Aξιωματικός Τεθωρακισμένων
Ελληνικού Στρατού
Στο τόπο αυτό, δεν βολευτήκαμε ποτέ.
Πάντα κάτι μας στένευε, όλο και κάτι μας στενοχωρούσε.
Βλέπεις ο ήλιος εδώ, ζεσταίνει εύκολα και διαστέλλει όχι μόνο τα φυσικά σώματα, αλλά και τα μυαλά μας, ενίοτε και τις συνειδήσεις μας.
Ανέκαθεν τρωγόμασταν με κάτι εδώ πέρα.
Πότε με την ελευθερία μας, πότε με την πείνα μας, πότε με την ανέχειά μας, πότε με την δημοκρατία μας, πότε με την κατσίκα του γείτονα, πότε με το κρεβάτι του γείτονα, πότε με τα πάθη μας, πότε με τα κάλλη μας.
Στις σύγχρονες γενιές, που ήρθαν μετά από πολέμους και στερήσεις, μάθαμε να βολευόμαστε με καταστάσεις που παλιότερα μήτε τις ξέραμε αλλά ούτε και τις φανταστήκαμε.
Η ανέχεια αντικαταστάθηκε με την βολή, η πείνα με τον κορεσμό, η παιδεία με την άφθονη γνώση, η στέρηση με την βουλιμία και η εξυπνάδα με την πονηριά.
Ομορφο παιχνίδι βρήκαμε στους χρόνους μας τους ύστερους, να βαφτίζουμε στην ίδια γλώσσα που μας χάρισαν οι πρόγονοί μας, τις ίδιες λέξεις με καινούργιες, τις πιο παλιές με άλλη έννοια και τις πιο νέες με έμφαση και άφθονο εμπαιγμό στην μέχρι τώρα νοημοσύνη μας.
Και μιας και μπήκαμε στα πολυπόθητα σαλόνια της εσπερίας, εμπλουτιστήκαμε και με ορολογία ευρωπαϊκή, σύγχρονη και πολιτισμένη.
Εύκολα αντικαταστήσαμε τον «πολιτισμό» με την «κουλτούρα».
Δίχως να το πολυσκεφτούμε, περιορίσαμε την ευρύτερη έννοια του προσδιορισμού νοοτροπίας ενός έθνους με την ιδιότυπη σαξονική έκφραση που απλά καθορίζει την έξωθεν εικόνα ενός λαού.
Ακόμη πιο εύκολα λησμονήσαμε κι άλλες πολλές.
Βλέπεις, η σύγχρονη μορφή επικοινωνίας, απλουστεύει την ανταλλαγή της πληροφορίας με κωδικούς και όχι απαραίτητα με λέξεις.
Δεν ήτανε επόμενο, να σταματήσουμε κάποια στιγμή, να τις δίνουμε και τόση σημασία;
Δεν ήτανε φυσικό επακόλουθο, να αδιαφορούμε για τις λέξεις, τώρα που μόνο ετικέτες, προσδιορίζουν την ύπαρξή μας;
Δεν ήτανε μοιραίο, πως κάποιοι άλλοι, που θέλουν να περάσουν την δική τους αντίληψη για τον κόσμο του μέλλοντος, να μας επιβάλλουν, στην στερημένη από λεξιλόγιο παιδεία μας, λέξεις που προσδιορίζουν νέες έννοιες και να μας καταστήσουν κοινωνούς στον συμβιβασμό και την ανοχή της καινούργιας θεωρίας που κανείς δεν προκαλεί αλλά όλοι ανεχόμαστε τα πάντα;
Φτάσαμε λοιπόν στο ύστερο μας σήμερα.
Να νομοθετούν οι αιρετοί μας αντιπρόσωποι και να βαφτίζουν με νέες λέξεις αυτά που χρόνια νομίζαμε αλλιώς, αλλά κατά πως φαίνεται δεν ήτανε, ή μάλλον δεν βόλευε σε κάποιους να είναι όπως ήτανε.
Κι έτσι ο «περιθωριακός» που εννοούνταν αυτός που παρέκλινε από την μέση κοινωνική ηθική με την συμπεριφορά του, μετέπεσε στον όρο «διαφορετικός».
Στο επόμενο σκαλοπάτι, και με τον ίδιο ρυθμό, ο «μετριοπαθής» κατάντησε «φοβικός», ο «πατριώτης» μετέπεσε σε «ρατσιστής», ο «λιποτάκτης» αναγεννήθηκε ως «αντιρρησίας συνειδήσεως», ο «ανήσυχος» κατέληξε «φοβικός», ο «νοικοκύρης» μεταπλάστηκε σε «σύνηθες υποζύγιο», ο «ηγέτης» αναμορφώθηκε ως «τεχνοκράτης», ο «λαθρομετανάστης» λειάνθηκε σε «παράτυπος μετανάστης», ο «ομοφυλόφιλος» απλουστεύτηκε σε «ομόφυλο», η «υιοθεσία» τροποποιήθηκε σε «τεκνοθεσία».
Περάσαμε στο μέλλον μας λοιπόν.
Αυτό, που μας θέλει –ελέω άλλων σοφότερα σκεπτόμενων για μας προφανώς- εύπεπτους αποδέκτες λέξεων και όρων, εννοιών και θεωριών, αντιλήψεων και αισθήσεων.
Η νέα μας παιδεία, που θα καθοδηγήσει τα βήματα των επόμενων Ελλήνων, θα είναι ολοστρόγγυλη, σαν την ποδοσφαιρική μπάλα, μάλλον για να λακτίζεται ευκολότερα, ίσως για να αναπηδά ευκολότερα, μπορεί και γιατί είναι γεμάτη από πεπιεσμένο αέρα στο εσωτερικό της («κοπανιστό» όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν οι παλιότεροι).
Οι καινούργιες μας λέξεις, θα καθορίσουν και την μελλοντική νοοτροπία μας. Αυτή, που θέλει να δέχεται τα πάντα με απόλυτο συμβιβασμό και ξεκάθαρη υποταγή.
Αυτή, που μας πρέπει και μας αξίζει, γιατί απλά εμείς την επιλέξαμε.
Και μάλιστα με τα ίδια μας τα εργαλεία, που κάποτε μας παίνευαν ξένοι λαοί και μας έγραψε η ιστορία της ανθρωπότητας: Την ελευθερία και την δημοκρατία.
Στον κόσμο που φτιάχνουμε για τα παιδιά μας, όποιος θέλει θα χτυπά την πόρτα μας και θα μπαίνει στο σπίτι μας.
Κι όποιος του αρνηθεί την είσοδο, θα έρχεται ο νομοθέτης να του τραβάει το αυτί και να τον βάζει στο περιθώριο.
Στην Ελλάδα του αύριο, δεν θα υπάρχουν σύνορα, μήτε περιορισμοί.
Όποιος την απειλεί, θα αποκτάει αυτόματα το δικαίωμα και να την διεκδικεί. Γιατί, απλά, κανείς δεν θα την νοιάζεται ως δική του.
Στις αυριανές οικογένειες, ο/η πατέρας ίσως και να μην είναι και τόσο «πατέρας» και η/ο μητέρα ίσως και να μην μπορεί να είναι όσο «μητέρα» η φύση την χρειάστηκε στο παρελθόν.
Τα παιδιά όμως κι αύριο θα είναι ακόμη παιδιά.
Το βιβλίο της ζωής τους θα είναι άγραφο ακόμα.
Θα διψάει κι αυτό για λέξεις, παλιές και καινούργιες.
Θα περιμένει να γεμίσει το βιβλίο της ψυχής τους, με όνειρα που θα ζωγραφίσουν κάποιες λέξεις.
Αν αυτές οι λέξεις, είναι στραβωμένες, οι ζωγραφιές θα βγουν καρικατούρες.
Αν οι έννοιες που θα χρωματίσουν τις παιδικές καρδιές, έχουν προσμίξει πολλά χρώματα, μέσα στην αγωνία να συμπεριλάβουν μαζικά τους πάντες και τα πάντα, τότε κανένα παιδί στο μέλλον δεν θα μάθει να τα ξεχωρίζει.
Κι αν τα παιδιά, δεν μάθουν να ξεχωρίζουν με τις λέξεις σχήματα και χρώματα, δεν θα μεγαλώσουν.
Θα μείνουν άβουλα παιδιά, πρόβατα σε ένα μαντρί, βελάζοντας και προσμένοντας ή τον λύκο να τους φάει ή τον βοσκό να τα σφάξει.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου