Pasteur εναντίον Béchamp – Η κρίση του κορωνοϊού αναβιώνει μια αντιπαράθεση 150 ετών

Της Karen Selick.  

 

Μετάφραση αγγλικά-γαλλικά: Sott.net
Μετάφραση γαλλικά-ελληνικά: Κριστιάν Ακκυριά

 

Δεν αντιλαμβάνομαι την κρίση του κορωνοϊού με τον ίδιο τρόπο όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Για μένα, είναι μάλλον μια ευκαιρία να ξανανοίξουμε μια 150χρονη επιστημονική διαμάχη, που οι περισσότερες δυτικές χώρες έχουν ξεχάσει.  

 

Είναι γενικώς αποδεκτό ότι ο Γάλλος επιστήμονας Louis Pasteur (1822-1895) είναι «ο πατέρας της θεωρίας των παθογόνων μικροοργανισμών» – η ιδέα ότι αρρωσταίνουμε όταν εισβάλλουν στα σώματά μας ξένοι οργανισμοί όπως βακτήρια, μύκητες και φυσικά ιοί. Παρόλο που η ιδέα κυκλοφόρησε πολύ πριν γίνει διαπρεπής ο Παστέρ, η εργαστηριακή του δουλειά τη δεκαετία του 1860 έδωσε την εντύπωση ότι παρείχε τα επιστημονικά στοιχεία που έλειπαν προηγουμένως.  

 

Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό, είναι ότι άλλοι Γάλλοι επιστήμονες που εργάζονταν εκείνη την εποχή στον ίδιο τομέα είχαν τουλάχιστον διαφορετικές πεποιθήσεις, γνωστές ως «θεωρίες του εδάφους (ή ιστού)». Θεωρούσαν ότι ο πιο σημαντικός παράγοντας που καθορίζει εάν ένα άτομο αρρωσταίνει ή όχι δεν εξαρτάται από τη παρουσία ενός μικροβίου, αλλά βασίζεται στην ίδια τη διάθεση του εσωτερικού περιβάλλοντος του σώματος (“τοπική περιοχή” ή έδαφος) ) να προετοιμάζεται για να απωθήσει ή να καταστρέψει το εν λόγω μικρόβιο.  

 

Ένας από τους κύριους επιστήμονες για τη θεωρία του εδάφους ήταν ο Antoine Béchamp (1816-1908). Οι Pasteur και Béchamp ήταν σκληροί αντίπαλοι γύρω από πολλά επιστημονικά ζητήματα. Το βιβλίο του R.B. Pearson, που εκδόθηκε το 1942, Pasteur: Plagiarist, Imposter (Παστέρ, πλαστογράφος, σφετεριστής), υπονοεί ακόμη και ότι ο Pasteur αντέγραψε μέρος του έργου του Béchamp – γεγονός που αποτελεί για τον τελευταίο σημείο κατανοητής αμφισβήτησης και που τελικά πέθανε εντελώς λησμονημένος, ενώ ο Παστέρ κατάφερε να προωθήσει τον εαυτό του, σε σημείο που το όνομά του να γίνει κοινή λέξη πολύ πριν από το θάνατό του.  

 

Σχόλιο: Ο Παστέρ, από την άλλη πλευρά, δεν προωθήθηκε μόνος του. Είχε μια έντονη αίσθηση των δημοσίων σχέσεων, και αν πάρουμε το πλαίσιο της εποχής όπου άνθισε επίσης η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ιδεολογικά ρεύματα είχαν –και εξακολουθούν να έχουν– πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα για την προώθηση του Pasteur παρά του Béchamp.  

 

Και οι δυο μαζί, Παστέρ και Δαρβίνος αποστείρωσαν κάθε αληθινή πνευματική έρευνα, περιορίζοντάς την σε υλιστικό και μηχανιστικό έδαφος . Μπορούμε επίσης να κάνουμε τον παραλληλισμό μεταξύ αυτών των «επιστημονικών» υλισμών και του φιλελεύθερου καπιταλισμού στον οποίο επιβάλλεται ο νόμος της αγοράς, περιορισμένος στο νόμο της ζούγκλας όπου μόνο ο ισχυρότερος μπορεί να επιβιώσει, ένας νόμος που διαχειρίζεται μόνο τις υλικές σχέσεις μεταξύ διαφορετικών ζωντανών οργανισμών. Θάνατος για τους αδύναμους, θάνατος στα άσχημα μικρόβια που μας επιτίθενται και που ωστόσο χωρίς πολλά από αυτά, δεν θα ήμασταν καν εδώ για να μιλήσουμε για αυτά.  

 

Μπορούμε επίσης να αναρωτηθούμε για την ακριβή λειτουργία των μικροβίων στην πλανητική οικολογία και να διαπιστώσουμε ότι στην πραγματικότητα είναι απαραίτητα για την εξέλιξη της ζωής στη Γη . Καμία από αυτές τις απαντήσεις δεν μπορεί να βρεθεί στη Βιολογία του Παστέρ, η οποία είναι πλέον θρησκεία.  

 

Ο άλλος μεγάλος υπερασπιστής της θεωρίας του εδάφους ήταν ο Claude Bernard (1813-1878), ο οποίος – παρά τις διαφορές τους στα επιστημονικά ζητήματα – ήταν στενός φίλος και συνεργάτης του Pasteur. Στο τέλος της ζωής του, ο Παστέρ φαίνεται ότι αναγνώρισε τη σημασία αυτού που ο Μπέρναρντ είχε προσπαθήσει να του πει, λέγοντας ότι «ο Μπερνάρ είχε δίκιο. Το μικρόβιο δεν είναι τίποτα, το έδαφος είναι το παν». 

 

Το 1982, η Γαλλίδα ερευνήτρια Marie Nonclercq δημοσίευσε τη διδακτορική της διατριβή για τον Béchamp, ισχυριζόμενη ότι ο Pasteur δεν ήταν μόνο λογοκλέφτης αλλά και απατεώνας και παραχαράκτης πειραματικών δεδομένων.  

 

Αλλά όποια και αν είναι η προσωπικότητα του Παστέρ, και αν το έχει ή όχι παραδεχτεί στο τέλος της ζωής του, αυτό που μένει μετά από εκείνον είναι η κατάσταση του νου, η οποία είναι σαφώς ορατή στους περισσότερους επαγγελματίες και γραφειοκράτες της υγείας σήμερα , σύμφωνα με την οποία είναι το μικρόβιο – επίσημα γνωστό ως SARS-CoV-2 – που πρέπει να κυνηγηθεί, να απομονωθεί, να αποφευχθεί και να επαλειφθεί – και τίποτα άλλο δεν μετράει. Για τους συμβατικούς σύγχρονους στοχαστές, το «έδαφος» δεν είναι τίποτα.  

 

Για παράδειγμα, στον ιστότοπο της κυβέρνησης του Οντάριο που λέει στους πολίτες τι πρέπει να κάνουν για να πολεμήσουν την Covid-19, οι συμβουλές που δίνονται αποτελούνται εξ ολοκλήρου από μέτρα για την αποτροπή της επαφής των ανθρώπων με τον ιό: μείνετε στο σπίτι, πλύνετε τα χέρια σας συχνά, μην αγγίζετε το πρόσωπό σας, κρατήστε μια φυσική απόσταση και φοράτε μάσκα όταν πρέπει να βγείτε έξω. 

 

Δεν γίνεται καμία αναφορά στα μέτρα που θα μπορούσαν να πάρουν τα άτομα για να διασφαλίσουν ότι το ανοσοποιητικό τους σύστημα λειτουργεί με τη μεγίστη αποτελεσματικότητά – ή όπως θα έλεγαν οι Γάλλοι επιστήμονες Béchamp και Bernard – ότι το έδαφος είναι καλά προετοιμασμένο για τη οργάνωση της ανοσολογικής άμυνας.  

 

Είναι σχεδόν σαν η κυβέρνηση του Οντάριο να πιστεύει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ανοσοποιητικό σύστημα ή ότι το τελευταίο – εάν υπάρχει – δεν έχει καμία απολύτως χρησιμότητα. Η μόνη ελπίδα αυτής της κυβέρνησης βασίζεται στην ανακάλυψη – και προφανώς αμέσως μετά – στην κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων ενός εμβολίου που θα αναπτυχτεί από φαρμακευτική εταιρεία, καθώς είναι – σύμφωνα με εκείνους – ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να αμυνθούν εναντίον ενός ιού.  

 

Σχόλιο: Σε αυτήν την υλιστική προσέγγιση, το ανοσοποιητικό μας σύστημα θα ήταν «ηλίθιο, αφηρημένο και ασυνείδητο» που θα περίμενε εξωτερικούς παράγοντες μέσω του εμβολίου για να αντιδράσει, στερώντας του με αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα να αντισταθεί, ενώ παράλληλα πρέπει να αποστειρωθεί το εξωτερικό περιβάλλον που αποτελείται από μικροοργανισμούς με «επιβλαβή» επίδραση.

 

Όμως, ποτέ δεν ξέρεις! Μερικές φορές κάποιοι ανάμεσα τους μας κάνουν πιο έξυπνους ή πιο δεκτικούς σε ορισμένες ιδέες ή πεποιθήσεις που βρίσκονται έξω από την γραμμή που χαράσσεται από εκείνες τις αρχές, που βασίζονται στην ιατρική παντοδυναμία, ωστόσο πολύ ανεπαρκείς για να διαφωτίσουν εκείνους που αναζητούν την αλήθεια.

 

Αυτό το περιορισμένο όραμα της ζωής είναι αποκλειστικώς γραμμικό, ανταγωνιστικό, ιατρογενές, αναποτελεσματικό και είναι το αντικείμενο μιας λατρείας που ισχυρίζεται ότι η ασθένεια είναι εξωτερική του οργανισμού και ότι δεν μπορεί ποτέ, με οποιονδήποτε τρόπο, να προκύψει από μια εσωτερική ανισορροπία. 

 

Στην πραγματικότητα, ο Οντάριο και ο Καναδάς έχουν κάνει ό, τι μπορούσαν για να αποθαρρύνουν τους ανθρώπους να προσπαθήσουν να βρουν τρόπους να βοηθήσουν τον ίδιο τον εαυτό τους. Ο ιστότοπος του Οντάριο αναφέρει ότι «δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία» για τη Covid-19. Τέλος της ιστορίας. 

 

Η δημόσια ραδιοτηλεοπτική εταιρεία του Καναδά, η CBC, δημοσίευσε πρόσφατα αυτό το άρθρο καταγγέλλοντας τα «ψευδή γιατροσόφια», ιδίως τη βιταμίνη C, τον ψευδάργυρο , τα φαρμακευτικά μανιτάρια και το λάδι ρίγανης. Αυτή η επίσημη στάση είναι απολύτως παράλογη – υπάρχει πράγματι μια πληθώρα επιστημονικών αποδείξεων που υποστηρίζουν ότι διάφορα συμπληρώματα διατροφής βοηθούν στην προετοιμασία του ανοσοποιητικού συστήματος για την αντιμετώπιση των ιογενών λοιμώξεων. 

 

Πάρτε για παράδειγμα τον ψευδάργυρο. Πολλοί ασθενείς με Covid-19 ανέφεραν απώλεια της όσφρησης και της γεύσης ως συμπτώματα. Σύμφωνα με το BBC , αυτά τα συμπτώματα επηρεάζουν έως και το 18% των ασθενών που έχουν προσβληθεί. Αυτό το άρθρο του CNN αναφέρει ότι θα χρειαστούν μέρες ή εβδομάδες για ορισμένους ανθρώπους να ξαναβρούν αυτές τις χαμένες αισθήσεις αφού επηρεαστούν από τον ιό, ενώ άλλοι θα χρειαστούν μήνες ή χρόνια. 

 

Σχόλιο: Ο κατάλογος των συμπτωμάτων της Covid-19 συνεχίζει να μεγαλώνει, έχει γίνει πολύ βολικό σακίδιο για να διατηρεί έναν συνεχή και ατελείωτο φόβο. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο κατάλογος θα συνεχίσει να αυξάνεται, και δεν πειράζει εάν αυτό είναι εντελώς ασυνεπές, δεν πειράζει αν φτάσουμε στις κορυφές της βρώμικης και με κακή πρόθεση ηλιθιότητας, εν τω μεταξύ, το κράτος χτυπάει, τις ελευθερίες μας και ο κόσμος βυθίζεται στο χάος μιας νέας παγκόσμιας τάξης που επιταχύνει όλα τα προγράμματά της. 

 

Αλλά η απώλεια αυτών των αισθήσεων είναι ένα πολύ γνωστό σύμπτωμα ανεπάρκειας ψευδαργύρου, γεγονός που δεν αναφέρεται σε κανένα από τα δύο προαναφερόμενα άρθρα, και το οποίο προφανώς δεν είναι γνωστό στην πλειονότητα της συμβατικής ιατρικής κοινότητας. Ωστόσο, εδώ είναι μια μελέτη της PubMed που θέτει μια σύνδεση μεταξύ της ανεπάρκειας ψευδαργύρου και των «διαταραχών της όσφρησης και της γεύσης» . Εδώ είναι μια άλλη μελέτη που καθιερώνει μια συγκεκριμένη σχέση μεταξύ των “ηλικιωμένων ασθενών” και της ανεπάρκειας ψευδαργύρου που προκαλούν την απώλεια οξύτητας των αισθήσεων της γεύσης και της οσμής. Αυτές οι δύο μελέτες αναφέρουν επίσης ότι οι ελλείψεις ψευδαργύρου οδηγούν σε εξασθενημένη ανοσολογική λειτουργία ή σε αυξημένο κίνδυνο μόλυνσης . Δεν μπορούν οι “ειδικοί” και οι κυβερνήσεις να κάνουν τη σύνδεση; 

 

Σχόλιο: Αυτή η σύνδεση γίνεται όμως από άλλους, αλλά εκείνοι δεν αναφέρονται ως “ειδικοί”. Ωστόσο, θεραπεύουν με επιτυχία ασθενείς με covid-19 με υδροξυχλωροκίνη, αζιθρομυκίνη και οροτικό ψευδάργυρο.  

 

Ολλανδός γιατρός αντιμετωπίζει ασθενείς με κοροναϊό, αλλά η ολλανδική κυβέρνηση είναι δυσαρεστημένη 

 

Ο Μπιλ Γκέιτς αρνείται να συστήσει καλή διατροφή (ψευδάργυρος, βιταμίνη D, βιταμίνη C) και επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στα εμβόλια και στην παρακολούθηση της κατάσταση από την αστυνομία.

 

Η βιταμίνη D είναι ένα άλλο θρεπτικό συστατικό – μια ορμόνη, στην πραγματικότητα –της οποίας οι επιστήμονες αναγνωρίζουν τα αντιικά οφέλη. Η Google Scholar απαριθμεί 3.670 ερευνητικές εκθέσεις που δημοσιεύθηκαν μόνο το 2020 και περιέχουν τις λέξεις “βιταμίνη D” και “ιός”. 

 

Αλλά αντί να προτείνει στους Καναδούς [σ.μτφ. θα μπορούσαμε να γράψουμε στους Έλληνες] επαρκείς ποσότητες βιταμίνης D, η Health Canada [σ.μτφ. θα μπορούσαμε να γράψουμε το ελληνικό υπουργείο Υγείας] έχει αποθαρρύνει για πολλά χρόνια τον πληθυσμό να πάρει συμπληρώματα διατροφής. “Οι περισσότεροι Καναδοί λαμβάνουν αρκετή βιταμίνη D”, λέει αυτός ο ιστότοπος της κυβέρνησης , ο οποίος συνιστά στα άτομα άνω των 50 να λαμβάνουν μόνο την ελάχιστη ποσότητα 400 διεθνών μονάδων (IU) την ημέρα. Άλλες σελίδες της καναδικής κυβέρνησης προτείνουν λίγο περισσότερο. Αυτή, για παράδειγμα, υποδεικνύει ότι οι ενήλικες άνω των 70 ετών θα έπρεπε να λαμβάνουν έως 800 IU την ημέρα. Οι συστάσεις τους δεν πλησιάζουν ποτέ αυτές της Εταιρίας της Βιταμίνης D, μια κοινοπραξία επιστημόνων που μελετούν αυτό το θέμα. Το φυλλάδιο FAQ τους προτείνει τουλάχιστον 4.000 IU την ημέρα για τη διατήρηση επαρκούς επιπέδου ορού βιταμίνης D. 

 

Αλλά υπάρχει χειρότερο. Η βιταμίνη D είναι στην ουσία δωρεάν, εάν οι άνθρωποι έβγαιναν έξω ακόμη μόνο και το καλοκαίρι και εκτίθενται σωστά στον Ήλιο μας. Σήμερα, υπάρχουν ακόμη και εφαρμογές για κινητά τηλέφωνα που σας λένε πότε ο Ήλιος βρίσκεται στη σωστή θέση για την τοποθεσία σας, πόσο καιρό πρέπει να μείνετε έξω και πόσο από το σώμα σας πρέπει να εκτεθεί για να πάρει τη σωστή δοσολογία. Αυτές οι εφαρμογές μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για τον προσδιορισμό του τρόπου αποφυγής εγκαυμάτων.

 

Αντί να λένε στους Καναδούς πώς να αποκτήσουν αυτήν την δωρεάν προσβάσιμη βιταμίνη, η Health Canada τους λέει εδώ και χρόνια να κάνουν το ακριβώς αντίθετο: να φοράνε αντηλιακό κάθε φορά που βγαίνουν έξω το καλοκαίρι και να μην εκθέσουν το σώμα τους στον Ήλιο. 

 

Σχόλιο: θα φτάναμε στο σημείο να πιστεύουμε ότι όλα όσα μας λένε αυτοί οι “ειδικοί” θα πρέπει να θεωρούνται ακριβώς αντίθετα! Τι μασκαράτα. Η γνώση προστατεύει… 

 

Πόσοι Καναδοί έχουν πεθάνει και θα συνεχίσουν να πεθαίνουν από παθολογικές νόσους – συμπεριλαμβανομένου της Covid-19 ή της γρίπης – επειδή η κυβέρνησή τους τούς έδωσε αυτή την εξαιρετικά κακή συμβουλή; 

 

Οι Αμερικανοί δεν είναι καλύτεροι. Το ενημερωτικό δελτίο των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας (National Institutes of Health) για τη Βιταμίνης D προτείνει το ίδιο μέγιστο των 800 IU με αυτό που συνίσταται ο Καναδάς. Και λέει: 

 

«Η Αμερικανική Ακαδημία Δερματολογίας συνιστά τη λήψη μέτρων φωτο-προστασίας, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης αντηλιακού, κάθε φορά που εκτίθεστε στον Ήλιο. “ 

 

Δεν αποτελεί έκπληξη. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι ακόμη πιο άνετη από την καναδική κυβέρνηση με τις φαρμακευτικές εταιρείες που θα έχουν τελικά την άδεια να παράγουν το ιερό εμβόλιο. 

 

Αλλά, ενώ το πνεύμα της μικροβιακής θεωρίας του Pasteur κυριαρχεί στη διοίκηση, οι ενημερωμένοι καταναλωτές φαίνεται να ακολουθούν τον Béchamp και τον Bernard, χωρίς ίσως να τους έχουν ακούσει ποτέ. Η βιταμίνη C, οι παστίλιες ψευδαργύρου και τα εξωτικά συμπληρώματα διατροφής όπως η μονολαυρίνη – ένα παράγωγο του ελαίου καρύδας το οποίο, σε εργαστηριακές δοκιμές, καταστρέφει το ιικό περίβλημα όπως το κάνει το σαπούνι – πωλούνται σαν ψωμάκια και εξαφανίζονται από τα ράφια των καταστημάτων. Οι διαδικτυακοί πωλητές πωλούν τόσο πολύ, που τα αποθέματά τους εξαντλούνται, καθώς πολλαπλασιάζονται οι άνθρωποι που εμπιστεύονται περισσότερο αυτούς παρά την κυβέρνησή τους.  

 

Οι επιδημιολόγοι συζητούν ενεργά τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του περιορισμού και των μασκών για τον έλεγχο της εξάπλωσης του ιού, αλλά δεν έχω δει ακόμα αναφορές από οποιονδήποτε που σκέφτηκε να συγκρίνει τα επίπεδα βιταμίνης D στον ορό σε εκείνους που έχουν πεθάνει, σε σύγκριση με εκείνους που έχουν αναρρώσει και σε σύγκριση με εκείνους που δεν έχουν μολυνθεί ποτέ. Αυτό είναι το είδος των δεδομένων που θα έπρεπε να εξετάζουν, αλλά εμποτισμένοι με τη νοοτροπία της θεωρίας των μικροβίων, αφήνουν αυτές τις πολύτιμες πληροφορίες στην άκρη. 

 

Ελπίζω ότι αυτό το άρθρο θα σας βοηθήσει να την αλλάξετε. 

 

Σχετικά με την συγγραφέα: 

 

Η Karen Selick πήρε πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο το 1976. Αποσύρθηκε από την άσκηση του επαγγέλματός της το 2015 και στη συνέχεια πέρασε δύο χρόνια μελετώντας την ολιστική διατροφή στο Edison Institute of Nutrition. Είναι ανεξάρτητη συγγραφέας για πάνω από 30 χρόνια. Το έργο της έχει δημοσιευτεί στο The Freeman, στο Fraser Forum, στο The National Post, στο The Globe and Mail, στο περιοδικό Canadian Lawyer και αλλού. 

 

Πηγή του άρθρου που δημοσιεύθηκε αρχικά στις 20 Απριλίου 2020: LewRockwell 

Infognomon Politics 

Share