Μέσα ἀπὸ τὴν ἔξαρση τῶν «κακῶν» εἰδήσεων ποὺ καθημερινὰ μᾶς «βομβαρδίζουν» τὰ ΜΜΕ, κρίνετε σκόπιμο νὰ ξεχωρίσουμε αὐτὲς τίς «κακὲς εἰδήσεις» ποὺ ἀφοροῦν στὴν κακοποίηση καὶ ἐκμετάλλευση τῶν παιδιῶν. Ὁ διαχωρισμὸς αὐτῶν τῶν ἐγκλημάτων εἶναι εὔλογος λόγῳ τῆς εὐαισθησίας ποὺ ὅλοι ἔχουμε γιὰ τὰ παιδιὰ λόγῳ τῆς ἀδυναμίας ποὺ ἔχουν γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ τῆς ἀθωότητας μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετωπίζουν τοὺς ἀνθρώπους γύρω τους.
Ἐξ αὐτοῦ πηγάζει καὶ ἡ ἀνάλογη αὐστηρότητα τῶν νόμων καὶ τῶν ποινῶν γιὰ ὅσους μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο κακοποιοῦν ψυχικὰ ἢ σωματικὰ ἕνα παιδί. Ὅταν δὲ ἡ κακοποίηση αὐτὴ γίνεται μὲ τὴν ἀνοχὴ ἢ τὴν ἀδιαφορία ἢ τὴν συμμετοχὴ ἢ τὴν ὀργάνωση καὶ τὴ μεθόδευση τῶν γονέων ἢ συγγενῶν τοῦ παιδιοῦ, τότε ἡ ἀγανάκτησή μας γιὰ τοὺς δράστες περισσεύει.
Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν ἀγανάκτηση καὶ τὴν ἀνεπιφύλακτη ἀποδοκιμασία, καλὸ θὰ εἶναι ὡς ὑπεύθυνοι πολῖτες, μέλῃ μιᾶς εὐνομούμενης κοινωνίας, ὡς κοινωνία Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων πολιτῶν, νὰ ἀναζητοῦμε καὶ νὰ προβληματιζόμαστε καὶ γιὰ τὰ αἴτια καὶ τίς εὐθύνες γι᾿ αὐτὲς τίς ἀποτρόπαιες πράξεις, πέραν αὐτῶν ποὺ ἡ δικαιοσύνη καταλογίζει στοὺς φυσικοὺς αὐτουργοὺς τέτοιων ἐγκλημάτων..
Τοῦτο διότι μέσα ἀπὸ τίς προσωπικὲς εὐθύνες τοῦ καθενός μας, ποὺ θὰ δομήσουν τίς ἀντίστοιχες κοινωνικές, θὰ μπορέσει νὰ διαμορφωθεῖ πρὸς τὸ καλύτερο ἡ κοινωνικὴ παιδεία καὶ τὸ ἀξιακὸ σύστημα τῶν πολιτῶν, ποὺ εἶναι προϋπόθεση μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ γιὰ τὴν πρόληψη καὶ τὸν περιορισμὸ αὐτοῦ τοῦ φαινομένου. Ἡ πλανεμένη λογικὴ ὅτι αὐτὰ τὰ φαινόμενα δὲν μποροῦν νὰ χαρακτηρίσουν ὅλη τὴν κοινωνία, δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογήσει ἐφησυχασμό. Ἡ ἔξαρση τοῦ φαινομένου, ἡ ἀγριότητα ποὺ παρουσιάζεται ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι, γιὰ κάθε κακοποιημένο παιδί, τὸ περιβάλλον του καὶ «ὁ μικρόκοσμός του» εἶναι γι᾿ αὐτὸ ἡ δική του κοινωνία ποὺ ὅλοι ἐμεῖς «κτίσαμε» σαθρὰ εἰς βάρος του, πρέπει νὰ μᾶς ἐνεργοποιήσει καὶ ἀτομικὰ ἀλλὰ καὶ κοινωνικά.
Πρέπει ὅλοι λοιπόν, μὲ πνεῦμα ἀπολογητικὸ νὰ μποῦμε στὸν ψυχικὸ κόσμο τῶν παιδιῶν αὐτῶν καὶ νὰ συμμετάσχουμε στὸν πόνο καὶ τὴν ὀδύνη τους. Ἔχουμε τὴν ἐλπίδα ὅτι αὐτὸ ἴσως ἁπαλύνει τὰ ψυχικά τους τραύματα καὶ ξελαφρώσει λίγο τὴ δική μας ψυχή, ἀπὸ τίς βαριὲς ἐνοχὲς καὶ εὐθύνες.
Νὰ καταλάβουμε πόσο τραγικὸ εἶναι γιὰ ἕνα παιδὶ σὲ τόσο τρυφερὴ ἡλικία νὰ μὴν ἔχει τὴν εὐκαιρία νὰ νιώσει τὴν αὐθεντικὴ καρδιακὴ ἀγάπη μέσα στὴν ὁποία πρέπει νὰ μεγαλώσει. Μιὰ ἀγάπη ποὺ ἐκφράζεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῆς Μάνας, ποὺ ἀγαπάει τὰ παιδιά της ὅπως ἀγαπάει ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς ὅρους καὶ χωρὶς προϋποθέσεις. Μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ πιστεύει στὸ παιδὶ καὶ τὸ βοηθάει νὰ «σηκωθεῖ» ὅποτε «πέφτει», νὰ ἀπεμπλακεῖ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἔμπλεξε, νὰ ἀπεξαρτηθεῖ ἀπὸ ὅπου εἶναι ἐξαρτημένο. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν γνωρίσει πρωτίστως ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς του, τὸ κοινωνικὸ περιβάλλον ποὺ μεγάλωσε, τὸ σχολεῖο καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ἀντὶ ὅμως αὐτῆς τῆς ἀγάπης τὰ κακοποιημένα παιδιὰ γνωρίζουν πέτρινες καὶ παγωμένες καρδιὲς ποὺ ἀγαποῦν μόνο τὸν ἑαυτό τους καὶ τὰ πάθη τους, γιὰ νὰ σκορποῦν τὸ κακὸ γύρω τους.
Εἶναι τὰ παιδιὰ ποὺ «ἀγαπήθηκαν» ὑπὸ προϋποθέσεις καὶ ὑπὸ ὅρους, ἐνῶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Μάνας δὲν βάζει ὅρους, οὔτε ζητάει ἀνταλλάγματα. Εἶναι τὰ παιδιά, ποὺ ἐνῶ ἔψαχναν τὴν ἀγάπη ποὺ δέχεται νὰ ματώσει γιὰ νὰ μὴ ματωθοῦν αὐτὰ καὶ νὰ σταυρωθεῖ γιὰ νὰ μὴ σταυρωθοῦν αὐτά, βρῆκαν τὴν «ἀγάπη» ποὺ τὰ μάτωσε, ἔκανε κομμάτια τὴν ψυχούλα τους καὶ τὰ ἀνέβασε στὸν Γολγοθᾶ τους, παιδιὰ ἀκόμα, γιὰ νὰ τὰ σταυρώσει χωρὶς οἶκτο καὶ ἔλεος.
Ἐνῶ αὐτὰ ἔψαχναν καὶ ψάχνουν γιὰ μιὰ ἀγάπη ποὺ θέλει νὰ τὰ σώσει καὶ νὰ τὰ βγάλει ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδά τους, βρέθηκαν κάποιοι ποὺ ἐκμεταλλεύτηκαν τὴν παιδική τους ἡλικία, τὴν παιδική τους ἀθωότητά, τὸν φόβο καὶ τὴ μοναξιά τους, γιὰ νὰ τὰ δέσουν πάνω στὴ διαστροφή τους καὶ στὰ πάθη τους.
Αὐτὰ ἔψαχναν νὰ βροῦν μιὰ ἀληθινὴ ἀγάπη γιὰ νὰ μάθουν νὰ ἀναπνέουν καθαρὸ ἀέρα, νὰ χαροῦν τὸ φῶς τῆς ἀνατολῆς τῆς ἡλικίας τους καὶ νὰ βυζάξουν γάλα ἀνόθευτο καὶ καθαρό. Ἀντὶ αὐτῶν βρήκαν «ἀγάπη» ποὺ δηλητηρίασε τὸν ἀέρα τους στὶς πρῶτες ἀναπνοὲς τῆς ζωῆς τους, νόθευσαν τὸ γάλα τους, «ἔκαψαν» τίς ἐλπίδες τους, ἔκαναν σκοτεινοὺς ἐφιάλτες τὰ παιδικά τους ὄνειρα καὶ τὰ ὁδήγησαν σὲ μονοπάτια ποὺ καταλήξανε στὸν βρωμερότερο βοῦρκο τῆς σημερινῆς κοινωνίας.
Ἐνῶ αὐτὰ προσδοκοῦσαν μιὰ ἀγάπη ποὺ νὰ θυσιάζεται, νὰ ἀποπνέει μητρότητα, πατρότητα, ἀδελφικότητα, πνευματικότητα, γλύκα καὶ ἀνθρωπιά, βρῆκαν «ἀγάπες» ποὺ τὰ θυσίασαν στὸ βωμὸ τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός τους.
Αὐτὰ ἔψαχναν νὰ δοῦν καὶ νὰ βροῦν πρόσωπα χαρούμενα, ἀθῶα, ἀνιδιοτελῆ, μὲ ματιὰ καθαρὴ καὶ λόγια ἀληθινὸ βάλσαμο γιὰ τὴν τρυφερὴ ψυχούλα τους. Βρῆκαν ὅμως πρόσωπα σκληρὰ βασανιστῶν, ποὺ ἡ ἀγριότητα καὶ ἡ ἀθλιότητα τῆς διεφθαρμένης τους ψυχῆς, πότισε μὲ δηλητήριο τὴν παιδική τους ψυχή, τὸ νοῦ καὶ τὸ σῶμα τους.
Πρέπει νὰ ἀναλογιζόμαστε ὅλοι ἐμεῖς, κάθε φορὰ ποὺ ἀκοῦμε γιὰ κάποια κακοποίηση ἑνὸς ἀνηλίκου, πόση θλίψη θὰ ἔχει μέσα ἡ ψυχούλα τους, ποὺ δὲν βρέθηκε ἕνας ἄνθρωπος νὰ δώσει στὰ παιδιὰ αὐτὰ τὸν χρόνο ποὺ χρειαζόταν τόσο πολύ, γιὰ νὰ ἀκουμπήσουν πάνω του μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα.
Πόσο δίκιο θὰ ἔχουν αὐτὰ τὰ παιδιὰ νὰ φωνάξουν σὲ ὅλους μας κατάμουτρα ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ἀγαπᾶμε κάνει Μάνα τὴν μάνα, Πατέρα τὸν πατέρα, Παπποῦ τὸν παπποῦ, Γιαγιὰ τὴν γιαγιά, Παπᾶ τὸν παπᾶ, Δάσκαλο τὸ δάσκαλο καὶ Πολιτεία τὸ κράτος. Καὶ αὐτὸν τὸν τρόπο τῆς ἀγάπης ἐμεῖς τοὺς τὸν στερήσαμε.
Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, τοὐλάχιστον ἂς εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα διαρκῶς γι᾿ αὐτὰ τὰ δύστυχα παιδιά, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ βρέφη ποὺ εἶναι ἐγκαταλειμμένα ἀπὸ τοὺς «γονεῖς τους» στὰ δημόσια νοσοκομεῖα, γιά τὸν 7χρονο ποὺ καπνίζει, τὸν 10χρονο ποὺ παίρνει ναρκωτικά, τὸν 15χρονο ποὺ ἔγινε φονιᾶς, τὸν ἔφηβο ποὺ κακοποιήθηκε ἀπὸ τοὺς συμμαθητές του καὶ στὴν ἀπόγνωσή του αὐτοκτόνησε, γιὰ τὴν 12χρονη ποὺ κακοποιήθηκε σεξουαλικὰ καὶ τόσα ἄλλα παιδιά, γιὰ νὰ βροῦν στὴ ζωή τους τὴν ἀγάπη ποὺ θὰ τὰ σώσει, χωρὶς νὰ τὰ ἐλέγξει καὶ νὰ τὰ κρίνει ἢ νὰ τὰ κατακρίνει, γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ ἀγαποῦσαν οἱ Ἅγιοι.
Ἔτσι ἀγάπησε ὁ Ἅγιος Διονύσιος τὸν φονιᾶ τοῦ ἀδελφοῦ του, ἔτσι ἀγάπησε ἡ Ἁγία Φιλοθέη τοὺς πάσχοντες στὴν Ἀθήνα, ἔτσι ἀγάπησε ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ τοὺς πονεμένους καὶ διωγμένους στὴ Ρωσία.
Ἔτσι ἀγάπησε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅταν πλησίασε ὁ ὁμοφυλόφιλος καὶ τοῦ εἶπε: «Γέροντα, εἶμαι ὁμοφυλόφιλος καί........»
«Καὶ ἐγὼ εἶμαι ἕνα χαμένο κορμί, πές μου παιδί μου, τί θέλεις ἀπὸ ἕνα χαμένο κορμί......»
Ἔτσι ἀγαποῦσε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ὁ Ἅγιος τῆς Ὁμόνοιας, ὅταν πήγαινε στοὺς οἴκους ἀνοχῆς παραμονὴ Θεοφανίων γιὰ νὰ ἁγιάσει καὶ δὲν ρωτοῦσε τίποτα. Μόνο συμπονοῦσε καὶ προσευχόταν. Καὶ οἱ γυναῖκες εἰσέπρατταν τὴν ἀγάπη του καὶ κατέρρεαν γιατί ἔνιωθαν ὅτι πίσω ἀπὸ τὰ βαμμένα πρόσωπά τους ἔβλεπε ὁ Ἅγιος τὴ βαθιὰ πληγή τους καὶ ἄλλαζαν ζωή.
Γι᾿ αὐτὸ πρέπει ὅλοι ἐμεῖς νὰ γίνουμε Μάνες καὶ νὰ μποῦμε ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ στὰ κακοποιημένα αὐτὰ παιδιὰ καὶ νὰ Τοῦ ποῦμε, ὄχι αὐτὰ τὰ παιδιά, ἐμεῖς φταῖμε καὶ νὰ βροῦμε τὰ λάθη μας καὶ τίς εὐθύνες μας γιὰ τίς ψυχὲς ποὺ ἦλθαν δίπλα μας καὶ δὲν βρῆκαν ἀνοιχτὴ μιὰ ζεστὴ ἀγκαλιά.
Ἀντγος (ἐ.ἀ.) Θεόκλητος Ρουσάκης
Ἐπίτιμος Διοικητὴς Β΄ Σώματος Στρατοῦ
_________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου