ κανεὶς ἀνόητος καὶ πεῖ «σεὶς οἱ Χριστιανοὶ δὲν καταστρέψατε τοὺς ναοὺς τῶν Ολύμπιων;»  

 

Ο ναός του Σατούρνου (Κρόνου)

 

Ἔ, καί; «βεβαίως κι ἔγιναν, κατεστράφησαν κάποιοι ναοὶ ἀλλὰ ξεχνᾶτε ὅτι ἡ θρησκεία τοῦ Διὸς κατέστρεψεν τοὺς ναοὺς τοῦ Κρόνου. Ὅποιος ναὸς τοῦ Κρόνου γκρεμιζόταν πάνω του θεμελιωνόταν ναὸς τῶν Ὀλυμπίων. Ἦρθαν λοιπὸν καὶ οἱ Χριστιανοὶ καὶ πάνω στοὺς κάποιους ναοὺς τῶν Ολύμπιων θεμελίωσαν Χριστιανικοὺς ναούς. Τί εἶχες Γιάννη, τί εἶχα πάντα. Ἕνας λαὸς εἴμαστε μὲ τὰ ἴδια χούγια, τὶς ἴδιες ἁμαρτίες, τὰ ἴδια ἐλαττώματα ἀλλὰ δυστυχῶς αὐτὴν τὴ στιγμὴ δὲν ἔχουμε καὶ τὶς ἴδιες ἀρετές». Αὐτὸ ὅμως δὲν ἦταν ἀσέβεια πρὸς τὸν Θεόν.  

 

Οἱ Αἰτωλοί, ἀρκετὰ βάρβαροι κι ἀσυνείδητοι, ἐπειδὴ ἐναντιώθηκαν στοὺς Μακεδόνες πῆγαν στὴν νεκρόπολιν τῶν Μακεδόνων, τὸ Δίον, καὶ δὲν ἄφησαν λίθον ἐπὶ λίθου. Γκρέμισαν τοὺς ναούς, κατέστρεψαν τὰ ἀγάλματα, ἔκοψαν τὶς κεφαλὲς καὶ γενικὰ τὰ ἰσοπέδωσαν ὅλα. Ὅταν ὁ Φίλιππος ὁ Ε' κατέλαβε τὴν Αἰτωλία, γεμᾶτος σεβασμὸν στὸν θεόν, κατέστρεψε τὰ πάντα στὴν πρωτεύουσα τῶν Αἰτωλῶν, τὸ Θέρμον, ἀλλὰ ἄφησε 2000 ἱερὰ ὄρθια καὶ τοὺς θεοὺς ὄρθιους. Θὰ πεῖ κανεὶς «γκρεμίζουμε ναούς, χτίζουμε νέους πάνω στὰ ἐρείπια τῶν παλιῶν, ποὺ τὴν βρήκαμε τὴν θεοσέβεια;». Ὁ Ἕλληνας ὅταν μπῆκε στὸ Δίον τὰ εἶχε μὲ τοὺς Μακεδόνες καὶ ἤθελε τὸ κακό τους. Ὁ θεὸς σταμάταγε νὰ ὑπάρχει σὰν θεοσέβεια καὶ γινόταν ἀνθρώπινο κτῆμα. «Ἐσὺ τὸ ἔκανες αὐτό; θὰ στὸ καταστρέψω καὶ θὰ βάλω τὸ δικό μου». Ἡ θεοσέβεια λοιπὸν δὲν κρίνεται ἀπὸ αὐτὰ ἀλλὰ σὲ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ Ὅμηρος «ποιός κατηγόρησε τὸν θεὸν καὶ δὲν βρῆκε μεγάλην τιμωρίαν;» 

 

Ὅταν αὐτοκτόνησε ὁ Αἴας ὁ Τελαμώνιος, ὁ ἄλλος Αἴας τοῦ Ὀϊλέα ἐπιτέθηκε στοὺς Τρῶες κι ἀφοῦ τοὺς κατενίκησε ἀσέβησε ἐνώπιον τῶν θεῶν καὶ βίασε γυναῖκες μπροστὰ στὰ ἱερά. Κατὰ τὸν Ὅμηρον ὁ θεὸς φύλαξε δραματικὴν τύχην. Ὁ Διομήδης ὁ Αἰτωλός, σὰν γνήσιος νεοέλληνας, γυρνῶντας τὸ σπαθί του πρὸς τὸν οὐρανὸν κι ἀπευθυνόμενος στὸν Δία εἶπε : «εἶσαι τυχερὸς ποὺ εἶσαι στὸν οὐρανὸ γιατί ἂν ἤσουν κάτω θά σοὺ ᾿παιρνα τὸ κεφάλι». Τοῦ πῆρε ὁ Δίας τὸ δικό του τελικά. Ὅσοι τὰ ἔβαλαν μὲ τὸν θεὸν κι ὁ Ὀδυσσέας, ποὺ βλαστήμησε τὸν Ποσειδῶνα, ὑπέφεραν γι αὐτό! Τί μᾶς περνοῦν οἱ ἀρχαῖοι; Μᾶς περνοῦν μιὰν ἐξαίρετην θεοσέβειαν, δὲν ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξιν τοῦ θεοῦ μὲ τίποτα, δὲν ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξιν κι ἀθανασία τῆς ψυχῆς, δὲν ἀρνοῦνται μὲ τίποτα τοὺς εἰδικοὺς χώρους τῶν μακάρων, τῶν εὐτυχῶν, αὐτῶν ποὺ δὲν ἔβλαψαν ἀλλὰ ὠφέλησαν, ἐκείνων ποὺ ἐργάστηκαν, ὅπως οἱ ἥρωες γιὰ τὸ καλὸ τοῦ λαοῦ.  

 

Ἀχιλλέας καὶ Αἴας ὁ Τελαμώνιος

 

Αὐτοὶ ἦταν οἱ ἥρωες. Ὁ Ἡρακλῆς καὶ οἱ ἥρωες ἔκαναν καλὸ γιὰ τὸν λαό, ἔφτιαχναν ἔργα προστατευτικά, σκότωναν θηρία καὶ γι αὐτὸ λέγονταν ἡμίθεοι (δηλαδὴ κατὰ τὸ ἥμισυ θεοὶ) ἐπειδὴ μέσα τους ὑπῆρχε ἡ θεία φλόγα, τὸ θεῖον σπέρμα, ὑπῆρχε ἐντολὴ ἀπὸ τὸν θεὸν νὰ ὠφελοῦν κι ἐξανθρωπίζουν τοὺς ἀνθρώπους γιατί οἱ θεοσεβεῖς πρόγονοί μας ἀναγνώριζαν τὴν ὕπαρξιν καὶ θέλημα τοῦ θεοῦ μέσα ἀπὸ ὡρισμένους ἀνθρώπους. Ἀγαποῦσαν τὸν θεὸν πολύ, τὸν ἔτρεμαν καὶ τὸν σεβόντουσαν. 

 

Δυὸ γεγονότα ἀπὸ πολλὰ παρόμοια. Πρῶτον τὸ κυλώνειον ἄγος. Ὁ Κύλων καὶ οἱ ὀπαδοί του ἔκαναν συμφωνία στὴν Ἀκρόπολιν, ποὺ τοὺς κάλυπτε νομικὰ κι ἐξασφάλιζε τὴ ζωή τους. Ἡ συμφωνία παραβιάστηκε καὶ ὁ Κύλων μὲ τοὺς ὀπαδοὺς του σφαγιάστηκαν. Ἀμέσως ἔπεσε στὴν Ἀθήνα σιτοδεία. Ἀμέσως ἀναγνώρισαν ὅτι ἡ τιμωρία ποὺ ἦρθε στάλθηκε ἀπὸ τὸν θεό. Δὲν μποροῦσε χθὲς νὰ ἦταν καλὰ καὶ μετὰ ποὺ παραβήκαμε τὴν συμφωνία ποὺ ἔγινε σὲ ἱερὸ χῶρο καὶ σφάξαμε τοὺς ἀνθρώπους ἐπικράτησαν αὐτὲς οἱ δυσάρεστες καταστάσεις. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἄγος. 

 

Κυλώνειον ἄγος

 

Ἕνα δεύτερο γεγονὸς στὴν Θήβα. Τότε οἱ πόλεις ἦταν περιτείχιστες. Ἄνοιγαν οἱ πύλες τὸ πρωὶ γιὰ νὰ πάει στὶς δουλειές του ὁ κόσμος. Μιὰ ὁμάδα παιδιῶν βγῆκε ἀπὸ τὶς πύλες κι ἔπαιζαν γύρω ἀπὸ τὸ ἄγαλμα τῆς θεᾶς Ἀρτέμιδος. Ὅπως ἔπαιζαν μὲ κάποιο σχοινί, ποὺ τὸ ἔδεσαν στὸ ἄγαλμα κατάφεραν κι ἔρριξαν τὸ ἄγαλμα. Ἔντρομοι οἱ κάτοικοι μόλις κατάλαβαν τὸ «ἀνοσιούργημα» ποὺ ἔκαναν τὰ παιδάκια τὰ κρέμασαν γιὰ νὰ τὰ τιμωρήσουν. Ἀμέσως ἐνέσκηψε σιτοδεία (ἔλλειψις σιτηρῶν), ἀσθένειες, λιμὸς ...... Ἡ θεία τιμωρία γιὰ τὴν ἀσέβεια πρὸς τὶς ζωὲς τῶν ἀθώων ψυχῶν. 

 

Αὐτὰ δὲν εἶναι γραφικότητες ἀλλὰ τὰ γράφουν οἱ ἱστορικοί. Πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν ἀμέσως μετὰ τὰ ἐγκλήματα; Τὸ σημαντικώτερον, ὅταν κατάλαβαν οἱ θεοσεβεῖς Ἕλληνες τὸ ἔγκλημα ποὺ διέπραξαν, ἄρχισαν νὰ νηστεύουν, νὰ κάνουν καθαρμούς, νὰ κάνουν τὶς τότε λειτουργίες πρὸς τὸν θεὸν (ἄναμμα πυρᾶς, λιβανιστήρια, σφάγια κλπ), ὥστε ὁ θεὸς νὰ τοὺς συγχωρήσει. Καὶ ἡ συγχώρησις ἐρχόταν καὶ ἡ σιτοδεία τελείωνε καὶ οἱ λιμοὶ περνοῦσαν καὶ ἡ τάξις κι εὐτυχία αποκαθιστόταν. Ὁ θεοσεβὴς λαὸς τὸν Ἑλλήνων εἶναι γέννημα τοῦ Θεοῦ κι ἐξαρτᾶται ἀπευθείας ἀπὸ Αὐτόν, εἶναι θεογέννητος καὶ θεοστρωτὸς λαός. 

 

Οἱ Ἕλληνες στὸν Μαραθῶνα ἀμέσως μετὰ τὴν μάχη δὲν ἔστησαν χορό, τσιμπούσια καὶ πανηγύρια. Ἔστειλαν σῆμα μὲ τὶς ἀσπίδες στὴν Ἀθήνα κι ἕναν ἀπεσταλμένο νὰ πεῖ τὸ ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ κι ἀμέσως εὐχαριστοῦσαν ὅλοι τοὺς θεοὺς κι ἄναψαν πυρές, λιβάνια καὶ στὸν Τύμβο ποὺ ἔθαψαν τοὺς νεκροὺς καὶ στὸ πεδίο τῆς μάχης. Κι ἀφοῦ πρῶτα τακτοποίησαν τὶς πρὸς τοὺς θεοὺς προσφορὲς κι ἀνάγκες τους τότε σκέφθηκαν τοὺς ἑαυτούς τους οἱ μεγάλοι ἐκεῖνοι ἔνδοξοι καὶ θεοσεβέστατοι πρόγονοι. 

 

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν δὲν εἶναι ἀναγκαία ἀπὸ τὸν Θεόν, ἀφοῦ δὲν μᾶς ἔχει καμμιὰ ἀνάγκη ἀλλὰ ἐμεῖς Τὸν ἔχουμε ἀνάγκη. Οἱ πρόγονοί μας λοιπόν μᾶς διδάσκουν τὴν θεοσέβεια καὶ τὴν πλήρη πρὸς αὐτὸν ὑπακοή. Ὅσες φορὲς δέν Τὸν ἄκουσαν καὶ δὲν πῆγαν σύμφωνα μὲ ὅσα τοὺς δίδαξε καταστράφηκαν. Ἕνα ἀρχαῖο ρητὸ λέει ὅτι ὁ Δίας σημειεῖ (στέλνει σημεῖα στοὺς ἀνθρώπους). Αὐτὸ ποὺ λέει καὶ ἡ Χριστιανικὴ Πίστις, ὅτι δίνει σημάδια ὁ Θεός, ποὺ δὲν ἀκοῦμε. 

 

Ἡ Ἑλληνικὴ μυθολογία ἀποτελεῖ τὸν ἀδιάψευστον μάρτυρα σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖον στὸν Ἑλληνικὸν χῶρον ἡ δημιουργία τέτοιων φαινομένων ἀποδίδονταν στοὺς θεούς, μὲ κορυφαῖο φυσικὰ τὸ θεὸ Δία. Ἀξιοσημείωτη ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ μυθολογία εἶναι ἡ έκφράσις «Σημεῖα τῶν Καιρῶν», τῆς ὁποίας ἡ ἀρχὴ τῆς φράσης ὅσο καὶ ἡ σημασία της βρίσκεται στὶς ἀρχαιότητες «διοσημίες» (ἢ «διοσημείας»= Σημεῖα τοῦ Διός), δηλαδὴ φυσικὰ φαινόμενα ποὺ προκαλοῦσε ὁ Δίας. Οἱ ελληναράδες εἰρωνεύονται τὰ «Σημεῖα τῶν καιρῶν», τὰ ὁποῖα ἀναφέρει ὁ Χριστός! 

 

Σὲ τίποτα δὲν διαφέρουμε ἀπὸ τοὺς προγόνους μας ἐκτὸς ἀπὸ τὸν βαθμὸν θεοσέβειας. Σήμερα ἀνεχόμαστε τοὺς μουσουλμάνους ἢ τοὺς ἀναρχικοὺς νὰ βεβηλώνουν τοὺς ναούς μας ἢ νὰ ἀσεβοῦν σὲ τάφους ἁγίων (πχ. ὁσίου Παϊσίου) ἢ νὰ ἀπειλοῦν τοὺς ἱερεῖς καὶ κανεὶς δὲν κινεῖται. 

 

Τὸ ἄγος ποὺ οἱ θεοσεβεῖς πρόγονοι διέκριναν οἱ νεοέλληνες τὸ ἀγνοοῦν. Ἀγνοοῦν ὅτι ἔφτιαξαν κράτος πάνω στὴν δολοφονία καὶ τὸ ἀδικοχυμένο αἷμα τοῦ μέγιστου κυβερνήτη Καποδίστρια. Ἀγνοοῦν τὴν τεράστια προδοσία ποὺ ἔγινε στὴν Μικρασία καὶ κατεστράφησαν ὅλα τὰ ἱερὰ καὶ παραδόθηκαν οἱ πατρογονικὲς ἑστίες τῶν προγόνων μας καὶ κοιτίδα τῆς φιλοσοφίας στὰ σκυλιὰ τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τοὺς μογγόλους. 

 

Ἀγνοοῦν οἱ νεοέλληνες ὅτι αὐτὸ ποὺ πληρώνουμε σήμερα εἶναι θεμελιωμένο πάνω στὴν προδοσία τῆς Κύπρου καὶ στὸ αἷμα τῶν προδομένων ἀγωνιστῶν καὶ στὴν μεγάλη ἀπάτη ποὺ ἔγινε στὴν Κύπρο γιὰ νὰ γυρίσει ὁ πολιτικὸς (ὑπὸ) κοσμος πίσω στὴν ἐξουσία τῆς Ἑλλάδας. Ψάχνουμε νὰ βροῦμε γιατί τραβᾶμε ὅλα ὅσα τραβᾶμε ἐνῶ οἱ πρόγονοι ἀμέσως ἀναγνώριζαν τὴν Θεία παρέμβασιν καὶ τὸ σφάλμα τους κι ἔτρεχαν νὰ τὸ ἀνακαλέσουν μὲ θυσίες, καθαρμούς, νηστεῖες ὥστε νὰ πείσουν τὸν Θεὸν ὅτι μετανόησαν. Αὐτὸ ποὺ ὁ βλάσφημος κι ἀνίερος νεοέλληνας δὲν θέλει νὰ κάνει καὶ νὰ παραδεχτεῖ. Θὰ πληρώσουμε κι ἄλλα, ὅπως πληρώσαμε προδοσίες σὰν τῆς Μικρασίας ἢ ὅπως πληρώνουμε προδοσίες σὰν τῆς Κύπρου μέχρι νὰ βάλουμε μυαλό, ὅπως δὲν ἀναγνωρίζουμε ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ κράτος εἶναι θεμελιωμένο στὴν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια, γιὰ τὸν ὁποῖον δὲν κάνουμε τίποτα οὔτε τὸν μνημονεύουμε οὔτε τὸν μαθαίνουμε στὰ σχολεῖα.» 

 

Κρατῶντας κάποιες μικρὲς ἐπιφυλάξεις, ὡς πρὸς τὴν ὀρθόδοξον ἐπεξήγησιν κάποιων, θεωρῶ ὅτι ἡ διαχρονικὴ δύναμις τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι πράγματι ἡ θεοσέβεια, διότι ἐν γένει ὁ Ἕλλην ἀναγνώριζε τὸν Θεὸν ὡς ἀρχὴν τῶν πάντων, ὡς «τὸ πρῶτον κινοῦν ἀκίνητον» (Ἀριστοτέλης) καὶ ἤξερε νὰ παραστέκεται εἰς τὸν Θεὸν εἴτε σὰν ἡμίθεος ἥρωας (προχριστιανικῶς) εἴτε καὶ ὡς ἅγιος (μετὰ Χριστὸν) καὶ πάντοτε ὡς ἡ χεῖρα τοῦ Θεοῦ ἐπὶ γῆς πρὸς ἐκπλήρωσιν τοῦ Θείου Σχεδίου. Εἶναι ἡ κατὰ Ἅγιον Νεκτάριον οὐσία τοῦ «φρονεῖν Ἑλληνικά»: 

«...ἡ τελείωσις, ἡ ἀνύψωσις ἀπὸ τοῦ ὑλικοῦ κόσμου πρὸς τὸν πνευματικόν· ...ὅτι ὁ πνευματικὸς κόσμος δέον ἐστὶ νὰ ζωογονῆ τὸν ὑλικὸν κόσμον, ...ὅτι τὸ πνεῦμα ἀνάγκη νὰ ἐπικρατήσει τῆς ὕλης, ...... ὅτι οἱ πνευματικοὶ νόμοι δέον ἐστὶ νὰ ὦσιν ἰσχυρότεροι τῶν φυσικῶν νόμων»... 

 

Ἄν ὁ ἅγιος Νεκτάριος εἶπεν αὐτὰ τὸν 20ον αἰῶνα, μόλις τὸν 4ον αἰῶνα (ὅταν οἱ ἑλληναράδες ἰσχυρίζονταν ὅτι ἔσφαζαν οἱ Χριστιανοὶ τοὺς Ἕλληνες) κατὰ ἕναν ἄλλον τεράστιον ἅγιον, τὸν ἀθηνομορφωθέντα Μέγα Βασίλειον, «εἰς τὸν νόμον, λόγον καὶ κάλλος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ Χριστιανισμὸς ἀνύψωσε τὶς ὑπάρχουσες πίστιν, θυσίαν κι ἀγάπην γιὰ νὰ ὑμνήσουν μαζὶ τὴν ἀρετήν, σφυρηλατῶντας ἕνα μοναδικὸ κρᾶμα, τὴν Ελληνορθοδοξίαν». Μὲ ἄλλα λόγια ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἦρθε νὰ γκρεμίσει τὸν αρχαιοελληνισμὸν ἀλλὰ νὰ τὸν ἀναδιατάξει καὶ (συμ)πληρώσει, ὅπως ὁ Χριστὸς ἔκανε εἰς τὸν Μωσαϊκὸν Νόμον. Προσωπικὰ θεωρῶ ὅτι ὁ ἀρχαιοελληνισμὸς ὑπῆρξε μιὰ ἐναλλακτικὴ Παλαιὰ Διαθήκη, μὲ μερικὴν Θείαν Φώτισιν, τὴν ὁποίαν ἡ Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει εἰς τοὺς κορυφαίους τοῦ πνεύματος, τιμῶντας αὐτοὺς ἁγιογραφικῶς καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. 

 

(σημ. πρὸς ἄρσιν θεολογικῶν παρεξηγήσεων θεωρῶ ὅτι σὲ κάθε περίπτωσιν ἡ Ὀρθοδοξία[2] εἶναι ἡ τελειωμένη ἐξέλιξις, ὅπως ἀκριβῶς διετυπώθη ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἀφοῦ «τὸ πρῶτον κινοῦν ἀκίνητον» εἶναι ὁ Τρισυπόστατος Θεός). 

 

Τὸ βασικὸν προστεθὲν στοιχεῖον εἰς τὸν Ἑλληνισμὸν ὑπῆρξεν ἡ γνῶσις κι ἔλεγχος τῆς ψυχῆς καὶ ἡ πρόταξίς της ἀπὸ σῶμα καὶ νοῦ. Ὁ Ἕλλην γνώριζε νὰ ἐλέγχει μὲ τὸν νοῦ τὸ σῶμα (πχ. Ἐγκράτεια), ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ μᾶς γνωρίσει τὸ θεόπνευστο στοιχεῖο μας, τὴν ψυχὴ καὶ πὼς μὲ αὐτὴν νὰ χαλιναγωγοῦμε καὶ τὸ σῶμα καὶ τὸν νοῦ. Μὲ αὐτὴν τὴν (συμ)πληρωμένην γνῶσιν, ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ γίνει (κατὰ Χάριν) Θεὸς καὶ γι αὐτὸν τὸν λόγον στόχος ἐπὶ Ρωμανίας (τοῦ Χριστοκεντρικοῦ κράτους δηλαδὴ) ἦταν ἡ ἁγιότης. 

 

Ἡ φράσις τῆς Θείας Λειτουργίας «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον, ἄνωθεν ἐστὶ καταβαῖνον ἐκ Σου τοῦ Πατρὸς τῶν Φώτων» ἑρμηνεύει πλήρως τὴν προέλευσιν τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἕλληνος, ὁ ὁποῖος ὅμως ὀφείλει νὰ τὰ καλλιεργεῖ συμφώνως πρὸς τὴν παραβολὴν τῶν ταλάντων (Ματθ.κε'14-30), ὥστε «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Ματθ.κε'21). 

 

Ἡ θεοσέβεια λοιπὸν εἶναι ἡ διαχρονικὴ δύναμις τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴν ὁποία διατράνωσαν οἱ ἔνδοξοι ἀγωνιστὲς τοῦ 21, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικὰ «μιλοῦσαν» μὲ τὸν Χριστόν.  

 

Ἡ ὁμιλία τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα (8 Οκτ.1838 - https://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/8c3e9046-78fb-48f4-bd82-bbba28ca1ef5/kolokotronis.pdf) ἁπλὰ πιστοποιεῖ ἕνα ἀγράμματον ἄτομον φωτισμένο μὲ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ὁμιλεῖ σχεδὸν ὡς ὀρθόδοξος γέρων. Ὑπῆρξεν ἁπλὰ ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς διαβεβαιώσαντες τὰ ἴδια ἀγωνιστές, μὲ ἐπιτομὴ τὸν ἀδικοσφαγμένον Κυβερνήτην Καποδίστρια, ὁ ὁποῖος στὸ πρῶτο μήνυμα πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν εἶπε : «εἰ ὁ Θεὸς μεθ᾿ ἡμῶν, τὶς καθ᾿ ἡμῶν;». Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ διαχρονικὴ δύναμις καὶ θεῖος φωτισμός, ἰδοὺ τὸ Ἑλληνικὸν φῶς ἐκ τοῦ πατρὸς τῶν Φώτων!  

 

Ἄν οἱ ἀρχαιολάτρες δὲν μποροῦν αὐτὰ νὰ τὰ δεχθοῦν, μὴ ἔχοντες ὅμως τεκμηριωμένην ἄποψιν γιὰ τὰ ὑποστηριζόμενα ἀπὸ αὐτούς, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι ἀσυγχώρητοι (ὄχι ἀπὸ ἐμένα - πὼς ἄλλωστε θὰ μποροῦσα νὰ κρίνω) ἀπὸ τὸν Χριστόν, εἶναι οἱ λεγόμενοι χλιαροὶ χριστιανοί, αὐτοὶ δηλαδὴ οἱ ὁποῖοι ἔχουν κατασκευάσει ἕναν θεὸν à la carte (https://oimos-athina.blogspot.com/2021/04/blog-post_85.html). Τὸ κωμικοτραγικὸν εἶναι ὅτι κάποιοι θεωροῦν τὸν Χριστὸν ὑπάρχοντα ἱστορικῶς ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπησίν του, λὲς καὶ πρὶν κάποιος ἄλλος εἶχε βάρδια σὰν θεός. Μὰ τότε δὲν θὰ ἦταν αἰώνιος... 

 

Ἄς ἀφήσουμε τὸν Ὅσιον γ. Παΐσιον τὸν Ἁγιορείτη (ΛΟΓΟΙ Ε' ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ - Δυσπιστία καὶ ὀλιγοπιστία) νὰ μᾶς ἑρμηνεύσει γιατί κινδυνεύουν: 

- Γέροντα, γιατί ὁ Μωυσῆς γιὰ ἕνα παραμικρὸ στερήθηκε τὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας; 

- Δὲν ἦταν παραμικρὸ σφάλμα∙ ἦταν δυσπιστία. Ὁ Θεὸς εἶχε περάσει τοὺς Ἰσραηλῖτες ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα, τοὺς εἶχε βγάλει νερὸ στὸ Σινᾶ, τοὺς ἔτρεφε μὲ τὸ μάννα, τόσα θαυμαστὰ γεγονότα τοὺς εἶχε δείξει καὶ αὐτοί, ὅταν τοὺς ἔλειψε πάλι τὸ νερό, γόγγυσαν. Καὶ ὁ Μωυσῆς, ὅταν τοῦ εἶπε ὁ Θεὸς νὰ χτυπήση τὸν βράχο, γιὰ νὰ βγῆ νερό, δυσπίστησε. «Μήπως μπορεῖ νὰ βγῆ ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν βράχο νερό;», εἶπε. Γι αὐτὸ μετὰ ὁ Θεός τοῦ ἔβαλε ἐκεῖνον τὸν κανόνα: 

 

«Γιὰ τιμωρία, τοῦ εἶπε, μόνον ἀπὸ μακρυὰ θὰ δὴ τὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας». 

Ἄν ὁ Θεὸς δὲν τοὺς εἶχε βγάλει κι ἄλλη φορὰ νερὸ μὲ θαυμαστὸ τρόπο, θὰ εἶχε ὁ Μωυσῆς κάποια ἐλαφρυντικά· τώρα ὅμως ἦταν ἀδικαιολόγητος γιὰ τὴν δυσπιστία του, γι αὐτὸ ὁ Θεὸς δὲν ἐπέτρεψε νὰ μπῆ στὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. 

 

Ὁ Χριστὸς λοιπὸν φώτισε τὸν προχριστιανικὸν Ἕλληνα νὰ δημιουργήσει τὸν μοναδικὸν πνευματικὸν πολιτισμὸν καὶ νὰ καταστεῖ κοσμοκράτορας τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου. Ὅταν εὑρέθη δοῦλος τῶν Ρωμαίων κι ἀνύπαρκτος πολιτικὰ καὶ πολιτισμικὰ ἐπὶ 4-5 αἰῶνες, πάλι ἀπὸ τὸ χεράκι τὸν ἔπιασε καὶ τὸν κατέστησε κοσμοκράτορα μὲ τὴν Ρωμανία. Κι ὅταν πάλι εὑρέθη ὑπόδουλος τοῦ Ἰσλάμ, πάλι τὸν ἀνέστησε.  

 

Ὁ Χριστὸς δὲν εὐθύνεται ἂν πλέον ὁ Ἕλλην αὐτο-ὑποδουλώνεται στὸ Ἰσλάμ, ὑβρίζων σκαιῶς τοὺς ἔνδοξους ἀπελευθερωτές μας τοῦ 1821, τοὺς ὁποίους οὔτε τιμοῦμε οὔτε κἂν θυμούμεθα. Αὐτὴ κι ἂν εἶναι ὕβρις, οὐδεὶς ἀγνωμονέστερος τοῦ εὐεργετηθέντος. Ἀλλὰ τότε ὡς πρὸς τὸν Θεὸν τί εἶναι; Δυσπιστία ἢ ἄγος, ὅπως τὸ Κυλώνειον καὶ τὰ προαναφερθέντα. Οἱ πρόγονοί μας ἤξεραν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν, ἐμεῖς τί κάνουμε ἁπλὰ ἀρνούμενοι τὸν Ἑλληνισμὸν πρὸς χάριν τῆς πολυπολιτισμικότητος. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκαλεῖται πολιτισμὸς κάτι χωρὶς πνευματικὸ περιεχόμενο ἀλλὰ μὲ μιαρότατον «ελ-τζη-μπι-τα-δικο» ζωῶδες ἀποπάτημα. 

 

Ἄς προσέξουν λοιπὸν ὅσοι ἀποβλέπουν τὴν Πόλιν τῆς Ἐπαγγελίας, μήπως τὴν δοῦν ὄχι μόνον ἀπὸ μακρυὰ (σὰν τὸν Μωυσῆ) ἀλλὰ κι ἀπὸ «ὑπόγεια». Μὲ ξεπερνᾶ ἐντελῶς νοητικά, ἀπὸ τὴν μία νὰ ἐπιδιώκεις ὑψηλὲς πολιτικὲς ἢ ἄλλης φύσεως γνωριμίες γιὰ νὰ ἀνέβεις κοσμικὰ καὶ οἰκονομικὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ «ἀποστρέφεσαι» τὸ «μόνον κινοῦν». «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω.ιε'5). 

 

Ἕνα εἶναι τὸ σημαντικόν:  

Εἴτε πρὸ εἴτε μετὰ Χριστὸν ἡ ΕΛΛΑΣ εἶναι Μιὰ καὶ εἶναι "θεία,θεῖα" μὲ προορισμὸν τὴν αἰωνιότητα! 

 

https://www.brighteon.com/2170036f-df63-4039-9bb7-0cf5dbf95342 

 

Τὸ πρόβλημα εἶναι ποιοὶ καὶ πόσοι Ἕλληνες θὰ προκριθοῦν γιὰ τὸν τελικὸν προορισμόν. 

 

Γι αὐτό: "Πέτρα στὴν πέτρα νὰ μὴ μείνει, ἐμεῖς ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ!!!, 

ὅπως "δίδαξεν" ὁ "ΘεόΔωρος-ΘεόΦιλος" Κολοκοτρώνης. 

 

Κυανοῦς Οὐρανός 

 

Σημειώσεις

 

[1] τὰ video τῆς σειρᾶς "Ἱστορία τοῦ κόσμου", (ὅπως κι ἄλλα συναφῆ ἐνδιαφέροντα) μπορεῖτε νὰ τὰ βρεῖτε στὸ κανάλι >https://www.brighteon.com/channels/cyanuranus 

[2] Διευκρινίζω ὅτι ὡς "Ὀρθοδοξίαν" ἐννοοῦμε τὸν "ἀνόθευτον" ἀπὸ αἱρέσεις Χριστιανισμόν, χάρις εἰς τὸν Φωτισμὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δυστυχῶς, ἡ ὁποιαδήποτε πνευματικὴ ἐκτροπὴ κάθε ἄλλου χριστιανικοῦ δόγματος, τὸ καθιστὰ αἱρετικὸν καὶ κενὸν Θείας Χάριτος.

ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

Share