Μια σύντομη ιστορία
του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού, που δεσπόζει στο
δυτικό άκρο της Νότιας Κλιτύος της Ακρόπολης και που μας έχει
γεμίσει με υπέροχες στιγμές στη ζωή μας με τις καταπληκτικές παραστάσεις
στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Το «Ωδείο Ηρώδου του Αττικού» ή όπως επικράτησε να λέγεται «Ηρώδειον», το οποίο αποτελεί το επίκεντρο σπουδαίων μουσικών και χορευτικών εκδηλώσεων τους θερινούς μήνες στην Αθήνα και το οποίο κοσμεί την νοτιοδυτική πλευρά της Ακροπόλεως, κτίστηκε πριν από 1840 χρόνια.
Το «Ωδείο Ηρώδου του Αττικού» ή όπως επικράτησε να λέγεται «Ηρώδειον», το οποίο αποτελεί το επίκεντρο σπουδαίων μουσικών και χορευτικών εκδηλώσεων τους θερινούς μήνες στην Αθήνα και το οποίο κοσμεί την νοτιοδυτική πλευρά της Ακροπόλεως, κτίστηκε πριν από 1840 χρόνια.
Αρχισε το 161 μΧ. και περατώθηκε το 175 μΧ. από έναν ένθερμο λάτρη της Αθήνας, τον ευγενή και σοφό Τιβέριο Κλαύδιο Αττικό Ηρώδη ( 103 - 179 μ.Χ.) απο τον Μαραθώνα,
ο
οποίος κόσμησε την Αθήνα με περικαλλή ιδρύματα.
Το 161 μΧ. ο Ηρώδης που βρισκόταν τότε στην Αθήνα, δέχτηκε ένα ξαφνικό πλήγμα.
Το 161 μΧ. ο Ηρώδης που βρισκόταν τότε στην Αθήνα, δέχτηκε ένα ξαφνικό πλήγμα.
Πέθανε η σύζυγός του Ασπασία - Άννα - Ρηγίλλη, ρωμαία πατρικία ευγενούς
καταγωγής, από μυστηριώδη ασθένεια.
Ο Ηρώδης συντετριμμένος από τον θάνατό της, αποφάσισε να παραμείνει γνωστό το όνομά της δια μέσου των αιώνων. Έτσι, ανήγειρε στο νοτιοδυτικό τμήμα της Ακροπόλεως ωδείο, που το ονόμασε «Ωδείον επι Ρηγίλλης».
Με την πάροδο του χρόνου η ονομασία αυτή περιήλθε σε αχρησία και πήρε αργότερα το όνομα του ιδρυτή: «Ωδείον Ηρώδου του Αττικού» ή «Ηρώδειον».
Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε στο χτίσιμο του Ωδείου ήταν πωρόλιθος που καλύφθηκε από μαρμάρινες πλάκες και μαρμάρινα καθίσματα για τους θεατές.
Η στέγη του ήταν κατασκευασμένη από ξύλου κέδρου, επενδυμένο με διάφορες διακοσμήσεις.
Το Ωδείο ήταν προορισμένο για μουσικούς αγώνες και για τον λόγο αυτό ήταν στεγασμένο για να προστατεύει τον ήχο.
Μπορούσε να φιλοξενήσει σε κάθε παράσταση έως 5.000 θεατές καθισμένους στις μαρμάρινες κερκίδες.
Ήταν καταπληκτικό ωδείο αλλά ο βίος του μικρός (100 ετών), γιατί καταστράφηκε από πυρκαγιά που έβαλαν το 267 μΧ. βάρβαροι επιδρομείς σε πολλά σημεία της πόλης.
Ο Ηρώδης συντετριμμένος από τον θάνατό της, αποφάσισε να παραμείνει γνωστό το όνομά της δια μέσου των αιώνων. Έτσι, ανήγειρε στο νοτιοδυτικό τμήμα της Ακροπόλεως ωδείο, που το ονόμασε «Ωδείον επι Ρηγίλλης».
Με την πάροδο του χρόνου η ονομασία αυτή περιήλθε σε αχρησία και πήρε αργότερα το όνομα του ιδρυτή: «Ωδείον Ηρώδου του Αττικού» ή «Ηρώδειον».
Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε στο χτίσιμο του Ωδείου ήταν πωρόλιθος που καλύφθηκε από μαρμάρινες πλάκες και μαρμάρινα καθίσματα για τους θεατές.
Η στέγη του ήταν κατασκευασμένη από ξύλου κέδρου, επενδυμένο με διάφορες διακοσμήσεις.
Το Ωδείο ήταν προορισμένο για μουσικούς αγώνες και για τον λόγο αυτό ήταν στεγασμένο για να προστατεύει τον ήχο.
Μπορούσε να φιλοξενήσει σε κάθε παράσταση έως 5.000 θεατές καθισμένους στις μαρμάρινες κερκίδες.
Ήταν καταπληκτικό ωδείο αλλά ο βίος του μικρός (100 ετών), γιατί καταστράφηκε από πυρκαγιά που έβαλαν το 267 μΧ. βάρβαροι επιδρομείς σε πολλά σημεία της πόλης.
Μετά
την καταστροφή του, το Ηρώδειο αφέθηκε στο έλεος της τύχης του και ουδείς
ενδιαφέρθηκε να το ξαναφτιάξει.
Περί
τον 17ο αιώνα εγκαταλειμμένο, άρχισε να καλύπτεται από χώματα
που εισέδυσαν από τις βροχές και οι ξένοι περιηγητές αγνοούσαν
τελείως την ύπαρξή του. Μάλιστα κάποιοι βλέποντας τα ερείπια του Ωδείου
υπέθεταν ότι ήταν ανάκτορα του Περικλή ή του Μιλτιάδη, άλλοι υποστήριζαν
ότι ήταν διδασκαλείο, ενώ οι τότε κάτοικοι της Αθήνας έσπερναν στον
επίπεδο εσωτερικό χώρο του κριθάρι.
Το 1764 ο διάσημος την εποχή εκείνη Βρετανός αρχαιολόγος Richard Shandler επισκέφτηκε την Αθήνα και ήταν αυτός που ανακάλυψε και υποστήριξε με βεβαιότητα ότι επρόκειτο περί αρχαίου θεάτρου. Μέσα από τα τόξα του Ωδείου ο Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός Φαβιέρος κατάφερε να μπει στην Ακρόπολη τον Δεκέμβριο του 1826 για να βοηθήσει τους Έλληνες που πολιορκούσαν οι Τούρκοι.
Επί βασιλείας Όθωνα, το 1848 έγιναν οι πρώτες δοκιμαστικές ανασκαφές και εκκαθαρίσεις από τις επιχωματώσεις για να πραγματοποιηθούν πανηγυρικές εκδηλώσεις, και, στις αρχές του 20ου αιώνα να χρησιμοποιηθεί ως αρχαίο θέατρο για ερασιτεχνικές παραστάσεις.
Μεγάλες στιγμές εθνικής έξαρσης έζησε το Ηρώδειο στις 16 Σεπτεμβρίου 1920, κατά τον εορτασμό των επινίκιων με μεγάλη λαμπρότητα, ενώπιον του βασιλέως Αλεξάνδρου, του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου και πλήθους κόσμου για τους νικηφόρους πολέμους στη Μικρά Ασία.
Το 1764 ο διάσημος την εποχή εκείνη Βρετανός αρχαιολόγος Richard Shandler επισκέφτηκε την Αθήνα και ήταν αυτός που ανακάλυψε και υποστήριξε με βεβαιότητα ότι επρόκειτο περί αρχαίου θεάτρου. Μέσα από τα τόξα του Ωδείου ο Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός Φαβιέρος κατάφερε να μπει στην Ακρόπολη τον Δεκέμβριο του 1826 για να βοηθήσει τους Έλληνες που πολιορκούσαν οι Τούρκοι.
Επί βασιλείας Όθωνα, το 1848 έγιναν οι πρώτες δοκιμαστικές ανασκαφές και εκκαθαρίσεις από τις επιχωματώσεις για να πραγματοποιηθούν πανηγυρικές εκδηλώσεις, και, στις αρχές του 20ου αιώνα να χρησιμοποιηθεί ως αρχαίο θέατρο για ερασιτεχνικές παραστάσεις.
Μεγάλες στιγμές εθνικής έξαρσης έζησε το Ηρώδειο στις 16 Σεπτεμβρίου 1920, κατά τον εορτασμό των επινίκιων με μεγάλη λαμπρότητα, ενώπιον του βασιλέως Αλεξάνδρου, του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου και πλήθους κόσμου για τους νικηφόρους πολέμους στη Μικρά Ασία.
Η
Εταιρεία Ελληνικού θεάτρου ανέβασε με επιτυχία τους «Πέρσες» του
Αισχύλου, με τη μακρά περιγραφή της ναυμαχίας και στο τέλος όλοι μαζί έψαλλαν «τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια» σε κλίμα εθνικής έπαρσης και συγκίνησης.
Την εκδήλωση έκλεισε πολυμελής ορχήστρα με τη συμφωνία της «Λεβεντιάς», έργο του Μανώλη Καλομοίρη, που εμπνεύστηκε από τον πόλεμο.
Το 1952 επί βασιλέως Παύλου, ο πρωθυπουργός στρατάρχης Παπάγος, έδωσε εντολή για πλήρη αναστήλωση του θεάτρου για να χρησιμοποιείται για παραστάσεις αρχαίου δράματος.
Το έργο, σε σχέδια του ακαδημαϊκού Αναστασίου Ορλάνδου και ειδικών αρχαιολόγων, υλοποίησαν οι υπουργοί Παν. Κανελλόπουλος, Σπ. Μαρκεζίνης και Κ. Καλλίας.
Στα εγκαίνια το 1953 παραστάθηκε η αρχαία τραγωδία «Ιππόλυτος», και συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών με την «Φανταστική συμφωνία» του Μπερλιόζ
Την εκδήλωση έκλεισε πολυμελής ορχήστρα με τη συμφωνία της «Λεβεντιάς», έργο του Μανώλη Καλομοίρη, που εμπνεύστηκε από τον πόλεμο.
Το 1952 επί βασιλέως Παύλου, ο πρωθυπουργός στρατάρχης Παπάγος, έδωσε εντολή για πλήρη αναστήλωση του θεάτρου για να χρησιμοποιείται για παραστάσεις αρχαίου δράματος.
Το έργο, σε σχέδια του ακαδημαϊκού Αναστασίου Ορλάνδου και ειδικών αρχαιολόγων, υλοποίησαν οι υπουργοί Παν. Κανελλόπουλος, Σπ. Μαρκεζίνης και Κ. Καλλίας.
Στα εγκαίνια το 1953 παραστάθηκε η αρχαία τραγωδία «Ιππόλυτος», και συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών με την «Φανταστική συμφωνία» του Μπερλιόζ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου