Τις προάλλες αλιεύσαμε σε ένα αλβανικό ιστολόγιο μία ιστορική πληροφορία, την οποίαν δεν ήταν δυνατόν να διασταυρώσουμε γιατί, από ό,τι δείχνουν τα πράγματα, βρίσκεται μόνο στην φαντασία αυτού που το έγραψε, ή, στην καλύτερη περίπτωση, είναι και αυτός/η παραπληροφορημένος/η.
- Η πληροφορία αυτή έχει ως εξής:
Ιστορία / Ο καθολικός επίσκοπος Luigj Bumçi έσωσε την Κορυτσά και το Αργυρόκαστρο από την κατάληψη από την Ελλάδα
Υπουργός της κυβέρνησης του Δυρραχίου ήταν ένα από τα σημαντικότερα μέλη του Ανώτατου Συμβουλίου της Αντιβασιλείας που δημιουργήθηκε από το Συνέδριο της Λούσνια. Ο Luigj Bumçi γεννήθηκε στη Σκόδρα στις 7 Νοεμβρίου 1872 σε μια παλιά αστική οικογένεια. Wasταν εγγονός (αδελφή της αδελφής) του Πάσκο Βάσα. Ήταν ο Επίσκοπος της Επισκοπής της Λέζας με έδρα το χωριό Καλμμέτ, ένας πολύ ζηλωτός διπλωμάτης, ένας εξέχων ακτιβιστής στην υπηρεσία της προστασίας της εδαφικής ακεραιότητας της Αλβανίας.
Ο Μonsignor (τίτλος καθολικού ιερέα) Luigj Bumçi ήταν αφιερωμένος στην ενεργητική παρέμβαση με τον Πάπα (Βατικανό), στον οποίον προσεύχεται πολύ για συγκεκριμένη βοήθεια, ώστε ο ίδιος ο Πάπας να παρέμβει με τις Μεγάλες Δυνάμεις για να αποτρέψει την τελική απόσχιση της περιοχής Kορυτσάς – Αργυροκἀστρου, που αποτελούσαν μέρος της ελληνοϊταλικής συμφωνίας Τιττόνι-Βενιζέλου, στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού 1919. Σε αυτή τη συμφωνία, τα αλβανικά εδάφη θα περνούσαν στο ελληνικό κράτος, σύμφωνο που υπεγράφη τον Ιούνιο του 1919 αλλά ευτυχώς απέτυχε, χάρη στην ενεργητική παρέμβαση του Πάπα, να περάσει στην Ελλάδα.
Και αυτό χάρη στον καθολικό Luigj Bumçi
- Ας δούμε όμως τι γράφει για το Σύμφωνο Τιττόνι-Βενιζέλου ο έγκριτος Έλληνας ιστορικός, ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΦΛΩΡΑΤΟΣ:
ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΤΙΤΤΟΝΙ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
ΕΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΤΟΜΑΖΟ ΤΙΤΤΟΝΙ
Τὴν 29η Ἰουλίου 1919, ὑπεγράφη τὸ Σύμφωνο Tittoni – Βενιζέλου, τὸ ὁποῖο προέβλεπε τὴν ὑποστήριξη τῶν ἑλληνικῶν ἀπόψεων καὶ ἀπὸ τοὺς Ἰταλούς. Ἐπίσης, τὸ συγκεκριμένο σύμφωνο προέβλεπε τὴν παραχώρηση στὴν Ἑλλάδα τῶν Δωδεκανήσων, πλὴν τῆς Ρόδου. Στὴν νῆσο αὐτὴ θὰ διενεργεῖτο δημοψήφισμα προκειμένου νὰ ἀποφανθοῦν οἱ κάτοικοί της γιὰ τὸ μέλλον τους, ὅταν ὅμως ἡ Κύπρος ἐκχωρεῖτο στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς Βρεταννούς. Σὲ ἀντάλλαγμα, ἡ Ἀθήνα θὰ συναινοῦσε στὴν παραχώρηση τοῦ Αὐλώνα καὶ τῆς γύρω περιοχῆς στὴν Ἰταλία, θὰ ἐπικροτοῦσε τὴν ἀνάθεση στὴν Ρώμη ἐντολῆς γιὰ τὸ ὑπόλοιπο ἀλβανικὸ κράτος καὶ θὰ οὐδετεροποιοῦσε τὰ στενὰ τῆς Κερκύρας. Σημειωτέον ὅτι ἡ τελευταία διάταξη ἦταν εἰς βάρος τῶν ἑλληνικῶν συμφερόντων. Τέλος, ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση παραιτεῖτο πρὸς ὄφελος τῆς ἀντίστοιχης ἰταλικῆς ἀπὸ τὶς διεκδικήσεις της ἐπὶ τῶν σαντζακίων Ἀϊδινίου καὶ Μεντεσέ, καθὼς καὶ ἐπὶ τῆς κοιλάδος τοῦ Μαιάνδρου, τὴν ὁποία ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς κατεῖχε κατὰ τὸ ἥμισυ. Ἡ συμφωνία αὐτὴ θὰ παρέμενε μυστικὴ μέχρι τὴν τελικὴ συζήτηση τοῦ «ἀλβανικοῦ» στὸ Παρίσι. Δυστυχῶς, ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ προαναφερθέντος συμφώνου τελοῦσε ὑπὸ τὴν αἵρεση τοῦ ἄρ. 7, τὸ ὁποῖο προέβλεπε τὴν δυνατότητα ὑπαναχωρήσεως τῆς Ρώμης, σὲ περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία δὲν ἐκπληρώνονταν οἱ φιλοδοξίες της στὴν Μ. Ἀσία.
Ἔχει γραφεῖ ὅτι «ἐκ τῶν ὑστέρων, μὲ τὴν ἐκ τῶν γεγονότων πείραν, ἐπιτρέπεται νὰ ὑποστηριχθῆ ἡ ἄποψις, ὅτι οἱ Ἰταλοὶ ὑπέγραψαν τὴν Συμφωνίαν Τιττόνι – Βενιζέλου μὲ τὴν στερρᾶν, ἐκ τῶν προτέρων ἀπόφασιν ὅπως ἀποκομίσουν, μέν, ἐκ ταύτης οἱ ἴδιοι πᾶν δυνατὸν ὄφελος, ἀναζητήσουν δὲ εἰς τὰς μετέπειτα διεθνεῖς συνθήκας εὐκαιρίας καὶ ἀφορμᾶς πρὸς πλήρη ἀποδέσμευσιν τῶν ὑπὸ τὰς ἀναληφθείσας ἔναντι τῆς Ἑλλάδος ὑποχρεώσεις». Πάντως, ἡ ὑπογραφὴ τοῦ συμφώνου αὐτοῦ προκάλεσε θύελλα ἀντιδράσεων στὸ Βελιγράδι, ὅπου κατηγόρησαν τὸν Βενιζέλο γιὰ προδοσία.
Σημειωτέον ὅτι τὴν αὐτὴ περίοδο, οἱ ἰταλικὲς Ἀρχὲς στὴν Ἤπειρο συνέχισαν τὴν λήψη ἀνθελληνικῶν μέτρων εἰς βάρος τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς. Οἱ Βορειοηπειρῶτες ξεσηκώθηκαν καὶ συγκρότησαν ἔνοπλα τμήματα. Ἡ ὑπογραφὴ τοῦ προαναφερθέντος συμφώνου καὶ ἡ γενικότερη στάση τοῦ νέου Ἰταλοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν ὤθησαν τὸν Βενιζέλο στὴν ἔκδοση μίας διαταγῆς περὶ «ἀμέσου διαλύσεως τῶν σωμάτων αὐτῶν». Οἱ Ἰταλοὶ ἀνεθάρρησαν ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη αὐτὴ καὶ ἐξηκολούθησαν τὴν ἀνθελληνικὴ πολιτική τους, ἡ ὁποία ἐξέλαβε, ὅμως, σαφῶς ἠπιότερη μορφή. Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1919, ὑπεγράφη τὸ πρωτόκολλο ἀποχωρήσεως τῶν ἰταλικῶν στρατευμάτων ἀπὸ τὸ τρίγωνο τοῦ Πωγωνίου καὶ ἡ περιοχὴ περιῆλθε ἐκ νέου ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὸ συνέβη ἕναν καὶ πλέον χρόνο μετὰ τὸν τερματισμὸ τοῦ πολέμου καὶ τέσσερις μῆνες μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ συμφώνου Tittoni - Βενιζέλου (Ioύλιος 1919)!
Ἡ Ρώμη ἐπιθυμοῦσε νὰ περιορίσει τὰ ἀνοικτὰ μέτωπα καὶ νὰ ἐπικεντρώσει τὴν προσοχή της στὸ Φιοῦμε, ὡς ἐκ τούτου ἀπεφάσισε τὴν ἀπόσυρση τῶν στρατευμάτων της ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Ἠπείρου. Αὐτό, ὅμως, ἔπρεπε νὰ γίνει δίχως νὰ μειωθεῖ τὸ ἰταλικὸ γόητρο. Οἱ Ἀλβανοὶ ἀντελήφθησαν ἐγκαίρως τὶς ἰταλικὲς προθέσεις καὶ ἐστράφησαν κατὰ τῶν εὐεργετῶν τους, συγκροτώντας πολυάριθμες καὶ ἰδιαιτέρως μαχητικὲς ἀνταρτικὲς ὁμάδες. Ἡ ἐμφάνιση τῶν συμμοριῶν αὐτῶν προκάλεσε τὴν ἀνασυγκρότηση τῶν ἑλληνικῶν ἀνταρτικῶν σωμάτων, οἱ ὁποῖες περιόρισαν ὅμως τὴν δράση τους στὴν βόρ. Ἤπειρο. Ἀντιθέτως, οἱ ἀλβανικὲς συμμορίες ἐπέκτειναν τὴν δράση τους μέχρι τὸν Αὐλώνα, στρεφόμενες κυρίως ἐναντίον τῶν Ἰταλῶν. Μάλιστα, τὴν 28η Νοεμβρίου 1919, ἔλαβε χώρα μία μεγάλη διαδήλωση ἐναντίον τῶν Ἰταλῶν στὴν συγκεκριμένη πόλη, μὲ τὴν συμμετοχὴ πολλῶν γυναικοπαίδων.
Σταδιακά, ἡ ἀλβανικὴ ἐξέγερση ἔλαβε μεγάλες διαστάσεις, φέρνοντας σὲ ἰδιαίτερα δύσκολη θέση τὰ ἰταλικὰ στρατεύματα, τὰ ὁποῖα ἀπεσύρθησαν στὸν Αὐλώνα. Οἱ ἐξεγερθέντες σχημάτισαν μία νέα κυβέρνηση ὑπὸ τὸν Σουλεϊμᾶν Ντελβίνα (Suleiman Delvina), ὁ ὁποῖος θεωρεῖτο ἐχθρικὰ διακείμενος πρὸς τοὺς Ἰταλούς. Ἡ κυβέρνηση Delvina ἀπεφάσισε τὴν ἐγκατάσταση τῆς πρωτεύουσας στὰ Τίρανα. Ἡ Ρώμη ἐπεχείρησε νὰ διασπάσει τὸ μέτωπο τῶν ἐξεγερθέντων μὲ δωροδοκίες καὶ ἀπειλές, δίχως, ὅμως, σοβαρὰ ἀποτελέσματα. Τότε, τὸ ἰταλικὸ ἐπιτελεῖο ἀπεφάσισε τὴν ἐσπευσμένη συγκέντρωση ὅλων τῶν δυνάμεών του στὸν Αὐλώνα καὶ τοὺς Αγ. Σαράντα. Τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1920, ἔλαβε χώρα ἕνα συνέδριο Ἀλβανῶν ἀντιπροσώπων, τὸ ὁποῖο κατέδειξε τὴν θέλησή τους νὰ ἀπεξαρτηθοῦν ἀπὸ τὴν ἰταλικὴ κηδεμονία.
Ἡ Ρώμη ἐπικέντρωσε τὴν προσπάθειά της στὸ διπλωματικὸ πεδίο, ὅπου κατάφερε νὰ ἐκμαιεύσει μία ἀπόφαση τῆς ἁρμοδίας ἐπιτροπῆς τῆς Συνδιασκέψεως, ἡ ὁποία ἀνεγνώριζε τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Ἀλβανίας καὶ ὅριζε μία ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν διαχάραξη τῶν συνόρων της. Ἀξίωσε δὲ τὴν παρουσία ἑνὸς Ἀλβανοῦ ἀντιπροσώπου ἐνώπιον τῶν μελῶν τῆς ἁρμόδιας ἐπιτροπῆς γιὰ νὰ ἐκθέσει τὶς ἀπόψεις τῆς κυβερνήσεώς του προκειμένου νὰ μὴν μείνουν ἀναπάντητα τὰ ἑλληνικὰ ἐπιχειρήματα. Ἐπιπλέον, προσεπάθησε νὰ ἐπιβάλει τὴν συμμετοχὴ ἑνὸς ἐκπροσώπου της στὶς ἐργασίες τῆς ἁρμόδιας ἐπιτροπῆς. Εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ ἐνέργειες αὐτὲς ἔρχονταν σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ τότε προσφάτως ὑπογραφὲν Σύμφωνο Tittoni – Βενιζέλου. Ὁ τελευταῖος, ὅμως, τηρώντας τὰ συμπεφωνημένα, προχώρησε στὴν ἐπίσημη ἀνακοίνωση τῆς ὑπογραφῆς τοῦ Συμφώνου, λίγες ἡμέρες ἀργότερα. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ προκάλεσε τὴν ἱκανοποίηση τῶν κυβερνήσεων τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἀπεδέχθησαν τὸ προαναφερθὲν σύμφωνο ὡς βάση γιὰ τὸν καθορισμὸ τῶν συνόρων της Ἀλβανίας. Οἱ κυβερνήσεις τῶν ἰσχυρῶν κρατῶν τῆς Δύσεως θεώρησαν, ἐσφαλμένα ὅπως ἀπεδείχθη λίαν συντόμως, ὅτι ἕνα χρονίζον πρόβλημα ἔβαινε πρὸς ἐπίλυση. (συνεχίζεται)
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἡ ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, 1833 – 1949», Θεσσαλονίκη: ἐκδόσεις Σάκκουλα, 2014)
Ἰωάννης Σ. Παπαφλωράτος, Νομικὸς-Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
- Δυστυχώς, όμως, η δουλική προσήλωση του Ελ. Βενιζέλου στην αγγλική πολιτική έφερε καταστροφικά αποτελέσματα για την περίπτωση της Βορείου Ηπείρου.
Ο Δρ. Ιωάννης Παπαφλωράτος, σε ένα μεταγενέστερο βιβλίο του με τον τίτλο
«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ» [Εκδόσεις ‘’ΠΕΛΑΣΓΟΣ’’, Ιωάννου Χρ. Γιαννάκενα, Α’ ΕΚΔΟΣΗ 2018] γράφει τα εξής (εν συνεχεία των προηγουμένων), περιληπτικά:
Τον Μάρτιο 1920, η αμερικανική Γερουσία αποφάσισε ομοφώνως (Resolution 324,17/3/1920) την απόδοση της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα. Τον Απρίλιο , οι Ιταλοί ξεκίνησαν την αποχώρησή τους από την περιοχή, την οποίαν όμως έσπευσαν παρανόμως να καταλάβουν οι Αλβανοί. Παρόλο που υπήρχαν μονάδες του Ελληνικού Στρατού έτοιμες να προελάσουν στην Βόρειο Ήπειρο, , ο Βενιζέλος ουδέποτε έδωσε τέτοια διαταγή, λόγω της αντιδράσεως των Βρετανών. Προς το τέλος Μαΐου 1920 και ενώ οι γαλλικές και οι ιταλικές δυνάμεις της περιοχής ήταν έτοιμες να αποχωρήσουν και να την παραδώσουν στους Έλληνες, ο Βενιζέλος περίμενε ματαίως την συναίνεση των Βρετανών και τα γαλλικά στρατεύματα τελικά παρέδωσαν την Κορυτσά στους Αλβανούς. Στις 28 Μαΐου 1920, η Αλβανία και η Ελλάδα υπέγραψαν το Σύμφωνο της Καπεστίτσας, με βάση το οποίο η δεύτερη δεν προχωρούσε στην κατάληψη της Κορυτσάς , υπό τον όρον ότι οι Αλβανοί θα εσέβοντο τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών (αν είναι δυνατόν!!). Από την άλλη, ο Ιταλός ΥΠ.ΕΞ. κόμης Carlo Sforza, αποδέσμευσε την χώρα του από το Σύμφωνο Τittoni – Βενιζέλου και οι Αλβανοί πέτυχαν την εκδίωξη των Ιταλών από την περιοχή, (εκτός από την νήσο Σάσωνα), με την συμφωνία των Τιράνων (20η Αυγούστου 1920). Την 17η Δεκεμβρίου 1920, η Αλβανία έγινε δεκτή ως μέλος της Κοινωνίας των Εθνών.
- Συμπέρασμα
Ξαναγυρίζοντας στην αρχή, βλέπουμε ότι όλα όσα ισχυρίζεται το αλβανικό ‘’ιστορικό’’ κείμενο, περί Συνεδρίου της Λούσνια και ακύρωσης του Συμφώνου Τittoni – Βενιζέλου, από παρέμβαση του Πάπα (υποκινούμενη από τον Αλβανό καθολικό ιερέα Luigj Bumçi) είναι εντελώς αβάσιμα και ανυπόστατα, αναλυτικότερα:
α) Συνέδριο της Λούσνια: Στις 28 -31 Ιανουαρίου 1920, πενήντα αντιπρόσωποι από όλη την Αλβανία οργάνωσαν συνέδριο στην πόλη της Λούσνια, τότε μεταβατική πρωτεύουσα της Αλβανίας, και πήραν αποφάσεις ιστορικής σημασίας για την χώρα. Δεν τέθηκαν καθόλου θρησκευτικά θέματα
Οι Αλβανοί από τη Λούσνια απείλησαν ότι θα ακολουθήσει πόλεμος, σε περίπτωση που δεν αναγνωριστεί και επισήμως η χώρα. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1920, η Αλβανία έγινε αποδεκτή από την Κοινωνία των Εθνών ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, επικυρώνοντας έτσι την ανεξαρτησία της
β) Το Σύμφωνο Τittoni – Βενιζέλου, επίσης δεν είχε σχέση με θρησκευτικά θέματα και παρεμβάσεις. Και αν τελικά αυτό ακυρώθηκε στην πράξη και τα συμφωνημένα Βορειοηπειρωτικά εδάφη δεν πέρασαν στην Ελλάδα, αλλά δόθηκαν στην Αλβανία από τις λεγόμενες ‘’Μεγάλες Δυνάμεις’’ αυτό οφείλεται στην ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ αγγλική πολιτική και την ΔΟΥΛΙΚΗ υποταγή του Βενιζέλου σε αυτήν.
ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου