Έχει πλήρη επίγνωση των πράξεών του ο Ελπιδοφόρος;

Η παρουσία Ελπιδοφόρου στο πλάι του Τατάρ είναι τεράστιο θέμα 

 

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 

Έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου για την ”αφέλεια” του Έλληνα πρωθυπουργού να πιστεύει ότι η προσφυγή μας στη Χάγη θα μας δικαιώσει (όταν όλες τις προηγούμενες φορές μάς άφησε αδικαίωτους) και να υποστηρίζει αταλάντευτα ότι μπορούμε να τα βρούμε δια του διαλόγου με τον πιο αφερέγγυο συνομιλητή στην Νεότερη Ιστορία μας, τους Τούρκους. 

 

Σχεδόν ασυναίσθητα όμως, μετά τα αρνητικά μηνύματα που εξέπεμψε η στοχευμένη επιλογή του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου να παραστεί σε φιέστα τουρκολαγνείας και μεγαλοϊδεατισμού του Ταγίπ Ερντογάν στη Νέα Υόρκη έχοντας στο πλευρό του τον κατοχικό ηγέτη Ερσίν Τατάρ, διαπίστωσα ότι χειρότερη από την ”αφέλεια” ενός ηγέτη (πολιτικού ή θρησκευτικού) είναι η υποκρισία του. 

 

Και ο Ελπιδοφόρος, με όσα είπε και έπραξε από την πρώτη μέρα της ενθρόνισής του, απέδειξε ότι την έχει σε μεγάλο βαθμό. Βαριά κατηγορία, σίγουρα, αλλά θα την τεκμηριώσω μέσα από ενδεικτικά παραδείγματα τα οποία αποδεικνύουν ότι δυστυχώς συμβαίνει αυτό που φοβόταν από καιρό η ελληνική Ομογένεια της Αμερικής η οποία τον ζούσε, συναναστρεφόταν μαζί του, έβλεπε λίγα και καταλάβαινε πολλά. 

 

Τον ζούσε και, βλέποντας τα ανοίκεια σημάδια που εξέπεμπε προς τον Ελληνισμό δια της οικειότητάς του προς τους Τούρκους (”φλερτ” διαρκείας με το βλέμμα στον πατριαρχικό θρόνο Κωνσταντινούπολης), απομακρυνόταν σταδιακά απ’ αυτόν, αποξενωνόταν. 

 

Κι αυτή η αποξένωση των πιστών αποδυνάμωσε τον Ελπιδοφόρο σαν θρησκευτικό ηγέτη των ΗΠΑ, πολύ περισσότερο όταν τα λόγια και οι πράξεις του άρχισαν να προκαλούν σκεπτικισμό και δυσφορία σε Αθήνα και Λευκωσία. 

 

Κι αυτό όχι αδικαιολόγητα, απ’ τη στιγμή που ο Ελπιδοφόρος δεν έδειχνε να κομίζει καμιά ελπίδα για τους Ομογενείς μας της Αμερικής. Αντίθετα, μόνο δυσοίωνα μηνύματα περνούσε με την περιορισμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας, τη σύνδεση της ελληνορθόδοξης κοινότητας της Πόλης με τη μουσουλμανική μειονότητα Θράκης και την συστηματική αποφυγή της λέξης ”Τουρκία” σε κάθε είδους εκδήλωση των Ελλήνων και Κυπρίων Ομογενών. 

 

Δυσοίωνα μηνύματα περνούσε όμως και με την απουσία του από εκδηλώσεις εθνικής υπερηφάνειας (όπως οι εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου) ή απότισης φόρου τιμής στους σφαγιασθέντες απ’ τα χέρια των Τούρκων Έλληνες κατά την Μικρασιατική Καταστροφή και τη Γενοκτονία των Ποντίων. 

 

Απουσία που οφείλεται σε έναν και μόνο λόγο: στην απόφασή του να αποφύγει να κάνει ο,τιδήποτε θα μπορούσε να ενοχλήσει τον Τούρκο Πρόεδρο. Προπάντων όμως να εκστομίσει τρεις φορτισμένες συγκινησιακά λέξεις, που ήταν ”κόκκινο πανί” γι’ αυτόν: ”εισβολή”, ”κατοχή”, ”Γενοκτονία”. 

 

Αν δεν είναι αυτό ραγιαδισμός, υποτέλεια και υποκρισία στα όρια της προδοσίας του ρόλου που ανέλαβε να επιτελεί ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, τότε τι είναι, άραγε; Γιατί ο ρόλος του Ελπιδοφόρου δεν είναι μόνο θρησκευτικός, αλλά και εθνικός. 

 

Και το ”εθνικός” έχει να κάνει με τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας, των παραδόσεων και της ιστορικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων Ομογενών (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων). Έχει να κάνει με τη διατήρηση των άρρηκτων δεσμών που συνέχουν τους Έλληνες των ΗΠΑ, και τον αγώνα που κάνουν αυτοί για να αποτρέψουν την αφομοίωση της νέας γενιάς Ελληνοαμερικανών υπό τον φόβο ότι θα τους συρρικνώσει. 

 

Το ”εθνικός” έχει να κάνει επίσης με την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων, κυρίως του Κυπριακού, για το οποίο έδιναν μάχες άλλοτε οι Ελληνοαμερικανοί γερουσιαστές και πολίτες στο πλευρό του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου Αμερικής ο οποίος ήταν μπροστάρης στους αγώνες δικαίωσης των Κυπρίων αδελφών μας. 

 

Κάτι που ούτε καν διανοείται να κάνει ο Ελπιδοφόρος, φυσικά, αφού δείχνει να αγνοεί πως η Τουρκία την οποία θαυμάζει (γιατί είναι φανερό ότι τη θαυμάζει) ”δεν έχει πίσω της ιστορία αλλά ποινικό μητρώο στη θέση της”, όπως έλεγε ο αείμνηστος τουρκολόγος καθηγητής του Παντείου πανεπιστημίου Νεοκλής Σαρρής; 

 

Κι αυτό είναι αποδεδειγμένο όχι μόνο απ’ την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74, αλλά κυρίως από την Γενοκτονία των Ποντίων (1914-1923, 353.000 νεκροί) και τη Γενοκτονία των Αρμενίων (1915, 1.500.000 νεκροί). 

 

Γενοκτονία που αναγνωρίστηκε από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και επικυρώθηκε από την Αμερικανική Γερουσία (ψήφισμα Μενέντεζ-Κρουζ) σχετικά πρόσφατα (Απρίλιος τρέχοντος έτους), ενώ χαιρετίστηκε θερμά από όλους τους ιερατικούς ομογενειακούς κύκλους πλην… του Ελπιδοφόρου. 

 

Του Ελπιδοφόρου ο οποίος έλαμψε δια τις απουσίας του από τις σχετικές τελετές πανηγυρισμού, συγκίνησης και δικαίωσης των Αρμενίων, αν και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είχε στείλει θετικό σήμα εκφράζοντας τη συμπαράστασή του στους Αρμένιους Χριστιανούς. 

 

Αν και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής γνώριζε εξαρχής πως η αναγνώριση της Γενοκτονίας αυτών ήταν θετική εξέλιξη για την ελληνική διπλωματία και ευοίωνο σημάδι για την μελλοντική αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων… 

 

Αλλά, φευ!., ο νεο-Οθωμανικός ”θρόνος” είναι υπεράνω όλων αυτών, αν το διακύβευμα είναι ο Οικουμενικός της Κωνσταντινούπολης – τον οποίο ο Ελπιδοφόρος πιστεύει πως θα κερδίσει με την ψήφο εμπιστοσύνης του Ταγίπ Ερντογάν, όσο σκύβει αβίαστα το κεφάλι (ως νεο-ραγιάς) στις επιθυμίες του, πράγμα που απέδειξε και η παρουσία του στα εγκαίνια του ”Σπιτιού της Τουρκίας” στην Νέα Υόρκη. 

 

Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι – σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) – υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις για την αναρρίχηση στο οικουμενικό θρόνο ενός Ιεράρχη. Μέσα σ’ αυτές είναι να έχει ο υποψήφιος για την διαδοχή τουρκική υπηκοότητα και να είναι εγγεγραμμένος στην τουρκική λίστα με τους υποψήφιους προς εκλογή Οικουμενικούς Πατριάρχες. 

 

Λίστα από την οποία αφαιρούνται τα ονόματα εκείνων που το τουρκικό κράτος θεωρεί ”εχθρούς” του. Ευτυχώς για τον Ελπιδοφόρο, όμως, δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο γιατί το όνομά του είναι ήδη γραμμένο και διακεκριμένο στη λίστα του Ταγίπ Ερντογάν, ως του πιο καλού Ελληνοαμερικανού ”μαθητή” του… 

 

Η αλήθεια πρέπει να λέγεται, ακόμα κι αν είναι πικρή. Όπως πικρή ήταν για τους Έλληνες και τους Κύπριους της Αμερικής η εικόνα του Ελπιδοφόρου να συνομιλεί χαμογελαστός με τον Τούρκο Πρόεδρο και την παρέα του (Εμινέ Ερντογάν, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, Ερσίν Τατάρ κλπ) στα εγκαίνια του ”Σπιτιού της Τουρκίας” ( ”σπίτι” το οποίο βρίσκεται σε ουρανοξύστη 36 ορόφων στην 1η Λεωφόρο της ΝΥ, όπου θα στεγάζεται πλέον η μόνιμη αντιπροσωπεία της στον ΟΗΕ αλλά και το τουρκικό προξενείο, ενώ έχει παραχωρηθεί ένας όροφος στο κυπριακό ψευδοκράτος). 

 

Εικόνα που προκάλεσε ”ιερή” αγανάκτηση σε Αθήνα και Λευκωσία όχι μόνο γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής απουσίασε από τη δεξίωση τη Ομογένειας προς τιμήν του Έλληνα πρωθυπουργού σαν αντίδραση για την απόφαση του τελευταίου να ακυρώσει την επίσκεψή του στο ”Ground Zero”, αλλά κυρίως γιατί ο Ελπιδοφόρος εξέφρασε τον ανιστόρητο ισχυρισμό ότι οι διώξεις των Ελλήνων ομογενών της Πόλης από τους Τούρκους οφείλονται στην …Κύπρο και όχι στον μισελληνισμό του βάρβαρου όχλου που επιδόθηκε σε πογκρόμ εναντίον τους! 

 

Ωστόσο, επειδή άρχισε να βαραίνει πολύ το κλίμα μεταξύ Μητσοτάκη και Ελπιδοφόρου, οι δυο άντρες έκαναν τα ξινά γλυκά και συναντήθηκαν. Η επαναπροσέγγιση Έλληνα πρωθυπουργού-Αρχιεπισκόπου Αμερικής (μετά τη δημόσια δήλωση ”συγγνώμης” που ζήτησε ο δεύτερος από τους Κύπριους και τους Ελληνοαμερικανούς ”γιατί τους πίκρανε”) κράτησε 30 λεπτά και έγινε στα γραφεία της Μόνιμης Αντιπροσωπείας της Ελλάδος στα Ηνωμένα Έθνη. 

 

Από εκεί βγήκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με διπλωματικό χαμόγελο κάνοντας – για το θεαθήναι – μια ευχετολογική δήλωση η οποία νομίζω θα έγινε πιστευτή μόνο απ’ τους συνεργάτες του… Ελπιδοφόρου, όταν – μετά τον σάλο που δημιουργήθηκε – βγήκαν να καλύψουν τα ασυμμάζευτα. 

 

Και το έκαναν υποστηρίζοντας πως ο ποιμενάρχης τους ”παρίσταται σε όλα τα φόρα όπου υπάρχουν πολιτικές ηγεσίες, και δη της γείτονος, καθώς έχει τη δυνατότητα να θέτει τρία συγκεκριμένα ζητήματα: τη θεσμική ενδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την ανάγκη προστασίας των δικαιωμάτων των θρησκευτικών μειονοτήτων στην Τουρκία και το αίτημα για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης”. 

 

”Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα τα οποία γίνονται χωρίς να λέγονται, όπως υπάρχουν και πράγματα τα οποία λέγονται χωρίς να γίνονται”, έλεγε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής. 

 

Προφανώς το τι ειπώθηκε στη συνάντηση Ελπιδοφόρου-Κυριάκου Μητσοτάκη, στη μισή ώρα συνάντησή τους, δε θα το μάθουμε ποτέ. Ωστόσο ο Έλληνας πρωθυπουργός προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για τη ”φημολογούμενη” ψυχρότητα στη σχέση της ελληνικής κυβέρνησης με την Αρχιεπισκοπή Αμερικής λέγοντας: 

 

”Το θέμα είναι λήξαν. Αυτό που προέχει είναι η ενότητα του Ελληνισμού, η άρρηκτη σχέση της Ελλάδας με την Αρχιεπισκοπή Αμερικής και οι στενές σχέσεις της Αρχιεπισκοπής με το ποίμνιό της”. 

 

Αυτό που προέχει, θα έλεγα, δεν είναι να κρύψουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί – όπως το συνηθίζουμε – αλλά να εξετάσουμε αν υπάρχουν φίδια στον κόρφο του Ελληνισμού, με αφορμή τη συμπεριφορά του Ελπιδοφόρου και την μέχρι τώρα ανοίκεια προς αυτόν στάση του από τη στιγμή της ενθρόνισής του. 

 

Να εξετάσουμε, δηλαδή, αν η όλη παρουσία του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο έγινε – από κάποια στιγμή κι ύστερα – μέρος ενός ύπουλου παιχνιδιού του Τ. Ερντογάν να τον χρησιμοποιήσει (για λόγους αμοιβαίου συμφέροντος και με βάση τη συνήθη πρακτική του στη Θράκη) ως… ”αγγελιοφόρο” του στην Αμερική.

 

Ως ”αγγελιοφόρο” σε ρόλο ”Δούρειου Ίππου” του Ερντογάν, ουσιαστικά, για να αποδυναμώσει περαιτέρω τις εναπομείνασες αντιστάσεις των Ελλήνων της Διασποράς (καθώς το πάλαι ποτέ ισχυρό ελληνοαμερικανικό λόμπι δεν υπάρχει) στον αγώνα τους κατά των τουρκικών σχεδίων και υπέρ των Ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων… 

 

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας) 

 

πηγή

Share