Παλαιστίνη, ναι - Ουκρανία, όχι

30 Απριλίου 2022, Michael Lesher, OffGuardian, Διαβάστε το εδώ 

 

Μετάφραση: Απολλόδωρος

 

Ίσως επειδή είμαι θρησκευόμενος Εβραίος και υποστηρικτής των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων - και επειδή είναι μοναχικό να είσαι και τα δύο.

 

Ίσως είναι επειδή η υστερία του πολέμου πάντα με αηδιάζει, είτε πρόκειται για τη συνήθη ισραηλινή απανθρωποποίηση των παλαιστινιακών θυμάτων είτε για το κράξιμο των σημερινών κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης για ρωσικό αίμα, και δεν μπορώ παρά να ανατριχιάζω όταν φαινομενικά αξιοπρεπείς άνθρωποι υιοθετούν οποιαδήποτε από αυτές τις κραυγές μάχης. 

 

Ή ίσως είναι επειδή πάντα έβλεπα τον παλαιστινιακό αγώνα ως έναν αγώνα για ελευθερία και αξιοπρέπεια -που τον καθιστά και θρησκευτική επιταγή- ενώ η πολεμική διαμάχη για την Ουκρανία είναι μια σκοτεινή εκστρατεία που αποσκοπεί (σε λίγο πολύ ίσα μέρη) στην προώθηση των αμερικανικών αυτοκρατορικών στόχων, στη δαιμονοποίηση των Ρώσων και στην προώθηση μιας πολιτικής οικονομίας που κυριαρχείται όλο και περισσότερο από νεοναζί, των οποίων οι κατασταλτικές πολιτικές συμβαδίζουν με τις αντιδημοκρατικές τάσεις των κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. 

 

Αλλά όποιος κι αν είναι ο λόγος, αισθάνομαι ότι πρέπει να πω το εξής: αν είστε υποστηρικτής της Παλαιστίνης, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ να σταματήσετε να συναισθηματοποιείτε τον πόλεμο της Ουκρανίας με τη Ρωσία. Δεν θα κερδίσετε τίποτα από αυτή την άθλια υπόθεση παρά μόνο την ηθική μόλυνση της δικής σας. Και, σε πρακτικό επίπεδο, δεν θα λάβετε τίποτα από την Ουκρανία και τους μαριονετίστες της παρά μόνο περιφρόνηση για την αφέλειά σας. 

 

Ναι, καταλαβαίνω τον πειρασμό να επικαλεστεί κανείς την οργή των μέσων ενημέρωσης για την κατοχή τμημάτων της Ουκρανίας από τη Ρωσία ως έναν τρόπο να απαιτήσει παρόμοιες εκφράσεις οργής για την κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ. Εξάλλου, η κατοχή της Παλαιστίνης έχει διαρκέσει πολύ περισσότερο και έχει επιφέρει περισσότερα εγκλήματα από τις πρόσφατες στρατιωτικές ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία. Συμφωνώ εύκολα ότι η επιλεκτική καταδίκη της Ρωσίας είναι υποκριτική. Και συμφωνώ, περαιτέρω, ότι όσοι από εμάς επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο για να καταδικάσουμε την ισραηλινή κτηνωδία στην Παλαιστίνη πρέπει ομοίως να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της Ουκρανίας, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, να είναι ελεύθερη από στρατιωτικές επιθέσεις. 

 

Αλλά πέρα από τους διεθνείς κανόνες, η Ουκρανία δεν είναι - επαναλαμβάνω, δεν είναι - Παλαιστίνη. Και μπερδεύουμε τα δύο θέματα με κίνδυνο - όχι μόνο λόγω της ηθικής απόστασης μεταξύ τους, αλλά και επειδή, δεδομένης αυτής της απόστασης, μπορούμε να συμμετάσχουμε στον πολεμικό πυρετό υπέρ της Ουκρανίας μόνο σε βάρος της αλήθειας. 

 

Κατ' αρχάς, η Ουκρανία - σε αντίθεση με την Παλαιστίνη - δεν είναι το αβοήθητο θύμα μιας επιθετικής υπερδύναμης. Ας μη λάβουμε καν υπόψη το γεγονός ότι η Ουκρανία προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό τη ρωσική επίθεση με την αιματηρή οκταετή εκστρατεία της κατά των εθνοτικών Ρώσων στην περιοχή του Ντονμπάς και την άρνησή της να συμμετάσχει στις ρωσικές διπλωματικές πρωτοβουλίες. Ας θέσουμε στους εαυτούς μας ένα πολύ απλό ερώτημα: λαμβάνει η παλαιστινιακή αντίσταση οποιαδήποτε υποστήριξη -καθόλου- από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τους συμμάχους τους; 

 

Γνωρίζουμε ότι δεν έχει. 

 

Α, αλλά η Ουκρανία έχει! Έχοντας ήδη πλημμυρίσει τη χώρα με όπλα, οι ΗΠΑ (σύμφωνα με το The Intercept) παρέχουν τώρα στον ουκρανικό στρατό "εξελιγμένες πληροφορίες" προκειμένου να τον βοηθήσουν να σκοτώσει περισσότερους Ρώσους. Και αυτό χωρίς να υπολογίζουμε καν τα σχεδόν 14,5 δισεκατομμύρια δολάρια "ασφάλειας και ανθρωπιστικής βοήθειας" που πρόκειται να στείλει η κυβέρνηση των ΗΠΑ στην Ουκρανία, "βοήθεια" που θα περιλαμβάνει αντιαεροπορικά και αντιαρματικά όπλα, φορητά όπλα, πολυβόλα, κυνηγετικά όπλα, εκτοξευτές χειροβομβίδων και στρατιωτικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Θα ονειρευόταν οποιαδήποτε δυτική χώρα να υποστηρίξει την παλαιστινιακή αντίσταση με παρόμοιο τρόπο; Ακόμα και όταν οι ισραηλινές δυνάμεις βρίσκονται σε φονική έξαρση στη Δυτική Όχθη - όπως τώρα; 

 

Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση. 

 

Στην πραγματικότητα, όσο πιο προσεκτικά οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης εξετάζουν τη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να συμπαθήσουν την ουκρανική "αντίσταση". Είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Ουκρανία μετατρέπεται ταχύτατα σε pons asinorum για τους μαχητικούς πολέμιους της Παλαιστίνης; Σκεφτείτε την περίπτωση του Tzvi Arieli, ενός "θρησκευόμενου" Ισραηλινού, ο οποίος πρόσφατα παρουσιάστηκε στα εβραϊκά μέσα ενημέρωσης για την πεποίθησή του ότι η δολοφονία των εχθρών της Ουκρανίας έχει προτεραιότητα έναντι της ιερής τελετουργίας της ένδυσης των φρυκτωριών. 

 

"Αν πρέπει να πυροβολήσω μερικούς Ρώσους, ο χρόνος είναι πραγματικά σημαντικός", εξήγησε στο Forward. 

 

Ως στρατιώτης στις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις, ο Arieli συμμετείχε σε ισραηλινές τρομοκρατικές επιθέσεις στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη- προφανώς είχε επίσης συμμετοχή σε βιαιοπραγίες κατά εθνοτικών Ρώσων ήδη από το 2014. (Το Forward περιγράφει αυτό ως "fend[ing] off the separatists" για "τον ουκρανικό στρατό"). 

 

Αλλά σήμερα, η Ουκρανία μπορεί στην πραγματικότητα να είναι ένα πιο πρόσφορο περιβάλλον για τα ταλέντα του Arieli απ' ό,τι το ίδιο το Ισραήλ. "Πολλοί Ουκρανοί βλέπουν την άρνηση των Ισραηλινών ηγετών να υποχωρήσουν στους αντιπάλους της χώρας τους ως πρότυπο για τους ίδιους", σημειώνει ένας θαυμαστικός απολογισμός στον Τύπο. Και η ουκρανική εκδοχή του ισραηλινού "μοντέλου" απολαμβάνει το πλεονέκτημα ότι βρίσκεται στην τυφλή πλευρά των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Διεθνής Αμνηστία, η οποία έχει "ερευνητές" στην Ουκρανία, φαίνεται να εστιάζει όλη την προσοχή της στη ρωσική συμπεριφορά - πράγμα που σημαίνει ότι η Ουκρανία μπορεί ουσιαστικά να ξεπεράσει το Ισραήλ και να τη γλιτώσει, όπως υποδηλώνει το παράδειγμα του Arieli. 

 

Και δεν είναι μόνο οι φανατικοί Σιωνιστές που βιώνουν μια ξαφνική συντριβή με την Ουκρανία. Οι φιλελεύθεροι - το είδος που επιδοκιμάζει την καταπίεση της Παλαιστίνης πιο ευγενικά από τους Arielis του κόσμου, αλλά με μεγαλύτερο πολιτικό αποτέλεσμα - είναι εξίσου ενθουσιασμένοι. Έχω σημειώσει σε άλλη στήλη πώς η Jodi Rudoren, αρχισυντάκτρια της κορυφαίας εβραϊκής φιλελεύθερης εφημερίδας στις ΗΠΑ, έχει ερωτευτεί τους Ουκρανούς μαχητές με τρόπο που δεν θα ονειρευόταν ποτέ να γράψει για τους Παλαιστίνιους. Ο Michael Tomasky της New Republic έχει επίσης ενταχθεί στο πάρτι του πολέμου στην Ουκρανία. Κάντε μια γρήγορη έρευνα στον φιλελεύθερο δυτικό Τύπο (εγώ προσωπικά δεν έχω το στομάχι για κάτι τέτοιο) και θα βρείτε δεκάδες σαν κι αυτούς. 

 

Και - σαν να μην ήταν ήδη αρκετά μακρύς ο κατάλογος των εχθρών της Παλαιστίνης που ζητωκραυγάζουν υπέρ της Ουκρανίας - συμμετέχει και η παγκόσμια ορθόδοξη εβραϊκή ηγεσία. Αυτόν τον Απρίλιο, ραβίνοι της αίρεσης των Χασιδιστών Λουμπάβιτς φιλοξένησαν τουλάχιστον 53 Σέδες του Πάσχα για περισσότερους από 7.000 καλεσμένους μέσα στην Ουκρανία. Σύμφωνα με το Forward, βοήθησαν ακόμη και με αρτοποιεία που "έφτιαξαν μίνι-ματζό για τους στρατιώτες [η υπογράμμιση δική μου] για να διασφαλίσουν ότι θα πάρουν μια γεύση της γιορτής" - σε περίπτωση που κάποιος φανταζόταν ότι το ενδιαφέρον των ραβίνων ήταν απλώς ανθρωπιστικό και θρησκευτικό. Πώς αντιδρά ο ίδιος ορθόδοξος εβραϊκός κλήρος στα δεινά των Παλαιστινίων; Λοιπόν, όταν μια μικρή ομάδα θρησκευόμενων Εβραίων από το αντισιωνιστικό κίνημα Neturei Karta πέρασε ένα Σάββατο στη Γάζα για να δείξει την υποστήριξή της σε έναν από τους πιο βαριά καταπιεσμένους πληθυσμούς στη γη - σε ένα μέρος που ο Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Παλαιστίνη έχει χαρακτηρίσει "αβίωτο" - ούτε μια εξέχουσα ορθόδοξη εβραϊκή οργάνωση δεν κούνησε το δάχτυλο για να τους βοηθήσει. 

 

Στην πραγματικότητα, η ίδια οργάνωση Lubavitch που δεν μπορεί να κάνει αρκετά για να βοηθήσει τους Ουκρανούς στρατιώτες έχει βγει από το δρόμο της για να υπερασπιστεί κάθε ισραηλινή σφαγή των αμάχων της Γάζας, κατηγορώντας για τη μαζική δολοφονία ανδρών, γυναικών και παιδιών την παλαιστινιακή "κουλτούρα του θανάτου" - όχι την ισραηλινή κτηνωδία. 

Ανήκουν οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης σε αυτό το είδος του πλήθους; 

 

Η ίδια η Ουκρανία δεν έχει κρύψει την ευθυγράμμισή της με το Ισραήλ - με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μην ξεγελιέστε από το αυξανόμενο κύρος των νεοναζί της Ουκρανίας και μη νομίζετε ότι ο ιστορικά εβραιοφάγος πληθυσμός της δεν μπορεί να έχει καλές σχέσεις με το λεγόμενο εβραϊκό κράτος. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky έχει ήδη δηλώσει ότι η Ουκρανία του μέλλοντος θα είναι ένα "μεγάλο Ισραήλ". Στην πραγματικότητα, πολύ πριν από τον πόλεμο με τη Ρωσία, ο Zelensky αφαίρεσε επιδεικτικά την Ουκρανία από μια επιτροπή του ΟΗΕ αφιερωμένη στα δικαιώματα των Παλαιστινίων. 

 

Και η ισραηλινή κυβέρνηση ανταπέδωσε τη φιλοφρόνηση. Στις 4 Απριλίου, ο πρόεδρος του Ισραήλ έδωσε πλήρη χάρη σε έναν καταδικασμένο λαθρέμπορο κοκαΐνης, απλώς και μόνο επειδή ισχυρίστηκε ότι λαχταρούσε να επιστρέψει στην πατρίδα του, την Ουκρανία, "για να πολεμήσει κατά της ρωσικής εισβολής". Γιατί να ασχοληθεί κανείς με τους νόμους περί ναρκωτικών όταν υπάρχουν Ρώσοι να σκοτωθούν και νεοναζιστικές πολιτοφυλακές να υποστηριχθούν; 

 

Παρεμπιπτόντως, παρακαλώ σημειώστε -όπως δείχνει αυτό το επεισόδιο- ότι το "εβραϊκό κράτος" αισθάνεται απολύτως άνετα με αυτές τις εβραιοφάγες πολιτοφυλακές που περιφέρονται σε όλη την Ουκρανία. Ακόμη και η νέα "ειδική απεσταλμένη του για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού", μια ηθοποιός που έγινε προπαγανδίστρια και ονομάζεται Noa Tishby, έχει δηλώσει ότι η πραγματική της δουλειά είναι να πολεμά τους επικριτές της κατοχής του Ισραήλ - όχι τους Ουκρανούς ναζί. 

 

Όσο η Ουκρανία είναι φιλοϊσραηλινή, δεν θα ακούσετε ούτε μια φωνή διαμαρτυρίας από την Ιερουσαλήμ, ούτε καν για τα διαβόητα Τάγματα Αζόφ που φαίνεται να δυναμώνουν σταθερά υπό τον Ζελένσκι. Αλλά να είστε σίγουροι ότι η ισραηλινή προπαγάνδα θα συνεχίσει να συκοφαντεί τους Παλαιστίνιους πολίτες που έχουν το θράσος να πιστεύουν ότι δικαιούνται ανθρώπινα δικαιώματα. 

 

Θα πρέπει οι ακτιβιστές της Παλαιστίνης να ευθυγραμμιστούν με αυτή την τοξική συντροφιά; 

 

Και τι γίνεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο Τζο Μπάιντεν, που ενισχύει το Ισραήλ, κατέχει τον Λευκό Οίκο; Η αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις έχει κάνει το δικό της μερίδιο σε γλωσσόφιλα για τη ρωσική κατοχή της Ουκρανίας. (Φαινόταν σχεδόν έτοιμη να κλάψει όταν ανέφερε την "οδυνηρή εμπειρία" των Ουκρανών προσφύγων κατά τη διάρκεια πρόσφατης επίσκεψής της στη Ρουμανία). Αλλά η Χάρις, της οποίας ο σύζυγος είναι Εβραίος, ήταν απολύτως ευτυχής να σερβίρει κρασί Psagot -που παράγεται από ισραηλινούς "εποίκους" σε κλεμμένη παλαιστινιακή γη- όταν φιλοξένησε την υποχρεωτική πασχαλινή σαρακοστή του Λευκού Οίκου στις 15 Απριλίου. 

 

Ούτε ο συμβολισμός χάθηκε από τους συνήθεις ύποπτους. "Την επόμενη χρονιά", έγραψε στο Twitter ο Ντέιβιντ Φρίντμαν, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο Ισραήλ, "θα πρότεινα στη Δεύτερη Οικογένεια να σερβίρει τη σοδειά "Φρίντμαν" από το οινοποιείο Psagot". 

 

Άλλωστε, το Psagot ονόμασε το συγκεκριμένο κρασί με το όνομα του πρεσβευτή λόγω του ρόλου του στη μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, το 2018 - μια πράξη που κόστισε τη ζωή σε 55 Παλαιστίνιους διαδηλωτές την ίδια ημέρα της μετακίνησης. 

 

Το κατάλαβες; Οι επίσημοι εραστές της Ουκρανίας του Λευκού Οίκου γιόρτασαν το Πάσχα με κρασί που φτιάχτηκε από ένοπλους αποίκους σε κλεμμένη παλαιστινιακή γη, σε ένα οινοποιείο που απονέμει κορυφαία βραβεία για τη συμβολή σε μαζικές δολοφονίες. Μπορεί κάποιος που νοιάζεται για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων να ονειρευτεί να συμπράξει με πολιτικούς βυθισμένους τόσο βαθιά στην υποκρισία και το αίμα; 

 

Να θυμάστε, τέλος, ότι αντιστεκόμενοι στο "Ισραήλ", όπως το αντιλαμβάνονται οι Σιωνιστές, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάτι μοναδικό: μια διεκδίκηση, όχι μια χώρα - έναν μύθο, όχι μια ιστορία. Και μου φαίνεται ότι μόνο αυτό ξεχωρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση από άλλες συγκρούσεις. Όπως το έθεσε ο Steve Salaita σε ένα πρόσφατο δοκίμιο: 

 

"Αν και οι Σιωνιστές θεωρούν το Ισραήλ ως μια... διαχρονική και σταθερή γεωγραφία, στην πραγματικότητα πρέπει να αποτριτοποιήσουν το κράτος προκειμένου να το υπερασπιστούν. Με άλλα λόγια, μπορούν να το υπερασπιστούν μόνο ως έπαρση, όχι ως απτό σχέδιο. Πρέπει να υπάρχει έξω από την ιστορία, αλλιώς χάνει τον εξαιρετικό του χαρακτήρα και, συνεπώς, την ιδιαίτερη αξίωσή του για θαυμασμό. Μέσα στον πραγματικό κόσμο της γεωπολιτικής, γίνεται απλώς άλλη μια αποικία εποίκων, επιρρεπής στην άσχημη συμπεριφορά που απαιτεί ο ιμπεριαλισμός από τέτοιες οντότητες. 

 

Ό,τι άλλο κι αν ισχύει για τη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας, πρόκειται (σε αντίθεση με τον πόλεμο του Ισραήλ κατά της Παλαιστίνης) για μια διαμάχη μεταξύ κρατών ή μεταξύ ενός κράτους και ενός μπλοκ κρατών (ΝΑΤΟ)- κανείς δεν προσποιείται ότι οι Ουκρανοί δεν υπάρχουν, ή ότι η Ρωσία δεν έχει γεωγραφικά όρια, ή ότι οι εθνοτικοί Ρώσοι οπουδήποτε στον κόσμο έχουν το έμφυτο δικαίωμα να πάρουν την Ουκρανία από τους κατοίκους της. 

 

Οπότε, ακόμα κι αν είσαι έτοιμος να χορέψεις στον φιλοουκρανικό τζιζινγκισμό (και εγώ δεν είμαι), δεν βλέπω πώς μπορείς να εναρμονίσεις αυτόν τον χορό με την υποστήριξη της Παλαιστίνης. Ο τελευταίος σκοπός είναι ένας αγώνας όχι μόνο για εθνική ανεξαρτησία αλλά και για το δικαίωμα να προφέρουμε τα απλά γεγονότα ότι οι Παλαιστίνιοι υπάρχουν και ότι το Ισραήλ είναι μια επιχείρηση εποίκων-αποικιοκρατών όπως όλες οι άλλες. Τίποτα από αυτά δεν εμπλέκεται στον αγώνα για την Ουκρανία. 

 

Έτσι, όταν βλέπω τον Philip Weiss (έναν από τους συνιδρυτές του ιστολογίου Mondoweiss, ενός σπάνιου τόπου όπου τα παλαιστινιακά δικαιώματα γίνονται πραγματικά σεβαστά) να γράφει ότι "η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η διεθνής αντίδραση είναι μια ευκαιρία για τους Αμερικανούς που νοιάζονται για την Παλαιστίνη" και καταλήγει με ζητωκραυγές για "τις αμερικανικές κυρώσεις" κατά της Ρωσίας - λες και αυτές οι "κυρώσεις" θα βοηθήσουν με κάποιο τρόπο τους κρατούμενους στις φυλακές του Ισραήλ στη Γάζα ή τα βασανισμένα παιδιά της Δυτικής Όχθης ή της Ανατολικής Ιερουσαλήμ - πρέπει να παρεμβάλω μια λέξη προσοχής. 

 

Είναι άλλο πράγμα να εφιστούμε την προσοχή στην υποκρισία ενός δυτικού Τύπου που κλαίει για την κατοχή της Ουκρανίας, ενώ αγνοεί τη σκληρότητα της ισραηλινής κατοχής της Παλαιστίνης. Είναι εντελώς διαφορετικό να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούμε στην υστερία που εξυμνεί μια χώρα που μας περιφρονεί, για να μην αναφέρουμε μια υπόθεση που βασίζεται στη βία και το ψέμα. 

 

Ναι, πρέπει να υποστηρίξουμε τις προσπάθειες για τον τερματισμό της σύγκρουσης και την προστασία των αμάχων όπου είναι δυνατόν. 

Αλλά να ανεμίζουμε την ουκρανική σημαία; Θα μπορούσαμε εξίσου καλά να αρχίσουμε να ευχαριστούμε τους Ισραηλινούς που δηλητηριάζουν τα παιδιά της Γάζας ή να επαινούμε τις ΗΠΑ που στέλνουν δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως στο Ισραήλ για να το βοηθήσουν να σκοτώνει περισσότερους Παλαιστίνιους πολίτες. 

 

Οι Ουκρανοί πολίτες δεν θα επωφεληθούν από αυτό. Και η Παλαιστίνη αξίζει πολύ καλύτερα.
 

------------------
 

Δικτυογραφία:
Palestine, Yes – Ukraine, No – OffGuardian
https://off-guardian.org/2022/04/30/palestine-yes-ukraine-no/

Share