ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ…

Του Παναγιώτη Αποστόλου

Πολιτικού αναλυτή – αρθρογράφου

egerssi@otenet.gr
www.egerssi.gr 

 

Εμείς οι Έλληνες ερχόμαστε από πολύ μακριά!
Είμαστε απόγονοι των Σόλωνα, Πλάτωνα, Θεμιστοκλή, Περικλή, Ιπποκράτη, Αριστοτέλη!
Είμαστε απόγονοι του Λεωνίδα του Σπαρτιάτη, που έγινε θρύλος με τη θυσία του στο στενό των Θερμοπυλών, όταν μαζί τους 300 ήρωες της Σπάρτης, τους 700 Θεσπιείς και τους 400 Θηβαίους, πολέμησαν μέχρις εσχάτων τον Αύγουστο του 480 π.Χ. εναντίον υπεράριθμων στρατευμάτων του Πέρση Ξέρξη!  

 

Και βεβαίως είχε προηγηθεί το ιστορικό στην Παγκόσμια Ιστορία “Μολών Λαβέ”! Όπου ξεδιπλώθηκε η υπερηφάνεια, η αντρειοσύνη και ο πατριωτισμός των Ελλήνων!
Όταν κάποια σημερινή ασημαντότητα, τόλμησε να πει, πως:
“Οι Σπαρτιάτες και το Μολών Λαβέ είναι παρελθόν. Το μέλλον είναι οι μετανάστες» 

 

Όταν το Χόλυγουντ το 2006 δαπάνησε ένα σκασμό λεφτά για να γυρίσει την κινηματογραφική ταινία “300” (με κορυφαίους ηθοποιούς) και η οποία εισπρακτικά “έσπασε ταμεία” σε όλον τον πλανήτη!
Είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Μακεδόνα Βασιλέα! 

 

Είμαστε απόγονοι του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Κανάρη, του Μιαούλη, της Μπουμπουλίνας, του Παπαφλέσσα και τόσων άλλων μεγάλων ηρωικών μορφών, που πολέμησαν με λιανοντούφεκα εναντίον πολυάριθμων Τούρκων και άρτια εξοπλισμένων, που αποτελούσαν εκείνη την εποχή μια πολεμική μηχανή!  

Που μας έδωσαν την ελευθερία μας, μετά από αιώνες σκλαβιά και φυλακή! 

Που πότισαν αυτήν την γη που λέγεται Ελλάδα με το ηρωικό και αθάνατο αίμα τους! 

 

Λίγοι αμόρφωτοι, πάμπτωχοι, αλλά με λιονταρίσια καρδιά, με αδούλωτη ψυχή ξεκίνησαν τον υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πολυαγαπημένης μας Πατρίδας! 

 

Οι πολλοί τα είχαν βρει με το Παλάτι και το Σουλτάνο! Περνούσαν καλά και δεν επιζητούσαν να αλλάξει απολύτως τίποτα, όπως συμβαίνει και σήμερα με την άρχουσα, την απαίδευτη, την ηλίθια τάξη ανθρώπων, που θα προσέλθει στις κάλπες και θα ψηφίσει πάλι Μητσοτάκη και Τσίπρα! 

 

Είμαστε απόγονοι του Καλόγηρου Σαμουήλ, που τον Δεκέμβριο του 1803 ανατίναξε με λίγους συντρόφους του την μπαρουταποθήκη στο Κούγκι, ένας βραχότοπος μέσα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, για να μην παραδοθούν στον Αλή Πασά! 

 

Είμαστε απόγονοι των Τζαβελλαίων και των ηρωικών Σουλιωτισσών που με πράξη ηρωικής αυτοθυσίας αποχαιρέτησαν τούτον τον μάταιο κόσμο, αφήνοντας παρακαταθήκη και κληρονομιά σε όλους εμάς τον “χορό του Ζαλόγγου”!  

 

Δυο επικές αυτοθυσίες που ενέπνευσαν πολλούς καλλιτέχνες στα χρόνια που ακολούθησαν αποθανατίζοντας αυτές τις δυο αυτοθυσίες Ελλήνων!  

 

Μάλιστα στο Ζάλογγο υπάρχει Μνημείο για τις ηρωικές Σουλιώτισσες, το οποίο φέρει την υπογραφή του τότε Πρωθυπουργού (1961) Κωνσταντίνου Καραμανλή! Του μετέπειτα ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, που σήμερα τη διαχειρίζεται ο “μουσαφίρης” της Παράταξης Κυριάκος Μητσοτάκης! 

 

Τα εγκαίνια του Μνημείου έγιναν στις 10 Ιουνίου 1961, παρουσία του Βασιλιά Παύλου και της Βασίλισσάς Φρειδερίκης! Παρουσία όλων των Μητροπολιτών όλης της Ηπείρου και πολλών άλλων επισήμων!  

 

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα λάβει ποτέ συγχώρεση από τους Έλληνες, που πάνω από όλα βάζουν την Πατρίδα…  

 

Είμαστε απόγονοι όλων εκείνων των πολιορκημένων στρατιωτών και του άμαχου πληθυσμού του Μεσολογγίου, που επιχείρησαν την ηρωική τους έξοδο, επιλέγοντας τον θάνατο από τη στιγμή που είχαν εξαντληθεί υπερασπιζόμενοι την πόλη τους, από την πολιορκία των Τουρκαλβανών, στις 10 Απριλίου 1826! 

 

Αυτό το ανθρώπινο Ολοκαύτωμα, αυτή η θυσία ελευθερίας ενέπνευσε επίσης συγγραφείς, ζωγράφους κ.α. ανά τον κόσμο, αποθανατίζοντας την πράξη αυτοθυσίας, από τον εξευτελισμό της κατοχής! 

 

Όμως, ο σημερινός “ραγιάς” Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ομιλώντας στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, τόλμησε μια ιστορική απρέπεια, την οποία δεν θα του συγχωρήσει ποτέ ο ελληνικός λαός, αλλά και οι ιστορικοί του μέλλοντος! 

 

Επιχείρησε μια ντροπιαστική σύγκριση, που μόνο δούλος προς αφέντη, μπορούσε να κάνει!
 

Δείτε παρακάτω τη συγκεκριμένη αναφορά και οργιστείτε μαζί μου:
«Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη Ελλάδα με τη λέξη Ουκρανία θα δείτε τρομακτικές ομοιότητες με το σήμερα. Όπως συμβαίνει με τη Μαριούπολη, το Μεσολόγγι είχε εξαιρετικούς αμυνόμενους πριν από την τελική έξοδο. Όταν βλέπουμε τον ίδιο πόνο, την ίδια θλίψη σε μία πόλη με ελληνικό όνομα, θυμόμαστε το Μεσολόγγι και το κόστος του δικού μας αγώνα… Οι Έλληνες δεν θα είχαν απελευθερωθεί αν δεν είχαν τους συμμάχους, όσο και αν προσπαθούσαν…»! 

 

Ειλικρινά ντρέπεται και η ντροπή πλέον με αυτόν τον άνθρωπο!
Όταν τολμά, να συγκρίνει τους οπαδούς του Χίτλερ, του νεοναζιστικού μορφώματος του “Τάγματος Αζόφ”, οι οποίοι παραδόθηκαν και παρέδωσαν και τον οπλισμό τους στους Ρώσους, με τους αδούλωτους Μεσολογγίτες!  

 

Η πόλη μας, η δικιά μας Πόλη… 

 

Είμαστε απόγονοι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου Αυτοκράτορα της Πόλεώς μας, της Κωνσταντινουπόλεως! 

 

Της Κωνσταντινούπολης, της Πόλης των πόλεων, της πόλης των δύο κόσμων. Της Πόλης του Βυζαντίου, της Πόλης μας, που ξυπνά και ικανοποιεί τις αισθήσεις μας, της Πόλης που πάντοτε μας σαγηνεύει.  

 

Η Αυτοκρατόρισσα Κωνσταντινούπολη, που γεννήθηκε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου στο πλαίσιο των σχεδίων του για την ανανέωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και έμελλε να γίνει η Βασιλεύουσα των Ελλήνων. Η δικιά μας Πόλη, με τις γειτονιές του Πέρα, που ακόμα ακούς Ελληνικά, το Ζάππειο Παρθεναγωγείο, το Ζωγράφειο Γυμνάσιο, τους επτά λόφους, τις ακτές του Βοσπόρου, την Αγιά Σοφιά! 

 

Στην Πόλη, όπου και εάν σταθείς, νιώθεις ένα συναίσθημα, το ίδιο πάντα, να διαπερνά την ραχοκοκαλιά σου, το συναίσθημα της μεγαλοπρέπειας του Βυζαντίου. Εκεί όμως που σταματά ο νους σου, είναι όταν στέκεσαι μπροστά στην Αγιά Σοφιά και θαυμάζεις το μεγαλείο της.  

Εκεί τελειώνουν τα λόγια και πλημμυρίζεις όμορφα συναισθήματα. Εκεί η μηχανή του χρόνου σαν ανεμοστρόβιλος παίρνει το μυαλό σου και το γυρίζει πολύ πίσω, τότε στις 6 Ιανουαρίου του 1449. 

 

Αυτή την ημέρα, στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου στο κάστρο του Μυστρά γίνεται η στέψη του τελευταίου Αυτοκράτορα της πόλεως, του Κωνσταντίνου ΙΑ Δραγάση. Αυτός έμελλε να είναι ο Αυτοκράτορας που θα σήκωνε όλη την ευθύνη και το βάρος των περιστάσεων μιας ήδη κατακρεουργημένης Κωνσταντινούπολης, από τους Φράγκους κατά την πρώτη Άλωση του 1204!
 

Η Πόλη αλώθηκε, δεν παραδόθηκε, μην το ξεχνάμε… 

 

Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως είναι ιστορικό γεγονός με κοσμοϊστορική σημασία. Είναι ίσως από τις δραματικότερες στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι το τέλος μιας ιστορίας που οδήγησε την ανθρωπότητα, μέσα σε λίγες στιγμές από το φως στο σκοτάδι. Αμέσως μετά την άλωση, ο σκλάβος δεν μπορεί να πιστέψει, ότι αυτός ο γίγαντας, ο πρωτοφανής στρατιώτης της ελευθερίας, σκοτώθηκε.  

 

Δεν σκοτώθηκε, αλλά υπάρχει, λέει, μαρμαρωμένος και μια μέρα θα αναστηθεί. Έτσι, γεμάτος θαυμασμό για τον αγώνα και την θυσία του Μεγάλου Αυτοκράτορα και προσπαθώντας να αναπτερώσει τις ελπίδες του πολύπαθου Έθνους μας, ο λαός συνθέτει το τραγούδι της Αγιά Σοφιάς. Ένα τραγούδι που αποτελεί σύνθημα ψυχής, ένα τραγούδι που επέζησε σε όλη τη Βαλκανική Χερσόνησο και τη Μ. Ασία και θεωρήθηκε βάση και ξεκίνημα πολλών απελευθερωτικών αγώνων και επαναστάσεων εναντίον του κατακτητή σ’ ολόκληρη αυτή την περιοχή.  

 

Αυτό το δημοτικό τραγούδι συγκινεί ακόμη και μέχρι σήμερα τις γενεές Ελλήνων.
 

«Σημαίνει ο Θιος, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δύο καμπάνες, κάθε καμπάνα
και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης
κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
Να μπούνε στο χερουβικό και να ‘βγει ο βασιλέας.
φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:
Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα’ άγια,
παπάδες πάρτε τα γιερά και σεις κεριά σβηστείτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Μον’ στείλτε λόγο στη φραγκιά, να ‘ρωτούνε τρία καράβια
το να πάρει το σταυρό και τα’ άλλο το βαγγέλιο,
το τρίτο, το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν.
Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες.
“Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μη πολύ δακρύζεις,
Πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας είναι”»! 

 

Έλληνας (;;;) μαγάρισε την Κωνσταντινούπολη; 

 

Αλλά δυστυχώς για δεύτερη φορά την Πόλη μας την Κωνσταντινούπολη, την μαγάρισε (λέρωσε, μόλυνε) – αν είναι δυνατόν – ο Έλληνας Πρωθυπουργός, από το Νταβός, όπου συνευρέθηκε με τους άλλους της “Επανεκκίνησης”, της ΝΤΠ, της επιβολής της Παγκοσμιοποίησης του Πλανήτη!  

Αποκαλώντας την Ιστανμπούλ!  

 

Όμως όσο και να επιχειρεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να διαστρεβλώνει τα ιστορικά γεγονότα, όσο και αν προσπαθεί να αλλάξει την ιστορία, όσο κι αν νομίζει ότι μπορεί να πληγώνει ευαίσθητες ελληνικές χορδές, σύντομα θα είναι μια πολιτική παρένθεση, που οι επόμενες γενιές Ελλήνων θα τον αναφέρουν ως ένα παράδειγμα προς αποφυγήν! 

 

Αλλά ευτυχώς, πάντα σε τούτον τον ευλογημένο τόπο, θα υπάρχουν και ελληνικές μορφές που δεν ξεχνούν, που δεν αλλοτριώνονται και θα φροντίζουν να κρατούν ζωντανή την μνήμη της Πόλεώς μας! Που πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά μας θάναι! Προς πείσμα όλων εκείνων των νεωτεριστών και αυλοκολάκων του Σουλτάνου!  

 

Άλλωστε αυτό το έργο το βίωσε η Ελλάς και στην προ Επανάστασης περίοδο! 

 

Έτσι την Δευτέρα 30 Μαΐου 2022 στις 19:00 στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στο Χαλάνδρι, ο επιστημονικός Σύλλογος Χαλανδρίου πραγματοποιεί εκδήλωση μνήμης για την αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453, με τίτλο “Επιστροφή στην Πόλη μας”! 

 

Επίσης την Κυριακή 29 Μαΐου 2022 δημοσιεύουμε στην Ελεύθερη Ώρα, συνέντευξη του μεγάλου μας πατριώτη, σπουδαίου ηθοποιού Κώστα Πρέκα, ως μικρό φόρο τιμής στην παντοτινή Πόλη μας!  

 

Μια συνέντευξη, που είμαι σίγουρος πως θα συζητηθεί! Που θα σας συγκινήσει! Γιατί υπάρχουν ακόμη Έλληνες, με το Έψιλον κεφαλαίο! 

 

Τολμώ λοιπόν και σας παρουσιάσω ένα μικρό απόσπασμα από αυτήν την συνέντευξη! Μια από τις πολλές απαντήσεις, που μου έδωσε ο σπουδαίος Κώστας Πρέκας: 

 

«Κάθε χρόνο, αγαπημένε μου φίλε, τέτοιες μέρες, τέτοιες στιγμές, τέτοιες ώρες, η σκέψη πηγαίνει σε όλους εκείνους που πόνεσαν, που ταλαιπωρήθηκαν, τραυματίστηκαν, θανατώθηκαν κι έμεινε μέσα μου μία κραυγή, κραυγή απ’ όλον αυτό τον κόσμο του πόνου. Κραυγή, απ’ όλον αυτόν τον κόσμο που κανένας μέχρι σήμερα δεν θέλησε να σκεπάσει με δάφνη... Αυτούς τους νεκρούς... Είναι ζήτημα, βέβαια, Πολιτείας, αλλά όταν ο Έλληνας πάσχει, όταν ο Έλληνας σκέφτεται το παρελθόν του, όταν ζει αυτές τις ιερές στιγμές κι αναπολεί ό,τι είχε συμβεί, αυτή η τραγικότητα της εποχής εκείνης, το 1453, ποιες μνήμες, αγαπημένε φίλε, θα μπορούσαν να μην δώσουν τη δυνατότητα στα νέα παιδιά, σήμερα, στους δασκάλους, στην επίσημη Πολιτεία, στους βουλευτές, στους πρωθυπουργούς, να μην τολμήσουν να πουν έστω και μία λέξη... Προσπαθώ – ανοίγω τις εφημερίδες, ανοίγω τις τηλεοράσεις – να δω ποιοι άνθρωποι, αλήθεια, ασχολήθηκαν, παρά μόνο η «Ελεύθερη Ώρα» και μιλάει για το 1453.  

 

Αυτές οι μνήμες, λοιπόν, έρχονται και μου δημιουργούν μέσα αυτή την, αν θέλεις, τη γλυκιά αφοσίωση που έχω προς την Πατρίδα, αυτή τη γλυκιά, αν θέλεις, σκέψη το να μπορέσω να δω τα δάκρυα, τον πόνο, να συμπονήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που έφυγαν και που εγώ προσκυνώ καθημερινά, ανάβω το κερί που πρέπει ν’ ανάψω στη μνήμη όλων αυτών. Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, είμαι υπερήφανος που θυμάμαι όλους αυτούς τους νεκρούς, είμαι υπερήφανος που ανάβω αυτό το κερί, δακρύζοντας στην Παναγιά, φίλε... Δεν θα σβήσουν ποτέ οι μνήμες από μέσα μου…»!!

Share