συνέχεια από το 1ο μέρος
Τα πραγματικά αίτια της διαχρονικής Γερμανικής επιθετικότητας
Ήταν
όμως μόνο ο Εθνικιστικός μεγαλοϊδεατισμός της Γερμανίας που την οδήγησε
σε δύο παγκοσμίους πολέμους και τον οποίον φοβόντουσαν οι σύμμαχοι,
όταν αντιδρούσαν στην επανένωση των δύο Γερμανιών; Ασφαλώς και όχι.
Η
τεράστια βιομηχανική (οικονομική) ανάπτυξη της Γερμανίας απαιτούσε, και
συνεχίζει να απαιτεί, τεράστια αποθέματα ενέργειας και πρώτων υλών, τα
οποία δεν διαθέτει ούτε κατ΄ελάχιστο. Ως εκ τούτου επιδίωξή της ήταν
και είναι πάντα η βίαια κατάληψη και κατοχή περιοχών πλούσιων σε
ενέργεια και πρώτες ύλες.
Την
πρόσβαση αυτή πέτυχαν οι συμμαχικές δυνάμεις να κλείσουν (συμφωνία της
Γιάλτας) με απώτατο στόχο τον μηδενισμό της γερμανικής βιομηχανικής και
οικονομικής ισχύος προς όφελος των δικών τους εμπορικών και
βιομηχανικών συμφερόντων.
Οι
δύο παγκόσμιοι πόλεμοι δηλαδή, αλλά και οι πόλεμοι των τελευταίων ετών,
υπήρξαν στην ουσία «Πόλεμοι Πετρελαίου και Πρώτων Υλών».
Για
να μην μακρηγορήσουμε αναλύοντας αυτό το τόσο ενδιαφέρον αλλά πολύπλοκο
θέμα προτείνουμε την μελέτη δύο άκρως ενημερωτικών άρθρων που μπορούμε
να βρούμε στις ιστοσελίδες:
Οι ενεργειακές σχέσεις Ελλάδας Γερμανίας
Η επανένωση των δύο Γερμανιών βρήκε το νέο ενιαίο Γερμανικό κράτος σε μια δεινή θέση.
Ενώ
συνεχιζόταν η ανάγκη της συνεχώς αναπτυσσόμενης βιομηχανικής δομής του
για ενέργεια και πρώτες ύλες, οι πηγές ελέγχονταν από συμμαχικές
δυνάμεις.
Το
ενιαίο Γερμανικό κράτος με βάση διεθνείς συμφωνίες ποτέ δεν θα διέθετε
πλέον την στρατιωτική ισχύ να καταλάβει μιλιταριστικά περιοχές πλούσιες
σε πρώτες ύλες και ενέργεια.
Για
το λόγο αυτό η πρώτη κίνηση της Γερμανίας (και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών)
ήταν να προσπαθήσει να αποκτήσει πρόσβαση σε πλουτοπαραγωγικές πηγές
χωρών εχθρικών (;) προς τις ΗΠΑ, μέσω προνομιακών εμπορικών σχέσεων
(βλέπε Ιράν, Ιράκ, Λιβύη).
Γνώριζε
η Γερμανία ότι η τροφοδοσίας της μέσω Μόσχας σε ενέργεια ήταν πρόσκαιρη
και απέβλεπε στην εξάρτηση και τον έλεγχο της ευρύτερης πολιτικής της
από την Ρωσία.
Εξ
άλλου η συμφωνία της Μάλτας, αλλά και οι ευρύτερες γεωστρατηγικές
ανακατατάξεις στις περιοχές των πηγών ενέργειας, όπως στο Ιράκ, το Ιράν
και τη Λιβύη της στέρησαν τις προαναφερθείσες δυνατότητες. πρόσβασης,
έστω μέσω εμπορικών σχέσεων, στις πλουτοπαραγωγικές περιοχές του
πλανήτη.
Η
μόνη λύση πλέον ήταν οι ενεργειακοί πόροι της Ελλάδας, την οποία άρον-
άρον ενσωμάτωσαν, δίχως προετοιμασία στην ΕΕ. Και στη συνέχεια στην ΟΝΕ
Η Γερμανία είχε να επιλέξει μεταξύ δύο δρόμων:
1.
Το δημοκρατικό δρόμο της ρύθμιση της αγοράς πετρελαίου και φυσικού
αερίου, στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης ώστε αυτή να αποτελέσει
αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ των ενδιαφερομένων πετρελαιοπαραγωγών
κρατών και των χωρών καταναλωτών προκειμένου το πετρέλαιο και το φυσικό
αέριο να μην αποτελούν αντικείμενο κερδοσκοπίας και πράξεων βίας εκ
μέρους των μεν και των δε…» ή
2.
Το δρόμο της βιαίας κοινωνικής, γεωστρατηγικής και οικονομικής
υποδούλωσης της Ελλάδας με στόχο την οικειοποίηση των πηγών ενέργειας
και πρώτων υλών της.
Στο
σημείο αυτό υπεισέρχεται ο γερμανικός εθνικιστικός μεγαλοϊδεατισμός.
Αντί η Γερμανία να επιλέξει τον πρώτο δρόμο, το γερμανικό DNA επέλεξε τον
δεύτερο δρόμο.
Το
σημαντικό όμως είναι ότι την μέθοδο της κοινωνικής, γεωστρατηγικής και
οικονομικής υποδούλωσης την εφήρμοσε και στις υπόλοιπες χώρες της ΟΝΕ
(και όχι μόνο)
Επειδή
όμως δεν είναι στις προθέσεις μας να αναλύσουμε τις μεθόδους που
επέλεξε η Γερμανία προκειμένου να επιτύχει τους στόχους της (είναι
θέματα εσωτερικής πολιτικής, αν όχι κομματικής σκοπιμότητας) αρκεί να
σημειώσουμε ότι: «Η Γερμανική αυτή επιλογή επιβεβαίωσε τους αρχικούς
δυτικούς φόβους περί της προσπάθειας γερμανικών κύκλων συγκρότησης ενός
νέου Ράϊχ στο οποίο θα συμμετείχαν οι υποδουλωμένες οικονομικά
Ευρωπαϊκές χώρες και θα αμφισβητούσε την Αμερικανική και Ρωσική
παγκόσμια κυριαρχία»
Η
αρχή του τέλους ήταν προδιαγεγραμμένη για τις Γερμανικές επιδιώξεις, αν
και αργή, εφόσον η ΗΠΑ χρειάζονταν (και χρειάζονται ακόμα ) τη Γερμανία
προκειμένου να επιτύχουν άμεσους μελλοντικούς παγκόσμιους σχεδιασμούς
τους.
Ήταν
ζήτημα χρόνου η συσπείρωση των πρώην συμμαχικών δυνάμεων (+Ιταλία)
ενάντια στον Γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό και τους συμμάχους του. Την
συσπείρωση αυτή την παρατηρήσαμε υπό τον μανδύα μιας ανεξήγητης στήριξης
της Ελλάδας από χώρες οι οποίες πριν λίγες ημέρες στήριζαν τις πλέον
ακραίες θέσεις γερμανών πολιτικών παραγόντων.
Η Ελλάδα στο γεωπολιτικό σύστημα της Μάλτας
Αν
όμως η συμφωνία της Μάλτας υπήρξε, όπως είδαμε προηγουμένως, το αίτιο
των γεωστρατιωτικών ισορροπιών όχι μόνο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο (βλέπε
Βαλκανικές ανακατατάξεις, ανακατατάξεις στο χώρο των ανατολικών χωρών
και την Αραβική άνοιξη) αλλά και πέραν αυτού σε περιοχές όπως το Ιράκ
και η κεντρική Αμερική, άφησε εκτός του νέου σχεδιασμού των υπερδυνάμεων
την περιοχή Ελληνικών συμφερόντων;
Δεν
τέθηκαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Μάλτας ζωτικής σημασίας
Ρωσικά συμφέροντα, όπως πχ το θέμα των Στενών; του Αιγαίου, των
Ελληνικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου (τα κοιτάσματα αυτά
ήταν γνωστά από την περίοδο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου);
Οι
πληροφορίες είναι ελάχιστές και θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε όσες
μπορέσαμε να συλλέξουμε από δημοσιεύματα εφημερίδων και περιοδικών τα
τελευταία 25 χρόνια. Τις πληροφορίες αυτές, έχουμε δημοσιοποιήσει
επανειλημμένως και τις επαναλαμβάνουμε με κάθε επιφύλαξη, αλλά και
προσοχή λόγω της κρισιμότητας των στιγμών που διέρχεται (και θα διέλθει)
η πατρίδα μας την επόμενη κοντινή μας περίοδο.
Η έκθεση Φιλίπ Πέτερσον
(Βλέπε και άρθρα Μάνου Δανέζη: Εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» 1η
Απριλίου 1990, Περιοδικό «Λιμάνι», Σεπτέμβριος 1991, Εφημερίδα
«Επενδυτής» Σάββατο 28 Απριλίου 2001, Εφημερίδα «Βραδυνή της Κυριακής»,
13 Μαΐου 2001)
Την 1η
Απριλίου 1990 στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» (λίγους μήνες μετά την συμφωνία
της Μάλτας, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι βρισκόταν στο
τραπέζι της διαπραγμάτευσης) δημοσιεύθηκαν περικοπές μιας μελέτης του
Φιλίπ Πέτερσον, ειδικού σοβιετολόγου που υπηρετούσε τότε στο υπουργείο
άμυνας των ΗΠΑ.
Η
αποτελούμενη από 30 σελίδες μελέτη βασίστηκε σε αποκλειστικές
συνομιλίες που είχε ο συντάκτης της με σοβιετικούς αξιωματούχους, αλλά
και σε γνώμες και απόψεις που εξέθεσαν σοβιετικοί αξιωματούχοι σε άλλους
ξένους επισήμους.
Περιεχόμενο αυτής της έκθεσης ήταν οι επιδιώξεις και σκέψεις τους για το γεωπολιτικό μέλλον της Ευρώπης.
Το
περιεχόμενο αυτής της έκθεσης αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη χώρα
μας σήμερα, αλλά και συνολικά για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σύμφωνα με την έκθεση Πέτερσον, «Οι
σοβιετικοί ηγέτες ήλπιζαν να δουν την Ευρώπη οργανωμένη σε
περιφερειακές οικονομικές ομάδες σε στενή συνεργασία με μια νέα πολύ
μικρότερη Ρωσική Συνομοσπονδία, η οποία θα διατηρούσε στενούς δεσμούς με
μια ευρύτερη Ευρωπαϊκή Κοινότητα»
Οι
σοβιετικοί ηγέτες σύμφωνα με τις αποκαλύψεις , πολύ πριν τα όποια
γεγονότα φέρονταν αποφασισμένοι να αποδεχθούν την απόσχιση των Βαλτικών Δημοκρατιών και πολλών άλλων μη αμιγώς Ρωσικών περιοχών όπως της Ουκρανίας. Όπως γνωρίζουμε οι διευθετήσεις αυτές έχουν ήδη συντελεστεί.
Όπως αναφέρει ο συντάκτης της έκθεσης: «…αυτές
οι ελπίδες, που υποτίθεται ότι τρέφουν οι Σοβιετικοί, αποτελούν μέρος
ευρύτερων σχεδίων της Μόσχας για περιφερειακές ομαδοποιήσεις άλλων
ευρωπαϊκών κρατών με σκοπό τη συγκράτηση της Γερμανικής επιρροής».
Ο Φιλίπ Πέτερσον περιγράφει τις ελπίδες αυτές των Σοβιετικών ως εξής: «…να
ενωθεί η Αυστρία με την Ουγγαρία και να συμπεριληφθούν ως ενιαίο
σύνολο, μαζί με την Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, στην ομάδα των
κεντρικοευρωπαϊκών κρατών. Ομοίως τα Σκανδιναβικά κράτη θα αποτελέσουν
το σύμπλεγμα των βορειοευρωπαίων που θα περιλαμβάνει και τις δημοκρατίες
της Βαλτικής» . (σημ. Οι Βαλτικές Δημοκρατίες όπως αναφέρει η έκθεση
ανεξαρτητοποιήθηκαν)
Εικόνα 1
Η
διαφωτιστική για τα αίτια των διεθνών ανακατατάξεων έκθεση, συνοδευόταν
από έναν ασχολίαστο χάρτη (εικόνα 1) που θα πρέπει σήμερα να μας
δημιουργεί αρκετές σκέψεις εφόσον:
1.
Θέτει την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, (δηλαδή τα ονομαζόμενα
αργότερα σαρκαστικά P.I.G), την Ελβετία και την Αγγλία εκτός όλων των
Ευρωπαϊκών ομαδοποιήσεων.
2. Φέρει την Ελλάδα περίεργα ενωμένη με τη Βουλγαρία.
3. Περίεργες διευθετήσεις παρατηρούνται στην Ευρωπαϊκή περιοχή των Στενών.
4.
Εκτός όλων των ευρωπαϊκών ομαδοποιήσεων βρίσκονται οι συνορεύουσες
χώρες, Ρουμανία (συνορεύει με την Ουκρανία), και η Πολωνία (συνορεύει με
την Ουκρανία και την Λιθουανία).
Για
την Ουκρανία αναφέρει ότι η Μόσχα δεν θα έβλεπε εντελώς αρνητικά τον
διαμοιρασμό της (σημ. γεγονός που έγινε πραγματικότητα).
Το
Σάββατο 28 Απριλίου 2001, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα
«Επενδυτής»,ο Καρλ Λάμερς, αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας
CDU-CSUκαι επικεφαλής της επιτροπής εξωτερικής επιτροπής, διατυπώνοντας
μια σειρά «σκέψεών» του, επιβεβαίωσε όλα τα προηγούμενα.
Κατά
την άποψη του κ. Λάμερς, μελλοντικά η Ελλάδα τοποθετείται εκτός του
πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο πλαίσιο μιας νέας Ένωσης, που θα
βρίσκεται υπό την ΕΕ και θα περιλαμβάνει όλες τις χώρες των Βαλκανίων
και μελλοντικά την Ουκρανία.
Στην
αυτή συνέντευξη ο κ. Λαμέρς εκφράζει και άλλες «ενδιαφέρουσες απόψεις»,
όπως της αλλαγής την συνόρων της περιοχής, με κριτήριο την ύπαρξη
αντιδρώντων εθνικών μειονοτήτων.
Αυτή
τελευταία «ιδέα» του κ. Λαμέρς θα πρέπει να συνδυαστεί με μιαν άλλη
πληροφορία, που είχαμε επισημάνει σε σημείωμά μας στη «Βραδυνή της
Κυριακής» στις 13 Μαΐου 2001 και είχε ως πηγή του
δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος» το 1992.(εικόνα 2) Στο σημείωμα αυτό
αναφερόταν ακριβώς: «…Η περίφημη συμφωνία για τη μείωση των
συμβατικών δυνάμεων στην Ευρώπη αναμένεται να επικυρωθεί αμέσως μετά τις
γιορτές. Να η ευκαιρία να κάνουν αυτοκριτική οι εκπρόσωποι όλων
ανεξαιρέτως των κομμάτων, αλλά πρωτίστως ο πρωθυπουργός. Γιατί; Διότι
έβαλε την υπογραφή του στο κείμενο της ΔΑΣΕ, που καθορίζει την αρχή του
αυτοπροσδιορισμού των μειονοτήτων, υποκαθιστώντας, όπως δήλωσε ο κ.
Μπέικερ (υπουργός εξωτερικών τότε των ΗΠΑ), τη σύμβαση της Λωζάνης, που θέλει τη μειονότητα στη Θράκη μόνο θρησκευτική».
Εικόνα 2
Μετά όλα τα προηγούμενα οδηγούμαστε στα επόμενα συμπεράσματα. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία φοβούμενες ένα νέο Γερμανικό Ράιχ πρότειναν:
1. H Ρωσία, την
διαίρεση της Ευρώπης σε επί μέρους ενότητες ώστε να ελέγχεται ο
γερμανικός μεγαλοιδεατισμός. Για λόγους εθνικού της συμφέροντος η Μόσχα
θα ήθελε την Ελλάδα την Πορτογαλία και την Ιρλανδία εκτός Ευρωπαϊκής
Ένωσης.
2. Οι ΗΠΑ, όπως
είδαμε στα προηγούμενα, πρότειναν την ενοποίηση όλων των Ευρωπαϊκών
κρατών σε μία ενότητα, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό ελέγχεται ακόμα
καλύτερα η επεκτατική διάθεση γερμανικών κύκλων και οι κίνδυνοι που
προκύπτουν για τον κόσμο. Βέβαια και η πρόταση αυτή υπέκρυπτε
Αμερικανικά συμφέροντα.
Όπως
γνωρίζουμε σήμερα η Αμερικανική Πρόταση έγινε τελικά αποδεκτή από τη
Μόσχα και αποτελεί, εμφανώς τουλάχιστον, την συμφωνία μεταξύ των
υπερδυνάμεων.
Αυτό
όμως που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι οι προτάσεις διαφόρων Γερμανικών
κύκλων περί δημιουργίας ενός Euro δύο ή τριών ταχυτήτων δεν αποτελεί
παρά μια μασκαρεμένη διαίρεση της Ευρώπης σε ενότητες όπως θα ήθελε,
σύμφωνα με την έκθεση Φιλίπ Πέτερσον, η Μόσχα. Ομοίως η προσπάθεια
γερμανικών κύκλων, αποβολής της Ελλάδας από τη ζώνη του Euro, και
εισαγωγή ενός νέου νομίσματος, ταυτίζεται με την ρωσική πρόταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου