Το παρακάτω κείμενο, το οποίο μας ήρθε μεταφρασμένο από φίλο του ιστολογίου μας μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, παρουσιάζει μία ενδιαφέρουσα οπτική, που νομίζω ότι αξίζει να τη συμπεριλάβουμε στο γενικότερο πλαίσιο της σημερινής κατάστασης.
Σημ. Εκανα μόνο μερικές προσθήκες συνδέσμων που υπάρχουν στο αρχικό κείμενο και δεν είχαν προστεθεί στο μεταφρασμένο και κάποιες μικρές μετατροπές ώστε να είναι πλησιέστερο στο αρχικό κείμενο.
Tα έθνη που η αμερικανική κυβέρνηση στοχεύει για «αλλαγή καθεστώτος» έχουν κυβερνήσεις που είναι φιλικές προς μία ή περισσότερες από τις τρεις κυβερνήσεις που η αμερικανική κυβέρνηση θέλει ιδιαίτερα να αλλάξει το καθεστώς (να ανατραπεί και να αντικατασταθεί – κατακτηθεί): Ρωσία, Κίνα και Ιράν. Έτσι, η Αμερική επιβάλλει κυρώσεις και επιχειρεί ανατροπές ή πραξικοπήματα εναντίον, ή ακόμη και εισβάλλει ευθέως, σε χώρες που είναι φιλικές προς τη Ρωσία, την Κίνα και/ή το Ιράν. Αυτοί οι διάφοροι τύποι επιθετικότητας των ΗΠΑ – με σκοπό την περαιτέρω απομόνωση της Ρωσίας, της Κίνας και/ή του Ιράν – είναι η κύρια αιτία που παρήγαγε τους περισσότερους πρόσφυγες στην Ευρώπη. Αυτοί οι πρόσφυγες ξεφεύγουν από εμφυλίους πολέμους και ξένες εισβολές που υποκινήθηκαν ή διαπράχθηκαν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Ως επί το πλείστον, οι πρόσφυγες προέρχονταν από χώρες που έχουν καλές σχέσεις με τη Ρωσία, την Κίνα και/ή το Ιράν – τους κύριους στόχους της Αμερικής προς κατάκτηση – και είχαν δεχθεί επιθέσεις από την Αμερική και τους συμμάχους της για τον λόγο αυτό.
Ποια είναι η πιθανότητα ότι η Ρωσία, η Κίνα ή το Ιράν – τα τρία κύρια έθνη-στόχοι που η κυβέρνηση των ΗΠΑ προσπαθεί (από το 1945 και μετά) να απομονώσει πρώτα, απομακρύνοντας τους συμμάχους της χώρας-στόχου και, στη συνέχεια, να αρπάξει και να ελέγξει – θα εισβάλουν πραγματικά, οι ίδιοι, στην Ευρώπη; Είναι αυτή η πιθανότητα κοντά στο μηδέν; (Τι θα κέρδιζε οποιοδήποτε από αυτά από την προσπάθεια εισβολής στην Ευρώπη; Θα ήταν πιθανότατα αρκετά ηλίθιοι ώστε να το θελήσουν;) Τότε γιατί η Ευρώπη συμμετέχει στις επιθετικές ενέργειες της Αμερικής (κυρώσεις, πραξικοπήματα και εισβολές); Πρόκειται για επιθέσεις που δημιουργούν προβλήματα ακόμη και μέσα στην ίδια την Ευρώπη.
Αν η Ευρώπη θέλει σταθερότητα, τότε γιατί συμμαχεί με την κύρια αιτία της δικής της προσφυγικής ροής;
Πράγματι, γιατί οι Ευρωπαίοι ξοδεύουν τρισεκατομμύρια ευρώ για να εξοπλιστούν και να εκπαιδευτούν για πόλεμο; Ενάντια σε ποιους πιθανούς εχθρούς; Υπάρχουν τέτοιοι; Μήπως πρόκειται πραγματικά για μια απάτη, για τις εταιρείες κατασκευής όπλων και τους ιδιοκτήτες τους – τους ανθρώπους που κερδίζουν από τους πολέμους; Μήπως, με άλλα λόγια, πρόκειται για σπατάλη, αν δεν είναι ακόμη και κλοπή (μέσω της πολιτικής διαφθοράς και του λόμπι) – μια κλοπή από το κοινό, από τους μετόχους αυτών των κατασκευαστών βομβών και άλλων όπλων (στη σύγχρονη εποχή) μαζικής καταστροφής;
Μήπως η Ευρώπη είναι τώρα απλώς το σάλιο για τις πολλές επιθέσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των συμμάχων της; Θέλουμε πραγματικά να συνεχίσουμε να είμαστε σύμμαχοι με τα πραξικοπήματα, τις κυρώσεις και τις εισβολές της Αμερικής; Τι καλό έχουν κάνει στην πραγματικότητα αυτές οι επιθετικές ενέργειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους για την Ευρώπη;
Για να αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα: όποιος δεν γνωρίζει ήδη για την «Αμερικανική εισβολή στη Συρία«, θα πρέπει να δει αυτό το εξαιρετικό και απολύτως ακριβές πρόσφατο (2 Σεπτεμβρίου) 14λεπτο βίντεο που συνοψίζει αυτή τη δεκαετή συνεχιζόμενη αμερικανική εισβολή και στρατιωτική κατοχή (για την οποία έχω γράψει πολλά άρθρα, όπως εδώ).
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα της δημιουργίας προσφύγων από την Αμερική, οι οποίοι όλο και περισσότερο θα επιδιώκουν να έρθουν στην ΕΕ, είναι ο Λίβανος.
Είναι το ένα κράτος-στόχος μετά το άλλο. Απλά δεν σταματάει. Οι κατασκευαστές όπλων του ΝΑΤΟ χρειάζονται κράτη-στόχους για τα όπλα τους, προκειμένου να μπορούν να πουλήσουν αυτά τα προϊόντα στις κυβερνήσεις τους. Εκτός ίσως από τα πυρηνικά όπλα, οι κανονικές βόμβες και οι πύραυλοι κατασκευάζονται για να χρησιμοποιηθούν – χρειάζονται δικαιολογίες προκειμένου οι κυβερνήσεις τους να αγοράσουν και να αποθηκεύσουν τα προϊόντα τους. Κάθε εισβολή και στρατιωτική κατοχή χρειάζεται δικαιολογίες, επειδή δεν έχει ειλικρινείς λόγους. (Η άμυνα έχει λόγους- η επίθεση έχει μόνο δικαιολογίες.) Οι δικαιολογίες είναι απαραίτητες στην επιχείρηση του πολέμου (την επιχείρηση της εισβολής). (Αυτός είναι ο λόγος που τα «ειδησεογραφικά» μέσα ενημέρωσης των ιμπεριαλιστικών εθνών παρέχουν συνεχώς δικαιολογίες, αντί για αυθεντικές εξηγήσεις όπως αυτό το άρθρο. Οι εξηγήσεις είναι ανάθεμα για τους ιμπεριαλισμούς, επειδή οι ιμπεριαλισμοί βασίζονται πάντα στο ψέμα. Οι ιμπεριαλισμοί χρειάζονται ψέματα).
Αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δημιούργησε το Σχέδιο Μάρσαλ για να παράσχει αμερικανική χρηματοδότηση για τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση στις αντισοβιετικές ευρωπαϊκές χώρες και να τις οικοδομήσει έτσι ώστε να προκαλέσει την επιθυμία εκατομμυρίων ανθρώπων στις σοβιετικά ελεγχόμενες ευρωπαϊκές χώρες να μετακινηθούν δυτικά προς το μπλοκ που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση των ΗΠΑ εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Και, φυσικά, στις ωφελούμενες χώρες, δημιούργησε τεράστια υπεραξία προς την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή η υπεραξία δεν μπόρεσε να μειωθεί πολύ από τα πραξικοπήματα της Αμερικής στη Λατινική Αμερική που εγκατέστησαν μερικούς από τους πιο βάρβαρους δικτάτορες του 20ού αιώνα, όπως στη Γουατεμάλα, τη Χιλή, τη Βραζιλία, την Αργεντινή και το Ελ Σαλβαδόρ.
Η εισβολή και η κατοχή του Βιετνάμ από την Αμερική έγινε, ομοίως, ευρέως αποδεκτή, σαν να ήταν μια αναγκαιότητα, που δεν ήταν – αλλά η προπαγάνδα γι’ αυτήν ήταν αδιάκοπη- έτσι, οι άνθρωποι πίστευαν ότι ήταν, κατά κάποιο τρόπο, απαραίτητη. (Η προπαγάνδα δουλεύει – και υπήρχε πολλή προπαγάνδα. Για παράδειγμα, το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο της Αμερικής, το NPR, άφησε να εννοηθεί ακόμη και ότι ο πόλεμος στη Συρία ξεκίνησε από τη Ρωσία, και έφτασε στο σημείο να δημοσιοποιήσει τον χυδαίο ισχυρισμό του αμερικανικού ΟΑΣΕ ότι η Ρωσία βομβαρδίζει τη Συρία για να προκαλέσει τη ροή των Σύρων προσφύγων στην Ευρώπη. Αλλά, στην πραγματικότητα, οι δυνάμεις της Ρωσίας μπήκαν στη Συρία επειδή τους το ζήτησε η κυβέρνηση της Συρίας, ώστε να τη βοηθήσουν να ξεπεράσει την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους).
Ενώ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη βρισκόταν σε πόλεμο εναντίον του εαυτού της, εξαιτίας του φασιστικού ιμπεριαλισμού της Γερμανίας υπό τον Χίτλερ, πώς είναι το ΝΑΤΟ, σήμερα – μετά το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1991 εναντίον της αμερικανικής στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ – οτιδήποτε άλλο παρά ένα κατάλοιπο που εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των μετόχων των αμερικανικών και ευρωπαϊκών κατασκευαστών όπλων; Μήπως πρόκειται απλώς για μια κομπίνα, γι’ αυτούς;
Στις 10 Νοεμβρίου 2016, η Deutsche Welle είχε τίτλο «Ο Γιούνκερ ζητά στρατό της ΕΕ: Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ επέμεινε στη στενότερη στρατιωτική συνεργασία και συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιμένει ότι η ανάγκη για έναν ευρωπαϊκό στρατό είναι ανεξάρτητη από την εκλογική νίκη του Τραμπ». Ανέφερε: «Ο κ. Γιούνκερ δεν είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο: «Έχουμε πολλά να ευχαριστήσουμε τους Αμερικανούς… αλλά δεν θα φροντίζουν για την ασφάλεια της Ευρώπης για πάντα», δήλωσε ο Γιούνκερ. ‘Πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας, γι’ αυτό και χρειαζόμαστε μια νέα προσέγγιση για την οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής ένωσης ασφαλείας με τελικό στόχο τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού'». (Υπήρξε όμως στην πραγματικότητα έστω και μία περίπτωση κατά την οποία, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αμερικανική κυβέρνηση «φρόντισε για την ασφάλεια της Ευρώπης», εκτός από τις απλές προπαγανδιστικές αξιώσεις και φαντασιώσεις της Αμερικής – και της ΕΕ και των άλλων υποτελών κρατών των ΗΠΑ; Πότε οι ΗΠΑ υπερασπίστηκαν για τελευταία φορά την Ευρώπη από μια εισβολή; Ποια εισβολή; Αλλά η Αμερική έχει βάλει κάποια έθνη της ΕΕ σε πολλούς πολέμους της Αμερικής, εναντίον εθνών που αποδέχονται τις σημερινές κυβερνήσεις της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν. Ως εκ τούτου, αυτή η ρήτρα του Γιούνκερ – «Οι Αμερικανοί … δεν θα φροντίζουν για την ασφάλεια της Ευρώπης για πάντα» – ήταν σκέτη ανοησία, από ένα ανδρείκελο των ΗΠΑ).
Η ίδια ιδέα, που ο Γιούνκερ πρόβαλε εκεί, για έναν «ευρωπαϊκό στρατό», είχε αρχικά προταθεί στις 13 Μαρτίου 1996, από τον Γάλλο πρωθυπουργό Αλέν Ζιπέ (ο οποίος στη συνέχεια καταδικάστηκε για διαφθορά)- και, τώρα, μετά από μια ακόμη μεγάλη στρατιωτική αποτυχία των ΗΠΑ (στο Αφγανιστάν), είναι βέβαιο ότι θα ακούγεται συχνότερα, αλλά είναι απλώς ένας εφεδρικός τρόπος για να αποφύγουμε, όχι για να αντιμετωπίσουμε, τα κεντρικά αμυντικά ζητήματα για την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους, τα οποία είναι: (1) Υπάρχει πράγματι εχθρός, (2) αν ναι, τότε ποιος, και (3) τι είναι «εμείς» – είναι μόνο η χώρα μας, ή είναι αντί αυτού η παραδοσιακή Ευρώπη, ή είναι αντί αυτού η Ευρασιατική Ήπειρος – ή, είναι, αντί αυτού, ο ΟΗΕ και η μετατροπή του σε παγκόσμια ομοσπονδιακή κυβέρνηση ανεξάρτητων κρατών, όλα υπό το διεθνές δίκαιο από τον ΟΗΕ και επιβαλλόμενο από οργανισμούς (που δεν έχουν ακόμη δημιουργηθεί) στον ΟΗΕ και από αυτόν;
Οι προτεινόμενες απαντήσεις μου σε αυτά τα τρία ερωτήματα θα ήταν οι εξής: (Ένας τέτοιος αναδιοργανωμένος ΟΗΕ θα ήταν μια αναδιοργάνωση που θα υλοποιούσε την πρόθεση του Ρούσβελτ για τον ΟΗΕ, όταν σκέφτηκε το όνομα «Ηνωμένα Έθνη» στις 28 Απριλίου 1942, και όταν τα «Ηνωμένα Έθνη» υιοθέτησαν επίσημα αυτό το όνομα στη διάσκεψη του Dumbarton Oaks το φθινόπωρο του 1944, αλλά πριν ο Harry S. Τρούμαν έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ στις 12 Απριλίου 1945 και εγκατέλειψε γρήγορα το σχέδιο του Ρούσβελτ να γίνουν τα Η.Ε. η παγκόσμια ομοσπονδιακή κυβέρνηση όλων των διεθνών σχέσεων, η οποία παγκόσμια διεθνής κυβέρνηση θα διέθετε τα νομικά και στρατιωτικά μέσα για την επιβολή των διεθνών νόμων της. Με άλλα λόγια: αυτός ο αναδιοργανωμένος Ο.Η.Ε. θα ήταν ο Ο.Η.Ε. του Ρούσβελτ, αντί για τον Ο.Η.Ε. που υπάρχει σήμερα, ο οποίος είναι ο Ο.Η.Ε. του Τρούμαν – τον οποίο η κυβέρνηση του Τρούμαν σχεδίασε έτσι ώστε να επιτρέψει τη συνέχιση των ιμπεριαλισμών, μόλις και μετά βίας καλύτερα από ό,τι ήταν η Κοινωνία των Εθνών του Ουίλσον, την οποία ο Ρούσβελτ θεωρούσε αποτυχημένη. Ο Ρούσβελτ είχε σχεδιάσει έναν Ο.Η.Ε. που θα έθετε εκτός νόμου όλες τις αυτοκρατορίες).
Από τότε που έγινε αυτή η διακήρυξη από τον διορισμένο – όχι δημοκρατικά εκλεγμένο – διευθύνοντα σύμβουλο (Γιούνκερ) των Η.Π.Α. Κυβέρνησης που δημιούργησε και ελέγχει την αντισοβιετική και τώρα αντιρωσική Ευρωπαϊκή Ένωση, η «συζήτηση» στην Ευρώπη για τις «αμυντικές» δαπάνες, αντί να επικεντρωθεί στο αν πρέπει να ενισχυθεί το ΝΑΤΟ της Αμερικής ή αλλιώς να δημιουργηθεί κάποιος νέος (συνδεδεμένος με το ΝΑΤΟ) «ευρωπαϊκός στρατός»- αλλά, όλο αυτό το διάστημα, η ψεύτικη υπόθεση έχει γίνει αποδεκτή ως πραγματική, ότι οι Ευρωπαίοι απειλούνται όχι από την Αμερική, αλλά αντίθετα από τη Ρωσία, και/ή από την Κίνα, και/ή από το Ιράν (οι τρεις χώρες που η Αμερική μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει ως στόχο να κατακτήσει). Αυτή η λανθασμένη αντίληψη είναι πολύ βολική για τους δισεκατομμυριούχους της Αμερικής, οι οποίοι κατέχουν πλειοψηφικά συμφέροντα στις επιχειρήσεις τους, όπως η Lockheed Martin και η ExxonMobil, οι οποίες ουσιαστικά εξαρτώνται από τις κυβερνήσεις και τις αποφάσεις τους και τις «αμυντικές» τους πολιτικές και δαπάνες.
Οι τρεις κύριες χώρες-στόχοι της Αμερικής – η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν – έχουν ουσιαστικά κοινωνικοποιήσει τους κατασκευαστές στρατιωτικών προϊόντων τους, αντί να τους επιτρέψουν να ελέγχονται από ιδιώτες επενδυτές και να παρακινούνται από τα κέρδη (όπως στις χώρες του ΝΑΤΟ). Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και τις συμμαχικές τους χώρες, οι χώρες αυτές ελέγχουν τους κατασκευαστές των εξοπλισμών τους, αντί να ελέγχονται από τους κατασκευαστές των εξοπλισμών τους (όπως στη Δύση). Όσο η Ευρώπη συμμαχεί με την Αμερική, αντί με χώρες – ιδιαίτερα συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν – των οποίων οι εταιρείες εξοπλισμών δεν ελέγχονται από ιδιώτες επενδυτές, αλλά από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις, και δεν παρακινούνται από τα κέρδη, αλλά από τις αυθεντικές ανάγκες της κάθε μίας από αυτές τις κυβερνήσεις για αποτελεσματική αυτοάμυνα, η Ευρώπη θα συνεχίσει να είναι το σάλιο για τις πολλές επιθέσεις (συμπεριλαμβανομένων των κυρώσεων κ.λπ.) της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των συμμάχων της, και θα συνεχίσει να προσελκύει πρόσφυγες από τις χώρες στις οποίες επιτίθεται η Αμερική (και οι σύμμαχοί της). Αυτό δεν μπορεί να είναι ένα καλό μέλλον για τους Ευρωπαίους.
Ο 21ος αιώνας υφίσταται μια μετάβαση από τον «αμερικανικό αιώνα» που μόλις πέρασε, τώρα στον Ευρασιατικό αιώνα, και οι Ευρωπαίοι θα είναι επομένως μέρος, είτε της Ευρασιατικής ανόδου, είτε της συνεχιζόμενης αμερικανικής παρακμής. Οι Ευρωπαίοι βρίσκονται τώρα στη θέση του οδηγού, προς ένα θαυμάσιο μέλλον, ή αλλιώς προς ένα καταστροφικό (για την Ευρώπη). Οι Ευρωπαίοι θα είναι οι λαοί που θα κάνουν κυρίως αυτές τις επιλογές, για ολόκληρο τον κόσμο. Οι Ευρωπαίοι θα αποφασίσουν προς τα πού θα πάει ο κόσμος – προς περισσότερο «αιώνιο πόλεμο», ή αλλιώς προς την ειρήνη.
Σίγουρα, η σημερινή ΕΕ πρέπει να αντικατασταθεί και το ΝΑΤΟ πρέπει να τερματιστεί. Οι Ευρωπαίοι πρέπει να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους με τον εχθρό τους, ώστε η Ευρώπη να βελτιωθεί, αντί να παρακμάσει. Η συνέχιση της συμμαχίας με αυτό που είναι πλέον εδώ και καιρό (ειδικά μετά τη διάλυση και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης το 1991) στην πραγματικότητα ο κύριος (αν όχι ο μόνος) πραγματικός εχθρός της Ευρώπης, δεν αποτελεί εποικοδομητικό δρόμο προς τα εμπρός, για κανέναν, εκτός από τους δισεκατομμυριούχους της Αμερικής.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο όρος «Ευρώπη» εδώ αναφέρεται σε όλη την Ευρώπη εκτός από τη μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης, που είναι η Ρωσία. Σύμφωνα ακόμη και με την επιμελημένη και γραμμένη από τη CIA Wikipedia, στο λήμμα «Ευρωπαϊκή Ρωσία», «Στην Ευρωπαϊκή Ρωσία κατοικεί το 80% ή τα 4/5 του συνολικού πληθυσμού της Ρωσίας. Καλύπτει μια έκταση άνω των 3.995.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων (1.542.600 τετραγωνικά μίλια), με πληθυσμό 113 εκατομμυρίων – καθιστώντας τη Ρωσία τη μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη χώρα της Ευρώπης». (Έχει μακράν τη μεγαλύτερη έκταση από κάθε άλλη χώρα σε ολόκληρο τον κόσμο.) Η συνολική έκταση της Ρωσίας είναι 6.599.921 τετραγωνικά μίλια, οπότε το 77% της Ρωσίας βρίσκεται στην Ασία. Ούτως ή άλλως, η συνολική έκταση της Ευρώπης είναι 3.931.000 τετραγωνικά μίλια, οπότε το μη ρωσικό τμήμα της Ευρώπης αποτελεί το 61% της Ευρώπης. (Η Ρωσία είναι το 39% της Ευρώπης.)
Η Ουκρανία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης, με 232.951 τετραγωνικά μίλια, δηλαδή 15% όσο είναι η ευρωπαϊκή Ρωσία. Όλη η μη ρωσική Ευρώπη είναι 2.388.400 τετραγωνικά μίλια (1,55 φορές το μέγεθος της ευρωπαϊκής Ρωσίας)- έτσι, όλη η Ρωσία είναι 2,76 φορές μεγαλύτερη από όλη τη μη ρωσική Ευρώπη. (Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένας από τους δύο στόχους του Χίτλερ – ο άλλος ήταν να εξοντώσει όλους τους Εβραίους – ήταν να υποδουλώσει όλους τους Σλάβους και να χρησιμοποιήσει την τεράστια αραιοκατοικημένη περιοχή της Ρωσίας ως «Lebensraum» για τους «Άριους» που θα καταλάμβαναν και θα αναπαράγονταν, ώστε να αποσταλούν και να καταλάβουν ολόκληρο τον πλανήτη). Κατά συνέπεια, το να μην συμπεριλάβει η ΕΕ τη Ρωσία σημαίνει ότι η ΕΕ είναι απροκάλυπτα ένα υποτελές έθνος, ή μια συλλογή υποτελών εθνών (όπως εκπροσωπούσε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ), στην αυτοκρατορία της Αμερικής. Η ΕΕ είναι μια επιχείρηση που δημιούργησαν οι ΗΠΑ, η οποία πρέπει να αντικατασταθεί, αν πρόκειται να υπάρξει κάποια ρεαλιστική ελπίδα για τους Ευρωπαίους στο μέλλον. Η Ρωσία είναι περισσότερο μέρος της Ευρώπης από οποιαδήποτε άλλη χώρα- επομένως, το να την αποκλείει η ΕΕ είναι σκανδαλώδες και βασίζεται μόνο σε ψέματα που χρηματοδοτούνται από την Αμερική.
Αρχική πηγή άρθρου: greanvillepost.com
Το άρθρο μας εστάλη μεταφρασμένο μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου