Η κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όπως είναι και οι άνθρωποι που την αποτελούν. Κάθε ζωντανός οργανισμός, επομένως και η κοινωνία, προσβάλλεται κατά καιρούς από διάφορους ιούς ή μικρόβια, που δημιουργούν την σχετική παθογένεια, η οποία απειλεί να σκοτώσει τον προσβληθέντα οργανισμό, εάν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα και αποτελεσματικά με την ενδεδειγμένη θεραπεία. Είναι ακόμη ζωντανή η πρόσφατη οδυνηρή εμπειρία από την επέλαση του κορωνοϊού, που στοίχισε την ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.
Κάθε κοινωνία, σε όλες τις περιόδους της ιστορίας και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, ενώ τρέφεται από τις ίδιες κοινές «ρίζες», που παίρνουν τους «χυμούς» τους από το πρωταρχικό «κύτταρο» της κοινωνίας, δηλ. από την οικογένεια στην παραδοσιακή -της μορφή, δεν αντιμετωπίζει πάντα με τον ίδιο τρόπο τις παθογένειες που την πλήττουν. Η κοινωνία π.χ. των Σοδόμων και των Γομμόρων της βιβλικής εποχής αδιαφόρησε για τον «ιό» της διαστροφής που εισχώρησε στους κόλπους της σαν γάγγραινα και έτσι οδηγήθηκε στην σήψη και δι’ αυτής στην εξαφάνιση.
Σήμερα η φοβερή παθογένεια που πλήττει ανελέητα όλες τις σύγχρονες δυτικού τύπου κοινωνίες εκδηλώνεται με την παρά φύσιν συμβίωση δύο ανθρώπων σε ένα ιδιότυπο κοινόβιο που το ονομάζουν «οικογένεια», ενώ δεν είναι. Πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση εδώ ότι οικογένεια συνθέτουν μόνον ο «πατέρας» και η «μητέρα». Όπου αυτοί λείπουν, η αντικατάστασή τους από τον ιδίου φύλου «γονέα 1» και «γονέα 2», μόνο σε γενετικά μεταλλαγμένη σοδομιαία «οικογένεια» παραπέμπει. Όχι σε παραδοσιακή οικογένεια. Ομιλώ εδώ για τις δυτικού τύπου οικογένειες, διότι στις σκληρές μουσουλμανικές χώρες, όπως είναι το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, το «παρά φύσιν ζειν» τιμωρείται με θάνατο!
Ανάλογα απαγορευτική είναι και η στάση όλων των άλλων μουσουλμανικών χωρών, έστω κι’ αν το φαινόμενο της διαστροφής δεν το αντιμετωπίζουν με την εσχάτη των ποινών. Δεν επικροτώ ασφαλώς τα ακραία μέτρα απέναντι στο «παρά φύσιν ζειν». Ας δούμε όμως και την άλλη παράμετρο του πράγματος: Με όλα αυτά τα στρεβλά κοινωνικά στερεότυπα που ακολουθούμε ή υποστηρίζουμε φτάσαμε, δυστυχώς, σήμερα στο σημείο να νουθετεί τον κόσμο στην ορθοτόμηση του αληθούς ο «προφήτης» και όχι ο Ναζωραίος!
Αφορμή για όλες αυτές τις σκέψεις μού έδωσε η φρενίτιδα ενθουσιασμού που ξεσήκωσε σε πολλούς, όχι μόνο στους ψηφοφόρους της «αριστεράς του τίποτα», η περίπτωση «Κασσελάκη». Είδαν όλοι σε αυτόν την προοπτική ενός άλλου πολιτικού, ανέγγιχτου από την φθορά και διαφθορά της εξουσίας, χωρίς βέβαια τις περγαμηνές κάποιου πολιτικού παρελθόντος, με πολλές όμως άλλα άγνωστες ή ασαφείς υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν γνωρίζω, πόσο αδιάφθορος μπορεί να θεωρείται ένας νεώκοπος πολιτικός, όταν δεν τον βαρύνουν μεν πολιτικά σκάνδαλα ή πολιτικές ανακολουθίες στην μέχρι τώρα σύντομη πολιτική του διαδρομή, ο ίδιος όμως ως άτομο είναι ταυτισμένος με την διαφθορά, αφού δεν χάνει την ευκαιρία να προβάλλει την γενετήσια διαστροφή του και να υπερηφανεύεται για αυτήν ποζάροντας σκανδαλωδώς με τον ερωτικό του σύντροφο. Την νύχτα μάλιστα της εκλογικής του νίκης ως νέου αρχηγού της «αριστεράς του τίποτα» τον εκάλεσε δίπλα του και αφού τον ευχαρίστησε για την βοήθεια που τού προσέφερε με τον τρόπο του, όπως κάνουν συνήθως όλοι, όταν ευχαριστούν τα μέλη των οικογενειών τους σε ανάλογες περιπτώσεις, του είπε εντελώς απερίσκεπτα αυτόν τον διπλά προσβλητικό λόγο και για τον ιερό θεσμό του παραδοσιακού γάμου, αλλά και για την χώρα μας: «Είσαι η μεγάλη ελπίδα της Ελλάδας, Ταϋλερ»: Αδυνατώ να κατανοήσω, αλλά προσπαθώ να εικάσω το βαθύτερο νόημα αυτής της φράσης του κ. Κασσελάκη, γιατί ο ερωτικός του σύντροφος είναι η ελπίδα της χώρας μας.
Διότι με το προσωπικό του παράδειγμα θα γίνει δάσκαλος των παιδιών μας στην σοδομιαία διαστροφή; ΄Η διότι εμφανιζόμενος στις επίσημες εκδηλώσεις στο πλευρό του συντρόφου του, τετάρτου, παρακαλώ, τη τάξει πολιτειακού παράγοντος (ενδεχομένως αργότερα στο πλευρό αυτού ως Πρωθυπουργού) θα εισαγάγει επιτέλους και στην ελληνική πολιτική σκηνή νέα, άγνωστα μέχρι τώρα, πολιτικά ήθη προερχόμενα αποκλειστικά από τις Άγγλο-Σαξωνικές χώρες, από τις οποίες μάς έρχονται εικόνες Πρωθυπουργών ή Αρχηγών των Λόρδων, οι οποίοι φορώντας την επίσημη ενδυμασία τους με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο πέτο κρατώντας από το χέρι τον εκλεκτό της καρδιάς τους ποζάρουν χαμογελαστοί και πανευτυχείς μπροστά στον φακό! Αυτές τις εικόνες από την Αγγλία φιλοδοξεί να μάς φέρει στην Ελλάδα ο κ. Κασσελάκης με τον ερωτικό του σύντροφο, την «ελπίδα» της χώρας, όπως τον αποκάλεσε. Προσωπικά τρέμω στην ιδέα ότι τώρα στα γεράματα μπορώ να ζήσω στην παραδοσιακή Ελλάδα τέτοιες εξευτελιστικές εικόνες.
Κάποιοι επισημαίνουν υποκρισία στις σκέψεις αυτές, αφού, όπως υποστηρίζουν, η σεξουαλική διαστροφή δεν έλειψε ποτέ από την ελληνική πολιτική σκηνή. «Τα προσπερνούμε αδιάφορα όλα αυτά», λένε, «και στεκόμαστε στο φαινόμενο Κασσελάκη. Αυτό μας ενοχλεί». Δεν είναι ακριβές αυτό που λέγεται στην κατά τα άλλα ορθή πιο πάνω παρατήρηση. Μας ενοχλεί πάντα η εικόνα της σοδομιαίας διαστροφής, πολύ περισσότερο, όταν εντοπίζεται στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Ωστόσο δεν πρέπει να μάς διαφεύγει ότι διαχρονικά η, αποδοκιμαστέα σε κάθε περίπτωση, σεξουαλική διαστροφή που παρετηρείτο σε ορισμένους πολιτικούς παρέμενε στις «παρυφές» της εξουσίας. Δεν βγήκε ποτέ στο «ξάγναντο» αυτής, όπου σκοπεύει να την οδηγήσει ο κ. Κασσελάκης με τον ερωτικό του σύντροφο. Πολλοί από τους υποστηρικτές του κ. Κασσελάκη, παραδοσιακοί κατά τα άλλα πολίτες, που δέχθηκαν ελαφρά τη καρδία να γίνουν «εξαπτέρυγα» ενός διεστραμμένου, δικαιολογούν την στάση τους με την επίκληση του δικαιωματισμού. Είναι δικαίωμα του καθενός, λένε, να επιλέγει να γίνει αυτό που θέλει να είναι. Εάν όμως αναλογισθεί κάποιος ότι νομικά η αναγνώριση ενός δικαιώματος είναι συνυφασμένη με την αυτονόητη προϋπόθεση ότι το σχετικό δικαίωμα δεν επιτρέπεται να βλάπτει ή να απειλεί να βλάψει άλλα δικαιώματα, όπως συμβαίνει με το δικαίωμα του «παρά φύσιν ζειν», που αποτελεί, όπως ελέχθη, κοινωνική παθογένεια, η οποία σκοτώνει την παραδοσιακή κοινωνία, είναι αμφίβολο, εάν το εν λόγω σοδομιαίο δικαίωμα έχει πλήρη και ανεπιφύλακτη συνταγματική κάλυψη. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν επιτρέπεται να μετατρέπουμε τον δικαιωματισμό σε «οδοστρωτήρα», που «ισοπεδώνει» τα πάντα.
Άλλοι πάλι την ηθική μομφή που αποδίδεται στο φαινόμενο του διεστραμμένου «Κασσελάκη» προσπαθούν να την αντικρούσουν με μια σοφιστεία: «Τους είδαμε», λένε, «και τους υποστηρικτές του παραδοσιακού κοινωνικού στερεοτύπου που λειτουργούν ως τύραννοι μέσα στην οικογένειά τους»! Αυτό είναι αληθές. Το νοσηρό όμως αυτό φαινόμενο που εκδηλώνεται στον «κορμό» ενός υγιούς θεσμού, όπως είναι η παραδοσιακή οικογένεια, αφ’ ενός μεν δεν μπορεί να μεταδώσει την απαξία του φορέα στον θεσμό, αφ’ ετέρου δε δεν αποτελεί εξ αντιδιαστολής στοιχείο εξυγίανσης ενός σάπιου θεσμού, όπως κατ’ εξοχήν είναι η σοδομιαία συμβίωση. Συνιστά λογική πλημμέλεια να συγχέει κάποιος την καλή ή κακή ποιότητα ενός ανθρώπου που εντοπίζεται στο πλαίσιο της λειτουργίας ενός θεσμού με την αντίστοιχη καλή ή κακή ποιότητα του ίδιου του θεσμού. «Μεταγγίσεις» από το ανθρώπινο στο θεσμικό επίπεδο και αντιστρόφως είναι λογικά αδιανόητες. Επομένως, όπως η καλωσύνη ενός Σοδομίτη αδυνατεί να εξυγειάνει την σήψη που αυτός κουβαλάει στο κοινωνικό περιβάλλον με το «παρά φύσιν ζειν», έτσι και ο διεφθαρμένος χαρακτήρας ενός υποστηρικτή του παραδοσιακού θεσμού του γάμου δεν επαρκεί να μεταδώσει την διαφθορά του στον υγιή θεσμό του γάμου.
Πέραν όμως των όσων εκθέτουμε πιο πάνω, η ελληνική πολιτική επικαιρότητα των ημερών μού δημιουργεί την ακόλουθη απορία: Ενδιαφέρεται ή όχι η Αξιωματική Αντιπολίτευση για την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας; Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε γιατί «συμπλέει» με την «μπομπάρντα» που λέγεται «Κασσελάκης», η οποία έχει μονίμως εστραμμένα τα «κανόνια» της και βάλλει συνεχώς εναντίον της; Δεν υπάρχουν άλλοι «καπεταναίοι» και άλλα «πλεούμενα» από το δικό της στρατόπεδο, για να υλοποιήσουν την πολιτική της άποψη; Αν πάλι η απάντηση στην πιο πάνω απορία είναι αρνητική, ας το πει ευθέως στον Ελληνικό Λαό, για να γνωρίζει με ποιούς έχει να κάνει αληθινά.
Θα χρειασθεί όμως να επανέλθουμε στο θέμα, για να δούμε τα μέτρα πρόληψης της παθογένειας του «παρά φύσιν ζειν».
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου