Για μένα η μεγαλύτερη προδοσία συντελέστηκε επί των ημερών της λεγόμενης μεταπολίτευσης.
Η προδοσία μεγιστοποιήθηκε από την περίοδο της πρωθυπουργίας Σημίτη και με αποκορύφωμα τα τελευταία 4 χρόνια... στα οποία η ελληνική κυβέρνηση μετετράπει σε ένα υπαλληλικό μόρφωμα των Βρυξελλών... με καθαρά στημένο και τεχνητό τρόπο...
Για την περίοδο της δικτατορίας έχω πει ότι αν και ξεκίνησε με κάποιες ελπίδες ότι θα πατάξει την διαφθορά, εν τούτοις το πράγμα ξέφυγε κι άρχισαν να παρουσιάζονται δείγματα καταπάτησης βασικών ελευθεριών των πολιτών για μεγάλο χρονικό διάστημα, με αποκορύφωμα του βασανισμούς στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο όμως η ζωή κυλούσε ικανοποιητικά για τους πολίτες που δεν ανακατεύονταν με τις πολιτικές αντιπαραθέσεις (δηλαδή την συντριπτικη πλειοψηφία). Λίγο όμως πριν την πτώση του ο δικτάτορας Παπαδόπουλος το Φθινόπωρο του 1973 με την στημένη από τους Αμερικανούς εξέγερση του Πολυτεχνείου που έφερε στο προσκήνιο τον αρχιπροδότη ταξίαρχο Ιωαννίδη, εμφάνισε κάποια περίεργα συμπτώματα εθνικής πολιτικής (απέλαση Αμερικανών πρακτόρων, μη συμπραξη με τους αμερικανοεβραίους στον πόλεμο κατά των Αράβων και μη ευννόηση των αμερικανικών εταιριών πετρελαίου για την εκμετάλλευση των ελληνικών κοιτασμάτων κατά την πετρελαϊκή κρίση) τα οποία έκριναν και το μέλλον του....
Το παρακάτω άρθρο (από την αριστερή εφημερίδα "Το Ποντίκι") μας έστάλλει από τον αναγνώστη xolidoxos σε σχόλιο στην ανάρτηση με τίτλο: Η γενιά που πρόδωσε το σύνθημά της.
Εδώ μας παρουσιάζεται λοιπόν μια άλλη άποψη στα παραπάνω αναφερόμενα και φυσικά θα πρέπει κι αυτή να μελετηθεί από τον ιστορικό ερευνητή του παρόντος και του μέλλοντος....
(Δεν πρέπει να μας διαφεύγει κι ένα επιπλέον γεγονός...
Η δικτατορική κυβέρνηση στο εξωτερικό -και ειδικά στον Ευρωπαϊκό χώρο- δεν είχε σχεδόν καμία υπόληψη και ο πόλεμος από την ΕΟΚ ήταν συνεχής...
Αλλωστε το διεθνές ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον ελεγχόταν από τους αυτοεξόριστους και μετέπειτα κυβερνώντες πλήρος διεφθαρμένους Ελληνες πολιτικούς....)
Τα φούμαρα των χουνταίων...
Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των Συνταγματαρχών παρέδωσε μια «παρθένα» οικονομία, δίχως κανένα χρέος.
Το ίδιο πολυφορεμένο παραμύθι ακούστηκε και στο τελευταίο βίντεο, με πρωταγωνιστή τον προφυλακισμένο Νίκο Μιχαλολιάκο, όταν σε μια ταβέρνα παραληρούσε ως συνήθως: «Επί 21ης Απριλίου τούς άφησε με μηδέν χρέος και κατάντησαν τα πράγματα… εκεί τα κατάντησαν. Τα λένε οι ίδιοι…, τα ομολογούν, η γενιά του Πολυτεχνείου».
Φυσικά, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος με στοιχειώδη λογική και την ελάχιστη κατάρτιση θα μπορούσε να υποθέσει, δίχως να γνωρίζει καν τίποτα παραπάνω, ότι θα ήταν αδύνατο ένα χρέος που τρέχει κι αυξάνεται από καταβολής ελληνικού κράτους να εξαφανιστεί ή έστω να φρεναριστεί και να μειωθεί για μια εφταετία, ειδικά από μια χούντα ασυδοσίας και ασχετοσύνης. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η χούντα τα έκανε μαντάρα και στα οικονομικά. Με το δημόσιο ταμείο να πηγαίνει κατά διαόλου. Χειρότερα από πριν και μετά. Και ο μεγαλύτερος μύθος απ’ όλους ήταν αυτός της ανάπτυξης. Ουδεμία χειροπιαστή ανάπτυξη υπήρξε επί εφταετίας. Το αντίθετο…
Εκτός κι αν μπορεί να θεωρηθεί επίτευγμα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγμή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες μετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις με δεκάδες χιλιάδες εμβάσματα από το εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εμφύλιο και την κατάμαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων…
Χουντικοί μύθοι
Το «Π» ρίχνει κλοτσιά μια για πάντα σ’ αυτές τις μυθοπλασίες περί «καλής» οικονομίας επί χούντας. Και, μάλιστα, με ντοκουμέντα. Με δημοσιεύματα ακριβώς απ’ αυτήν την εποχή.
Επί δικτατορίας! Τότε, δηλαδή, που η λογοκρισία έδινε κι έπαιρνε. Και τα παρουσιάζουμε αυτά τα δημοσιεύματα της επταετίας, ακριβώς επειδή σίγουρα υπάρχουν ακόμα άπιστοι Θωμάδες.
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δημόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, με τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισμό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., με το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων μεταναστών, να μειώνονται δραματικά μετά το 1970. Ο πληθωρισμός κάλπαζε, το πραγματικό εισόδημα μειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.
Ακόμα και μια ελαφριά μείωση του εξωτερικού δανεισμού ήταν τεχνητή, αφού οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό με εγγύηση ελληνικού ∆ημοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δημόσιων έργων, με παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος. ∆εκάδες τέτοια δάνεια – συμβάσεις έγιναν και μ’ αυτήν την πατέντα – μετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». Καραμπινάτη δημιουργική λογιστική, δηλαδή, του «μυστράκια» Παττακού και τον ομοϊδεατών του.
Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονομία δεν μπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, μάλιστα, υπερβολή να πούμε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους.
Στις 6.4.1971 οι εφημερίδες δημοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σημείωσε το δημόσιο χρέος εντός του πρώτου 5μήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατομμύρια δρχ. τον Μάιο του περασμένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΥΕ».
Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονομική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλμερ, όπου διαβάζουμε ότι «ναι μεν σημειώθηκε το 1970 μια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθμού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όμως σημειώθηκε μια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισμού με έντοκα γραμμάτια και διπλασιασμός του δανεισμού σε συνάλλαγμα». Παρατίθενται, μάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δημόσιο χρέος από το 1958, με πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία:
∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.
1958………………………………………………..3,5
1959………………………………………………..8,0
1960………………………………………………..9,7
1961………………………………………………11,6
1962………………………………………………13,1
1963………………………………………………17,6
1964………………………………………………21,4
1965………………………………………………25,4
1966………………………………………………32,0
1967………………………………………………37,8
1968………………………………………………45,3
1969………………………………………………56,7
1970………………………………………………63,7
Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε μέχρι το 1970 στα 63,7 δισ.Σύμφωνα, εξάλλου, με στοιχεία του Δεκεμβρίου του 1971, υπήρξε «αύξηση των εισαγωγών μ’ έναν ρυθμό 15% περίπου, με ταυτόχρονη μείωση των εξαγωγών κατά 5%, διαφορά που διεύρυνε το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου». Πάτωναν οι εξαγωγές, θέριευαν οι εισαγωγές…
Το 1972 ο Τύπος βοούσε πια για την τραγική κατάσταση της οικονομίας. Στις 13.9.1972 τα «Νέα» έγραφαν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους: «Κατά 7,7 δισ. αυξήθηκε το 1971 το δημόσιο χρέος». Και συνέχιζαν:
«Αυξήθηκε κατά 7,7 δισεκατομμύρια δραχμές το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 1971. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του τελευταίου τεύχους του Δελτίου Στατιστικής Δημοσίων Οικονομικών, κατά το τέλος του 1971 το συνολικό δημόσιο χρέος ανήλθε σε 71,4 δισ. δραχμές». Από 63,7 που ήταν το 1970!
Με τη σημείωση ότι μειώθηκε κατά 600 εκατ. δρχ. το χρέος σε ξένο νόμισμα και αυξήθηκε κατά 1,8 δισ. το χρέος σε εγχώριο νόμισμα. Με την πατέντα, που λέγαμε.
Στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», στις 15.2.1973, τα σημάδια κατρακύλας της οικονομίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ.».
Το πιο ενδιαφέρον άρθρο όλης εκείνης της εποχής το ξετρυπώσαμε στο «Βήμα». Στις 20.10.1973 υπήρχε πρωτοσέλιδη ανάλυση με τίτλο «Ο απολογισμός μιας εξαετίας, θυσίες και κόστος». Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα περί «μηδενικών χρεών» δεν μπορούν να λέγονται ούτε γι’ αστείο. Πιο τρανταχτή διαπίστωση; Ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά μεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστημα 145 χρόνων. Από καταβολής ελληνικού κράτους! Ιδού τα σημαντικότερα αποσπάσματα:
♦ «Διαπιστώθηκε στο προηγούμενο σημείωμα ότι από τα προβαλλόμενα σαν επιτεύγματα της οικονομικής της εξαετίας, η μεν οικονομική σταθερότητα όχι μόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγματικού αποθέματος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισμό από το εξωτερικό, ο δε ρυθμός αναδιάρθρωσης της οικονομίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως μικρότερος σε σχέση με το παρελθόν».
♦ «Η μόνη διαφορά έναντι του παρελθόντος είναι η αποκληθείσα με μετριοφροσύνη «ταχύρρυθμη ανάπτυξη», δηλαδή η επίτευξη πρόσθετου ρυθμού ανάπτυξης έναντι του παρελθόντος κατά 0,9% τον χρόνο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Ποιες όμως υπήρξαν οι θυσίες για να καταλήξουμε σ’ αυτό το ασήμαντο ποσοτικά και ανεπαρκές ποιοτικά ποσοστό ετήσιας αύξησης του εισοδήματος;».
♦ «Μια από τις σπουδαιότερες θυσίες της εξαετούς περιόδου που προορίζεται να επηρεάσει δυσμενώς τις εξελίξεις της οικονομίας στο μέλλον είναι η αύξηση του εξωτερικού χρέους της οικονομίας. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαμορφωθεί με τις ρυθμίσεις των προπολεμικών χρεών ανερχόταν από το 1821 μέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου».
♦ «Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγμα από το εξωτερικό. Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά μεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστημα 145 χρόνων. Και αυτό για έναν πρόσθετο ρυθμό ετήσιας αύξησης 0,9%».
♦ «Ακόμα και το δημόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατομμύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δημόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ.
Ας σημειωθεί ότι τώρα μέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισμού πραγματοποιείται μέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εμφανίζεται στους λογαριασμούς του δημόσιου χρέους»!
Και συνέχιζε η εφημερίδα στον απολογισμό που έκανε τον Οκτώβριο του 1973 με το εμπορικό ισοζύγιο: «Η δεύτερη μεγάλη θυσία της ελληνικής οικονομίας κατά την περίοδο αυτήν υπήρξε η θεαματική διόγκωση του εμπορικού ισοζυγίου. Το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί. Εκείνο πάντως που είναι άκρως ανησυχητικό είναι η αλματική αύξηση των εισαγωγών που από 1.150 δισ. το 1966 προβλέπεται να φθάσει τα 3.500 τουλάχιστον το 1973. Η αύξηση αυτή των εισαγωγών αντανακλά αφενός μεν τον χαμηλό βαθμό ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, αφετέρου δε την ανεπάρκεια της εγχώριας παραγωγής».
Στη συνέχεια διαβάζουμε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονομίας περιορίστηκε. Τα συμπτώματα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σημειωθεί ένταση στην ανισοκατανομή με την αύξηση της μερίδας των κερδών έναντι της μερίδας των μισθών στο εθνικό εισόδημα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
Μόλις λίγες εβδομάδες μετά την πτώση της χούντας, ο οικονομολόγος Αδαμάντιος Πεπελάσης δημοσιεύει άρθρο του (2.8.1974), στο οποίο κάνει λόγο για ξεπούλημα της Ελλάδας στα ξένα κεφάλαια από τους Συνταγματάρχες:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η μεγάλη μάζα δηλαδή επωμίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήματα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών μέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονομίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα μέτρα των τελευταίων 12 μηνών ήταν εξοντωτικά για τα μικρά εισοδήματα.
Η άνοδος των τιμών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάμηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδημάτων ενώ το αγροτι κό εισόδημα άρχισε να συρρικνώνεται σημαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις μειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγματικά το μισό περίπου της προηγούμενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόμοια».
Τελικά, αυτά τα περί «οικονομικού θαύματος της χούντας» δεν είναι απλά παραμύθια της Χαλιμάς, αλλά όσοι τα λένε προσπαθούν να βγάλουν λάδι, γκεμπελικά και προκλητικά, μια καταστροφική οικονομική περίοδο που βάλτωσε τη χώρα σε όλα τα επίπεδα… Και το ότι κάποιοι θέλουνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα, είτε επειδή είναι ωφελημένοι από σκοτεινές περιόδους σαν την εφταετία είτε επειδή έστω είναι ανιστόρητοι, δεν πάει να πει ότι όλοι έχουμε πάθει μαζικό Αλτσχάιμερ και ομαδική τύφλωση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου