Μὲ πολυπλόκαμα προσχηματικὰ ἀντισκόμματα, μὴ τολμῶντας νὰ ἀπαγορεύσουν τὶς παρελάσεις ἀποδόσεως τιμῆς καὶ ἀναλήψεως ὑπερηφάνου εὐθύνης στὴν εὐλαβικὴ καὶ μεγαλοπρεπῆ πορεία τοῦ Ἔθνους μας, στοχεύουν σὲ διπλῆ ἀχρειότητα: Βαθμηδὸν νὰ ἀφαιρεθῇ ἀπὸ τὴν μνήμη μας τὸ κύτταρό μας (!) καὶ παραλλήλως, ἀντὶ νὰ διωχθοῦν γιὰ τὸ ἐπαχθὲς ἀνοσιουργηματικό τους ἔγκλημα, νὰ τοὺς ἀναγάγουμε σὲ σωτῆρες.
Συμπτωματικῶς, τὰ κυβερνητικὰ προσκόμματα, ἄκρως ἐπιλεκτικῶς, ἄρα ρατσιστικῶς ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, δὲν υφίστανται στὶς συναθροίσεις παρεκτροπῶν, βαρβαρότητος καὶ ἐκχυδαϊσμοῦ. Ἐργαλειοποιούνται καὶ αὐτὰ στὸν βωμὸ τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ ἡρωϊκοῦ μὲ τὸ χυδαῖο, τοῦ σημαντικοῦ μὲ τὸ εὐτελές, τοῦ ἱεροῦ μὲ τὸ ἀσεβές. Ἀνερυθριάστως ὑποβαθμίζουν τὴν Παρέλασιν τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ὥστε ἀπεμπολῶντας τὴν μνήμη μας, νὰ μᾶς δοῦν ἀπεκδυσαμένους τὴν ἐθνικήν μας ὑπόστασιν, ποὺ εἶναι ταυτισμένη μὲ τὸ ἡρωϊκὸ φρόνημα, τὴν ἐλευθερία, τὴν ἀνδρεία, τὴν αὐτοθυσία, τὴν εὐσέβεια, τὴν λεβεντιὰ καὶ τὸ φιλότιμο. Καὶ ὅλα αὐτὰ κάτω ἀπὸ τὴν Σκέπη τῆς Παναγίας.
Ἐμεῖς, ὅμως, θυμόμαστε!
Εἴμαστε οἱ ζωντανοὶ μάρτυρες τῶν γονέων καὶ τῶν παππούδων μας, ποὺ ἔστησαν τὸν θρῦλο τοῦ ‘40. Οὔτε ὑπάρχει θάνατος, ποὺ θὰ βάλῃ τὴν ἀμνημοσύνη στὰ κύτταρά μας.
Σήμερα γνωρίζουμε πόσο μεγαλειῶδες ἦταν τὸ ΟΧΙ τοῦ Ἕλληνος Κυβερνήτου Ἰ. Μεταξᾶ, ποὺ βεβαίως τὸ πλήρωσε μὲ τὴν δολοφονία του, ὅταν μόνος τὰ χαράματα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἔπαιρνε τὴν εὐθύνη νὰ ἀρνηθῇ στοὺς Ἰταλοὺς νὰ διαβοῦν τὰ σύνορά μας καὶ τὴν Τιμή μας. Ἔχουμε τὴν πρόσφατη πικρὴ καὶ ἀπεχθῆ ἐμπειρία, ἡ ἀρνητικὴ ψῆφος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ παραμονὴ στὴν ἀποικιοκρατία τῆς γερμανικῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως νὰ μετατρέπεται ἐκνόμως ἀπὸ τὸν «δημοκράτη» ἀρχηγὸ σὲ ΝΑΙ. Ἕνα ΝΑΙ, ποὺ ὁ ἴδιος «δημοκράτης» διετήρησε, ἐκτελῶντας τὴν προδοσία τῆς Μακεδονίας, παρὰ τὸ σύσσωμο ΟΧΙ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ πλημμύρισε τοὺς δρόμους.
Εἶναι πεδίο τῆς ψυχῆς μας οἱ Ἕλληνες τοῦ ’40, ποὺ ἔφευγαν τραγουδῶντας νὰ πᾶνε στὸ Μέτωπο. Κληρωτοὶ καὶ ἐθελοντὲς συνωθοῦνται διεκδικῶντας τὸ δικαίωμά τους στὴν δόξα. Ἠθοποιοὶ σπουδαῖοι, ὅπως ὁ Λ. Κωνσταντάρας καὶ ὁ Δ. Παπαγιαννόπουλος βρέθηκαν μὲ ὑπερηφάνεια στὴν Πρώτη Γραμμή. Νέοι φιλοεθνεῖς ἀγωνιστὲς καὶ νέοι ἥρωες στολίζουν τὴν Ἱστορία μας. Ὁ στρατηγὸς Κατσιμῆτρος δὲν κάλεσε μόνο τὴν Μεραρχία του νὰ ἀμυνθῇ μέχρις ἐσχάτων, ἀλλὰ ἀγνοῶντας ἄνωθεν βολικὴ παρότρυνσιν παρέμεινε στὸ Καλπάκι, πρωτοστατῶντας στὸ ἔπος τοῦ ‘40. Ὁ συνταγματάρχης Δαβάκης, τραυματισμένος στὸ στῆθος, μὲ τὶς ἐναπομείνασες δυνάμεις του παρώτρυνε τὸν ἀξιωματικό, ποὺ προσέτρεξε νὰ τὸν συνδράμῃ, μὲ τὶς λέξεις: «Ἄσε με ‘μένα. Πές με πεθαμένο. Κοίτα μὴ σοῦ πάρουν τὶς θέσεις!». Εἶναι ὁ ἴδιος, ποὺ μὲ τὸ ξέσπασμα τῆς ἐπιθέσεως ἐναντίον μας εἶχε πῇ: «Μὲ τὸ ἀνώτερον ἠθικόν μας, μὲ τὸ δίκαιον τοῦ ἀγῶνος μας, μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ, θὰ ἐξέλθωμεν νικηφόροι τῆς δοκιμασίας. Ἡ πίστις μετακινεῖ ὄρη».
Δὲν μπορεῖ τὸ μελάνι νὰ σβήσῃ τὸ αἷμα τοῦ Ἀλεξάνδρου Διάκου, τοῦ πρώτου νεκροῦ ἀξιωματικοῦ μας, τοῦ ἀξίου συνεχιστοῦ τῆς ἱστορίας τῶν δύο ἡμιθέων Ἑλλήνων, ποὺ βάραιναν τὸ ὄνομά του. Τοῦ Μπουτσικάρη, ποὺ ἔτρεμαν οἱ Ἰταλοὶ καὶ τοῦ Παλαιοδημόπουλου, ποὺ ὅταν οἱ ὑπερασπιστές μας ἔχαναν τὰ ἄκρα τους ἀπὸ τὰ κρυοπαγήματα, ξεχνοῦσε τὰ γάντια του, διότι δὲν τοῦ περίσσευε ἔννοια γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἡ λευτεριά μας ἀκούμπησε πάνω σὲ λεβέντες σὰν τὸν ἀνθυπολοχαγὸ Κάζο, ποὺ σὲ μία κρίσιμη, τραγικὴ καὶ ἀποκαρδιωτικὴ γιὰ τὸ ἑλληνικὸ στράτευμα στιγμὴ τοῦ πολέμου, βγῆκε μπροστὰ παρασύροντας καὶ τοὺς ἄλλους. Εἴμαστε μέρος τοῦ ὁπλοπολυβολητῆ Τσιάπα, ποὺ ἀκύρωσε τὸν θάνατο μὲ τὴν περιφρόνησί του. Τοῦ ταγματάρχη Φακίνα, ποὺ πήγαινε στὴν μάχη μπροστὰ κι ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες του. Τοῦ Ἀθανασίου Γκούμα, ποὺ ἀκολούθησε τὴν οὐράνια διαδρομὴ τῶν συμπολεμιστῶν του, τοὺς ὁποίους ἐθαύμαζε, ἀντάξιος γυιὸς τοῦ ἐθελοντῆ πατέρα του. Στὸ Μέτωπο ἦταν καὶ ὁ Μίκης, ὁ γυιὸς τοῦ ἀθανάτου Μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ, ὡς συνταγματάρχης στὴν Κορυτσᾶ.
Καὶ βεβαίως εἴχαμε τοὺς καινούργιους Κανάρηδες. Τὸν τρόμο τῆς Ἀδριατικῆς Μιλτιάδη Ἰατρίδη μὲ τὸν Παπανικολῆ, τὸν Κυβερνήτη Ζέπο μὲ τὸν Τρίτωνα, τὸν Πλοίαρχο Κώνστα μὲ τὰ Ψαρά, ποὺ τίναξε τὶς ἀποθῆκες τῶν Ἰταλῶν.
Ὅσο γιὰ τὶς γυναῖκες, τότε ἦταν ποὺ τὶς θαύμασε καὶ τὶς σεβάσθηκε ὅλος ὁ πλανήτης. Ἦσαν αὐτές, ποὺ ζαλώθηκαν τὰ ἐφόδια καὶ τὰ πυρομαχικὰ στὶς δύσβατες πλαγιὲς τῆς Πίνδου, ἐκεῖ ὅπου δὲν μποροῦσαν νὰ προσεγγίσουν οὔτε τὰ μουλάρια, καὶ τὰ μετέφεραν στὶς πλάτες τους. Κι ἡ ὡραιότερη ἀπ’ αὐτὲς ἦταν 88 χρονῶν. Ἦσαν αὐτές, ποὺ μπῆκαν στὰ παγωμένα νερὰ τοῦ ποταμοῦ Βογούσα (ὅπως κι ἀργότερα στοῦ Καλαμᾶ) καὶ πιασμένες σφιχτὰ ἀπὸ τοὺς ὤμους σχημάτισαν πρόσχωμα, κι ἔτσι, ἀνακόπτοντας τὴν ὁρμὴ τοῦ ποταμοῦ, διευκόλυναν τοὺς γεφυροποιούς.
Καὶ σὲ αἰώνιο πεῖσμα τοῦ ἀντιθέου μισελληνικοῦ Κράτους, ἡ Ὀρθοδοξία μας ἅπλωσε πάλι τὰ φτερά της πάνω ἀπὸ τὸν τίμιο ἀγῶνα. Ὁ ἀρχιμανδρίτης Τσάκωνας ἔμεινε αἰώνιος φρουρὸς στὰ χώματα τῆς Πίνδου. Ὁ ἀρχιμανδρίτης Δεληγιαννόπουλος εἶδε δύο ὅλμους, τὴν ὥρα ποὺ λειτουργοῦσε στὸ Μέτωπο, νὰ προσγειώνωνται δίπλα του καὶ νὰ μὴν ἐκρήγνυνται. Ὁ ἀρχιμανδρίτης Πλατῆς ἁπλῶς συνέχισε νὰ λειτουργῇ στὸ συγκεντρωμένο στράτευμα χωρὶς νὰ διακόψῃ μὲ τὴν ἐμφάνισιν τῶν ἐχθρικῶν βομβαρδιστικῶν.
Κι ὅλα αὑτὰ τὰ τραγούδησε μὲ τὴν ψυχὴ καὶ τὴν φυσική της παρουσία στὸ Μέτωπο ἡ Σοφία Βέμπω, γιὰ νὰ κερδίσῃ ἐπαξίως τὸν τίτλο «Ἡ τραγουδίστρια τῆς Νίκης».
Ἔτσι, λοιπόν, γράφτηκε τὸ ἔπος τοῦ ‘40 στὴν Πρεμετή, στοὺς Ἁγίους Σαράντα, στὸ Ἀργυρόκαστρο, στὴν Κορυτσᾶ, μὲ τὸν θεωρούμενο ἀήττητο Ἄξονα νὰ ὑφίσταται τὴν πρώτη του ἧττα στὰ δύσβατα βουνὰ τῆς Πίνδου.
Κι ἔπειτα ἦλθε τὸ δεύτερο ΟΧΙ, στοὺς Γερμανοὺς αὐτὴν τὴν φορά. Τὸ ἀντίθεο μισελληνικὸ Κράτος δὲν θέλει νὰ τιμοῦμε τοὺς πατέρες μας παρελαύνοντας καὶ ὑποδεικνύοντας ὅτι εἴμαστε ἄξιοι συνεχιστές τους, διότι μᾶς φοβοῦνται. Ξέρουν ὅτι έχουμε κι ἐμεῖς τὴν ψυχὴ τοῦ Διοικητοῦ τῶν ὀχυρῶν τῆς γραμμῆς Μεταξᾶ, ποὺ ὅταν τοῦ ζήτησε ὁ Γερμανὸς Διοικητὴς νὰ παραδοθῇ, μὴ συνεχίζοντας ἕναν μάταιο ἀγῶνα, μιᾶς καὶ ἡ Θεσσαλονίκη εἶχε ἤδη καταληφθῇ, αὐτὸς ἁπλῶς τοὺς ἔδειξε μὲ τὸ δάχτυλο τὶς δύο λέξεις, τὶς γραμμένες μὲ ἀσβέστη στὸν κατάμαυρο ἀπὸ τὶς ὀβίδες τοῖχο: Μολὼν λαβέ! Οἱ ἄνανδροι μισοῦν τὸν γενναῖο λοχία Δημήτρη Ἴτσιο, ποὺ σταμάτησε τὴν γερμανικὴ ἐπέλασι μὲ 2 ἄνδρες. Καὶ ὅταν, μοιραίως, λόγῳ ἐλλείψεως πυρομαχικῶν ἔπεσαν στὰ χέρια τῶν Γερμανῶν, μόλις ὁ ἐπὶ κεφαλῆς τους ἔκπληκτος συνειδητοποίησε ὅτι ἡ στρατιά του ἀποδεκατίσθηκε καὶ ἐξευτελίσθηκε ἀπὸ ἕναν λοχία καὶ δύο στρατιῶτες, ἐξέφρασε τὸν θαυμασμό του στὸν γνήσιο Ἕλληνα, καὶ φερόμενος ὡς γνήσιος Γερμανός, τὸν ἐξετέλεσε.
Καί, βεβαίως, ὑπάρχει ὁ Κουκκίδης καὶ τὸ ἀθάνατο παράδειγμά του, ποὺ ὅταν οἱ Γερμανοὶ ἀπαίτησαν νὰ ὑποστείλῃ τὴν Ἑλληνικὴ σημαία γιὰ νὰ βάλῃ τὴν δική τους, αὐτὸς τυλίχθηκε μὲ τὴν Γαλανόλευκη κι ἔπεσε στὸν γκρεμό.
Καὶ ὅλα αὐτὰ ὅταν ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ ΚΚΕ Ζαχαριάδης παρώτρυνε τοὺς Ἕλληνες νὰ ἑνωθοῦν μὲ τοὺς Ἰταλοὺς καὶ νὰ πολεμήσουν τὸν ἡγέτη τους Ἰ. Μεταξᾶ καὶ τὸ Ἔθνος τους.
Ὅσο γιὰ τοὺς πατέρες μας, ἂν καὶ ὑπόδουλοι, ἑώρτασαν τὸ ἔπος τοῦ ‘40 τὴν ἑπομένη κιόλας χρονιά. Κι ἔχουμε πρόσφατο τὸ παράδειγμα τῆς δολοφονίας τοῦ Κωνσταντίνου Κατσίφα, ἐπειδὴ θέλησε, ὡς ὤφειλε, γι’ αὑτὴν τὴν ἐπέτειο νὰ ὑψώσῃ τὴν Γαλανόλευκη μὲ τὸν προστάτη Σταυρὸ σὲ ἑλληνικὸ ἔδαφος.
Σήμερα λοιπόν, ποὺ ἐνῷ μᾶς γενοκτονοῦν ἐξευτελίζοντάς μας κρατοῦν ἕνα ἐλάχιστο λεκτικοῦ προσχήματος ὅτι ἔχουμε Δημοκρατία, ἀποτελεῖ αὐτονόητο καθῆκον στοὺς ἀνυπερβλήτους ὁμοτρόπους ἐλευθερωτές μας καὶ στοιχειώδη κίνησιν ἐπιβιώσεώς μας ἡ Παρέλασις καὶ ἡ παρουσία μας γιὰ τὸ ἀθάνατο ἡρωϊκὸ Ἔπος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940.
Διότι οἱ Ἕλληνες γνωρίζουμε καλά, ὅτι ὅπως πάντα, ἔτσι καὶ τώρα, ἡ Ἀντίστασις εἴμαστε ἐμεῖς!
Δώρα Δάνα
ΕΘΝΙΚΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ
(https://ethnikoiphylakes.org/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου