Γράφει ο Παναγιώτης Κούφας
Aξιωματικός Τεθωρακισμένων Ελληνικού Στρατού
Νομίζω ότι αυτή η ακατάσχετη παραφιλολογία των τελευταίων ημερών περί κλιμάκωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αποσκοπεί σε σκοτεινότερα και σαφώς οργανωμένα σχέδια αποπροσανατολισμού και παραπλανητικής καθοδήγησης της κοινής γνώμης.
Κάποια κέντρα επιρροής, εκτιμώ καλά αμειβόμενα, στήνουν σενάρια κρίσης, απειλής θερμών επεισοδίων και δίνουν τροφή σε φθηνά προπαγανδιστικά μέσα μαζικής και διαδικτυακής ενημέρωσης να ξεσαλώνουν κρούοντας τύμπανα πολέμου.
Είναι κατά την γνώμη μου η κατάλληλη στιγμή να διακρίνουμε καθαρά τα γεγονότα και ανεπηρέαστοι να προσγειωθούμε στην απτή πραγματικότητα:
1. Γεωπολιτικά και στρατηγικά η Τουρκία, βρίσκεται στην πλέον μειονεκτική και αμήχανη θέση στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Εμπλέκεται ευθέως με ένα έθνος που λυσσαλέα παίζει το τελευταίο χαρτί της αυτοΰπαρξής του, το Κουρδικό, έχοντας απολέσει και το επιχειρησιακό πλεονέκτημα καθόσον δεσμεύεται να εκτελέσει βαθιές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και να πλήξει τα κέντρα ελέγχου των Κούρδων που ελίσσονται ανάμεσα στα σύνορα τριών κρατών.
2. Βρίσκεται απολύτως απομονωμένη διπλωματικά στην ευρεία περιοχή της Μ. Ανατολής, από την οποία έχει άμεσο οικονομικό όφελος, καθόσον η στάση αμφίβολης ισορροπίας που επέλεξε, δυσαρέστησε τελικά και τους εμπλεκόμενους της Μέσης Ανατολής αλλά και τις υπερδυνάμεις που υποκινούν τις εξελίξεις στην υπόψη περιοχή.
3. Η εσωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ερντογάν, είναι ένας αντικατοπτρισμός της ίδιας της φυλετικής πανσπερμίας του Τουρκικού κράτους. Με το ένα πόδι στον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της κεμαλικής ιδεολογίας δια μιλιταριστικού ελέγχου και με το άλλο στον συνειρμικό και εν πολλοίς φονταμενταλιστικό μουσουλμανισμό των Οσμανιδών που κρατάει την λαϊκή πλειοψηφία στην ηθελημένη στασιμότητα και εμμονή στον Οθωμανικό Μεσαίωνα.
4. Παρότι διαδόθηκε η εντύπωση διεθνώς ότι η Τουρκία ξεπέρασε τον κίνδυνο της χρεωκοπίας και απέφυγε το ΔΝΤ, το οικονομικό της ισοζύγιο παραμένει προβληματικά ελλειμματικό και στηρίζεται αποκλειστικά σε ξένα συμφέροντα υπενοικίασης για χρήση εδάφους ενεργειακής σύνδεσης. Ο παραμικρός κλυδωνισμός των επιμέρους συμφερόντων, αρκεί ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσει εκρηκτική οικονομική κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες.
5. Αξίζει να υπογραμμιστεί, ότι το 80% του τουρκικού πληθυσμού, γεννιέται, διάγει βίον και πεθαίνει στα όρια της φτώχειας και στα όρια της στοιχειώδους -και φυσικά κρατικά ελεγχόμενης- εκπαίδευσης. Της υποτιθέμενης -και τεχνηέντως διαδοθείσας διεθνώς- πολιτιστικής ευημερίας, αλλά συνάμα της κοινωνίας και του ελέγχου της κρατικής μηχανής τυγχάνει μια ηχηρή αλλά δυνατά οργανωμένη μειοψηφική ελίτ με επαμφοτερίζουσες υπαλληλικά εξαρτώμενες αστικές μάζες.
6. Η επάνδρωση και ο εξοπλισμός των Τουρκικών ΕΔ είναι κατά την διεθνώς δεδηλωμένη οροφή σύγχρονος και σε πλεονεκτική αναλογία με τα γειτονικά κράτη. Αλλά, ένας ογκώδης στρατιωτικός μηχανισμός συντηρείται εν ειρήνη με τεράστια -και εν πολλοίς δυσεύρετα- κεφάλαια, οργανώνεται λεπτομερώς με ιδιαίτερη δυσκολία, εκπαιδεύεται επίπονα δαπανηρά, διατηρείται με επάνδρωση υψηλή σε προσωπικό -άρα και σε κόστος- και τέλος οφείλει να ελέγχεται διαρκώς ασκούμενος με το ανάλογο κόστος.
Κάτι τέτοιο, είναι κοινό εσωτερικό μυστικό στις τουρκικές ΕΔ ότι δεν υφίσταται, ειδικά μετά την αποδυνάμωση της στρατιωτικής ελίτ που συντηρούσε ένα μιλιταριστικό επίπεδο και δημιουργούσε διαύλους αποδοχής στο στρατιωτικό μοντέλο της Τουρκίας.
Ο νέος Τούρκος, ανέκαθεν σύρονταν δια της βίας υπό τα όπλα, βίωνε αυστηρή θητεία και με χαμηλό ηθικό. Σήμερα, με την δυτικοευρωπαϊκή πνοή στην κοινωνία του, αντιτίθεται στο μιλιταριστικό μοντέλο, με αποτέλεσμα να κατατάσσεται ολοένα και λιγότερος αριθμός. Αυτό μειώνει και την επάνδρωση, επηρεάζει και το επίπεδο εκπαίδευσης αλλά το χειρότερο, αλλοιώνει το ζωτικό επίπεδο συντήρησης για έναν τέτοιο όγκο οπλικών συστημάτων.
7. Η Τουρκία, διατηρεί το μοντέλο διπλωματίας από εποχής Νεότουρκων, κληροδότημα των Πατισάχ του 19ου αιώνα. Αυτό βασίζεται στο δόγμα του επιτήδειου ουδέτερου. Ομολογουμένως, απέδωσε τόσο στους δύο παγκόσμιους πολέμους και λειτούργησε επιτυχώς στις επεμβατικές της ενέργειες μεταπολεμικά, ειδικά στην περίπτωση της Κυπριακής διχοτόμησης.
Σήμερα όμως, ολοένα και περισσότερο, η διπλωματία που απαιτείται, είναι αυτή της οικονομικής αντισταθμιστικής. Και σε αυτή την μεταβολή, το μοντέλο του HOS GELDIZ EFENDIM με τις βαθιές υποκλίσεις και την αβρή φιλοξενία προς επίρρωση εντυπώσεων, αλλά και η νοοτροπία του BIR PARA BAZARI, δεν ιδρώνουν εύκολα τους οφθαλμούς και τα ώτα της τεχνοκρατικής δυτικής διπλωματίας και μοιραία την θέτουν στο περιθώριο των εξελίξεων.
8. Η Τουρκία, είναι δεσμευμένη στο άρμα του ΝΑΤΟ. Είναι υποχρεωμένη να είναι πελάτης των εταίρων της συμμαχίας, να συμμετέχει σε στρατιωτικές δραστηριότητες -εξαιτίας της οποίας και η "πολύκροτη" ανακοίνωση κανόνων εμπλοκής, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποχρεωτική διαδικασία για συμμετέχουσες δυνάμεις σε ανάλογη διακρατική άσκηση- και φυσικά να συντηρεί και να πληρώνει αδρά την ειδική επάνδρωση και στελέχωση των δυνάμεων που διαθέτει στο ΝΑΤΟ.
Και εκεί, από προσωπική άποψη, παρά τις προσπάθειες του προσωπικού των τουρκικών ΕΔ για αξιοπρεπή παρουσία, διαπιστώνεται τόσο η έλλειψη γνωστικού υπόβαθρου, η στενότητα νοοτροπίας, η αδυναμία αφομοίωσης νέων τεχνολογιών και αντιλήψεων και το χάσμα ποιότητας τους, ακόμη και από στρατούς κατά πολύ μικρότερούς της.
9. Η Τουρκική Κυβέρνηση λειτουργεί πάντα με την νοοτροπία της διαχείρισης ανακλαστικών, ώστε να διοχετεύει την εσωτερική της αμηχανία σε κρίση περιφέρειας και γειτονίας. Αυτό χωνεύεται εύκολα εσωτερικά από τον τουρκικό λαό και συγχωρεί λανθασμένους χειρισμούς με την αιτιολόγηση ως KISMET, χαϊδεύοντας την μοιρολατρική νοοτροπία των ετερόφυλων πληθυσμών της.
Ωστόσο, η στάση της, τροφοδοτεί σενάρια σε αμετροεπείς μηχανισμούς ανάλυσης και πληροφορίας και δημιουργεί και κλίμα αβεβαιότητας υπό την νέφωση μιας απροσδιόριστης απειλής, κλίματος που αν κανείς το σπουδάσει στο διάβα του ιστορικού διηνεκούς, να ανακαλύψει έναν γίγαντα με γυάλινα πόδια που απλά βρυχάται για να αποτρέψει η να κρύψει την αμηχανία και το έλλειμμα γνώσης, εμπειροτεχνικής αλλά και ισχυρών διαπραγματευτικών επιχειρημάτων και να κερδίσει βραχύβια και ευκαιριακά οφέλη, βασιζόμενα στον αιφνιδιασμό και την έκπληξη.
10. Τέλος, η τουρκική στρατιωτική ελίτ, γνωρίζει ότι το επίπεδο των στελεχών των ΕΔ της Ελλάδος είναι υψηλό, δεν έχει επηρεαστεί ηθικά από την πρόσφατη οικονομική κρίση και -το πλέον επικίνδυνο για αυτούς- έχει σπουδάσει βαθειά τον μηχανισμό της δημιουργίας αστάθειας που καλλιεργεί.
Και λαμβάνει ανησυχητικά μηνύματα στον τρέχοντα χρόνο, ότι αυτή η ψύχραιμη -και φαινομενικά αδρανής και παραλυτικά ερμηνευμένη από ορισμένους- στάση της στρατιωτικής ηγεσίας, έχει βρει κοινωνό και την πολιτική ηγεσία διαχείρισης κρίσεων. Και λυσσαλέα ενεργοποιούν υπόγειους μηχανισμούς διάβρωσης της κοινής γνώμης τροφοδοτούν επ΄ αμοιβή δημοσιεύσεις περί κλίματος αστάθειας, σε μια προσπάθεια αποσυντονισμού της ενότητας και ομοιογένειας της στρατηγικής αντιμετώπισης εκ μέρους της Ελλάδας.
Αφήνω εκτός αρίθμησης, την πρόσφατη εμπλοκή της Τουρκίας, στο Συριακό θέατρο επιχειρήσεων, που οδήγησε στην κλιμάκωση των σχέσεών της με την Ρωσία. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ποιός κρύβεται πίσω από την «πράξη εκδήλωσης εθνικής κυριαρχίας» που επέδειξε καταρρίπτοντας το ρωσικό αεροσκάφος στην συρο-τουρκική μεθόριο. Και όλοι επίσης διαισθανόμαστε, ότι κράτη όπως η Ρωσία, που επιλέγουν στρατιωτική εμπλοκή σε κάποιο σημείο του πλανήτη, δεν το κάνουν για να «υπερασπίσουν την ελευθερία των κατοίκων της περιοχής» αλλά για να διευρύνουν την ελευθερία των δικών τους συμφερόντων στην περιοχή δράσης.
Η Τουρκία, ετερόφωτα ελεγχόμενη από το αντίπαλο δέος των ΗΠΑ, δρα ως μαντρόσκυλο στο συρματόπλεγμα, αλλά λησμονεί, πως τα μαντρόσκυλα εκτός ασφάλειας συρματοπλέγματος που ορίζει το μαντρί τους, είναι εκτεθειμένα τόσο στο μένος των αδέσποτων αγριμιών, όσο και στην εκδίκηση των γειτόνων που «δάγκωσαν» στο παρελθόν. Και το «μαντρί» της Τουρκίας, έχει –δυστυχώς για αυτήν- πολλά κενά, και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντά της.
Τo «αυλάκι του Μαρμαρά» που υποστηρίζεται και από την διεθνή συνθήκη του Μοντραί, η Αρμενο-τουρκική μεθόριος, το «μαλακό υπογάστριο» του Κουρδιστάν και τώρα πλέον και η συρο-τουρκική μεθόριος, δεν αφήνουν αμφιβολίες, ότι το ελληνο-τουρκικό ζήτημα που έντεχνα έχει καλλιεργηθεί από το 1974 και έντευθεν από την διπλωματία τους, περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Ειδικά, όταν η ΕΕ, τάζει «λαγούς με πετραχείλια», δίδοντας υποσχέσεις που παραπέμπουν σε καλένδες, προκειμένου να συγκρατήσει στο «νταμάρι» της ασιατικής Τουρκίας, το λαθρομεταναστευτικό κύμα, βαφτίζοντάς το «προσφυγικό» και περιτυλίγοντάς το με αρκετά εκατομμύρια ευρώ, ικανοποιώντας το γενετήσιο ένστικτο των γειτόνων μας για «μπαξίσι».
Ας σταματήσει λοιπόν η αφέλεια των στρατηγών του πληκτρολογίου που στήνουν επί ψηφιακού χάρτου με την πολυτέλεια της ανωνυμίας, σενάρια πολέμου. Και ας γίνει συνείδηση όλων, ότι μέσα σε μία ασταθή οικονομική συγκυρία, η στρατηγική της αδρανούς ψυχραιμίας που εφαρμόζει η πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία είναι η πλέον κατάλληλη και σύντομα θα αποδώσει καρπούς.
Οι πόλεμοι, όταν γίνονται, για τους λαούς σημαίνουν πληρωμή με αίμα και θάνατο. Μα, για τις κυβερνήσεις, που εξαρτώνται από τις οικονομικές δεξαμενές, σημαίνουν πληρωμή που πρέπει να επιφέρει κέρδος και όχι ζημία, στον προϋπολογισμό τους.
Ως έχουν λοιπόν, τα πράγματα, κανέναν δεν θα ωφελήσει μια γενικευμένη σύρραξη.
Ας λείψουν επιτέλους οι πατριωτικές εξάρσεις θερμοκέφαλων που η σχέση τους με τα όπλα και την στρατιωτική τέχνη περιορίζεται σε ταινίες του Χόλυγουντ, πολύ δε περισσότερο η σχέση τους με την έννοια της πατρίδος περιορίζεται στο ύψος των κρατικοδίαιτων αποδοχών και ωφελημάτων, η προσωρινή έλλειψη των οποίων αποκαλύπτει και το "ακλόνητο" του φρονήματός τους.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου