Η Ευρώπη στη δίνη της κρίσης Μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Γράφει: Ο Κώστας Λάμπος 

 

Η Δύση των γενοκτονιών και της λεηλασίας του πλανήτη 

 

Οι παταγώδεις ταπεινωτικές ήττες της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού και της παγκοσμιοποίησης θρυμμάτισαν τα όνειρα της Δύσης, όπως αυτή διαχρονικά εκφράστηκε μέσω της αποικιοκρατικής Αγγλίας και των μεγάλων χωρών της Ευρώπης και του ιμπεριαλισμού των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, να καθυποτάξουν στο διηνεκές την Αφρική, την Λατινική Αμερική και την Ασία. Τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και οι κοινωνικές επαναστάσεις άλλαξαν, σε μεγάλο βαθμό, τον τρόπο σκέψεις τόσο των υπηκόων των αποικιών, όσο και των εργαζόμενων κοινωνιών των καπιταλιστικών μητροπόλεων και τον έστρεψαν προς την κατεύθυνση για μια κοινωνία της ισότητας και για μια ανθρωπότητα της αμοιβαίας συνεργασίας χωρίς φονικές ανισότητες, σφαγές, γενοκτονίες, λεηλασίες, καταστροφικούς πολέμους και λοιπές βαρβαρότητες.  

 

Βέβαια το κεφάλαιο και τα συνεργαζόμενα με αυτό σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία αρνούνται να δεχτούν ότι μπορεί να υπάρξουν αυτοδιευθυνόμενες κοινωνίας και αμοιβαία συνεργαζόμενη ανθρωπότητα χωρίς τη δική τους εξουσία και γι’ αυτό προγραμματίζουν προς τρεις κατευθύνσεις:  

 

· Η μια είναι να περιορίσουν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και γι’ αυτό συμπτύσσονται σε ‘αμυντικούς μηχανισμούς’ που λειτουργούν ως επιθετικές συμμορίες που λεηλατούν τον πλούτο του πλανήτη και καταστρέφουν οικονομίες, κοινωνίες και πολιτισμούς.  

 

· Η άλλη είναι να καταστρέψουν συθέμελα κάθε υφιστάμενο, ή ακόμα και δυνητικά ενδεχόμενο, ανταγωνιστή καθώς επίσης και κάθε ανυπότακτη στα ηγεμονικά τους σχέδια χώρα.  

 

· Η τρίτη αποσκοπεί στο να αποπροσανατολίσουν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, επειδή μόνο αυτές μπορούν, εξελισσόμενες σταθερά από το πρότυπο του μονοδιάστατου υπηκόου στον σύγχρονο πολυδιάστατο άνθρωπο, να μετακινηθούν, ενωτικά και συντονισμένα, από αντικείμενο του κεφαλαίου στο υποκείμενο της ιστορίας, που θα οδηγήσει τις επιμέρους κοινωνίες και την ανθρωπότητα συνολικά στην μετακαπιταλιστική περίοδο της ιστορίας, σε έναν καλύτερο κόσμο.  

 

Το γεωπολιτικό μοντέλο ισχύος που κυριάρχησε τους τελευταίους αιώνες έστελνε ιεροκήρυκες, εμπόρους και στρατούς από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις του Βορά και της Δύσης και έφερνε σ’ αυτές μέσω της λεηλασίας, των γενοκτονιών και των άδικων όρων εμπορίου πλούτο από τον Νότο και την Ανατολή. Αυτή η κυριαρχία του Βορά και της Δύσης πάνω στον Νότο και στην Ανατολή μπήκε τις τελευταίες δεκαετίες και κύρια μετά ‘το ειρηνικό πισωγύρισμα’ του κρατικοκαπιταλιστικού σοβιετικού μπλοκ στον επιχειρηματικό καπιταλισμό, στον καπιταλισμό της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής’, σε μια βαθιά δομική παρακμιακή και διαλυτική κρίση. Η υποτιθέμενη δημοκρατική καπιταλιστική Δύση για να αντιμετωπίσει την παρακμή της στράφηκε με την πολιτική Νίξον-Κίσινγκερ και του Γερμανού Φραντς Γιόζεφ Στράους ‘προς Ανατολάς’ και ιδιαίτερα προς την ‘μεγάλη αγορά’, την Κίνα του Μάο. Το αποτέλεσμα ήταν η ‘δημοκρατική’ Δύση να αφυπνίσει καπιταλιστικά την δεσποτική Ανατολή, με κατάληξη η Ανατολή να αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία της Δύσης, με προφανή στόχο την διάλυση του παλιού κακού και αρρωστημένου καπιταλιστικού κόσμου και την αντικατάστασή του με έναν άλλον δεσποτικό κρατικό καπιταλισμό.  

 

Όλες οι εξελίξεις που συντελούνται αυτή την περίοδο στον πλανήτη μας δείχνουν πως στα επόμενα δέκα-δεκαπέντε χρόνια το κέντρο εξουσίας θα έχει μετακινηθεί προς Ανατολή, αφού η πλειοψηφία των χωρών που, ως G7, αποφασίζουν, ερήμην των άλλων χωρών του πλανήτη, για τη ζωή και το μέλλον του 99% της ανθρωπότητας θα είναι χώρες της Ανατολής, (όπως Κίνα, Ινδία, Ινδονησία, Ρωσία, Βραζιλία), προκαλεί πανικό στα σημερινά αφεντικά του πλανήτη, (ΗΠΑ, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία), γεγονός που καθιστά την σύγκρουση Δύσης- Ανατολής αναπόφευκτη. Το ζητούμενο όμως παραμένει, αυτή η καταστροφική σύγκρουση μεταξύ ηγεμονικών χωρών και κεφαλαίων να μην συνεπιφέρει την οριστική καταστροφή της γήινης βιόσφαιρας που θα σήμαινε και το τέλος της ζωής πάνω στον μοναδικό μέχρι τώρα φιλόξενο γαλάζιο πλανήτη, την μοναδική κοινή πατρίδα όλων μας.  

 

Αυτή η κρίση αποσύνθεσης του μοντέλου της παγκόσμιας κυριαρχίας πυροδοτεί όλο και οξύτερα, όλο και γονιμότερα την παλιά συζήτηση για την αναγκαιότητα της υπέρβασης του καπιταλισμού όλων των πιθανών και απίθανων εκδοχών του και την οργάνωση των κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά πάνω στη βάση του διαχρονικού οράματος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για έναν κόσμο της κοινωνικής ισότητας. Επειδή, όμως, η λογική των αιώνων, των λαών και των αγόνων διδάσκει ότι χωρίς κοινωνική ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καθολική ευημερία, ούτε δικαιοσύνη, ούτε δημοκρατία, ούτε πραγματική ελευθερία, ούτε οικουμενική ειρήνη, γι’ αυτό είναι ανώφελο να ασχολούμαστε με σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες που μας αποπροσανατολίζουν με οικονομετρικά μοντέλα έμμισθων υπαλλήλων οικονομισιολόγων και με διάφορα μαντζούνια των πολιτικών υπαλλήλων του κεφαλαίου, που τα λένε και ‘μεταρρυθμίσεις’, με τα οποία ο μανιακός, απάνθρωπος και καταστροφικός καπιταλισμός θα γίνει τάχα καλύτερος με την εναλλαγή των αστικών πολιτικών κομμάτων στην δοτή πολιτική εξουσία, τα οποία στο σύνολό τους μας παραπλανούν καθιστώντας μας δούλους ΄θεών΄, πολιτικοθρησκευτικών συμμοριών, εξουσιαστικών ιδεολογιών επίδοξων ηγεμόνων και άπληστων αφεντάδων.  

 

Στο βαθμό που οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και ιδιαίτερα αυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατανοούν τον δικό τους ιστορικό ρόλο, στον ίδιο βαθμό θα ακυρώνεται ο θανάσιμος ανταγωνισμός μεταξύ του δεσποτικού ασιατικού κρατικομονοπωλιακού και του αμερικανοκαθοδηγούμενου δυτικού καπιταλισμού. Μορφή αυτού του ανταγωνισμού αποτελεί η καινοφανής, αν και σχετικά παλιά, εθνοφυλετική αγγλοσαξονική λυκοσυμμαχία με το ακρωνύμιο AUKUS (Australia, United Kingdom, United States Of America) με σκοπό την αναχαίτιση της ραγδαία και παγκόσμια επεκτεινόμενης Κίνας, που έβαλε πλώρη για την παγκόσμια ηγεμονία.  

 

Η απόφαση των τριών χωρών που συμπτύχθηκαν στη συμμαχία AUKUS αποκαλύπτει, ότι:  

 

· Οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, που μέχρι τώρα αποφάσιζαν για όλα και για όλους μόνες, βρίσκονται σε αδυναμία να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία, και πολύ περισσότερο να πραγματοποιήσουν την με πόλεμο κατάληψη της Ανατολής, την κατά Μπρεζίνσκι ‘Διευρυμένη Δύση’ (extended West). Το γεγονός μάλιστα πως σύμφωνα με τις προβλέψεις η Κίνα μέχρι το 2029 θα έχει εκτοπίσει τις ΕΠΑ από την πρώτη και η Ινδία από την δεύτερη θέση στην παγκόσμια κατάταξη των οικονομιών, προκαλεί πανικό στο αμερικανικό κατεστημένο, το οποίο όσα δεν κατάφερε με τον ακραίο ‘ρεπουμπλικανό’ Τραμπ τα θέτει σε εφαρμογή με το γνωστό παλιό γεράκι, τον χειραγωγίσημο ‘δημοκρατικό’ Μπάϊντεν, με την ελπίδα ότι έτσι θα σωθούν.  

 

· Το Ενωμένο Βασίλειο, που αποτελούσε την Πέμπτη Φάλαγγα των ΕΠΑ στην Ε.Ε. για να φρενάρει την ολοκλήρωσή της και προγραμματισμένα αποχώρησε έγκαιρα από αυτήν με το ταπεινωτικό Brexit, προφανώς με την υπόσχεση γερού μεριδίου λείας από την προγραμματισμένη λεηλασία της Ανατολής και την ψευδαίσθηση ανάκτησης της παλιάς χαμένης δόξας της κοσμοκράτειρας.  

 

· Η Αυστραλία, χώρα, χωρίς κανένα σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ιεραρχία του καπιταλισμού, κύρια ως μεγάλη πλησιέστερη στρατιωτική βάση κατά της Κίνας, εντάχθηκε στην λυκοσυμμαχία υπό τον φόβο της κινεζοποίησής της.  

 

Αποκαλύπτει επίσης ότι:  

 

Η Δύση αποσυντίθεται ως ιδεολογικοπολιτική συμμαχία και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που, για λόγους γεωπολιτικούς, και στρατηγικών συμφερόντων ήταν απρόθυμη να συμμετάσχει σε κάποια εχθρική στρατιωτική συμμαχία εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας και γι’ αυτό έμεινε έξω από την AUKUS, τρεκλίζει με ορατό τον κίνδυνο να διασπαστεί ή και να διαλυθεί αν τα καθεστώτα των ‘πορτοκαλί επαναστάσεων’ τραβήξουν προς τη δύναμη που τα δημιούργησε.  

 

Αντίθετα η AUKUS οδηγεί την Ανατολή σε συσπείρωση και κύρια έφερε την Κίνα, με τον μεγαλύτερο στρατό στον πλανήτη, και τη Ρωσία, με το τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο πλανητικής εμβέλειας, πιο κοντά την μία στην άλλη, γεγονός που αν δεν λειτουργήσει, ως ισορροπία του τρόμου, αποτρεπτικά για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, θα καταλήξει στον τέταρτο, μόνο που αυτός, όπως μας πρόβλεψε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, θα γίνει με ρόπαλα.  

 

Πολλοί αντιμετωπίζουν την κατάσταση με απαισιοδοξία, αγνοώντας πως κάθε κρίση μπορεί να εξελιχθεί σε ευκαιρία για τις δυνάμεις εκείνες που έχουν λόγους και συμφέρον να εμποδίσουν την καταστροφική σύγκρουση, να παραμερίσουν την καπιταλιστική παρακμή και βαρβαρότητα και να χαράξουν πορεία προς έναν καλύτερο κόσμο.  

 

Η Δύση του Πολιτισμού και ο ιστορικός ρόλος της σύγχρονης Ευρώπης  

 

Ο πανάρχαιος ελληνικός μύθος της αρπαγής της Ευρώπης μας λέει πως στην σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης υπάρχει λύση. Ας ξαναθυμηθούμε τον ξεχασμένο μύθο, που είναι μύθος ότι, τόση ακρίβεια και επικαιρότητα ης συγκεκριμένης ιστορίας, αποτελεί μύθο.

 

Στην ελληνική μυθολογία, το όνομα Ευρώπη, κατά την επικρατέστερη ερμηνεία, σημαίνει την γυναίκα με ‘τας εὐρεῖς ὦπας’, δηλαδή με ‘τα μεγάλα μάτια’[1], που σημαίνει την έξυπνη γυναίκα, χώρα ή ήπειρο. Σύμφωνα με τον μύθο η Ευρώπη ήταν η πανέμορφη πριγκίπισσα της Φοινίκης[2], την οποία ο γοητευμένος ‘πατέρας των θεών και των ανθρώπων’, Δίας την άρπαξε, εμφανιζόμενος μπροστά της με τη μορφή ενός πανέμορφου λευκού ταύρου με χρυσά κέρατα. Ο μεταμορφωμένος σε ταύρο Δίας πλησίασε την Ευρώπη, στα ολάνθιστα λιβάδια που έπαιζε με τις φίλες της και ξάπλωσε στα πόδια της, οπότε αυτή μπήκε στον πειρασμό και κάθισε στην ράχη του. Ο ταύρος, τότε, πετάχτηκε επάνω και καλπάζοντας προς την θάλασσα, πέταξε προς τις ακτές της Κρήτης, όπου και αποκαλύφθηκε στην Ευρώπη ποιος ήταν. Μαζί της απέκτησε τρεις γιούς των Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη για να γυρίσει στην σύζυγό του, την Ήρα[3] και στα ‘θεϊκά του καθήκοντα’ στον Όλυμπο, η Ευρώπη πήρε για δεύτερο σύζυγό της το βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, που υιοθέτησε και τα παιδιά που αυτή είχε αποκτήσει με το Δία.  

 

Μετά το θάνατο του βασιλιά Αστερίωνα, το θρόνο της Κρήτης πήρε ο μεγαλύτερος από τους θετούς γιους του, ο γιός του Δία και της Ευρώπης Μίνωας, ο οποίος έγινε ο πρώτος μεγάλος Έλληνας θαλασσοκράτορας και κατακτητής πολλών περιοχών μεταξύ των οποίων και τα διάφορα βασίλεια της Αττικής, τα οποία πλήρωναν φόρο υποτέλειας στην θαλασσοκράτειρα Κρήτη, σχέση που συμβολίστηκε με τον μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου. Όταν η πριγκίπισσα Ευρώπη πέθανε για να την τιμήσει ο Δίας έδωσε στην ήπειρο στην οποία ανήκε η Κρήτη και ο Όλυμπος, το όνομά της. Στο μεταξύ ο Θησέας[4], ο βασιλιάς της Αθήνας σκότωσε τον Μινώταυρο, με την βοήθεια της κόρης του Μίνωα, της Αριάδνης και απελευθέρωσε την Αττική, γεγονός που τον έκανε τόσο σεβαστό, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος[5], ώστε να πείσει τους ηγέτες των γενών της Αττικής να διαλύσουν τις παλιές κοινωνικές δομές και να συνενωθούν όλοι μαζί σε έναν ενιαίο λαό και σε μια πόλη, τας Αθήνας, που χάρη στην ενότητά τους μεγαλούργησαν.  

 

Οι μύθοι δεν ερμηνεύονται εύκολα γιατί είναι κωδικοποιημένοι και γεμάτοι συμβολισμούς και γι’ αυτό επιδέχονται πολλές αναγνώσεις και επιπόλαιες ερμηνείες. Όμως με την Γνώση, την Α-λήθεια, την Λογική και την επιμονή μπορεί κανείς να τους ‘ανοίξει’, να τους ξεκλειδώσει. Εκτιμώ πως το κλειδί για την ερμηνεία του συγκεκριμένου μύθου, βρίσκεται στο σημείο που θέλει την Ευρώπη, το προηγούμενο βράδυ, πριν από την αρπαγή της, να είδε ένα εφιαλτικό όνειρο, σύμφωνα με το οποίο δυό ξένες και άγνωστες γυναίκες, η ‘Ανατολή’ και η ‘Δύση’ να μαλώνουν για το ποια θα την πάρει υπό την προστασία της. Πολλοί αναζητούν στο μύθο κάτι το ‘θεϊκό’, άλλοι βλέπουν σε αυτόν ένα ρομαντικό, ταυτόχρονα και σουρεαλιστικό ειδύλλιο και άλλοι φαντάζονται μια πατριαρχικού τύπου ερωτική ιστορία με γάμο με το ζόρι, όπου ο ΄σύζυγος φορτώνει την σύζυγο με τρία παιδιά, με την εγκατάλειψη ως κατάληξη.  

 

Εκτιμώ ότι ο μύθος αυτός αποκαλύπτει μια μεγάλη και διαχρονική γεωπολιτική πραγματικότητα που έχει να κάνει με τις σχέσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης τόσο μεταξύ τους όσο και με τις σχέσεις της καθεμίας με την Ευρώπη. Εκφράζει, δηλαδή, κοινωνικά ζητήματα, σχέσεις και αντιθέσεις μεταξύ των τμημάτων, των περιοχών, των ηπείρων και των λαών εκείνης της περιόδου, κάτι που φαίνεται να μην άλλαξε από τότε και να ισχύει ακόμα και σήμερα. Η εξέλιξη του μύθου δείχνει ότι η Ευρώπη η ίδια επέλεξε, δια του ονείρου της αρπαγής της από τον Δία, τον μυθικό γενάρχη των Ελλήνων, να μην ανήκει ούτε στην Ανατολή, ούτε και στη Δύση, αλλά να είναι ανεξάρτητη, γεγονός που δείχνει ότι δεν πρόκειται για ακούσια αρπαγή, αλλά για απελευθέρωση, την οποία προφανώς ήθελε και είχε σχεδιάσει η ίδια η Ευρώπη με το όραμα της προηγούμενης νύχτας. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι η προϊστορική και η αρχαία Ελλάδα αποίκισε σχεδόν ολόκληρο τον μεσογειακό κόσμο, φυσικά και την Φοινίκη, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Ευρώπη συμβολίζει και τον πλούτο της περιοχής που θα μεταφερθεί στην Κρήτη και στην υπόλοιπη νησιώτικη και ηπειρωτική Ελλάδα, το μόνο γνωστό κομμάτι της μέχρι τότε ανώνυμης ηπείρου για εκείνη την χρονική περίοδο. Το συμπέρασμα λοιπόν από αυτήν την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία, που κρύβει ο μύθος της Ευρώπης, είναι ότι η Ευρώπη επέλεξε η ίδια να είναι ουδέτερη και ο ρόλος της Ελλάδας, ως κοσμοαντίληψη, ως φιλοσοφία ζωής, ως ‘κράτος του Δήμου’, ως ανεξάρτητη πνευματική δύναμη και ως ανθρωποκεντρικός πολιτισμός, για την επίτευξή της ουδετερότητας της Ευρώπης, υπήρξε καθοριστικός.  

 

Από τότε και μέχρι σήμερα η ιστορία της Ευρώπης είναι ιστορία αγώνων να μείνει ουδέτερη, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνει πάντα, με αποτέλεσμα να γίνεται λεία πότε της Ανατολής και πότε της μακρινής και αφηρημένης Δύσης. Όταν όμως καταφέρνει να είναι ουδέτερη εξουδετερώνει κάθε απειλή μέσω της προόδου και του πολιτισμού και οδηγεί Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, αργά αλλά σταθερά, στο επόμενο σκαλί της εξέλιξης. Μια προσεκτικότερη ανάλυση του μύθου αποκαλύπτει την σημαντική συμβολή της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής στην διαμόρφωση του ρόλου και της ιστορίας των χωρών, των λαών και των ηπείρων, που σε τελική ανάλυση παραπέμπουν στις δυνάμεις διαμόρφωσης των επιμέρους και των συλλογικών ταυτοτήτων τους.  

 

Σήμερα η ασφυκτική εξάρτηση της Ευρώπης από την μητρόπολη της Δύσης, η οποία μέσω της χειραγώγησης της Ευρώπης απειλεί και την ανεξαρτησία της Ανατολής, η Ευρώπη κινδυνεύει, ενώ ανεξάρτητη θα μπορούσε να προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες προόδου και ειρήνευσης σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται να αποβάλλει όλα τα ξένα στοιχεία, που αιχμαλωτίζουν και αλλοιώνουν την ταυτότητά της, και να γονιμοποιήσει την σύγχρονη ιστορία με τις αρχές της άμεσης αθηναϊκής δημοκρατίας και του δυναμικά εξελισσόμενου διαχρονικού κοινωνικού ευρωπαϊκού ουμανισμού, προκειμένου να αποκτήσει την δική της αυθεντική ταυτότητα, την ευρωπαϊκή ταυτότητα.  

 

Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού στο τιμόνι της ιστορίας  

 

Για την απόκτηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας, στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, πρέπει να μπουν δυναμικά στο προσκήνιο οι ευρωπαϊκές δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και με τον ενωτικό αγώνα τους:  

 

· Να ηττηθεί ηθικά, πνευματικά, πολιτικά, οργανωτικά και επιχειρησιακά ο καπιταλισμός ως αμερικανισμός[6], νεογερμανισμός[7], κιναζισμός[8] κ.λπ., κ.λπ.  

 

· Να ξαναβάλουν την Ευρώπη στην πρωτοπορία των δυνάμεων που θα καταστήσουν δυνατό το επόμενο βήμα προόδου της ιστορίας προς έναν καλύτερο κόσμο[9], προς τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας και του αταξικού ουμανισμού[10], γεγονός που σταδιακά  

 

· θα αφυπνίσει όλους τους λαούς του πλανήτη με αποτέλεσμα την ματαίωση όλων των σχεδίων για παγκόσμιες ηγεμονίες και τελικά  

 

· θα καταστήσει εφικτό το τέλος του καπιταλισμού, την θέσμιση και εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενό της την αταξική κοινωνία[11] και συνεπώς την σωτηρία του πλανήτη και του ανθρώπινου πολιτισμού.  

 

Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού:  

 

· Θα φροντίσουν άμεσα να καλύψουν την αχίλλειο πτέρνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που σχετίζεται με την έλλειψη ορυκτών καυσίμων ως ενεργειακών πηγών, έλλειψη που την καθιστά υποχείριο τόσο της νεοτσαρικής Ρωσίας, όσο και κύρια των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής που ελέγχουν τα ορυκτά καύσιμα της Μέσης Ανατολής και τα δίκτυα μεταφοράς τους, πραγματικότητα που περιορίζει δραστικά τους βαθμούς ανεξαρτησίας και ελευθερίας των ευρωπαϊκών χωρών και της Ε.Ε. συνολικά. Οι σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες έχουν, με την ολοκληρωμένη αξιοποίηση των Ανανεώσιμων και Ανεξάντλητων Πηγών Ενέργειας που παράγουν φτηνή, άφθονη, ασφαλή και αποκεντρωμένη υδρογονοενέργεια[12], λύσει το ενεργειακό πρόβλημα και μάλιστα προς την κατεύθυνση της αχρήστευσης των συγκεντρωτικών ενεργειακών συστημάτων που γέννησαν και κρατούν ακόμα ζωντανό τον καπιταλισμό. Η οικονομία του υδρογόνου[13] σε συνδυασμό με την ψηφιακή οικονομία αποτελούν τη δύναμη των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, για να ανοίξουν τον δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση, την ενότητα και την συνεργασία των ανθρώπων και των κοινωνιών στα πλαίσια ενός καλύτερου κόσμου.  

 

· Θα πιέζουν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προχωρήσουν άμεσα σε αλλαγή του παραγωγικού, διανεμητικού και καταναλωτικού οικονομικού μοντέλου και προς πολιτικές οικονομικής σύγκλισης των χωρών μελών της, στην εμβάθυνση των πολιτικών διεργασιών με κατεύθυνση την ολοκλήρωση των διαδικασιών για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης γεγονός που προϋποθέτει το σπάσιμο της εξάρτησής της από τον αμερικανισμό και τον ΝΑΤΟϊσμό και την συγκρότηση κοινής ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας, «Στρατηγική Αυτονομία» τη λένε όσοι κατανοούν πως χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκή ταυτότητα, προϋπόθεση, εκ των ων ουκ άνευ, για την διατήρηση της ευρωπαϊκής οντότητας, της ενότητας και της ουδετερότητάς της.  

 

· Να πάρουν, ως αποφασιστική πλειοψηφία με ειρηνικό και αμεσοδημοκρατικό τρόπο, στα χέρια τους όλες τις νομοθετικές, πολιτικές τις επιχειρησιακές εξουσίες που θα διαμορφώσουν την νέα φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική δομή, το προοδευτικό όραμα για τον παγκόσμιο ειρηνικό ρόλο και συνεπώς για το μέλλον της Νέας Ευρώπης σε έναν ειρηνικό καινούργιο κόσμο.  

 

Να καταστρέψουμε την αφύσικη καπιταλιστική ανισότητα 1%>99%  

 

Αυτή η χαοτική και ιδιαίτερα επικίνδυνη πραγματικότητα είναι η μοναδική ευκαιρία για την Ευρώπη, για την Ελλάδα και την ανθρωπότητα που πρέπει να γίνει ΕΔΩ, ΤΩΡΑ και ΠΑΝΤΟΥ πραγματικότητα. Γι’ αυτό οφείλουμε όλοι να αποστασιοποιηθούμε από θεωρητικές φλυαρίες, σκοταδιστικά κηρύγματα[14] και εξουσιαστικές ιδεολογίες που αποπροσανατολιστικά αναφέρονται σε λεπτομέρειες επι των συμπτωμάτων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και να ασχοληθούμε σοβαρά χωρίς φόβο και προκαταλήψεις στην κύρια αιτία αυτής της καταστροφικής πορείας, που δεν είναι άλλη από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής[15] που οδήγησε την ανθρωπότητα από την μια μεριά το 1% που εξουσιάζει, λεηλατεί την Φύση και απαξιώνει τα πάντα και από την άλλη το 99% που δεν ορίζει το μέλλον του και τη ζωή του. Η λύση αυτής της εξίσωσης προϋποθέτει την ανατροπή και την καταστροφή αυτής της αφύσικης ανισότητας 1%>99%, κι’ αυτό προϋποθέτει την αμεσοδημοκρατική κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την αυτοδιεύθυνση των κοινωνιών και συνολικά της ανθρωπότητας, στα πλαίσια ενός αταξικού οικουμενικού Ουμανισμού.  

____________________  

 

Παραπομπές

 

[1] Μπαμπινιώτης Γεώργιος, Ετυμολογικό Λεξικό τής Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β ΄έκδοση). Αθήνα: ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΙΚΟΛΟΓΙΑΣ, 2011.  

[2] Φοινίκη, πρόκειται για την χώρα που βρίσκονταν στα παράλια της Συρίας, του Λιβάνου και της Παλαιστίνης και όχι για την ομώνυμη πόλη Φοινίκη που βρίσκονταν κοντά στην σημερινή πόλη της Νότιας Αλβανίας Άγιοι Σαράντα.  

[3] Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, η Ήρα, κόρη του Κρόνου και της Ρέας αδελφή του Δία και από τους δύο γονείς, ήταν η επίσημη σύζυγος του Δία, ο οποίος σε βάθος χρόνου, βέβαια, είχε παντρευτεί άλλες οκτώ θεές και δεκαπέντε θνητές, μεταξύ των οποίων και η Ευρώπη, με άγνωστο αριθμό ερωμένων.  

[4] «Η πρώτη προσπάθεια, ανάμεσα στους Αθηναίους, να ανατρέψουν την γενοκρατική οργάνωση και να εγκαθιδρύσουν ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης, ανήκει στον Θησέα. […]. Αυτός τους έπεισε να γκρεμίσουν τα βουλευτήρια και τα δικαστήρια των πόλεών τους και να συνδεθούν με την Αθήνα, με σύνδεσμο το βουλευτήριο και το Πρυτανείο, στα οποία όλοι ανήκαν εξ’ ίσου ως ένας λαός», Levis Henry Morgan, Η αρχαία Κοινωνία…, ό. π., σελ. 270-271, καθώς επίσης και Πλούταρχος, Βίος Θησέως, Κεφάλαιο 24, παράγραφος 2, 3 και 4.  

[5] «Περιερχόμενος λοιπόν τους δήμους και τα γένη, επροσπάθει να πείσει αυτούς και οι μεν ιδιώται και οι πένητες εδέχοντο ταχέως την πρόσκλησιν εις δε τους δυνατούς επρότεινε πολίτευμα άνευ βασιλέως και δημοκρατίαν έχουσαν αυτόν μόνον αρχηγόν εις τον πόλεμον και νομοφύλακα, αφίνουσαν δ’ εις πάντας τους άλλους πλήρη ισότητα. Καταργήσας λοιπόν τα πρυτανεία, τα βουλευτήρια και τας αρχάς εκάστου δήμου και συστήσας ένα κοινόν πρυτανείον και βουλευτήριον όλων και ονόμασε την πόλιν Αθήνας. […] Και θέλων να αυξήσει περισσότερον την πόλιν προσεκάλεσε όλους εις αυτήν να ζουν ισόνομοι. Δεν άφησεν όμως την δημοκρατίαν να γίνει άτακτος και ανάμεικτος εξ’ όλου του πλήθους και άνευ διακρίσεως, αλλά πρώτος εχώρισε εις τους Ευπατρίδας, του Γεωργούς και τους Τεχνίτας», Πλούταρχος, Βίοι παράλληλοι, (Μετάφραση Α. Ρ. Ραγκαβή), Έκδόσεις ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΚΟΡΟΜΗΛΑ, Αθήνα1864, τόμος 1ος, σελ. 34-35 (ΚΔ-ΚΕ).  

[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.  

[7] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; Πολίτες, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012 και Lampos Kostas, Neogermanismus: Der neue Alptraum Europas? in: http://lefthumanism.blogspot.com/2012  

[8] Λάμπος Κώστας, Κιναζισμός. Το ανώτατο στάδιο του πλιάτσικοκαπιταλισμού ή το πισωγύρισμα στο κατώτατο στάδιο του πολιτισμού; Πολίτες, τεύχος 21/Δεκέμβρης 2010.  

[9] Βλέπε σχετικά τον συλλογικό τόμο, Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2020.  

[10] Lampos Kostas, Social in/Equality and classless Humanism, Ontime Books, London 2021.  

[11] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό., ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.  

[12] Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 2013.  

[13] Βλέπε αναλυτικά και διεξοδικά στο: Rifkin Jeremy, οικονομία του υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003.  

[14] Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο, Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015. [15] Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.

Share