Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Ανάλυση
Όλοι γνωρίζουμε πλέον τι συμβαίνει σήμερα στην πατρίδα μας. Ειδικότερα, η εξουσία έχει υπεξαιρεθεί δόλια από κάποια μεμονωμένα άτομα που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν το κόμμα τους εν αγνοία του – επίσης να προβούν σε δεκάδες προεκλογικές δεσμεύσεις που δεν είχαν καμία πρόθεση να τηρήσουν και τελικά να δολοφονήσουν την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων. Η συνεργασία τους δε με τους οικονομικούς κατακτητές της χώρας ήταν προγραμματισμένη από πολύ πριν – ενώ στη συνέχεια δρομολόγησαν τα ύπουλα πρωσικά σχέδια σχετικά με το ξεπούλημα της σκόπιμα απαξιωμένης δημόσιας περιουσίας, με την υφαρπαγή της ιδιωτικής μέσω των υπερβολικών φόρων, της πτώσης των εισοδημάτων, των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, καθώς επίσης με την παράδοση εθνικής κυριαρχίας κατά το δοκούν.
Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, η Μακεδονία είναι μόνο η αρχή – πόσο μάλλον όταν οι αντιδράσεις των Ελλήνων είναι χλιαρές, περιοριζόμενες ουσιαστικά στη βόρεια Ελλάδα, σαν να αφορά μόνο αυτήν το θέμα. Η κυβέρνηση δε αδιαφορεί επιδεικτικά, έχοντας προφανώς αποθρασυνθεί από την ευκολία, με την οποία τα καταφέρνει σε όλα τα επίπεδα – επίσης από τις δημοσκοπήσεις που της δίνουν σταθερά τη δεύτερη θέση με πολύ μεγάλα ποσοστά, συγκριτικά με την απίστευτη καταστροφή που προκαλεί στη χώρα μας.
Όσον αφορά πάντως τους Σκοπιανούς, εάν θεωρούν πως η περιοχή τους ανήκει στη Μακεδονία, δεν θα είχε κανένας Έλληνας αντίρρηση. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση Μακεδόνες και Έλληνες, όπως δεν θα ήταν Σπαρτιάτες και Έλληνες τυχόν Σλάβοι που θα κατοικούσαν στην περιοχή ή Ηπειρώτες και Έλληνες κάποιοι Αλβανοί που θα διέμεναν στην Ήπειρο – κάτι που ουσιαστικά είναι κάτι περισσότερο από αυτονόητο, ενώ δεν έχει καμία σχέση με εθνικισμό, ούτε καν με πατριωτισμό.
Περαιτέρω, θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε το εξής διαφωτιστικό σχόλιο αναγνώστη, το οποίο τεκμηριώνει πως όλοι γνωρίζουμε το βρώμικο παιχνίδι που έχει παιχθεί και συνεχίζει να παίζεται εις βάρος μας – οπότε είμαστε απαράδεκτοι όταν δεν κάνουμε τίποτα για να το σταματήσουμε:
«Δεν υπήρξε καμία υποχώρηση κάτω από το βάρος πιέσεων κατά τις διαπραγματεύσεις του πρώτου εξαμήνου του 2015. Η οικονομική πολιτική που θα ακολουθούσε το κόμμα αν κέρδιζε τις εκλογές είχε ήδη διαμορφωθεί, τουλάχιστον από την Άνοιξη του 2014, σε μια κλειστή ομάδα στην ηγεσία. Είχαν πειστεί ότι, η μόνη ρεαλιστική πολιτική ήταν η συνέχιση αυτής των μνημονίων, με μικρές βελτιώσεις που θα προσπαθούσαν να κάνουν οι ίδιοι σαν διαχειριστές, για τα μάτια του κόσμου. Όχι ρήξεις, ανατροπές, εξόδους από την ΕΕ, εθνικό νόμισμα και άλλα τέτοια επαναστατικά – τα οποία δεν επιθυμούσε ούτε η πλειοψηφία του λαού, όπως έδειχναν άλλωστε οι μετρήσεις της κοινής γνώμης.Επιβεβαιώνοντας τώρα τα παραπάνω, ένας δεύτερος εξαιρετικός αναγνώστης σημείωσε τα εξής:
Το δημοψήφισμα ήταν ένα τέχνασμα για να καμφθεί η αντίδραση ισχυρών ομάδων στον κομματικό μηχανισμό και στη Νεολαία. Εκτιμούσαν δηλαδή ότι, με ένα μάλλον σίγουρο «ΝΑΙ» θα νομιμοποιούσαν την προαποφασισμένη αλλαγή πολιτικής και θα έκαμπταν έτσι την εσωκομματική αντίδραση. Τεκμαίρεται δε αυτό από το γεγονός ότι, προέκριναν το δημοψήφισμα από το να ζητήσουν από τον λαό νέα, ισχυρότερη εντολή – προσφεύγοντας σε εκλογές, κατά το ιστορικό παράδειγμα του Γεωργίου Παπανδρέου.
Εκλογές που κατά τις εκτιμήσεις όλων, συμπεριλαμβανομένου του κ. Μεϊμαράκη, θα «κέρδιζαν» με πάνω από 40% – με το μειονέκτημα όμως της ενίσχυσης της αριστερής αντιπολίτευσης εντός του κόμματος. Επομένως θα επρόκειτο για μια νίκη που δεν χρειάζονταν, αφού θα τους αυτοπαγίδευε – οπότε λογικά επέλεξαν το δημοψήφισμα που δεν θα τους δημιουργούσε τέτοια εσωτερικά προβλήματα. Αλήθεια, έχει ρωτήσει κανείς τον πρωθυπουργό (ή καλύτερα τον κ. Δραγασάκη), γιατί προέκρινε την λύση του δημοψηφίσματος αντί της ανανέωσης της λαϊκής εντολής μέσα από εκλογές;» (Κ.Μ. πηγή).
«Όπως έγραψε μία ημέρα μετά το δημοψήφισμα ο καλός οικονομικός αρθρογράφος κ. Ambrose Evans Prichard της Daily Telegraph, το δημοψήφισμα το προκήρυξε ο πρωθυπουργός μας ελπίζοντας να το χάσει – έτσι ώστε μετά να εφαρμόσει τα μνημόνια με την ησυχία του, χωρίς να δείξει ότι είχε εξαγοραστεί από τους Πρώσους πριν ακόμη εκλεγεί.Περαιτέρω, ένας τρίτος αναγνώστης προσβλήθηκε από τις συνεχείς αναφορές μας σε σχέση με την έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης των Ελλήνων, ειδικά της πνευματικής ελίτ, όταν κυριολεκτικά κινδυνεύει να σβηστεί η Ελλάδα ως Έθνος από το χάρτη – από την πεποίθηση μας δηλαδή πως επικρατεί η σιωπή των αμνών (αν και ερμηνεύσαμε την παράδοξη αυτή στάση – πηγή), ότι διαπιστώνεται μία συλλογική αποχαύνωση, πως οι Έλληνες αποτελούν τη μεγάλη ντροπή της Ευρώπης κοκ. Πρόσθεσε λοιπόν τα παρακάτω:
Την άποψη αυτή επιβεβαίωσε ο κ. Βαρουφάκης στο βιβλίο του, όταν περιέγραψε τις συνθήκες της παραίτησής του αμέσως μετά το αποτέλεσμα. Με το 62% «ΟΧΙ» όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν θετικά για τον πρωθυπουργό, οπότε υποχρεώθηκε να ρίξει τη μάσκα και να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, ως διορισμένος Quisling (=προδότης). Από τότε πορεύεται ψυχρά, εκτελώντας πιστά το πρόγραμμα κατεδάφισης (και διαμελισμού) της χώρας» (I.R, ίδια πηγή).
«Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι Έλληνες; Ωραίο το ερώτημα! Αν υποθέταμε βέβαια πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα μπορούσαν να συντονιστούν οι «ετερόκλητες μάζες» – να δώσουν ραντεβού χωρίς συντονιστή, την τάδε ημερομηνία/ώρα, στον δείνα τόπο. Επομένως να συγκεντρωθούν οργανωμένα, μαζικά και συντονισμένα με τα τάδε ζητούμενα. Η σωστή απάντηση ποιά είναι; Φυσικά το ερώτημα, πώς θα συντονιστεί όλη αυτή η μάζα. Αυτομάτως άραγε;» (Π.Κ. , ίδια πηγή).Εν προκειμένω εννοείται ως συνήθως πως η μη αντίδραση των Ελλήνων δεν οφείλεται στην αποχαύνωση τους και στη λογική του «καναπέ» – αλλά στο ότι δεν υπάρχει ένας ηγέτης, ο οποίος θα ήταν σε θέση να οργανώσει και να συντονίσει τις μάζες. Με απλά λόγια φαίνεται να επικρατεί ο ισχυρισμός πως σε μία χώρα των 10.750.000 Πολιτών, εκ των οποίων τα 2.000.000 είναι απόφοιτοι Πανεπιστημίων και σε ένα Έθνος που υπερβαίνει τα 20.000.000 διεθνώς, δεν υπάρχει καμία ηγετική φυσιογνωμία ή ανάλογη ομάδα Πολιτών – εξαιρώντας βέβαια τους 300 της Βουλής, ειδικά τους 152, ένα μεγάλο μέρος των οποίων έχει κυριολεκτικά «πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο» (υπενθυμίζουμε εδώ πως η χείριστη μορφή ηλιθίου είναι αυτός που δεν ζημιώνει μόνο όλους τους υπόλοιπους, αλλά επί πλέον τον εαυτό του με τη συμπεριφορά του, χωρίς δυστυχώς να το καταλαβαίνει).
Εάν πράγματι συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε δίκαια θα κατέληγε η Ελλάδα στα σκουπίδια της ιστορίας – αφού δεν θα διέθετε ούτε έναν αληθινό ηγέτη, ικανό να οδηγήσει την πατρίδα του στην έξοδο από την κρίση και στην απελευθέρωση της από το γερμανικό οικονομικό ζυγό. Μήπως όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο; Μήπως αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι ένας αποφασισμένος λαός, πρόθυμος να αγωνιστεί για την πατρίδα του και για τα παιδιά του, πληρώνοντας οποιοδήποτε τίμημα απαιτηθεί;
Θα εμπιστευόταν ποτέ κάποιος ηγέτης έναν τρομοκρατημένο, αποχαυνωμένο λαό, ο οποίος αδιαφορεί για την ελευθερία του και για τις επόμενες γενιές, προτιμώντας τη βολή του; Παντού και πάντοτε δεν εμφανίζονταν νομοτελειακά ηγέτες, όταν ο λαός ήταν ώριμος και πρόθυμος να τους στηρίξει; Πόσο μάλλον σε μία χώρα που είναι πάμπλουτη, έχοντας ακόμη και τώρα λύσεις στη διάθεση της, παρά το ότι βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού και στα πρόθυρα του χάους;
Δύσκολη η απάντηση, επαναλαμβάνοντας τη δική μας άποψη από ένα άρθρο μας που γράφτηκε πριν από την ενδοτική συμφωνία με τη Γερμανία και πριν από τη μειοδοσία στο Σκοπιανό – όπου η κυβέρνηση έφτασε ακόμη και στο σημείο να κατηγορεί τη Ρωσία ότι σαμποτάρει την υιοθέτηση του ονόματος «Βόρεια Μακεδονία» για τα Σκόπια, διώχνοντας κατ’ εντολή προφανώς της πρωσικής κυβέρνησης διπλωμάτες της! Όπου ακόμη μία φορά σπαταλήσαμε σαν ανόητοι το τελευταίο μας διαπραγματευτικό χαρτί (ΝΑΤΟ), χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα – για τους Πολίτες βέβαια, αφού οι κυβερνώντες ασφαλώς δεν θα αρνήθηκαν τα τριάντα αργύρια. Εν προκειμένω τα εξής:
«Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση της ήταν και είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος – το οποίο εμποδίζει την εξέλιξη και την ευημερία της, με ένα Σύνταγμα και με μία «Δημοκρατία» κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του. Ειδικότερα, η πολιτική είναι το κατ’ εξοχήν κλειστό επάγγελμα της χώρας, ενώ τα περισσότερα κόμματα λειτουργούν ως «συμμορίες» – εμποδίζοντας τη συμμετοχή στα κοινά των χιλιάδων ικανών και ανιδιοτελών Ελλήνων.
Οι περισσότεροι δε ικανοί Έλληνες, ειδικά αυτοί που είναι καταξιωμένοι, δεν το έχουν ανάγκη, καθώς επίσης δεν υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα όπως ο ναρκισσισμός και η αυτοπροβολή, δεν το επιχειρούν καν –αρνούμενοι ακόμη και να πατήσουν το πόδι τους στη βρωμιά που βασιλεύει στην πλειοψηφία των κομμάτων. Εύλογα βέβαια, αφού μεταξύ άλλων φοβούνται πως θα χαρακτηρισθούν ανάλογα «βρώμικοι» και διεφθαρμένοι από τους φίλους, συναδέλφους και συμπολίτες τους – οι οποίοι θεωρούν πως οι πολιτικοί είναι συλλήβδην βρώμικοι και διεφθαρμένοι, καθώς επίσης η αιτία όλων τους των δεινών, δικαίως ή αδίκως.
Εν τούτοις, με τον τρόπο αυτό διαιωνίζεται και επιδεινώνεται το πρόβλημα της Ελλάδας, το οποίο έχει διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό τα τελευταία χρόνια που την απειλεί κυριολεκτικά με τον αφανισμό της ως Έθνος – ενώ το γεγονός ότι, έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο της Γερμανίας που δρομολόγησε ήδη την οικονομική κατοχή της, για να υφαρπάξει τον τεράστιο πλούτο της και για να την εκδικηθεί (ανάλυση), καθιστά ακόμη πιο πιθανή μία τέτοια εξέλιξη.
Για την καγκελάριο βέβαια το πελατειακό κράτος, η «ποιότητα» των πολιτικών και η κομματική διαφθορά, η πολιτική βρωμιά γενικότερα, αποτελούν μεγάλα πλεονεκτήματα – αφού είναι σε θέση να επιβάλλει τις εντολές της, μεταξύ άλλων έχοντας πιθανότατα στη διάθεση της «φακέλους», με τους οποίους μπορεί να εκβιάζει αρκετούς πολιτικούς.
Απόδειξη η ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, η οποία αποτελεί μία μεγαλύτερη ίσως τραγωδία από τα μνημόνια και το PSI – έναντι 30 αργυρίων που ενδεχομένως δεν θα χρειαστεί καν να τα πληρώσει η Γερμανία, ενώ τα οφέλη της θα είναι τεράστια από την εκμετάλλευση των ενεργειακών μας αποθεμάτων και των αγωγών από τη Μέση Ανατολή. Η δε οικονομική ζημία της χώρας μας μόνο από την πιθανή απώλεια της χρήσης του ονόματος της Μακεδονίας (brand name) ως περιοχή προέλευσης των προϊόντων της, στο οποίο οι επιχειρήσεις της βορείου Ελλάδας έχουν επενδύσει τεράστια ποσά στο παρελθόν, θα είναι ανυπολόγιστη – χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως μας ενδιαφέρει μόνο η υλική του πλευρά.
Περαιτέρω, η εθνική καταστροφή που προβλέπεται μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο μέσα από τα κόμματα, σε συνθήκες Δημοκρατίας – από αυτά βέβαια που δεν έχουν κυβερνήσει ποτέ και που δεν ευθύνονται για την τραγωδία μετά το 2009. Εναλλακτικά μέσω μίας αιματηρής εξέγερσης, μίας λαϊκής επανάστασης σε συνθήκες χάους – όπου είναι σχεδόν αδύνατον να προβλεφθούν οι συνέπειες και τα αποτελέσματα της.
Εάν όμως τα κόμματα αυτά δεν στελεχωθούν με εκείνους τους αξιόλογους ή απλά έντιμους Έλληνες που αρνούνται να συμβιβαστούν με την πολιτική βρωμιά, πώς είναι δυνατόν να συμβεί; Με την ίδρυση καινούργιων, όταν υπάρχουν ήδη 54, ενώ ο χρόνος της Ελλάδας τελειώνει; Εκτός αυτού εάν όχι σήμερα, πότε; Όταν η Ελλάδα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη εξαθλιωμένη και λεηλατημένη, υπενθυμίζοντας πως πάντοτε τα κράτη εγκατέλειπαν τις νομισματικές ζώνες όταν ήταν αδύνατον πλέον να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά τους προβλήματα εντός της;
Πιστεύει αλήθεια κανείς πως έχει ακόμη πολύ χρόνο στη διάθεση της η πατρίδα μας; Ή ότι θα της προσφερθούν οι προϋποθέσεις (άρθρο) για μία μακροπρόθεσμα βιώσιμη προσφυγή της στις αγορές συν την έξοδο από τα μνημόνια, από τη Γερμανία; Δεν είναι ευνόητο ότι απλά θα επιμηκυνθούν τα χρέη της αφού έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να τα εξυπηρετήσει, έως ότου εξασφαλιστεί η πλήρης λεηλασία του δημοσίου και ιδιωτικού της τομέα, με την υποθήκευση των πάντων; Ενδεχομένως επίσης με το διαμελισμό της για να ελέγχεται ευκολότερα; (πηγή).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, πράγματι εγκρίθηκε τελικά η νομοτελειακή επιμήκυνση του χρέους στην Ελλάδα – όπου μεταφέρθηκαν έντοκα 96 δις € στα παιδιά μας, με ένα τοκογλυφικό επιτόκιο των εταίρων μας (EFSF) της τάξης του 3%, όταν οι «αιμοβόρες» αγορές δανείζουν την Πορτογαλία σήμερα με 1,76%. Στη χώρα μας βέβαια, η οποία θα παραμείνει στα μνημόνια τουλάχιστον έως το 2060, η πτωχευτική διαδικασία συνεχίζεται – αφού δεν έχει αρθεί η υποχρέωση ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους και της ιδιωτικής για το ιδιωτικό.
Εν τούτοις, δεν έχει πάψει να βασιλεύει η σιωπή των αμνών ενώ, όταν αναφέραμε πως θα συμμετέχουμε σε ένα κόμμα, μη βρίσκοντας άλλο τρόπο να αντιδράσουμε ενεργητικά, αντιμετωπίσαμε μαζικές «κατηγορίες» – καθώς επίσης προτροπές να παραμείνουμε στην αγνή (αλλά αναποτελεσματική) θεωρία. Εάν όμως συμφωνεί κανείς σε γενικές γραμμές με το καταστατικό μίας παράταξης (πηγή), ενώ του δίνεται η δυνατότητα να βελτιώσει το πρόγραμμα της (πηγή), με το οποίο δεν έχει σημαντικές διαφορές, θα πρέπει να μην το επιχειρήσει, μήπως τυχόν βρωμίσει τα χέρια του, εμπιστευθεί λανθασμένους ανθρώπους ή κάνει κάποιο σφάλμα εκτίμησης;
Μήπως χάσει αναγνώστες και «ακολούθους» στα μέσα μαζικής δικτύωσης, όπως άλλωστε συμβαίνει; Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει απλά πως ενδεχομένως δεν αξίζουν αυτά που γράφει, αλλά έχουν νόημα μόνο για εκείνους που τους αρέσει να διαβάζουν κάποια καλογραμμένα κείμενα, για να περνούν ευχάριστα το χρόνο τους;
Δεν είναι αλήθεια μεγαλύτερο λάθος το να μην κάνει τίποτα, ενώ βλέπει καθαρά πως η χώρα του οδηγείται σκόπιμα στο γκρεμό και στο χάος; Είναι καλύτερη η ηγεσία της σημερινής συγκυβέρνησης ή εκείνων των κομμάτων της αντιπολίτευσης που συνέβαλλαν στην ελληνική τραγωδία, μοναδική ίσως στην παγκόσμια ιστορία; Κατά την άποψη μας, οι απαντήσεις είναι αυτονόητες, αρκεί να μην αρνείται κανείς την κοινή λογική – η οποία είναι ο καλύτερος σύμβουλος του ανθρώπου.
Από την άλλη πλευρά βέβαια κατανοούμε πλήρως τις αντιδράσεις, αφού έχει χαθεί εντελώς η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στους πάντες – στην πολιτική, στους Θεσμούς, στο κράτος, στους συνανθρώπους τους, ακόμη και στην ίδια τη Δικαιοσύνη. Εύλογα φυσικά, μετά το πρωτόγνωρο δράμα της τελευταίας οκταετίας όπου, εάν δεν αντιδράσουμε όλοι εμείς οι Έλληνες και όπως επιλέξει/μπορέσει ο καθένας, θα αποδειχθεί πως επρόκειτο μόνο για την αρχή – καθώς επίσης πως ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα και ότι τα χειρότερα έπονται. Καλό καλοκαίρι σε όλους.
πηγή
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου