Την ευλογημένη αυτή βραδιά, χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσά σας που θα εγκαινιάσουμε μαζί, από τον ευλογημένο λόφο του Μπάλαμαντ, το Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα "Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αντιόχειας από τον 15ο έως τον 18ο αιώνα: Προς μια ακριβή κατανόηση της Ιστορίας".
Καθώς καλωσορίζω τον καθέναν από εσάς, αγαπημένοι αδελφοί και αδελφές, προσεύχομαι στον παντοδύναμο Θεό να σας ευλογήσει, και παρακαλώ την Παναγία, την Αειπάρθενο Μαρία, προστάτιδα αυτού του μέρους, να σας αγκαλιάσει με τρυφερότητα και να πρεσβεύσει στον Υιό Της για όλους μας, ώστε να ζούμε πιστά σύμφωνα με την εντολή της: "Ό,τι σας λέει, ποιήστε το".
Μια ακριβή κατανόηση της ιστορίας, όπως αναφέρεται στον τίτλο του συνεδρίου, απαιτεί την τήρηση επιστημονικών αρχών.
Η καταγραφή της ιστορίας δεν είναι μια προσωπική άποψη, αλλά ένα σύνολο αληθειών και γεγονότων που πρέπει να μελετήσουμε για να κατανοήσουμε τι συνέβη πραγματικά και να βγάλουμε συμπεράσματα.
Αφού το θέμα μας ασχολείται ειδικά με την εκκλησιαστική ιστορία, είναι αποστολή μας να την ανακτήσουμε, να διορθώσουμε την πορεία εκ νέου, να θεραπεύσουμε τις πληγές και να επανασυνδέσουμε κάθε ρήγμα.
Ωστόσο, κακή είναι η αλλαγή της ανάγνωσης της ιστορίας σύμφωνα με τα άμεσα ατομικά συμφέροντα, έτσι ώστε τα πράγματα να αναστραφούν, και οι πραγματικότητες να θεωρηθούν προσωπικές απόψεις!
Ναι, βαθιά λυπούμαστε που κάποιοι είναι άνετοι με την «μετα-αλήθεια» και τη θεωρούν ως βάση. Για κάποιους, η αλήθεια έχει γίνει ταυτόσημη με αυτό που πιστεύουν οι μάζες, δηλαδή το προϊόν της σοφιστικής και του λαϊκισμού, ενώ η ιστορική πραγματικότητα αφήνεται στη λήθη.
Σ’ αυτή την εποχή της μετα-αλήθειας και της θολούρας που τη συνοδεύει, χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ την επιστημονική έρευνα για να αποκαλύψει την πραγματικότητα. Επομένως, θέλουμε αυτή η επιστημονική διάσκεψη σήμερα να ασχοληθει με μια δύσκολη περίοδο στην ιστορία της Εκκλησίας της Αντιόχειας, της πρώτης εκκλησίας που ιδρύθηκε από τον Απόστολο Πέτρο, στην οποία "οι μαθητές πρώτοι αποκαλέστηκαν Χριστιανοί" (Πράξεις 11: 26).
Από αυτήν την Εκκλησία προήλθε ο Ιγνάτιος, ο Θεοφόρος (+107 μ.Χ.), ο οποίος, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του προς την Ρώμη, όπου θα «αλεστεί» από τα δόντια των λεόντων, απευθύνθηκε σε ολόκληρη την Εκκλησία με τις επιστολές του, οι οποίες εξακολουθούν να αποτελούν καθολική εκκλησιαστική πηγή.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο διδάσκαλος της οικουμένης, που σύρθηκε ως αρνάκι στην άγνωστη εξορία και παρέδωσε το πνεύμα του στο δρόμο, ως αποτέλεσμα των αποφάσεων της Συνόδου σύμφωνα με τις πολιτικές του αυτοκράτορα εκείνη την εποχή, δηλαδή έξω από τον ναό της εκκλησίας, στον οποίο ο Χρυσόστομος αρνήθηκε να παραδώσει το πνεύμα του στον Κύριο του.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ήταν ο υπερασπιστής της πίστης, του οποίου το χέρι αποκαταστάθηκε από την Παναγία μετά τον ακρωτηριασμό του γιατί μαρτύρησε την αλήθεια της πίστης.
Ας μην ξεχάσουμε επίσης τον Πατριάρχη Αντιοχείας Πέτρο Γ΄, που επιδίωξε με όλη του τη σοφία και δύναμη να αποτρέψει το σχίσμα μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης και να κρατήσει τη διαμάχη μεταξύ τους εντός των ορίων της Εκκλησίας. Ήθελε οι διαφορές, ειδικά οι μικρές, να μη γίνουν αιτία για απόσταση, διχοτομία, διχασμό, εχθρότητα και έλλειψη αγάπης.
Στο πλαίσιο της διατήρησης του πνεύματος του Πατριάρχη Πέτρου Γ΄, που είδε τον εαυτό του ως "κόκαλο από τα κόκαλα της Αντιόχειας και αίμα από το αίμα της", και στα ίχνη του Αποστόλου Πέτρου, που φέρει το όνομά του και που τον διαδέχτηκε στη φροντίδα των προβάτων του Χριστού στη Μητέρα Πόλη, η Εκκλησία της Αντιόχειας, το Αποστολικό Πατριαρχείο και η πρώτη Έδρα του Πέτρου συνεχίζουν να είναι η Εκκλησία της κοινωνίας, της συνοδικότητας, της δεκτικότητας και της ειρήνης. Παραμένει μια Εκκλησία με τη θέση και την αρχή της μεταξύ των Εκκλησιών.
Την πλήττει και τη λυπεί κάθε σχίσμα μεταξύ άλλων εκκλησιών. Εξίσου, την πλήττει η αποστασιοποίηση ενός τμήματος των πιστών της που παραβίασαν την αρχή της ως Εκκλησίας, ως πληρότητας της εκκλησιαστικής οντότητας και ως εκκλησίας ίσης αξίας με τη δεύτερη εκκλησία που ίδρυσε ο αρχηγός των Αποστόλων.
Είναι μια Εκκλησία που γνωρίζει ότι ο ρόλος της ως αρχής δεν διαφέρει από αυτόν των άλλων παλαίφατων αποστολικών πατριαρχείων. Είναι μια Εκκλησία, του Πατριάρχη Πέτρου Γ΄, που συνειδητοποίησε ότι ήταν δική του ευθύνη να εργαστεί για την αποφυγή ενός σχίσματος μεταξύ των δύο αδελφικών εκκλησιών.
Από τον προκάτοχό μας, Πατριάρχη Πέτρο Γ΄, κατανοούμε ότι η πίστη της Εκκλησίας μας είναι ότι η αληθινή κοινωνία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της διαβούλευσης και του αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ των Εκκλησιών, μέσω της απόλυτης υπακοής της κοινότητας στον Κύριο, τον Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, μαζί με την αρμονία και την ειρήνη που πηγάζει από το Άγιο Πνεύμα, μακριά από κάθε κοσμική λογική κυριαρχίας, ελέγχου και υποταγής των άλλων.
Υπάρχει κάτι πιο όμορφο και πιο αληθινό από την αναλογία του Πατριάρχη Πέτρου Γ΄ για τις πέντε πατριαρχίες με τις πέντε ίσες αισθήσεις, που συνεργάζονται αρμονικά μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, του οποίου η μόνη κεφαλή είναι ο Ιησούς Χριστός, που υποσχέθηκε να είναι μαζί μας για πάντα μέχρι το τέλος του αιώνα.
Όπως ο Πατριάρχης Αντιοχείας Πέτρος Γ΄ ήταν τολμηρός στην εκκλησιαστική θεολογία του, η οποία περιλαμβανόταν στην αλληλογραφία του με τη Ρώμη και τον Λατινικό κόσμο, ήταν εξίσου τολμηρός και πιστός στην αυθεντική Ορθόδοξη εκκλησιαστική θεολογία στην αλληλεπίδρασή του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο, όταν του υπενθύμισε ότι "η Αποστολική Έδρα της Αντιόχειας δεν υπάγεται στην Έδρα της Κωνσταντινούπολης".
Θα ήταν επιθυμητό για τους σύγχρονους του Πατριάρχη της Αντιοχείας να ακούσουν τη φωνή του και να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει χώρος για επιθυμία, εξουσία και κυριαρχία στο Σώμα του Χριστού!
Θα ήταν επιθυμητό για τους αδελφούς μας σήμερα, που αρνούνται την συνοδικότητα και μιλάνε για την προτεραιότητα των Έδρων και για το ότι είναι αλάνθαστες, να ακούσουν τα λόγια αυτού του Πατριάρχη.
Η κατάπνιξη της αίσθησης της συνοδικότητας είναι αμαρτία. Η συνοδικότητα είναι η αφετηρία για όποιον θέλει να διατηρήσει την ενότητα και δεν θέλει να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει τους άλλους.
Ωστόσο, η ιστορία, ακόμα και η εκκλησιαστική ιστορία, δεν γράφεται πάντα από σοφούς και αγίους, και γι' αυτό η σοφία του Πατριάρχη Αντιοχείας δεν αντήχησε στους διαφωνούντες, και το σχίσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης διατηρήθηκε και εμβαθύνθηκε με την πάροδο του χρόνου, και οι τραγωδίες διαδέχθηκαν η μία την άλλη.
Η Αντιόχεια δεν απέφυγε τις επιπτώσεις του μεγάλου σχίσματος και του αγώνα για την εξουσία, και αυτό το μέρος της Εκκλησίας μετατράπηκε σε έδαφος κατακτήσεων και προσηλυτισμού.
Το σχίσμα έγινε ακόμη πιο βαθύ και απέκτησε ύπαρξη και πραγματικότητα με τις ονομαζόμενες Σταυροφορίες που εξόρισαν τους Ορθόδοξους πατριάρχες Αντιοχείας από την Έδρα τους και τους αντικατέστησαν με Λατίνους πατριάρχες.
Παρά τις σοβαρές δυσκολίες και τους διωγμούς που μας συνέβησαν κατά τη διάρκεια της εποχής των Μαμελούκων και άλλων εποχών, οι ηγέτες της Εκκλησίας της Αντιόχειας πάντα πίστευαν ότι η μόνη απάντηση στις προσπάθειες ενότητας, μέσω αναγκασμού και υλικών/κοσμικών πειρασμών, ήταν ολοκληρωτική και απόλυτη αφοσίωση στο πνεύμα της Ορθόδοξης συνοδικότητας.
Επομένως, η Αντιόχεια απέρριψε τη Σύνοδο της Φεράρας Φλωρεντίας το 1439, που διεξήχθη στα πρόθυρα της πτώσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Τα επόμενα έτη δεν ήταν λιγότερο αυστηρά για τους Χριστιανούς που ζούσαν σε αυτήν την βασανισμένη περιοχή της Αντιόχειας.
Με την άφιξη των Οθωμανών και τις πρώτες προσπάθειες δυτικής αποικιοποίησης στην Ανατολή, η Ρώμη έστειλε αποστολές σε εμάς, όχι για να βοηθήσουν τους διωγμένους Χριστιανούς, αλλά για να τους πείσουν να ενταχθούν σε αυτήν, συνοδευόμενοι από υποσχέσεις εμπορικών και οικονομικών ευκαιριών και πολιτικής προστασίας από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, έτσι ώστε όσοι αδυνατούσαν να αντέξουν υπό τέτοια πίεση να ενταχθούν σε αυτήν.
Αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται στις κατηγορίες που ορισμένοι ασκούν κατά της ιεραρχίας της Αντιόχειας για την υποτιθέμενη παραμέληση της ενορίας και την ονομαζόμενη έλλειψη πνευματικής φροντίδας των πιστών.
Οι πατριάρχες της Αντιόχειας από τον 17ο αιώνα, όπως ο Μελέτιος Κάρμα (1634-1635), ο Μακάριος ΙΙΙ Ιμπν Ελ Ζαΐμ (1648-1672) και ο Αθανάσιος ΙΙΙ Νταμπάς (1686-1724), δεν φείδονταν προσπαθειών να εκπαιδεύσουν την ενορία, να εξασφαλίσουν τις ανάγκες της και να διατηρήσουν την Ορθόδοξη πίστη.
Οι προσπάθειές τους είχαν ως αποτέλεσμα μια ποιμαντική αναγέννηση και πολιτισμική και πνευματική ανανέωση στο Πατριαρχείο της Αντιόχειας.
Τα θέματα αυτού του συνεδρίου θα σας επιτρέψουν να εκτιμήσετε το αναγεννησιακό όραμα που η Εκκλησία της Αντιόχειας προσπάθησε να επιτύχει παρά τη δύσκολη κοινωνική κατάσταση και τις προκλήσεις των συνθηκών διαβίωσης στη Μέση Ανατολή την εποχή εκείνη.
Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να αμφισβητήσουν ή να παραμορφώσουν τα γεγονότα, δεν είναι σε θέση να κρύψουν αυτό που έχει επιτευχθεί σε πολλούς τομείς, συμπεριλαμβανομένων: της αναθεώρησης βιβλίων, της επιστημονικής και κριτικής επεξεργασίας κειμένων, της εκτύπωσής τους στα αραβικά σε εκτυπωτικούς τύπους, των κριτηρίων για την επιλογή ιερέων και για την εκλογή επισκόπων, της εκπαίδευσης ιερέων σε σεμινάρια και θεολογικά σχολεία, της αποκατάστασης πολλών εκκλησιών και εικόνων, της παροχής βοηθητικών κονδυλίων σε οικογένειες που τα είχαν ανάγκη, του ανοίγματος σχολείων για την εκπαίδευση των παιδιών, της οργάνωσης πνευματικών δικαστηρίων και της επίβλεψης της εργασίας τους, της ρύθμισης του γάμου και των νόμων περί προσωπικής κατάστασης και της αναζωογόνησης της μοναχικής ζωής στα μοναστήρια.
Οι προσπάθειές τους αναμειγνύονταν με τον ιδρώτα της επιμονής, τα δάκρυα των προσευχών και το αίμα του μαρτυρίου.
Είχαν ένα σαφές και σωστό όραμα για την εκκλησιαστική αναγέννηση και για το πώς να εδραιώσουν το ποίμνιο στην αυθεντική ορθόδοξη πίστη, παρά την τεράστια πίεση από μέσα και από έξω για να διαταράξουν την εκκλησιαστική ζωή και την εμπιστοσύνη των πιστών στην Εκκλησία.
Θα έχετε την ευκαιρία να δείτε αυτήν την αναγέννηση που πραγματοποιείται από τους πατριάρχες και επισκόπους της Εκκλησίας της Αντιοχείας παρά τις προκλήσεις και τις προσπάθειες μερικών να εισβάλουν και να σπείρουν διχόνοια, και να ερευνήσετε προσεκτικά όλα αυτά τα θέματα και τα γεγονότα κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ημερών, προκειμένου να αντλήσετε διδάγματα και να αποτρέψετε την επανάληψη των ίδιων τραγωδιών, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες ημέρες στις χώρες μας, όπου πολλοί στις χώρες μας της Μέσης Ανατολής αναζητούν ψευδείς προστασίες και πολλοί στο εξωτερικό προσπαθούν να αγοράσουν συνειδήσεις και πιστότητες και να κερδίσουν τους πένητες ή τους ολιγόψυχους.
Αδελφικά, το αφήνω σε εκείνους που αποχώρησαν από εμάς και εντάχθηκαν στη Δύση, σύμφωνα με μια συμφωνία που τους επέτρεψε να διατηρήσουν τα τελετουργικά τους και να διατηρήσουν τον πατριαρχικό τους θεσμό, να αξιολογήσουν τα αποτελέσματα της επιλογής τους, ειδικά αφού αυτό το λόφο του Μπάλαμαντ, πριν από λίγο καιρό, γνώρισε έναν ορθόδοξο-καθολικό διάλογο και εκκλησιαστική συνάντηση (1993), η οποία εξέτασε την εφικτότητα αυτού του Ουνιτισμού ως τρόπου για την επίτευξη της επιθυμητής ενότητας μεταξύ των εκκλησιών και το απέρριψε ως εφικτό τρόπο στις προσπάθειες για ενότητα.
Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’, με τη συνήθη του τόλμη, ζήτησε συγγνώμη το 2000 από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία για τα λάθη που έγιναν από την Εκκλησία της Ρώμης, κατά τον Μεσαίωνα, προς τους Χριστιανούς της Ανατολής που οδήγησαν στο σχίσμα των Χριστιανών.
Από μια πατρική οπτική, λέω ότι η Αντιόχεια μας υπέστη λόγω της απουσίας της αδελφοσύνης και έπεσε υπό μια κηδεμονία που είχε τις δικές της συνέπειες, αλλά κατάφερε στις αρχές του εικοστού αιώνα να μπει σε μια νέα φάση που εγκαινιάστηκε με την εκλογή του Πατριάρχη Μελετίου Αλ-Ντουμάνι.
Επιπλέον, πρέπει να ευχαριστήσω τον Θεό, επειδή μας έχει δώσει, ως Χριστιανούς, τη δυνατότητα να είμαστε παρόντες σε αυτό το Αντιοχειανό Χώρο, να ξεπερνούμε τις δυσκολίες, παρά τις στροφές και τα ανώμαλα της ιστορίας, να μας φέρνει πιο κοντά, να αφαιρεί τις επιδράσεις της διαίρεσης από τις ψυχές μας, να μας κάνει να αισθανόμαστε ότι είμαστε μια οικογένεια του Πατρός.
Η κοινή μας ζωή σε αυτό το θέμα έχει αυξήσει την αίσθηση της σημασίας της ενότητάς μας. Έχει κάνει τις σχέσεις μας βασισμένες στην εν Χριστώ συνάντηση και όχι σε τυπικές ευγένειες. Γι' αυτό θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μαζί, να ενισχύουμε τους δεσμούς αδελφοσύνης και αγάπης μεταξύ των Εκκλησιών μας και για την επίτευξη της ενωμένης μαρτυρίας του Χριστού Ιησού.
Σε αυτή την ατμόσφαιρα αγάπης, πρέπει, στο επίπεδο της Αντιοχείας, να ξεπεράσουμε τα στεγανά της ιστορίας, να γκρεμίσουμε τα εναπομείναντα τείχη της εχθρότητας, να εγκαταλείψουμε τις συναισθηματικές ευγένειες και την επιφανειακή εγγύτητα, να μεταφράσουμε την αγάπη μας ο ένας για τον άλλον σε ειλικρινή αποκάλυψη, να ενεργοποιήσουμε τον τοπικό θεολογικό διάλογο και εμβάθυνση στην κοινή ιστορική έρευνα, ώστε να μπορέσουμε να ενισχύσουμε την πραγματική μας αντιοχειανή ταυτότητα μέσα από κοινές επιστημονικές εργασίες που συμβάλλουν στη θεραπεία της ιστορικής μας μνήμης.
Αυτή η θεραπευτική διαδικασία, όπως σημειώθηκε παραπάνω, ξεκίνησε σε αυτόν τον λόφο του Μπάλαμαντ πριν από τριάντα χρόνια, όταν ο Ουνιτισμός ως μέθοδος ένωσης με τη Ρώμη απορρίφθηκε.
Ως εκ τούτου, ελπίζουμε ότι αυτό το συνέδριο, στο οποίο επιθυμούμε να κατανοήσουμε σωστά την ιστορία μας, θα είναι ο πρώτος πυλώνας, ο οποίος καθιερώνει κοινή δράση με τους αδελφούς μας που θα επιτρέψει να διαβαστεί με ακρίβεια η ιστορία εκείνης της εποχής και να διαλύσει όλες τις ασάφειες που το σημάδεψε στο δρόμο για να επουλωθεί πλήρως από τις πληγές και να βρίσκεται στην υπηρεσία της επιθυμητής ενότητας.
Κάναμε μεγάλα βήματα στο κοινό ποιμαντικό μας έργο, μέσω της συμφωνίας μεταξύ μας και των Σύριων Ορθοδόξων, και ήμασταν κοντά στην επίτευξη ενός σχεδίου ενότητας μεταξύ μας και των Ουνίτων Ρωμαιοκαθολικών, αλλά η διαφορά στην κατανόηση της εταιρικής σχέσης, της συνοδικότητας και της σχέσης με τις εκκλησίες εκτός Αντιοχείας εμπόδισε την υλοποίηση αυτού του έργου.
Να τα παρατήσουμε και να εγκαταλείψουμε το όνειρο της αντιοχειανής ενότητας; Δεν θα ήταν καλύτερο για εμάς να έχουμε το θάρρος να επιμείνουμε να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτήν την ενότητα; Δεν είναι το ζωηρό συναίσθημα των τέκνων μας σχετικά με την ενότητα του πεπρωμένου και την ενότητα στη μαρτυρία και την αγιότητα ένα κίνητρο για να αγωνιστούμε για την ενότητα που όλοι επιδιώκουμε και την οποία ο ένδοξος Κύριος Ιησούς μας έχει διατάξει να ακολουθήσουμε;
Καθώς σας μιλώ για την Αντιόχεια, θυμάμαι την τελευταία γιορτή του Πάσχα που έκανα πάνω από τα ερείπια του ιστορικού καθεδρικού ναού της Αντιόχειας που καταστράφηκε πρόσφατα από τον σεισμό, προκαλώντας απερίγραπτα δεινά στους ανθρώπους. Εδώ, το εκμεταλλεύομαι ως ευκαιρία να στείλω την ειρήνη, την αγάπη και την ευλογία μου στα παιδιά μας σε αυτήν την πόλη, και στην Αλεξανδρέτα και τη Μυρσίνη, και μαζί τους και μέσω αυτών διαβεβαιώνω ότι είμαστε παιδιά της ελπίδας, ότι θα ξαναχτίσουμε αυτό που καταστράφηκε, και θα παραμείνουμε μάρτυρες σε αυτή τη γη στην οποία περπάτησαν οι Απόστολοι.
Αυτή η γη αγιάστηκε με το αίμα των μαρτύρων, συμπεριλαμβανομένων των δύο ιερομαρτύρων, του Nicolas Khashe και του γιου του Habib. Αυτοί οι δύο μαρτύρησαν τον περασμένο αιώνα και η αγιοκατάταξή τους θα μελετηθεί από την Ιερά Σύνοδο στην επικείμενη συνεδρίασή της.
Ζητάμε οι δύο ιερομάρτυρες να πρεσβεύουν για όλους μας και για αυτήν την Πατριαρχική Έδρα που διαφυλάσσεται από την αγιότητα των πιστών της από γενεά σε γενεά.
Από αυτόν τον ευλογημένο λόφο του Μπάλαμαντ, που είναι ένα από τα μέρη που έχουν ζωντανή παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας στον αγαπημένο μας Λίβανο, απευθύνομαι σε όλους τους συμπολίτες μας να εργαστούμε μαζί για να διαμορφώσουμε ένα όραμα που σέβεται τον πλουραλισμό που αφθονεί σε αυτή τη χώρα και στις ξεχωριστές κοινότητες της, για να διαφυλάξουμε την ενότητα του Λιβάνου, μια ενότητα που αναδεικνύει τις αξίες μας και δεν μετατρέπει τον σεκταρισμό σε εργαλείο διαφθοράς και κακοποίησης. Δεν διαταράσσει τη διακυβέρνηση, παρεμποδίζοντας το έργο του κράτους και καταπιέζοντας τους πολίτες.
Ως εκ τούτου, απευθύνομαι στις συνειδήσεις όλων των αξιωματούχων αυτής της χώρας, και ειδικότερα στα μέλη του κοινοβουλίου, ζητώντας την εκλογή ενός Προέδρου της Δημοκρατίας του Λιβάνου που θα διασφαλίζει την κανονικότητα του έργου των θεσμών.
Ζητώ το θείο έλεος για τις ψυχές όσων έχασαν τη ζωή τους στην έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού, τονίζοντας ότι η δικαιοσύνη που δεν πρέπει να παρεμποδίζεται από προσωπικά συμφέροντα βρίσκει το δρόμο της και επικρατεί.
Στον πολιτισμένο κόσμο, στους ανθρώπους με συνείδηση όπου κι αν βρίσκονται, ρωτάω: Γιατί να κάνουμε τον λαό της Συρίας να πεινάει;
Σε τι φταίνε αυτοί οι άνθρωποι που σε κάνει να τους τιμωρείς παρεμποδίζοντας τρόφιμα και φάρμακα; Είναι ανθρώπινο να στερούμε από έναν άνθρωπο ρεύμα, νερό, θέρμανση και φάρμακα; Είναι ανθρώπινο να μην μπορούν οι πατέρες να ταΐσουν τα παιδιά τους και οι μητέρες να ζουν με αγωνία για να εξασφαλίσουν μια μπουκιά ψωμί; Έχει γίνει η πολιτική τόσο εγκληματική που βλέπει ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα και την καταπίεση και να μένουν αδιάφοροι; Δεν είναι καιρός να αρθεί ο αποκλεισμός στον συριακό λαό και να αρθούν οι κυρώσεις εναντίον του;
Πώς μπορώ να μην εκφράσω τον πόνο στην καρδιά μας για την υπόθεση των Αρχιεπισκόπων Χαλεπίου, Youhanna Ibrahim και Boulos Yazigi, που έχουν απαχθεί από τον Απρίλιο του 2013;
Αυτή η αιμορραγούσα πληγή στο σώμα της Αντιοχειανής Εκκλησίας δεν θα επουλωθεί μέχρι να γίνει γνωστή η μοίρα τους και η απαγωγή τους θα παραμείνει στην ιστορία μας ως μια οδυνηρή εικόνα της καταπίεσης που υπέστησαν άνθρωποι που ζουν σε αυτήν την Ανατολή.
Καθώς βρισκόμαστε εδώ κοντά στους αιώνιους Κέδρους, πρέπει να εκφράσουμε λόγο αλήθειας για το τι συμβαίνει στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Η Παλαιστίνη σταυρώνεται λόγω των ιδιοτελών συμφερόντων των εθνών.
Η Παλαιστίνη αιμορραγεί με τον Ναζωραίο στον Γολγοθά της τυραννίας. Υποστηρίζουμε το δικαίωμα των Παλαιστινίων στη γη τους και στην αποτελεσματική ίδρυση του κράτους τους.
Στεκόμαστε στο πλευρό αυτών των εκτοπισμένων που υποφέρουν από πικρία και πολιορκία, φυλάκιση, φόνο και εκτοπισμό. Η ειρήνη δεν μπορεί να γίνει εις βάρος των πτωμάτων των παιδιών, των σφαγιασμένων ανδρών και γυναικών, ούτε επιτυγχάνεται με το να χυθεί αθώο αίμα.
Αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη είναι το αποτέλεσμα της παραβίασης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της περιφρόνησης του διεθνούς δικαίου και όλων των αποφάσεων, της πολιτικής φυλετικών διακρίσεων και της επίμονης επιβολής της λογικής της καταπίεσης. Ως εκ τούτου, η έκκλησή μας είναι υπέρ της άμεσης παύσης του πολέμου στη Γάζα.
Ο λαός της Γάζας πληρώνει το τίμημα της ασφυκτικής πολιορκίας με πολύ αίμα. Η έκκλησή μας είναι Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί να δούμε στην Ιερουσαλήμ ένα δρόμο προς τον Πατέρα των Φώτων.
Ζητάμε από τον Άγιο Κύριο να στείλει τη θεϊκή Του δικαιοσύνη, το έλεος, και την ειρήνη που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη ειρήνη, μια ειρήνη που δεν μπορεί να εδραιωθεί με αίμα και φωτιά.
Αγαπητοί,
Η ιστορία ήταν σκληρή μαζί μας σε αυτήν την περιοχή, και εξακολουθεί να είναι σκληρή, αλλά είμαστε πιστοί σε αυτή τη γη, γιατί έχει ανακατευτεί με το χώμα των πατέρων μας και με το αίμα των αγίων μας.
Δεσμευόμαστε να φέρουμε αγάπη για όλους τους κατοίκους αυτής της περιοχής με τους οποίους ήμασταν, και είμαστε ακόμα, συνεργάτες στη ζωή και τον θάνατο, και κακομεταχειριζόμαστε εμείς όπως και αυτοί από εξωτερικές δυνάμεις. Είμαστε τα τέκνα αυτής της γης, και δεν αναζητούμε ξένες προστασίες, αλλά επιδιώκουμε να εφαρμόσουμε τις διδασκαλίες του Ευαγγελίου.
Ας μεταφέρουμε την καλοσύνη και την ειρήνη του Χριστού όπου κι αν πάμε. Είμαστε εδώ για να οικοδομήσουμε αυτή τη χώρα πάνω στις αξίες της αγάπης και των αξιοπρεπών ηθών με όλους τους καλούς και ειλικρινείς ανθρώπους. Είμαστε μια ομάδα που αγαπάει και που δεν είναι σεχταριστική.
Επιδιώκουμε μόνο η γη να είναι ο ουρανός και η ιστορία να είναι μια ιστορία της στοργικής καλοσύνης, της συμπόνιας και της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα, όχι η ιστορία της αμαρτίας.
Εν κατακλείδι, τριακόσια χρόνια έχουν περάσει, αγαπητοί μου, από το ατυχές σχίσμα του 1724 μ.Χ., που οδήγησε σε ρήγμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αντιοχείας, με αποτέλεσμα δυστυχείς και θλιβερές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις, οι οποίες είχαν αρνητικές επιπτώσεις στις ενορίες μας.
Ελπίζουμε ότι αυτό το συνέδριο θα προσθέσει στα θεμέλια που έχουμε θέσει για να αποκαταστήσουμε την ενότητα και την αρμονία μεταξύ της Εκκλησίας μας και της Εκκλησίας των Ουνίτων Ρωμαιοκαθολικών, και ότι θα προωθήσει επίσης την ενίσχυση των αδελφικών δεσμών μεταξύ των πέντε Πατριαρχείων (που φέρουν το όνομα της Αντιόχειας) και θα ανάψει το πνεύμα της συγγένειας ανάμεσά τους, ώστε η μαρτυρία μας για τον Κύριο της δόξης να είναι μία.
Είθε Κύριος ο Θεός να ευλογεί εσάς και αυτό το συνέδριο, που γίνεται για τη δόξα του Θεού και για το καλό της Εκκλησίας, την ενότητά της και την ευημερία της χώρας και του λαού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου