Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης
Στο σχετικό διαφημιστικό σποτ μιας παλιάς τηλεοπτικής διαφήμισης για το απορρυπαντικό Skip, ο εκφωνητής καθησύχαζε τον τηλεθεατή προφέροντας, με τρόπο που δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, τα εξής λόγια:
«29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν Skip. Αυτοί ξέρουν».
Αυτό το διαφημιστικό σποτ θύμισε σε κάποιους η είδηση ότι 227 ακαδημαϊκοί ζητούν από το ΕΚΠΑ να αφαιρέσει τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα που είχε λάβει ο Πούτιν το 2018.
Οι 227 «ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και ενεργοί πολίτες», έχοντας πάθει επιλεκτική αμνησία για τα εγκλήματα που διαπράττει η Δύση αιματοκυλίζοντας αθώους πληθυσμούς, τους οποίους συνηθίζει να περιτυλίγει με το ασημόχαρτο των παράπλευρων απωλειών, και ανεβοκατεβάζοντας κατά το δοκούν αμέτρητες «ημέτερες μαριονέτες», υπέγραψαν ένα κείμενο, στο οποίο ο Πούτιν χαρακτηρίζεται δικτάτορας (έτσι τον είχε στολίσει ο… σούπερ δημοκράτης Τζο Μπάιντεν, δίνοντας τον τόνο που θα έπρεπε να ακολουθήσουν τα απανταχού της γης γιουσουφάκια της Νέας Τάξης Πραγμάτων):
«Ως ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και ενεργοί πολίτες δεν μπορούμε να παραμένουμε απαθείς και αδιάφοροι/ες [Σ.Σ.: άραγε, το τρίτο φύλο με ποιον γραμματικό τύπο πρέπει να καλύπτεται;] μπροστά στα εγκλήματα πολέμου και τις θηριωδίες που διαπράττονται. Γι’ αυτό και ζητούμε να υποστηρίξετε με την υπογραφή σας το αίτημα για αφαίρεση του τίτλου αυτού, ο οποίος απονεμήθηκε στον Πούτιν και από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών το 2001. Με τη συμμετοχή σας σε αυτή την προσπάθεια, θα συμβάλετε καθοριστικά στο να πάψει να αποτελεί και να θεωρείται μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας του ΕΚΠΑ ο δικτάτορας που είναι υπεύθυνος για τον θάνατο χιλιάδων και τον εκτοπισμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους στην Ουκρανία, αλλά συγχρόνως και για την καταστολή των ακαδημαϊκών και δημοκρατικών ελευθεριών και τη φίμωση κάθε αντίθετης φωνής στο εσωτερικό της χώρας του».
Στο βιβλίο με τίτλο «Η Εποχή του Φόβου. Αυτοκρατορία των ΗΠΑ και Δικτατορία της Αγοράς» (εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2005, σελ. 162 επ.), ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου αναλύει την σκοτεινή πλευρά των «βελούδινων επαναστάσεων», αναφερόμενος εισαγωγικά στην δράση του συμπλέγματος ΜΚΟ-ΜΜΕ σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες των Βαλκανίων και της σφαίρας επιρροής του Κρεμλίνου.
Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι:
«οι περιπτώσεις αυτές ενσαρκώνουν μια αλλαγή ιστορικού παραδείγματος σχετικά με τις αποσταθεροποιητικές επιχειρήσεις της αμερικανικής Αυτοκρατορίας εναντίον μη αρεστών καθεστώτων: από την επιστράτευση των τανκ και της Γκλάντιο στη Νότια Ευρώπη ή των Ταγμάτων Θανάτου και των Κόντρας στη Λατινική Αμερική ώς την επένδυση πάνω στη “μαλακή ισχύ” του συμπλέγματος ΜΚΟ-ΜΜΕ για την επίτευξη των ίδιων στόχων με άλλα μέσα».
Εν συνεχεία, ο Παπακωνσταντίνου εστιάζει σε τρεις ανατροπές που μοιάζουν με «φωτοαντίγραφα του ίδιου πολιτικού σεναρίου»: Βελιγράδι/2000, Τιφλίδα/2003, Κίεβο/2004.
Η πάγια τακτική της εξ ορισμού αποδομητικής Νέας Τάξης Πραγμάτων συνίσταται σε «μια μη βίαιη επανάσταση, στηριγμένη στη δύναμη του πλήθους, με πρωταγωνιστικό ρόλο των ΜΚΟ», η οποία:
«καταφέρνει να παραμερίσει μια διεφθαρμένη εξουσία, που απείχε πολύ από το να εκπληρώνει τα στοιχειώδη δημοκρατικά κριτήρια. […] Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά στα γεγονότα αποκαλύπτει πολύ διαφορετικές και λιγότερο “αθώες” σκοπιμότητες».
Λίγες αράδες παρακάτω, ο συγγραφέας καταπιάνεται με την λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» της Ουκρανίας:
«Η αλληλουχία των γεγονότων, όπως παρουσιάστηκε από τα δυτικά ΜΜΕ, είναι λίγο πολύ γνωστή. Οι προεδρικές εκλογές της 21ης Νοεμβρίου του 2004, όπου νικητής ανακηρύχθηκε ο φιλορώσος Βίκτορ Γιανούκοβιτς, καταγγέλθηκαν ως νόθες από το φιλοδυτικό αντίπαλό του Βίκτορ Γιουσένκο, τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αντιπολίτευση ξεκίνησε μια σειρά διαδηλώσεων, με επίκεντρο το Κίεβο, που εξαπλώθηκαν με ρυθμούς χιονοστιβάδας. Δημόσια κτίρια καταλήφθηκαν από τους διαδηλωτές με τα πορτοκαλί εμβλήματα, αλλά ο στρατός, κάτω από την πίεση του μεγάλου πλήθους, δεν τόλμησε να επέμβει. Τελικά ο απερχόμενος πρόεδρος Λεονίντ Κούτσμα και το Ανώτατο Δικαστήριο της Ουκρανίας αναγκάστηκαν να κηρύξουν άκυρες τις εκλογές και να προκηρύξουν νέες, από τις οποίες αναδείχθηκε νικητής, στις 26 Δεκεμβρίου, ο Γιουσένκο. Αντίο στη διαφθορά, στον αυταρχισμό και στην υποτέλεια απέναντι στον “Μεγάλο Σλάβο Αδελφό”. Καλημέρα στη νέα, αδιάφθορη, δημοκρατική Ουκρανία, που θα βρει σύντομα τη θέση της στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και στην καρέκλα που την περιμένει στο ΝΑΤΟ. Τόσο καλά, τόσο εύκολα;».
Ο Παπακωνσταντίνου συνεχίζει τον δηκτικό σχολιασμό του, αναφέροντας ότι ο Γιουσένκο ήταν μέλος της νομενκλατούρας που ελέγχει το δυτικό τμήμα της Ουκρανίας, καθόλου λιγότερο διεφθαρμένος από τον Γιανούκοβιτς, που προέρχεται από τις ελίτ του ανατολικού, φιλορωσικού τμήματος της χώρας. Επίσης ο Γιουσένκο ήταν τραπεζίτης και είχε στενούς δεσμούς με τους δυτικούς επενδυτές. Μάλιστα, στο πλευρό του Γιουσένκο «τάχθηκαν ορισμένες νεοναζιστικές οργανώσεις της καθολικής δυτικής Ουκρανίας, κυρίως στο Λβοφ, το πολιτιστικό κέντρο του οποίου γέμισε την περίοδο της “ειρηνικής επανάστασης” με σβάστικες και αντισημιτικά και αντιρωσικά συνθήματα».
Τέλος, ο Παπακωνσταντίνου αναδεικνύει τη διγλωσσία της Ουάσινγκτον στην παγκόσμια εκστρατεία της εναντίον των “οχυρών της τυραννίας”:
«Ο Σεβαρνάτζε ήταν “υπεύθυνος πολιτικός”, όταν πρωταγωνιστούσε στη διάλυση της ΕΕΣΔ και όταν έδινε το πράσινο φως για την εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων στη Γεωργία, αλλά έγινε “διεφθαρμένος τυραννίσκος” από τη στιγμή που αναγκάστηκε, εκών άκων, να στηριχτεί στη Ρωσία του Πούτιν. Ο Κούτσμα και ο Γιανούκοβιτς, στην Ουκρανία, εμφανίστηκαν περίπου ως μετενσάρκωση του ολοκληρωτισμού στην επικράτεια της πρώην ΕΣΣΔ, τη στιγμή που η κυβέρνηση Μπους στηρίζει το απείρως αυταρχικότερο και περισσότερο διεφθαρμένο καθεστώς του διαβόητου Καρίμοφ, στο Ουζμπεκιστάν (όπου τυχαίνει να υπάρχει αμερικανική βάση). Ένα καθεστώς που καταγγέλθηκε, τον Απρίλιο του 2002, από τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ για “συστηματική, διεστραμμένη” προσφυγή σε βασανιστήρια. Την ίδια χρονιά ο δεσμοφύλακας τού εκ των ηγετών της αντιπολίτευσης Μουζαφάρ Αβάζοφ τον… έβρασαν ζωντανό επειδή επέμενε να προσεύχεται, σύμφωνα με το ισλαμικό τελετουργικό, στο κελί του! Παρ’ όλα αυτά, οι Αμερικανοί προσέφεραν στον Καρίμοφ οικονομική βοήθεια 18 εκατομμυρίων δολαρίων το 2004».
Έχοντας προ οφθαλμών τα ανωτέρω, η πρωτοβουλία των 227 ακαδημαϊκών για αφαίρεση του τίτλου του επίτιμου διδάκτορα από τον Πούτιν κλονίζει την εμπιστοσύνη του απλού πολίτη στον ιερό θεσμό του πανεπιστημίου, αποστολή του οποίου δεν είναι να προβαίνει, διά των μελών του, σε πολιτικές τοποθετήσεις και πολύ περισσότερο να χαρακτηρίζει ως δικτάτορα έναν ηγέτη μιας χώρας με την οποία η Ελλάδα, ως κέντρο Ορθοδοξίας, διατηρούσε μέχρι πρότινος στενούς δεσμούς, αλλά να προάγει την επιστημονική κατάρτιση και το ελεύθερο και ανεξάρτητο πνεύμα των φοιτητών, οι οποίοι με αντικειμενικότητα θα πρέπει να είναι σε θέση να αναπτύξουν κριτική ικανότητα ως πολιτικά σκεπτόμενα όντα, ώστε να αποφασίζουν αυτόνομα υπό ποιες προϋποθέσεις ένας ηγέτης ενεργεί ως «δικτάτωρ», «χασάπης» (sic) και όλα τα συναφή.
Παρόμοιo ατόπημα συλλογής υπογραφών είχε γίνει από ακαδημαϊκούς και επί εποχής οικονομικής κρίσης, όταν υπέγραψαν διακήρυξη υπέρ τρόικας και μνημονίων (ο γράφων ως καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ. είχε αρνηθεί να υπογράψει).
Τώρα δεν απομένει παρά να επαναληφθεί το φαινόμενο της συλλογής υπογραφών και για την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών· άλλωστε, κάποιοι από τους 227 υπογράφοντες το παρόν κείμενο δεν προπαγανδίζουν μόνο τα φιλο-ουκρανικά, αλλά και τα φιλο-εμβολιαστικά τους αισθήματα, με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή/και με επαναλαμβανόμενες δημοσιεύσεις σε νεοταξίτικες φυλλάδες.
Άλλο πράγμα, όμως, οι 29 ειδικοί-κατασκευαστές πλυντηρίων που συνιστούν Skip, και άλλο πράγμα οι 227 μη ειδικοί-ακαδημαϊκοί που τολμούν και συνιστούν (e contrario) ως πολιτικό κελεπούρι έναν κωμικό ηθοποιό, τον Ζελένσκι, απαξιώνοντας ελαφρά τη καρδία ως δικτάτορα τον Πούτιν και ομοιάζοντες κατά τούτο με μικρά παιδιά που μηρυκάζουν τις ύβρεις ενός οργίλου πατέρα!
Σημειωτέον ότι οι ίδιοι ακαδημαϊκοί, ως απολύτως ειδικοί, εδώ και τρία χρόνια κρατούν σφραγισμένα τα χείλη τους για τον ανασκολοπισμό του ελληνικού Συντάγματος και τον βιασμό του Ποινικού Δικαίου από τους διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης.
Νοιάζονται για τον «δικτάτορα Πούτιν», αλλά αδιαφορούν για τον «δικτάτορα Μητσοτάκη», ο οποίος έχει καταεξευτελίσει τους Έλληνες, εφαρμόζοντας την πιο στυγνή υγειοναζιστική χούντα που θα μπορούσε ποτέ να συλλάβει ανθρώπινος νους. Αυτό το φαινόμενο περιγράφεται με τον όρο: «δύο μέτρα και δύο σταθμά» – πρόκειται για φαινόμενο που ενδημεί σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.
O tempora, o mores!
ΥΓ: Ο θαυμαστός ανάποδος κόσμος της εποχής του κορωνοϊού υποθάλπει όχι μόνο την αντιστροφή των εννοιών και των αξιών (στην νιτσεϊκή διάλεκτο: “Umwerthung aller Werte”), αλλά και τον αναγραμματισμό: ο διδάκτωρ διαβάζεται δικτάτωρ! Αλίμονό μας, βέβαια, αν ο απαξιούμενος ως δικτάτωρ είναι κι αυτός ένα κομμάτι της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία συνηθίζει να σκηνοθετεί κοκορομαχίες αντίπαλων στρατοπέδων, καθοδηγούμενων από έναν δαιμόνιο αόρατο μαριονετίστα (το ελεγχόμενο διαίρει και βασίλευε είναι η σπεσιαλιτέ του νεοταξίτικου μενού!).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου