Είχα σχεδόν τέσσερα χρόνια να επισκεφθώ την Ακρόπολη, κάτι που παλιότερα το έκανα σχεδόν κάθε μήνα. Την Κυριακή που μας πέρασε (13 Νοεμβρίου 2022), μια και βρέθηκα ξανά στην Αθήνα, το έκανα. Μπήκα από την είσοδο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου για να αποφύγω τον αλλοδαπό όχλο που συνωστίζεται στην κεντρική είσοδο των Προπυλαίων, κάτι που συνηθίζω και για έναν ακόμη λόγο, γιατί πριν αναρριχηθώ στον ιερό βράχο ακολουθώ τον περιμετρικό περίπατο γύρω του, αποκτώντας σταδιακά την απαιτούμενη ψυχική ισορροπία με το πνεύμα του τόπου (the spirit of the place, όπως αρέσκονται να το αποκαλούν οι Βρετανοί, τύποι όπως ο Βύρων, αλλά και ο φιλέλληνας αρχαιολάτρης Έλγιν, εν τη αναλγησία του).
Ατυχώς ο περίπατος ήταν κλειστός, άνευ λόγου και αιτίας. Μια φύλακας, σε σχετική μου ερώτηση, επικαλέσθηκε τα αόρατα σε μένα έργα, σε ένα όντως ορατό (βγάζει μάτι δηλαδή) εργοτάξιο που σιγά-σιγά γιγαντώνεται γύρω από, και πάνω στον ιερό βράχο. Επάνω στην Ακρόπολη κυριαρχούν πλέον τα αναρίθμητα isobox, οι μεταλλικοί δηλαδή οικίσκοι τύπου κοντέινερ, που εικάζω ότι η σοφή ελληνική πολιτεία έχει προνοήσει να τα έχει εκεί, ώστε σε περίπτωση σεισμού να καταφύγουν με ασφάλεια οι τριακόσιοι κοινοβουλευτικοί άρχοντες του τόπου μας, για να μην χάσει η Βενετιά κανένα βελόνι, μέσα στον πανικό που θα επικρατήσει. Υποψιάζομαι μάλιστα πως όλη αυτή η παρανοϊκή και υπονομευτική εκστρατεία κατασυκοφάντησης του πυρήνα της δημοκρατικής εξουσίας της περίλαμπρης χώρας μας, περί τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, οφείλεται πρωτίστως στην έλλειψη παιδείας των αντιπολιτευόμενων και συνάμα επιβουλευόμενων το μέλι της διακυβέρνησης, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι ο μόνος παρακολουθούμενος από την κυβέρνηση είναι ο «Εγκέλαδος» και όχι οι «γέλαδοι» υπουργοί της.
Με αυτά και με εκείνα στο μυαλό μου, κατάφερα μέσα από την δυστοπία της αντιαισθητικής παρουσίας των μαζανθρώπων που συνωθούνταν να επισκεφθούν την Ακρόπολη, διακατεχόμενοι, κατά την συντριπτική πλειονότητά τους, από το σύνδρομο του «ήμουν κι εγώ εκεί» (απλά εκεί και μη παρέκει), να περάσω τα Προπύλαια και να βρεθώ, ώ του θαύματος, πρόσωπο με πρόσωπο με τη νέα διαμόρφωση του χώρου, μπροστά και γύρω από τον Παρθενώνα. Η πρώτη ενστικτώδης αντίδρασή μου ήταν χουλιγκανικής φύσεως, μια και συνέλαβα τον εαυτό μου να εκστομίζει αυθόρμητα το βρετανικής παιδείας «fuck it», με όλη τη δύναμη που του προσέδιδε η «απομάγευση» της όλης αρχαϊκής ατμόσφαιρας, που προκαλείται από την ασφαλτοστρωμένη περιμετρική λεωφόρο με την οποία περιέβαλαν τον περίκλειστο (εδώ και δεκαετίες) από σκαλωσιές, Παρθενώνα.
Σε δεύτερη όμως ωριμότερη σκέψη, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ούτως ή αλλιώς η βεβήλωση της ιερότητας του χώρου έχει ήδη επέλθει από την ανεξέλεγκτη επισκεψιμότητα από μυρμηγκιές ανθρώπων που περιφέρονται τήδε κακείσε με μοναδικό σκοπό να φωτογραφηθούν, αγνοώντας στην πλειονότητά τους τι και γιατί τον βλέπουν. Από τη στιγμή που η Ακρόπολη έχει καταντήσει εισπρακτικός στόχος της πολιτείας, θεμιτό είναι η προσέγγισή της στο εγγύς μέλλον να διευκολυνθεί και με την εγκαθίδρυση λεωφορειακής γραμμής ή και τελεφερίκ, έτσι ώστε όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο γρήγορα και πιο άνετα, να ρίχνουν μια ματιά σε αυτό που ο Περικλής με το επιτελείο του έφτιαξαν σε οκτώ (8) χρόνια (!) και οι σύγχρονοι κληρονόμοι του αδυνατούν να το συντηρήσουν για δεκαετίες ολόκληρες, μεταμορφώνοντάς το πρακτικά σε γιαπί…
Πάντως, μια επιπλέον καινοτόμος σκέψη θα ήταν και η εισαγωγή διοδίων στην είσοδο των Προπυλαίων, όπου η γεωμετρία του χώρου προσφέρεται για την άμεση εγκατάστασή τους. Ακόμα δε πιο προχωρημένα θα ήταν σε περιόδους μεγάλης ζήτησης για την επίσκεψή της, και η χρήση ανατρεπόμενων φορτηγών για την σύντομη εκφόρτωση των ανθρωπίνων μαζών, που, λόγω και της χαλάρωσης των μέτρων για τις μάσκες, αποκαλύπτουν «φόρα παρτίδα» τις στατιστικά αντιαισθητικές φάτσες τους και προκαλούν την ηχορύπανση του χώρου με την πολύγλωσση βαβυλωνία των έναρθρων και άναρθρων κραυγών τους.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι, το θέμα του τρόπου προσέγγισης της Ακρόπολης είχε τεθεί και κατά το παρελθόν, την δεκαετία του 1950, κατά την διάρκεια της όντως επιτυχούς και ιδιαιτέρως αισθητικής διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου από τον μεγάλο Έλληνα αρχιτέκτονα Πικιώνη, ο οποίος όμως, λόγω και των συντηρητικών του κοινωνικών απόψεων, δεν τόλμησε να εισηγηθεί την εγκαθίδρυση μιας λεωφορειακής γραμμής με τέρμα τον Παρθενώνα! Τα ίδια και χειρότερα επικράτησαν και στο μυαλό τού κατά πολλούς πρωτοποριακού Γάλλου αρχιτέκτονα Λε Κορμπυζιέ (1887 – 1965), κατά την τότε επίσκεψή του εκεί. Όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους που τον περικύκλωσαν αν η προσέγγιση της Ακρόπολης θα έπρεπε να γίνεται με αυτοκίνητο ή με τα πόδια, απάντησε: «της Ακρόπολης είπατε; Με τα γόνατα»!!! Τόσο οπισθοδρομικός ο τύπος…
Σήμερα το Zeitgeist, το πνεύμα των καιρών βρε παιδί μου, έτσι το λένε τώρα που η Γερμανία είναι στα πάνω της (μαύρα σκοτάδια θα την φάνε), απαιτεί την δημιουργία και ενός parking με παρκαδόρους. Ο τόπος αμέσως δεξιά μετά τα Προπύλαια, όπου πάλαι ποτέ το ιερό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος, προσφέρεται για μιαν έξτρα βεβήλωση. Επιπροσθέτως, και sine qua non (αναγκαία προϋπόθεση, εις την αρχαιοελληνική) για την ικανοποίηση των διατροφικών απαιτήσεων των επισκεπτόμενων ανθρωπόμορφων ακρίδων είναι η αξιοποίηση του ανενεργού σήμερα οικήματος του πάλαι ποτέ Μουσείου σε «πιτσαρία».
Θα μπορούσε μάλιστα να μεταφερθεί εκεί συμβολικά και η ερμαϊκή στήλη που εκτίθεται κοντά στο ιερό του Ασκληπιού στην Νότια Κλυτίδα (Κλιτύν ορθότερα, αλλά δεν ακούγεται καλά) της Ακρόπολης, συνοδευόμενη από την βαθυστόχαστη σύγχρονη επεξηγηματική επιγραφή της, σύμφωνα με την οποία το επ’ αυτής ανάγλυφο πέος, δια μεν του Έλληνας αναγνώστες είναι του 2ου–3ου «μετά Χριστόν αιώνα», ενώ δια τους Βρετανούς «τοιούτους» είναι πάλι του 2ου–3ου αιώνα, αλλά αυτή την φορά «προ Χριστού»! Διδακτική και πρωτότυπη σύλληψη, για να μας υπενθυμίζει ότι ο χρόνος δεν είναι παντού και για όλους ο ίδιος!
Αναμφισβήτητα πάντως, το ανάγλυφο «ανδρικό μόριο» της εν λόγω ερμαϊκής στήλης θα μπορούσε συνειρμικά να χρησιμεύσει και ως γλωσσικός μετατροπέας της προφοράς στην εν δυνάμει εμβληματική «πιτσαρία» (δεν θέλω «ου» κατά τον αείμνηστο Γεώργιο Ράλλη, απευθυνόμενο στον όχλο της Δεξιάς τον αποδοκιμάζοντα με το κομψό αυτό «λεκτικό μόριο» το άκουσμα της λέξεως Πασόκ ή Παπανδρέου – όπερ και το αυτό – κατά την εκφώνηση της κεντρικής προεκλογικής του ομιλίας το 1981). Έτσι με μια τέτοια μετατροπή του «ι» σε «ου» θα μπορούσε εύκολα κανείς να προφέρει το «πιτσαρία» ως «πιτσαρούα» ή όπως αλλιώς θα το επέτρεπε μια τέτοια αντικατάσταση του «ι» με το «ου», η οποία και θα αποτύπωνε εναργέστερα μια τέτοια εξέλιξη προς τέρψη της λαιμαργίας των επισκεπτών.
Η εν λόγω ερμαϊκή στήλη με το πέος και τα συν αυτώ.
Στο βάθρο της η σύγχρονη επεξηγηματική επιγραφή!
Φυσικά ο χώρος του ιερού βράχου επιδέχεται και άλλων βελτιώσεων και αφιερωματικών προσθηκών. Για παράδειγμα στο σημείο όπου πάλαι ποτέ ορθώνονταν το άγαλμα της Προμάχου Αθηνάς θα μπορούσε να τοποθετηθεί μια γιγαντιαία εκτρωματική ανεμογεννήτρια, «σήμα κατατεθέν» της «καθαρής ενέργειας», φτιαγμένη με τα «καθαρά χέρια» της εξουσίας, πλανητικής, διαπλανητικής ή και ντόπιας. Και παραπλεύρως, κάπως σε μικρότερο μέγεθος, το άγαλμα του σύγχρονου Έλληνα, του καταπίνοντος αμασητί και αδιαμαρτύρητα όλα όσα συμβαίνουν και στην Ακρόπολη και αλλού, και όλα όσα πρόκειται να συμβούν στην καμπούρα του.
Εξυπακούεται ότι το άγαλμα του σύγχρονου Έλληνα θα φέρει επί της μαρμάρινης (όχι μπρούτζινης, που είναι στόχος των ρομά) κεφαλής του το κράνος της θεάς της σοφίας, ενώ στο βάθρο του θα δεσπόζει με κεφαλαία γράμματα η σμιλεμένη επεξηγηματική, αν και εν πολλοίς αυτονόητη, επιγραφή:
«ΒΛΑΞ ΜΕ ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου