Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανοίγει δρόμους για την προάσπιση των δικαιωμάτων του αγέννητου παιδιού. Στην Ελλάδα τα δικαιώματα παραμένουν άγνωστη λέξη.
Μεγάλος αναβρασμός κυριαρχεί στις ΗΠΑ, με τη διαρροή της είδησης πως το Ανώτατο Δικαστήριο προτίθεται να ανατρέψει το νόμο πάνω στον οποίο βασίζεται το πανεθνικό δικαίωμα στην άμβλωση, και να δώσει τη δυνατότητα σε κάθε πολιτεία ξεχωριστά να εφαρμόσει τη δική της νομοθεσία.
Μπροστά στο ενδεχόμενο να περιοριστούν οι αμβλώσεις, ήδη έχει ξεσηκωθεί μια θύελλα αντιδράσεων, υποκινούμενη από τον ψευτο – προοδευτισμό της πτέρυγας των Δημοκρατικών. Συλλογικότητες, δημοσιογράφοι, Γερουσιαστές, βουλευτές, κυβερνήτες και πρώην υψηλόβαθμοι πολιτικοί κάνουν λόγο για απόφαση ντροπής, για μεσαιωνισμό, για σκοταδισμό.
Ακόμα και ο ίδιος ο Τζο Μπάιντεν έκανε ωμή παρέμβαση στη δικαστική εξουσία, ζητώντας από τους πολίτες να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην άμβλωση, κάνοντας λόγο για «θεμελιώδες δικαίωμα» και καλώντας τους Αμερικανούς να ψηφίσουν αιρετούς αξιωματούχους που θα υπερασπίζονται την έκτρωση, στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου.
Την ίδια στιγμή σε μια Ελλάδα που έχει εκτοξεύσει στα ύψη την έννοια του «αμερικανόδουλου», το δικαίωμα στο αγέννητο παιδί παραμένει σενάριο οργιώδους φαντασίας. Κανένας συντηρητικός πολιτικός και κανένας Δικαστικός Λειτουργός δεν διανοείται να βάλει τέτοιο θέμα πάνω στο τραπέζι. Από την άλλη, η Αμερικανική Δημοκρατία που – κατά τα άλλα – την θαυμάζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν διστάζει να προβεί σε θεσμικές ζυμώσεις, ώστε να επανεξεταστεί το θέμα των αμβλώσεων.
Το αν θα εφαρμοστούν – τελικώς – περιορισμοί στις αμβλώσεις που γίνονται στις ΗΠΑ, έχει τη σημασία του, άλλα δεν μετράει μόνο η κατάληξη αυτής της υπόθεσης. Μπορεί στο τέλος ο ισχύοντας νόμος για τις εκτρώσεις να μην ανατραπεί, άλλα είναι σημαντικό και μόνο το ότι γίνονται θεσμικές προσπάθειες ώστε να σταματήσει να είναι μέθοδος «αντισύλληψης» και «χόμπι», ο φόνος των εμβρύων. Είναι σημαντικό το ότι η Ανώτατη Δικαστική Αρχή των ΗΠΑ δεν διστάζει να επανατοποθετηθεί πάνω σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, και να διαμορφώσει ένα προστατευτικό πλαίσιο για τις ζωές των αγέννητων παιδιών.
«Είμαστε κι εμείς Δύση», εκτός από τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού
Για να έχουμε όμως καλό ερώτημα, εδώ στην Ελλάδα, πότε είμαστε «με τη Δύση» και πότε βρισκόμαστε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»;
Μόνο όταν θέλουμε να πουλήσουμε τυφλό αντιρωσισμό για να πάρουμε τα νατοϊκά εύσημα; Μόνο όταν εξυπηρετούνται τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των ολιγαρχών; Οι ηγέτες μας, κατά τα άλλα αντιγράφουν μέχρι κεραίας το καπιταλιστικό «Αμερικανικό όνειρο». Άλλα σε ότι αφορά τις θανατώσεις αγέννητων παιδιών, ξαφνικά βλέπουν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, σα να είναι το παγκόσμιο άντρο του σκοταδισμού. Μεγάλη η υποκρισία, δε νομίζετε;
Στην κυρίαρχη ιδεολογία της Ελλάδας, όχι απλά δεν μπορεί να τεθεί ζήτημα περιορισμού των αμβλώσεων, άλλα δεν μπορεί ούτε καν να σταθεί όρθια μια αφίσα για τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε καν ένα συνέδριο με θέμα την υπογεννητικότητα!
Δύο είναι τα τινά. Ή είμαστε πολύ «πίσω» ή πολύ «μπροστά» σε σχέση με τις νομοθετικές ζυμώσεις που γίνονται στις ΗΠΑ. Αν κάποιος θεωρεί πως ο φόνος ενός ζωντανού παιδιού με ιατρικά εργαλεία ενός χασαπογιατρού, είναι πρόοδος, τότε η Ελλάδα είναι… «Σουηδία» σε σχέση με τις ΗΠΑ.
Αν κάποιος πιστεύει ότι – όπως ο κάθε ευάλωτος πρέπει να έχει δικαιώματα – έτσι και το ανυπεράσπιστο έμβρυο πρέπει να έχει δικαιώματα, αν πιστεύει πως η άμβλωση είναι μια ακραία εξουσιαστική πράξη που ο δυνατός αφαιρεί τη ζωή από τον αδύναμο, αν πιστεύει πως το αγέννητο παιδί δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν άψυχο αντικείμενο δικαιωμάτων άλλα ως ανθρώπινο ον που αξιώνει τη ζωή, τότε η Ελλάδα έχει πολλά να μάθει από αυτά που συμβαίνουν στις ΗΠΑ αυτόν τον καιρό.
Στο βασίλειο της υποκρισίας και του παραλογισμού που λέγεται Ελλάδα, ένας άξεστος κλώτσησε ένα γατάκι και η είδηση έγινε πρώτο θέμα στα μέσα ενημέρωσης για 2-3 μέρες. Και μάλιστα επενέβη ο ίδιος ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ώστε να εξαντληθεί κάθε αυστηρότητα. Και το αγέννητο παιδάκι που όχι απλά κακοποιείται άλλα φονεύεται, γίνεται ματωμένο λάφυρο «δικαιωματιστών». Σκουριασμένα μυαλά που κόπτονται υπέρ των δικαιωμάτων κάθε ευάλωτης ομάδας, βγάζουν αφρούς όταν ακούσουν για δικαιώματα στο πιο αδύναμο πλάσμα από κάθε άλλο, το κυοφορούμενο παιδί.
Η προστασία του αγέννητου παιδιού είναι θέμα κράτους και κοινωνίας
Ασφαλώς, οπουδήποτε στον κόσμο θεσπιστεί ένα νομικό πλαίσιο όπου θα περιοριστούν οι εκτρώσεις, αυτό προϋποθέτει πως θα υπάρχει ήδη η κατάλληλη στήριξη του κράτους προς τη μητέρα και τον πατέρα. Είναι απολύτως αναγκαίο να έχει δημιουργηθεί υπόβαθρο για κρατική αρωγή προς τα ψυχολογικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα των γονέων.
Κανένας νόμος δεν μπορεί να «σταθεί» κοινωνικά, αν διαμορφωθεί με άκαμπτα και στείρα στεγανά ενός άτεγκτου ηθικισμού. Πάντοτε πρέπει να υπάρχει ανοχή σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Σε πραγματικό αδιέξοδο όμως. Όχι στην εύκολη λύση μιας επέμβασης ρουτίνας. Όχι στις εκτρώσεις που γίνονται για «σπορ». Η προστασία του αγέννητου παιδιού είναι πάνω απ’ όλα θέμα ανθρωπιάς, ευαισθητοποίησης, ενημέρωσης, αισθήματος κοινωνικής ευθύνης.
Το φαινόμενο των αμβλώσεων είναι μια κακοφορμισμένη πληγή που αφορά ολόκληρο το σώμα της άρρωστης κοινωνίας. Η έκτρωση είναι φόνος, ο φόνος είναι έγκλημα, και κάθε κοινωνία έχει τα εγκλήματα που της αξίζουν. Χρειάζεται κάποιος αυστηρός νόμος για να μας θυμίσει πως βαδίζουμε σε εντελώς λάθος μονοπάτι; Με συλλογική συνείδηση πρέπει να δοθεί λύση σε αυτή την σιωπηλή και ασταμάτητη γενοκτονία που μας αφορά όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου