Καθώς μεγάλωνα, η μητέρα μου περνούσε τον ελεύθερο χρόνο της, ψαρεύοντας σε ένα ποτάμι. Έτσι από τα ψάρια που έπιανε, θα μπορούσε να μου προσφέρει ένα καλύτερο φαγητό για την ανάπτυξή μου. Καθώς έτρωγα, κάθονταν δίπλα μου και έτρωγε και αυτή ότι κρέας έμενε στα κόκαλα. Όταν της πρόσφερα από το φαγητό μου, έλεγε «Φάε το φαγητό σου γιε μου, δεν μου αρέσουν εμένα τα ψάρια»..
Αυτό ήταν το δεύτερο ψέμα…
Αργότερα για να μπορέσω να σπουδάσω, έψαξε και βρήκε μία δεύτερη δουλειά. Ανακύκλωνε παλιά κουτιά από χαρτόνι και αυτό της έδινε κάποια επιπλέον χρήματα για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ ξύπνησα και την βρήκα με ένα μικρό κερί να δουλεύει ακόμη. Της είπα να έρθει για ύπνο, αλλά μου απάντησε πως δεν είναι κουρασμένη. Αυτό ήταν το τρίτο της ψέμα…
Όταν έφτασαν οι τελικές εξετάσεις ζήτησε άδεια από τη δουλειά της για να με συνοδεύσει. με περίμενε μέσα στη ζέστη για ώρες και όταν τελείωσα ήρθε κοντά μου και μου έφερε ένα μπουκάλι με κρύο νερό. Την είδα κουρασμένη και εξαντλημένη και της είπα να το πιει εκείνη. Η απάντησή της ήταν «Δεν διψάω γιε μου, πιες το εσύ να δροσιστείς». Αυτό ήταν το τέταρτο ψέμα της μητέρας μου…
Μετά το θάνατο του πατέρα μου, η μητέρα μου έπρεπε να βρει τρόπο να καλύψει τις ανάγκες μας. Η κατάσταση της οικογένειάς μας χειροτέρευε και δυστυχώς όλα τα βάρη περνούσαν από πάνω της. Κάποιοι γείτονες της έλεγαν ότι πρέπει να παντρευτεί ξανά και να φτιάξει τη ζωή της από την αρχή. Αυτή όμως έλεγε «Δεν είμαι εγώ για τέτοια, είμαι μεγάλη γυναίκα με παιδί και δεν χρειάζομαι την αγάπη κανενός». Αυτό ήταν το πέμπτο ψέμα της μητέρας μου…
Αφού τελείωσα τις σπουδές μου και έπιασα δουλειά, ήταν ώρα για τη μητέρα μου να ξεκουραστεί, αλλά δεν ήθελε. Πήγαινε κάθε μέρα στη λαϊκή αγορά και πουλούσε κάποια λαχανικά για να καλύπτει τις δικές της ανάγκες. Εγώ δούλευα μακρυά και κάθε μήνα με το που έπαιρνα το μισθό μου, της ετοίμαζα ένα δέμα με τρόφιμα και διάφορα καλούδια, της έβαζα και ένα φάκελο με λεφτά και της τα έστελνα. Αυτή όμως τις περισσότερες φορές, κρατούσε τα πάντα εκτός από τα λεφτά. Με την πρώτη ευκαιρία μου τα έστελνε πίσω και μου έγραφε «Αγόρι μου δεν χρειάζομαι χρήματα, δόξα τον Θεό έχω αρκετά για να ζήσω. Κράτησε τα εσύ που είσαι νέος και έχεις ανάγκες». Αυτό ήταν το έκτο της ψέμα...
Μετά από 3 χρόνια δουλειάς και μεταπτυχιακών σπουδών, μία μεγάλη εταιρεία εμφανίστηκε στο δρόμο μου, η οποία με προσέλαβε με πολύ καλό μισθό και μου χρηματοδότησε το διδακτορικό που πάντα ονειρευόμουν. Τότε γύρισα και είπα στη μητέρα μου ότι η τύχη μας χαμογέλασε. Της ζήτησα να έρθει μαζί μου, να σταματήσει να δουλεύει και επιτέλους να απολαύσει και αυτή κάποιες στιγμές από τη ζωή της. Εκείνη όμως μου είπε, «Άσε με γιε μου στον τόπο μου, εγώ είμαι μια χαρά, κοίτα να κάνεις εσύ τη ζωή σου καλύτερη και μην κοιτάς εμένα». Αυτό ήταν το έβδομο ψέμα που μου είπε…
Στα γεράματά της απέκτησε καρκίνο στο στομάχι. Σε εμένα όμως δεν είπε τίποτα. Μία μέρα όμως αποφάσισα να πάω την δω χωρίς να την προειδοποιήσω. Όταν μπήκα στο σπίτι αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά… Γερασμένη και εξασθενημένη καθόταν στο κρεβάτι, προσπαθούσε να γελάσει αλλά φαινόταν ότι έκανε υπερπροσπάθεια. Καθώς με κοιτούσε, με έπιασαν τα κλάματα, δεν άντεξα…
Τότε γύρισε και μου είπε «Γιε μου μην κλαις και μην στεναχωριέσαι, εγώ είμαι μια χαρά» και μου κράτησε το χέρι. Αυτό ήταν το όγδοο ψέμα της κι εκείνη τη στιγμή έκλεισε τα μάτια της για πάντα…
1 σχόλιο:
AYTO TO TIMHTIKO ΑΡΘΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΓΧΑΙΡΩ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ. ΤΕΤΟΙΑ ΑΡΘΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΘΕΙΡΕΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΜΠΕΙ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΙΡΑ .....ή ΑΚΌΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙ ....
Γεώργιος Βιζυηνός: Η μητέρα
Πώς να πειράξω τη μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;
Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω
ό,τι ορίζει κι απαιτεί,
αφού στη γη δεν έχω άλλο
κανένα φίλο σαν αυτή;
Αυτή στα στήθη τα γλυκά της
με είχε βρέφος απαλό,
με κάθιζε στα γόνατά της
και μ' έμαθε να ομιλώ.
Αυτή με τρέφει και με ντύνει
όλο το χρόνο που γυρνά,
και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,
σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.
Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω
φιλά να γειάνει την πληγή.
Αυτή, τι πρέπει να αφήσω
και τι να κάμω μ'΄οδηγεί.
Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;
ΦΙΛΕ ΘΑΝΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΣΑΝ ΑΥΤΟ.... ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΣΥΝΤΟΜΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ. ΟΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΕΣ ΧΟΡΔΕΣ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ....
ΑΑ
Δημοσίευση σχολίου