(Φωτό από το μετρό της Μόσχας)
Το καλοκαίρι του 1990 με βρίσκει στην πόλη GLAZOV της Ρωσίας. Ανήκει στην αυτόνομη περιοχή της Ουντμουρτίας και είναι βορειοανατολικά της Μόσχας, λίγο πριν τα Ουράλια όρη.
Με το τρένο «ΚΑΜΑ» που διασχίζει τη Σιβηρία η διαδρομή απέχει 22 ώρες.
Το όνομα το πήρε από τους Ουντμούρτους. προγόνους των σημερινών Ούγγρων. Το 80% του πληθυσμού είναι Ουντμούρτοι στην καταγωγή και το 20% Τάταροι. Είναι δε από τις ομορφότερες επαρχιακές πόλεις της Ρωσίας ανάμεσα σε ποτάμια, λίμνες, λιβάδια και απέραντα δάση από σημύδες. Είναι μια πόλη που θα μπορούσαμε να πούμε στο «Πουθενά»
Εκείνο το καλοκαίρι ήταν από τα πιο δύσκολα καλοκαίρια επιβίωσης των Ρώσων. Στην κυριολεξία δεν υπήρχε τίποτα, το σύστημα είχε ήδη καταρρεύσει, τα κολχόζ και η γεωργική παραγωγή ολοκληρωτικά κατεστραμμένα, το διαμετακομιστικό εμπόριο από τις άλλες πόλεις αποκομμένο, με μια λέξη η εποχή θύμιζε μέρες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Με αυτά τα δεδομένα και με 400.000 χιλιάδες δρχ στην τσέπη σε αμερικάνικο συνάλλαγμα, (όταν το τελευταίο μοντέλο της LADA έκανε 280.000 δρχ εκεί) εγώ αισθανόμουν Βαρδινογιάννης...
Για να το καταλάβετε καλύτερα, ένα μηνιάτικο δικό μου, το έπαιρνε ο πεθερός μου που ήταν ο γενικός διευθυντής του τοπικού εργοστασίου με 22.000 χιλιάδες εργαζόμενους σε 16 μήνες. Συνθήκες απελπισίας που όμως δεν ήταν ικανές να κάμψουν το φρόνημα, το σθένος, τον πατριωτισμό και τις συνήθειες των Ρώσων.
Και οι μεγαλύτερες συνήθειες των Ρώσων είναι το διάβασμα, το τσάι, η βότκα, οι βραδινές συναντήσεις σε σπίτια φίλων και συγγενών για απαγγελίες ποιημάτων , τραγουδιών, και μουσικής. Οι Ρώσοι από οποιονδήποτε άλλο λαό παίζουν τα περισσότερα μουσικά όργανα από πιάνο, βιολί, ακορντεόν μέχρι μπαλαλάικα, ενώ διαβάζουν τα περισσότερα βιβλία.
Με την Ελληνική νοοτροπία όλα αυτά μου φάνταζαν εξωγήινα. Αισθανόμουν παρείσακτος. Πάντα ρώταγα που θα βρούμε να φάμε αυτό και που εκείνο. Πάντα διαμαρτυρόμουν γιατί δεν βρίσκαμε μπύρα, ουίσκι, τσιγάρα δυτικού τύπου, τούρτα γλυκό και παγωτό...σε μια πόλη που το θέατρο, το μπαλέτο, ο κινηματογράφος τα ρεσιτάλ ήταν σε καθημερινή βάση.
Το μόνο που είχε απομείνει και έβρισκες παντού σε απίστευτα χαμηλές τιμές ήταν τα βιβλία. Έτσι αποφάσισα και εγώ μια μέρα να το ρίξω στο διάβασμα. Όμως από εδώ και πέρα αρχίζουν οι εκπλήξεις που με έκαναν να αισθανθώ απέραντη ντροπή και να αλλάξω τον τρόπο σκέψης και ζωής.
Πρώτη έκπληξη η επίσκεψή μου σε ένα βιβλιοπωλείο.
Τα καταστήματα στη Ρωσία τότε… δεν είχαν τη μορφή που είχαν τα καταστήματα δυτικού τύπου. Δεν είχαν αυτές τις μεγάλες βιτρίνες με τα προϊόντα σε κοινή θέα. Ήταν μικρά ισόγεια δυάρια τύπου διαμερισμάτων, που για να δεις τι πουλούσαν έπρεπε να εισέλθεις σε αυτά. книжный магазин (βιβλιοπωλείο) έγραφε η επιγραφή και εγώ μπούκαρα. Ένα μικρό δυάρι. Το πρώτο δωμάτιο στο έμπα και ακολουθούσε στην ίδια ευθεία το δεύτερο.
Στο πρώτο δωμάτιο περιμετρικά και στους τέσσερις τοίχους ράφια με βιβλία. Ιστορικά, Λογοτεχνικά, Ποίηση, και διάφορα άλλα. Βιβλία με αναφορά στη Ρωσία, και σε πολλές άλλες χώρες. Ξεχώρισα ένα ιστορικό βιβλίο, περισσότερο λεύκωμα με φωτογραφίες από τη Ρώσικη Επανάσταση, το έβαλα στην άκρη και κίνησα για το δεύτερο δωμάτιο όπου εκεί έφαγα τη μεγαλύτερη σφαλιάρα της ζωής μου. Ένα ολόκληρο δωμάτιο με βιβλία αναφορά στην Ελλάδα.
ΝΑΙ ρε πατρίδες ένα ολόκληρο δωμάτιο αφιερωμένο στην Ελλάδα και που βρισκόταν αυτό. Στο πουθενά. Σε μια πόλη στην άλλη άκρη του κόσμου που ακόμα και Ρώσοι δεν την ξέρουν. Γούρλωσα τα μάτια και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αποκλειστικά και μόνο βιβλία με αναφορά στους Έλληνες. Όλη η αρχαία ελληνική γραμματεία ήταν εκεί. Έβλεπα αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και τίτλους που δεν τους ήξερα καν. Δεν ήξερα αν υπάρχουν, αν είναι πραγματικοί ή κάποια προπαγάνδα των Ρώσων. Μου μαύρισε η ψυχή που ήταν γραμμένα στα Ρώσικα.
Ήθελα να τα πάρω όλα. Ρώτησα την τιμή και με 25.000 δρχ ελληνικές (θα άλλαζα τα δολάρια που είχα στη μαύρη με ρούβλια) έπαιρνα όλο το δωμάτιο. Φρίκαρα. Ήταν σαν να έβλεπα την ωραιότερη γυναίκα της ζωής μου και να μην μπορώ να την ακουμπήσω γιατί με εμπόδιζε μια γλώσσα που δεν την ήξερα τότε και τόσο καλά. Βιβλία απίστευτα.
Στην άλλη πλευρά του τοίχου, όμορφα ταξινομημένα και δερματόδετα όλη η ανθολογία από Ελύτη, Ρίτσο, Σεφέρη, Βάρναλη, Καζαντζάκη, Παπαδιαμάντη, Βενέζη, σχεδόν όλοι, που να τους θυμάμαι τώρα. Σε μια άλλη πλευρά βυζαντινοί συγγραφείς, ανάμεσά τους δίσκοι 33 στροφών από Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Γκάτσο, Ελευθερίου, παραδοσιακά συρτάκια και ρεμπέτικα και στην κορυφή του τοίχου σε πάπυρο η χάρτα με το Θούριο του Ρήγα Φεραίου.
Δάκρυσα, δάκρυσα με την κατάντια μου. Στεκόμουν αποχαυνωμένος για αρκετή ώρα. Ήμουν εγώ και το δωμάτιο, κανένας άλλος μέχρι που με πλησίασε ένας γέρος. Είσαι Έλληνας με ρώτησε στα ελληνικά. Σάστισα. Τον κοίταξα και δε μου έμοιαζε για Έλληνας. Ναι του απάντησα και τον ρώτησα και εγώ με τη σειρά μου αν είναι και αυτός. Πήρα αρνητική απάντηση, ήταν Ρώσος.
- Είμαι Ρώσος αλλά γνωρίζω κάποια ελληνικά, όπως γνωρίζω και εσάς. Ήμουν ο μαέστρος στην ορχήστρα της πόλης μου είπε. Τη γλώσσα και εσάς σας έμαθα μέσα από τα βιβλία. Είσαι ο πρώτος Έλληνας που γνωρίζω στα 75 χρόνια μου. Σίγουρα είσαι και ο πρώτος που επισκέπτεται την πόλη.
Με ρώτησε πως βρέθηκα εκεί. Του εξήγησα. Και την ώρα που του εξηγούσα μου πέταξε μια λέξη που με άφησε ξερό. «Δηλαδή τσώγαμπρας» Το σώγαμπρος εννοούσε. Μου είπε πως γνωρίζει τον πεθερό μου και πως πολύ θα ήθελε να μου δείξει την πόλη. Συμφωνήσαμε για την άλλη μέρα και φύγαμε. Γύρισα στο σπίτι και τα είπα όλα στη σύζυγο με το Νι και με το Σίγμα. Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα στην πόλη μου είπε. Θα σου τη δείξω για να καταλάβεις.
Πράγματι την άλλη μέρα ξεκίνησε η ξενάγηση στην πόλη. Δεν θέλω να τα περιγράψω αναλυτικά γιατί θα σας κουράσω. Ένα μόνο που τα λέει όλα. Δεν υπήρχε κτήριο στην πόλη από τον κινηματογράφο μέχρι το Θέατρο και την Μεγάλη κλειστή αγορά που να μην έχει κολώνες στην πρόσοψη. Άλλοτε Δωρικού και άλλοτε Ιωνικού ρυθμού.
Δεν υπήρχε είσοδος σε αυτά τα κτήρια που να μην έχει αρχαίες ελληνικές παραστάσεις με κάποια αποφθέγματα γραμμένα στα ελληνικά. Και που…? το επαναλαμβάνω σε μια πόλη στο πουθενά που ο μοναδικός Έλληνας και μάλιστα περαστικός ήμουν εγώ. Σε μια πόλη που κατοικούσαν Ουντμούρτοι και Τάταροι...
Αφού είχα επιστρέψει στην Ελλάδα σε μια τυχαία συνάντηση βρέθηκα με τον εκδότη του «Κάκτου» τον συγχωρεμένο τον Οδυσσέα Χατζόπουλο. Ο Οδυσσέας τότε είχε ξεκινήσει μια μεγάλη προσπάθεια να εκδώσει όλη την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, ήταν για αυτόν ένα όνειρο ζωής. Του εξιστόρησα τα γεγονότα και του περιέγραψα την επίσκεψή μου στο βιβλιοπωλείο. Και τι φαντάζεστε ότι μου είπε: "Τάσο μερικούς τίτλους που δεν τους έβρισκα στην Ελλάδα τους βρήκα μετά από έρευνα στη Ρωσία"
ΤΆΣΟΣ ΣΙΔΕΡΙΔΗΣ
(Ναι, αυτή είναι η βαθειά πολιτισμική σχέση Ελλήνων και Ρώσων την οποία βάλθηκαν να καταστρέψουν τώρα οι νάτοϊκοί και οι ντόπιοι Κουΐσλινγκ τους! Η ύβρις που διαπράττουν σήμερα είναι τόσο μεγάλη που ΟΤΑΝ (και όχι εάν) θαρθει η ΝΈΜΕΣΙΣ θα είναι συντριπτική και θα πέσει ολόκληρη πάνω στα άθλια κεφάλια τους.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου