Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά πως είμαστε απροστάτευτοι. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είχαν και συνεχίζουν να έχουν την απαραίτητη αποτρεπτική ικανότητα για να σταματήσουν την όποια τουρκική επιθετικότητα, όπου και όταν αυτή εκδηλωθεί. Το υψηλό επίπεδο του στελεχιακού δυναμικού, μαζί με τις επενδύσεις που έγιναν στο -μακρινό- παρελθόν επιτρέπουν στην Ελλάδα να μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά της στην περιοχή σήμερα. Το θέμα είναι για πόσο.
Υπάρχουν φυσικά δυο προβλήματα. Το πρώτο εστιάζεται στο σήμερα, στους τομείς όπου οι Τούρκοι έχουν αρχίσει να παίρνουν «κεφάλη» και απαιτείται αντίδραση, κυρίως με ταχύ εκσυγχρονισμό του υπάρχοντος υλικού (F-16, ΜΕΚΟ 200, ΑΗ-64+, Leo 2A4, M-109, MLRS). Όταν όμως λέμε «αντίδραση», εννοούμε άμεση. Έχουμε ήδη καθυστερήσει.
Το έτερο πρόβλημα είναι στο μέλλον, όταν το υλικό μας θα έχει γεράσει αρκετά, και οι γείτονες θα έχουν αρχίσει να βάζουν μαζικά οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας κυρίως δικής τους κατασκευής (αλλά και εισαγόμενο, όπως τα F-35A).
Ο Ερντογάν δημιούργησε όλη αυτή την ισχυρή αμυντική βιομηχανία με ισχυρές κρατικές ενισχύσεις, και βαριά συμβόλαια αγοράς. Δεν έκανε το λάθος που κάναμε εμείς με το Artemis 30 (που κάποιοι μας έγραψαν διάφορα παραμύθια και θεωρίες συνομωσίες, που τόσο αρέσουν στους Έλληνες), δεν δημιούργησε υδροκέφαλες κρατικές δομές, αλλά άφησε τον ιδιωτικό τομέα να κάνει ότι κρίνει αυτός καλύτερο προκειμένου να επιβιώσει. Μετά την IDEF είδαμε να ξεκινάει ένα debate αν πρέπει ή όχι να κάνουμε σαν χώρα ότι έκανε και η Τουρκία. Η άποψη της ανάπτυξης και μιας δικής μας ισχυρής και εκτεταμένης αμυντικής βιομηχανίας είναι μάλλον ουτοπική, προφανώς και δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον τουρκικό δρόμο, κυρίως για οικονομικούς λόγους, αλλά και δεν απαιτείται.
Για παράδειγμα, δεν συμφέρει -αλλά και δεν χρειάζεται- να φτιάξουμε από το μηδέν νέο άρμα μάχης, μπορούμε όμως να βρούμε μεταχειρισμένα άρματα μάχης σε εξαιρετικές τιμές από τους συμμάχους μας (Leo 2, M1A2) και να τα εκσυγχρονίσουμε με ότι καλύτερο ηλεκτρονικό είναι διαθέσιμο εκείνη την στιγμή (που θα αγοραστούν), με την εμπλοκή ελληνικών εταιρειών. Ή μπορούμε να εκσυγχρονίσουμε το δικό μας υλικό (Leo2A4, Leo1A5). Έχουμε αρκετές εταρείες στην Ελλάδα με ικανότητα ανάπτυξης, κατασκευής και τοποθέτησης νέων οπτικών και ηλεκτρονικών συστημάτων, οι οποίες αν εμπλακούν ισχυρά και με όραμα στην εξέλιξη οπλικών συστημάτων, μπορούν να κάνουν θαύματα.
Μπορούμε με την σειρά μας να «προσδεθούμε» στο όχημα εξέλιξης κάποιου νέου μαχητικού που αναπτύσσεται ή θα αναπτυχθεί (αντικαταστάτης του Typhoon, Rafale, Gripen κλπ), αντί να αναπτύξουμε ένα δικό μας, καθώς κάποια στιγμή πρέπει να αντικατασταθούν τα F-4E, Mirage 2000, αλλά και κάποια από τα F-16, τίποτα δεν είναι αιώνιο. Οι ανάγκες μας και ο προσανατολισμός μας είναι τελείως διαφορετικός από της Τουρκίας, και θα είμασταν καλοδεχούμενοι σε έναν κονσόρτιουμ ανάπτυξης οπλικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας. Επίσης, οι δικές μας κινήσεις στην γεωπολιτική σκακιέρα ποτέ δεν θα μας έφερναν αντιμέτωπους με ένα εμπάργκο όπλων.
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και έχουμε απευθείας πρόσβαση σε κορυφαία ευρωπαϊκά προγράμματα και όπλα, καθώς και τεχνολογία μέσω των δικτυωμένων πανεπιστημίων μας και των ερευνητικών μας ιδρυμάτων. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε μόνοι μας, μπορούμε να λύνουμε τα προβλήματά μας συλλογικά με τους ευρωπαίους εταίρους μας, με πολύ χαμηλότερο κόστος από ότι η Τουρκία σήμερα. Θα είμασταν μόνοι μας αν ακούγοντας κάποιες πρόσκαιρες «σειρήνες» εγκαταλείπαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Δύση για να γίνουμε πιστοί ακόλουθοι σε κάποιο ανατολικό παλάτι.
Όσο εύκολα και γρήγορα κι αν έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση «αφοπλιστεί» μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, τόσο εύκολα μπορεί και πάλι να επανεξοπλιστεί εάν και εφόσον το αποφασίσει. Έχει τα δυο βασικότερα συστατικά επιτυχίας σε μια προσπάθεια επανεξοπλισμού, την τεχνολογική υπεροχή και την οικονομική δυνατότητα. Το μέλλον θα δείξει αν οι ευρωπαίοι αποφασίσουν να επωφεληθούν από αυτά τους τα πλεονεκτήματα και προχωρήσουν στην δημιουργία ενός πανίσχυρου ευρωπαϊκού στρατού.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν σε συνεργασία με τις εγχώριες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα ερευνητικά κέντρα. Και δεν χρειάζονται επιδοτήσεις ή κρατικές ενισχύσεις κάθε είδους, απλή στήριξη και επιλογή των συστημάτων έστω και σε μικρούς αριθμούς.
Φυσικά για όλα τα παραπάνω χρειάζονται οι κατάλληλες πολιτικές αποφάσεις. Το να εγκαταλείψουμε τις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς κάποια ουσιώδη ενίσχυση εδώ και σχεδόν μια δεκαετία (αν εξαιρέσουμε τα τελευταία F-16, που όμως αγοράστηκαν πριν μια δεκαετία, τα υποβρύχια, που είχαν αγοραστεί προ αμνημονεύτων χρόνων, ενισχυθήκαμε με μερικά CH-47D, αποφασίσαμε να εκσυγχρονίσουμε τα Ρ-3Β, και μάλλον θα παραλάβουμε λίγες δεκάδες Kiowa), δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Είναι η χειρότερη, τουλάχιστον για τα συμφέροντα της χώρας. Ειδικά όταν ο γείτονάς μας εξοπλίζεται non stop.
Θα μπορούσαμε να «χαϊδεύουμε αυτιά» μιλώντας ανέξοδα για τον τρόμο που προκαλούν στον «οχτρό» τα SCALP EG, τα U214, τα «άγνωστα» Mirage 2000-5/MICA (όχι και τόσο άγνωστα, καθώς αν δεν βαριέται κάποιος ας μετρήσει πόσες φορές έχουν συμμετάσχει τα Mirage 2000-5 του Κατάρ σε Anatolian Eagle), τα F-16C/D Block52+Adv. Θα μπορούσαμε, αλλά δεν θα το κάνουμε, κι ας είναι «αντιεμπορικό». Ναι είμαστε «λεβέντες», αλλά δεν αρκεί αυτό πια σε έναν σύγχρονο πόλεμο. Πρέπει να δώσουμε στους «λεβέντες» και τα κατάλληλα όπλα.
Αντίθετα θα θέλαμε να δούμε ενεργοποίηση της ελληνικής βιομηχανίας και σε αμυντικά οπλικά συστήματα, δεν είναι «κακό» και «καταδικαστέο» να έχεις αμυντική βιομηχανία. Θα θέλαμε να δούμε ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα να αναπτύσσουν ειδικές αμυντικές εφαρμογές, χωρίς να γίνει κατάληψη των σχολών μέχρι νεωτέρας. Θα θέλαμε να δούμε λύσεις για κάθε είδους ανάγκη των ενόπλων δυνάμεων και δυνάμεων ασφαλείας από ελληνικά χέρια. Πόσοι γνωρίζουν ότι έχουμε ακόμη και σήμερα αμυντική και διαστημική ιδιωτική βιομηχανία, που παρά τους «χαλεπούς» καιρούς, τα καταφέρνει και επιβιώνει; με λίγα λόγια, η μαγιά υπάρχει, με λίγη βοήθεια μπορούν να γίνουν θαύματα.
Ελληνικές εταιρείες και πανεπιστήμια έχουν αναπτύξει κατά καιρούς UAV, συστήματα νυχτερινής όρασης, ψηφιακά συστήματα πτήσης, ασφαλείς ζεύξης δεδομένων. Γιατί λοιπόν όλοι αυτοί δεν συνασπίζονται προκειμένου να κατασκευάσουν ένα UAV επιτήρησης συνόρων, αλλά και μια σειρά UCAVs; Μήπως γιατί απλά δεν έχουμε δηλώσει επίσημα ότι χρειαζόμαστε ένα τόσο αναγκαίο μέσο;
H ελληνική αμυντική στρατηγική δεν χρειάζεται να «τρέχει» πίσω από την αγορά των τουρκικών F-35A. Η αποτροπή βασίζεται στο γεγονός ότι οι απώλειες του επιτιθέμενου θα ήταν τόσο βαριές που κάθε κέρδος θα ήταν άχρηστο μπροστά στο κόστος. Στην περίπτωσή μας ακόμη και η όποια απώλεια εθνικού εδάφους (δικού μας), θα κόστιζε στην Τουρκία πολλαπλάσιες απώλειες αλλού (εδάφους ή/και υλικού). Χωρίς να υπολογίσουμε ότι αν είσαι η Τουρκία δεν μπορείς να «κρατήσεις» τα σύνορά σου στην Ανατολή αν έχεις χάσει για παράδειγμα 150 ή 200 F-16, ή δεν μπορείς να πουλάς «τσαμπουκά» στην Κύπρο αν έχεις χάσει τον στόλο σου. Το θέμα είναι, σήμερα ισχύει αυτή η «συνθήκη»; αν ναι, θα ισχύει και το 2025;
Πόλεμος γίνεται πλέον μόνο αν αυτός που τον ξεκινά, είναι σίγουρος πως θα τον κερδίσει. Δεν χρειάζεται να πολεμήσουμε, χρειάζεται απλά όποιος μας επιβουλεύεται να ξέρει πως αν ξεκινήσει κάτι, θα το πληρώσει ακριβά. Σήμερα το ξέρει. Ας το ξέρει και αύριο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα παραπάνω αποτελούν μια άποψη, η οποία σκοπός μας είναι να οδηγήσει σε δημιουργικό διάλογο, είτε στο blog μας, είτε στο facebook ή το twitter. Κάθε άποψη είναι αποδεκτή, αρκεί να μην είναι υβριστική ή προσβλητική για κανέναν. Σκοπός μας είναι να προωθήσουμε τον δημιουργικό διάλογο, όχι να δώσουμε βήμα σε κανέναν να αρχίσει να βρίζει πράσινες, κόκκινες, μπλε, κίτρινες, πορτοκαλί κυβερνήσεις και πολιτικούς. Ότι έχει γίνει στο παρελθόν, λάθος ή σωστό, το ξέρουμε, στην Ελλάδα είμαστε όλοι μας για πολλά χρόνια. Παρακαλούνται λοιπόν οι φίλες/οι, αναγνώστριες/ες μας να συνεισφέρουν ιδέες και απόψεις για το μέλλον. Λύσεις θέλουμε, προβλήματα έχουμε αρκετά.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου