Ὀφείλει (πιστεύω) ὁ πιστὸς νὰ ἐμβαθύνῃ στὴ Θεολογία καὶ νὰ ἐρευνᾷ τὴν Ἐκκλησιολογία καὶ σὲ ἐπίπεδα ἱστορικά, σὲ σχέση δηλ. μὲ τὴν στάση τῶν Ἁγίων ἐν καιρῷ θεολογικῶν κινημάτων ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, πρὸς ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὅπως, γιὰ παράδειγμα, τὴν στάση τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου στὴν περίοδο (377 – 20 Ἰαν. 473 μ. Χ.).
Ἀφοῦ περάσει ὁ σχετικὸς χρόνος ἀφομοίωσης μετὰ τὴ μελέτη τοῦ «Βίου καὶ Πολιτείας τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου (Συμεών τοῦ Μεταφραστοῦ) – P.G. 144», τότε ὁ πιστὸς ἔχει νοητὰ μπροστά του τὸ νόημα καὶ τὴν ἔκφραση τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς, Πίστεως καὶ Ὁμολογίας, ποὺ τόσο ἔντονα ἔζησε (ὡς Μοναχικὴ ἐμπειρία) ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος. Αὐτὴ ἡ ἐμβάθυνση – ἔρευνα προσιδιάζει (ἐσωτερικὰ) στὴ συνείδησή μας, διότι τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων κατευθύνει τὴν Ὀρθόδοξη δραστηριότητά μας· εἶναι ἕνα ζωντανὸ νεῦρο τῆς Χριστιανικῆς φιλοσοφίας.
Ἐὰν ἡ φιλοσοφικὴ ἀναζήτηση εἶναι, σύμφωνα μὲ τὸν Ρῶσο φιλόσοφο Σέργιο Τρουμπετσκόϊ, ἡ «ἐπιδίωξη τοῦ ὅλου», ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἰδεώδους τοῦ Ἀληθοῦς, τότε τί δικαιολογία θὰ ἔχουμε στὸ Βῆμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὶς σημερινὲς ὠφελιμιστικὲς ἀρνήσεις – ἀντιρρήσεις ὡς πρὸς τὴν Ὁμολογία (ἔμπρακτης) τῆς Πίστεως, ὅπως μᾶς τὴν ἐδίδαξαν (τὴν ὁμολογία) οἱ Ἅγιοι, ὡς ἀπαραίτητο ὅρο τῆς πνευματικῆς ζωῆς;
Μὲ ἁπλὰ λόγια, οἱ σημερινοὶ Ὀρθόδοξοι, δὲν ἐφαρμόζουν τὶς Ὁμολογιακὲς (ἀλήθειες) διαβαθμίσεις τῶν Ἁγίων, ὥστε νὰ εὑρεθοῦν στὴν ἀνώτερη βαθμίδα τῆς Ὁμολογίας ποὺ εἶναι, σήμερα, ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ ΙΕ' Κανόνα. Ὁ Ὅσιος, Μέγας Εὐθύμιος, εὑρίσκετο στὴν ἀνωτάτη βαθμίδα πίστεως καὶ Ὁμολογίας, σ᾿ ἀντίθεση μὲ τοὺς σημερινοὺς Μοναχοὺς (γενικὰ) καὶ Ἐπισκόπους, ποὺ ἀνέχονται τὸ Οἰκουμενιστικὸ «πνευματικὸ» δίκτυο ποὺ ἔχει πλεχθῇ!
Στὸ Βίο του διακρίνουμε τὶς ὄψεις τῆς Πίστεως: α) Τὴν διδασκαλία της β) τὴν ἑρμηνεία της καὶ γ) τὴν πρακτικὴ ἐφαρμογή της (διαγωγή, πράξη).
Νὰ θυμηθοῦμε ὅτι, γιὰ σαράντα (40) ὁλόκληρα χρόνια, ἀπὸ τὴν βασιλεία τοῦ Κωνσταντίου (337-361) μέχρι καὶ τὸν αὐτοκράτορα Οὐάλη (364-378), ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη – Ἐκκλησία δέχθηκε ἀμείλικτο πόλεμο ἀπὸ τὴν ἀλογία – μανία τῶν Ἀρειανῶν. Πληγὴ στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας (ἐνδιάμεση) προσπάθησε νὰ ἐπιφέρῃ καὶ ὁ δυσσεβὴς Ἰουλιανός, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε Κράτος εἰδωλολατρείας.
«ὁ κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων πόλεμος ἄρχισε νὰ κοπάζῃ (μὲ τὴν γέννηση τοῦ Ὁσίου),... καὶ ὅλα τὰ σκυθρωπὰ καὶ λυπηρὰ τῶν Ἐκκλησιῶν ἄρχισαν νὰ διαλύονται».
Διαβάζουμε, ὅτι Εὐθύμιος σημαίνει τερπνός, εὔχαρις καὶ ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ ξεριζώσῃ (ἀπὸ μέσα του) τὴν ὀντολογικὴ ρίζα τῶν καταθλιπτικῶν καταστάσεων, κυρίως τὴν ἁμαρτία, ἂς μεταφέρει τὸ νόημα τῆς ζωῆς τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου στὴν καθημερινότητά του ὅπου, πολλὲς φορές, ὁ διάβολος τὴν παρουσιάζει χωρὶς πόρτες, χωρὶς παράθυρα...
Σὲ ἦχο πλ. α΄, ἡ Ἐκκλησία ψάλλει:
«Χαίροις ὡς εὐθυμίας ἀρχή, τῆς Ἐκκλησίας γεγονῶς πάτερ ὅσιε· τῇ σῇ γὰρ γεννήσει πάσας, αἱρετικῶν τὰς ὁρμᾶς, ἐκ Θεοῦ πρόνοιας ἀπεκρούσατο· διὸ σεφερώνυμον, ὀνομάζει Εὐθύμιον».
Ἂν ὁ Ἅγιος ἁγίασε στὴν Ἄσκηση καὶ ἀντιμετώπισε ἐπιτυχῶς τὶς αἱρέσεις, αὐτὸ ὀφείλεται διότι, πρῶτον, ἀντιλαμβάνετο τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ὡς αἰώνιο μέγεθος καί, δεύτερον, διότι δὲν ξέφυγε ποτὲ ἀπὸ τὰ σωστικὰ ὅρια τοῦ Θείου Νόμου.
1ο Σχόλιο: Κρίνουμε ἀναγκαῖο νὰ ὑπενθυμίσουμε, ὅτι ἡ βίωση (ἡ πραγματικὴ) τοῦ γεγονότος τὴν ἔνσαρκης οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, ἀσκεῖ θεραπευτικὴ ἐπίδραση – ἐξάλειψη τῶν καταθλιπτικῶν φαινομένων καὶ νοσημάτων, διότι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀγαπητική, εἰρηνική, θεραπευτικὴ γιὰ τὴν ὑγεία ψυχῆς καὶ σώματος. Κατηγορηματικὰ ἐπαναλαμβάνουμε, ὅτι ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος ἀντιλαμβανόμενος στὴν πράξη τὸ αἰώνιο μέγεθος τῆς Ὀρθοδοξίας, ποτὲ δὲν ξέφυγε ἀπὸ τὰ σωστικὰ ὅρια τῶν (ἕως τότε) Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀντιστάθηκε (μὲ σθένος) στὶς αἱρέσεις τῆς ἐποχῆς τοῦ (377 – 20 Ἰαν. 473 μ.Χ.).
Στὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν, μπροστὰ στὸ μηδενισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἐπιχειροῦσε ἡ αἵρεση τοῦ Νεστορίου, ἡ Αὐγούστα Εὐδοκία (σύζυγος τοῦ Θεοδοσίου Β΄, τοῦ μικροῦ), ὑποχώρησε καὶ ὑποστήριξε τὸν Μονοφυσιτισμό, ἐξ αἰτίας ἑνὸς πνευματικὰ τυφλοῦ, αἱρετικοῦ μοναχοῦ, τοῦ Θεοδοσίου.
Στὴν Πατρολογία, διαβάζουμε:
«Ὁ ἀσεβὴς Θεοδόσιος ἀποπειράθηκε νὰ προσελκύσῃ καὶ αὐτὸν (δηλ. τὸν Ὅσιο Εὐθύμιο) στὸ μονοφυσιτισμό, ὁ Ὅσιος ὅμως δὲν ἀνεχόταν οὔτε καὶ τὴ φωνὴ ἐκείνου νὰ ἀκούσῃ, καὶ ἀρνήθηκε...».
Σὲ κάλεσμα τοῦ Θεοδοσίου πρὸς τὸν ὅσιο, κάλεσμα ἐπικοινωνίας, ὁ Μέγας Εὐθύμιος ἀπάντησε: «Μὴ γένοιτο· ἀποκλείεται νὰ ἔλθω σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεοδόσιο, ἐξ αἰτίας τῆς αἱρέσεώς του καὶ διότι ἀπὸ τὰ χέρια του στάζει τὸ αἷμα τῶν ἱερέων ποὺ ἐφόνευσε».
Ἔτσι ἀντιστάθηκε ὁ Μ. Εὐθύμιος μπροστὰ σ᾿ ἐκείνους ποὺ προσπαθοῦσαν τὸ γκρέμισμα τῆς Πίστεως· ἦταν, σ᾿ ὅλη τὴ ζωή του, κέντρο ἀντιστάσεως κατὰ τῶν αἱρέσεων.
2ο Σχόλιο – Κάποιες διευκρινίσεις:
Διαβάζουμε, ὅτι «σὰν φιλοσοφικὴ ἔννοια ὁ μηδενισμὸς εἶναι – ἐκφράζει μιὰ ἀκραία μορφὴ σχετικισμοῦ, μιὰ ἄρνηση καὶ ὁλικὴ καταστροφὴ τῶν ὑφισταμένων ἀξιῶν».
Ὁ οἰκουμενισμός, αὐτὴ ἡ ὕπουλη αἵρεση, εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνας ἀνατρεπτικὸς σχετικισμός, μὲ συστηματικὴ ἐπιδίωξή του τὸν μηδενισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν θεμελίων της.
Σ᾿ ἀντίθεση μὲ τὸν Μ. Εὐθύμιο, οἱ ἐπίσκοποι – ἱερεῖς, οἱ Μοναχοὶ καὶ τὸ λαϊκὸ στοιχεῖο, δὲν ἀντιδροῦν στὸν οἰκουμενισμό, στὴν συνεχῆ ἐπιδίωξή του νὰ ἀλλοιώσῃ τὴν Ὀρθοδοξία.
Εἶναι ἀναμφισβήτητο, ὅτι οἱ ἐπισκέψεις Βαρθολομαίου καὶ Ἐλπιδοφόρου στὶς Ι. Μητροπόλεις καὶ στὸ Ἅγιο Ὅρος, εἶναι πρόγραμμα συντηρήσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ (τέλος σχολίου).
Ἡ πορεία πρὸς λύτρωση, ποὺ ἐπιθυμοῦσε ἡ βασίλισσα Εὐδοκία, ἄρχισε μὲ τὴν ἐπαλήθευση τοῦ Ψαλμ. 17, 36: «Καὶ ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέ με εἰς τέλος, καὶ ἡ παιδεία σου αὐτὴ μὲ διδάξει» δηλ. «καὶ ἡ παιδεία (παιδαγωγία) Σου αὐτή, Κύριε καὶ Θεέ μου, θὰ μὲ διδάξει καὶ θὰ μὲ ἀνορθώσει».
Πράγματι μετὰ ἀπὸ τὴν συμφορά – παιδαγωγία της, θάνατος τοῦ γαμπροῦ της καὶ αἰχμαλωσία τῆς κόρης της μὲ τὰ παιδιά της, ὁδηγήθηκε στὴν ὀρθὴ καὶ ἀληθινὴ πίστη.
Στὴν Πατρολογία, διαβάζουμε:
«Πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ ἔρχεται τοῦ λοιποῦ σὲ ἐπικοινωνία μὲ θείους καὶ ὀρθοδόξους ἄνδρες, χρησιμοποιῶντας τους ὡς πρότυπα καὶ ὡς χειραγωγοὺς πρὸς σωτηρίαν... ἔστειλε, δέ, γράμματα στὴν Ἀντιόχεια στὸν Συμεὼν τὸν Στυλίτη, τὸν ὑψωθέντα στὴν ἀρετὴ πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅσο στὸν στῦλο, τὸ θαῦμα αὐτὸ τῆς οἰκουμένης. Μὲ τὰ γράμματά της δὲ αὐτὰ ἡ Αὐγούστα ἐξέθετε στὸν Συμεὼν τὸν σκοπὸ τῆς καρδιᾶς της καὶ ἀξίωνε νὰ μάθῃ ποιά εἶναι ἡ γνώμη του».
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Συμεών:
«Νὰ ξέρεις ὅτι ὁ πονηρός, βλέποντας τὸν πλοῦτο τῶν ἀρετῶν σου, «ζήτησε νὰ σὲ ταράξῃ καὶ σὲ κλονίσει, ὅπως κοσκινίζεται τὸ σιτάρι στὸ κόσκινο» (Λουκ. ΚΒ΄, 31), καὶ διὰ τοῦ κακούργου ἐκείνου Θεοδοσίου ἔβλαψε πολὺ τὴ θεοφιλῆ σου ψυχή. Ἀλλὰ ἔχε θάρρος. «Ἡ πίστη σου, πράγματι, δὲν χάθηκε» (Λουκ. 22, 32). Ἐμένα ὅμως ἕνα μοῦ κάνει μεγάλη ἐντύπωση: Ἐνῶ ἡ πηγὴ βρίσκεται στὴ γειτονιά σου, ἐσὺ τὴν παραβλέπεις καὶ ζητεῖς νὰ παίρνῃς τὸ ἴδιο νερὸ ἀπὸ πολὺ μακριά. Λοιπόν, ἔχεις πηγὴ στὴ γειτονιά σου, δηλ. τὸν Θεοφόρο Εὐθύμιο. Ἂν ἀκολουθεῖς τὶς διδασκαλίες του, δὲν θὰ ἀστοχήσῃς στὴν ὑπόθεση τῆς σωτηρίας σου».
3ο Σχόλιο: Στὶς ἡμέρες μας νιώθουμε τὸν πόνο τοῦ Μ. Βασίλειου, γιὰ τὶς διαφωνίες, σχίσματα, ἔριδες καὶ ταραχὲς μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
Καλὸ εἶναι νὰ διαβάσουμε τὸν εἰδικὸ λόγο τοῦ «Περὶ Κρίματος Θεοῦ», ὅπου καυτηριάζει καὶ ἀναλύει τὶς αἰτίες τῶν διαφωνιῶν καὶ τῶν ἔριδων τῶν Ὀρθοδόξων.
Οἱ αἰτίες: ἢ ἔχει ἀναχωρήσει (λόγῳ ἁμαρτίας) ἀπὸ τὴ ζωή μας ὁ Ἀληθινὸς Βασιλέας Χριστὸς ἢ τὸν ἔχουμε ἀρνηθεῖ!
____________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου