Ας τα δούμε όμως τα πράγματα με την σειρά τους, ξεκινώντας από την περίοδο όπου η χώρα μας μπήκε στην δίνη των «οικονομικών προγραμμάτων σωτηρίας» (μνημόνια) κατά το πολιτικό μας προσωπικό. Σύμφωνα λοιπόν με τα δημοσιευμένα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, από το 2008 μέχρι και το 2017 καταγράφεται η φυγή 467.000 Ελλήνων ηλικίας από 25 έως 44 ετών, μιλάμε δηλαδή για τις πιο παραγωγικές ηλικίες, που μόνο κέρδος θα ήταν για τα γονατισμένα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία εάν η Ελλάδα κατάφερνε να κρατήσει αυτών τον κόσμο, που αναγκάστηκε να αναζητήσει την τύχη του εκτός Ελλάδας, ενώ με την προσθήκη και εκείνων που έφυγαν στη διετία 2018 – 2019, ο συνολικός αριθμός έχει ξεπεράσει τις 500.000 άτομα, από τα οποία το 67% των Ελλήνων μεταναστών είχε τουλάχιστον ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση. Κάπου εδώ μου έρχονται δύο φράσεις στο νου, η μία είναι το περιβόητο «τα μνημόνια είναι ευλογία για τον τόπο» και το «αν δεν είχαμε τα μνημόνια θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει».
Πάμε όμως τώρα να κάνουμε μια αναδρομή στην αρχή του κακού και συγκεκριμένα στο μακρινό 1900, όταν άρχισαν να φεύγουν τα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα προς την Αμερική και πιο συγκεκριμένα από το 1900 έως το 1917, όπου ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και συγκεκριμένα 450.000 Έλληνες έκαναν το μακρύ ταξίδι για την λεγόμενη τότε «γη της επαγγελίας», ενώ από το 1918 έως το 1924 οι Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στην Αμερική ήταν 70.000 και από το 1925 έως το 1945 ήταν 30.000. Στην δε εποχή του εμφυλίου και της μετεμφυλιακής Ελλάδας, δηλαδή από το 1945 έως το 1965 έφτασαν τους 75.000 και τους 160.000 από το 1966 έως το 1979.
Στο σύνολο της για αυτήν την περίοδο, η μετανάστευση σύμφωνα με όσα στοιχεία παραθέτει η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδος δείχνουν ότι στην πενταετία 1956-1960 μετανάστευσαν 162.000 Έλληνες (όπου το 52% αυτών είχε προορισμό τις υπερπόντιες χώρες), ενώ 1961 έως το 1965 το νούμερο εκτινάχθηκε στους 466.000 (με το 25% αυτών να κατευθύνετε στις υπερπόντιες χώρες) και εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι στην τριετία 1963-1965, οι ραγδαίοι ρυθμοί της «εξόδου» υπερκέρασαν τη φυσική αύξηση του ελληνικού πληθυσμού.
Τα μεταναστευτικά κύματα συνέχισαν να είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και στην διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών και συγκεκριμένα από το 1966 έως το 1970, όπου 365.000 Έλληνες αναζήτησαν την τύχη τους στα ξένα, (με ένα 38% εξ αυτών να κατευθύνετε προς τις υπερπόντιες χώρες), ενώ από το 1971 έως το 1975 το κύμα της μετανάστευσης ήταν και πάλι πολύ μεγάλο και συγκεκριμένα 177.000 συμπολίτες μας αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα (όπου το 36% αυτών είχε κατεύθυνση τις υπερπόντιες χώρες). Ακόμα και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, αν και σε μικρότερο βαθμό, το κύμα φυγής συνεχίστηκε και συγκεκριμένα από το 1976 έως το 1977 ο αριθμός των Ελλήνων που αναζήτησαν διέξοδο εκτός Ελλάδας για μια αξιοπρεπή ζωή ήταν στους 37.000 (όπου 38% από αυτούς κατευθύνθηκε προς τις υπερπόντιες χώρες).
Έτσι οι «πλεονάζοντες» Έλληνες σκόρπισαν σε όλο τον κόσμο, με την τιμητική τους να έχουν οι χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά, η Αμερική και η Αυστραλία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Γερμανίας που είχε καταφέρει να αναπτυχθεί μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και αναζητούσε φθηνά εργατικά χέρια, έτσι το διάστημα 1960-1976, δέχτηκε ως «Gastarbeiter» (φιλοξενούμενους εργάτες ) περισσότερους από 623.300 Έλληνες, δηλαδή περίπου το 84% του συνολικού μεγέθους της ελληνικής μεταπολεμικής μετανάστευσης στην Ευρώπη. Στα παραπάνω στοιχεία δεν συμπεριλαμβάνονται οι πολιτικοί πρόσφυγες, που αν τους προσθέσουμε και αυτούς τότε το νούμερο ανεβαίνει ακόμα περισσότερο. Αυτές οι καταστάσεις είχαν ως αποτέλεσμα να γίνει η Ελλάδα πληθυσμιακά μικρότερη. Πολύ απ’ όλους αυτούς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που πάλεψαν κάτω από αντίξοες συνθήκες για να βάλουν τον άρτο τον επιούσιο στο τραπέζι τους, κατάφεραν και στέριωσαν στα ξένα, έκαναν οικογένειες και μεγάλωσαν τους μετανάστες δεύτερης γενιάς Ελλήνων με ότι εφόδια είχαν και στην κυριολεξία ξεχασμένοι από την μητέρα πατρίδα, τα παιδιά τους κάνανε και αυτά παιδιά και πάει λέγοντας.
Όλος αυτός ο κόσμος λοιπόν που έβλεπε την γαλανόλευκη και σκίρτιζε κάτι μέσα του χωρίς να ξέρει το γιατί, μιας και πότε καμία ελληνική κυβέρνηση δεν στελέχωσε σοβαρά κανένα ελληνικό σχολείο στο εξωτερικό και το μόνο που γίνονταν ήταν να χρησιμοποιούνται τα ελληνικά σχολεία της ομογένειας, για να βολεύονται κάποιοι αετονύχιδες εκπαιδευτικοί και να κάνουν αρπαχτές, σίγουρα υπήρχαν και φωτεινές εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας επικρατούσε. Αποτέλεσμα αρκετές νέες γενιές Ελλήνων να μην έχουν κανένα εφόδιο στην ζωή τους, ούτε πνευματικό ούτε επαγγελματικό.
Ας έρθουμε λοιπόν στο σήμερα, όπου οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς έχουν δημιουργήσει τις ζωές τους στο εξωτερικό, σε αυτούς προστέθηκαν και οι μνημονιακοί μετανάστες και όλοι μαζί βλέπουν τώρα την ελληνική πολιτική σκηνή να κόπτεται για το ποιος τους «αγαπάει» και ποιος οχι, ποιος θέλει κριτήρια και ποιος όχι στην ψήφο από τον τόπο όπου κατοικούν οι Έλληνες του εξωτερικού (γιατί το δικαίωμα υπάρχει και είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο). Η απάντηση απλή, κάνεις σας κύριοι, απλός πάτε να δημιουργήσετε κομματικούς στρατούς και εκτός Ελλάδας και να μεταφέρεται την λογική του ραγιά και του κοτζαμπάση και στην ομογένεια.
Αν σας ένοιαζε η ομογένεια δεν θα αφήνατε τα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού να μαραζώσουν, αφού φυσικά δημιουργήσατε τις συνθήκες μαρασμού, δεν θα μειώνεται τα ελληνικά προξενεία, κάνοντας την ζωή των Ελλήνων του εξωτερικού ακόμα πιο δύσκολη από ότι είναι, δεν θα δυσφημούσατε την χώρα και τους πολίτες της ως «τεμπέληδες» και το πιο σημαντικό απ’ όλα, θα φροντίζατε να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες, όχι για να γυρίσουν όλοι αυτοί που έφυγαν (αυτό δυστυχώς είναι αδυνάτων), αλλά κάποτε εάν το επιθυμούν να γυρίσουν τα παιδιά αυτών που αναγκάστηκαν τον 21ο αιώνα να αναζητήσουν την τύχη τους στα ξένα και να δουν μια αξιοπρεπή δυτική αστική δημοκρατία και όχι την Κολομβία των Βαλκανίων
Βενετσάνος Βασίλης
Πηγές:
ΤτΕ
ΕΛΣΤΑΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου