Πλήθη οργισμένων ανθρώπων ρίχνουν το ανάθεμα στην φερόμενη ως παιδοκτόνο, άλλα σφυρίζουν αδιάφορα για την άμβλωση και τους 300.000 θανάτους αγέννητων παιδιών ανά έτος.
Άμβλωση: Βαριά και ασήκωτη είναι η μπόχα της υποκρισίας όταν απλώνεται σε μια ολόκληρη κοινωνία. Δεν την αντέχει ο Θεός, δεν την αντέχει ούτε η ίδια η φύση που στενάζει. Χιλιάδες ιεροεξεταστές του καναπέ, του πληκτρολογίου, της πρόχειρης κατάρας, ξεσπάθωσαν και δεν λέει να καταλαγιάσει η δίψα τους για αίμα, ενώ δεν κοιτούν τα χέρια τους που είναι βαμμένα με αυτό.
Βγαίνουν με λυσσασμένους αφορισμούς αντί για δικράνια, και με κινητά στο χέρι αντί για αναμμένους πυρσούς, να καταδικάσουν την φερόμενη παιδοκτονία. Δολοφονήθηκαν – λέει – αθώα παιδιά, που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Απόλυτα σωστό, εφόσον αποδειχθεί. Πείτε μας κάτι όμως και για τα 300.000 σφαγιασμένα αγέννητα παιδιά τον χρόνο που τα απομεινάρια τους πετιούνται στα σκουπίδια!
Πως δέχεται η συνείδηση μερικών να υπάρχει διαχωρισμός της αξίας μιας ανθρώπινης ζωής, προ γέννας και μετά γέννας; Με ποια διεστραμμένη λογική ο άνθρωπος, δεν θεωρείται άνθρωπος αν δεν αποκτήσει ληξιαρχική πράξη γέννησης; Ποιος σκοτισμένος νους θεωρεί πως ο χτύπος της καρδιάς ενός αθώου εμβρύου, δεν υμνεί και δεν εκπροσωπεί τη ίδια την ίδια την ύπαρξη ζωής;
Ένα παιδί είναι άνθρωπος και πριν γεννηθεί, και αφότου γεννηθεί
Στην περίπτωση της Ρούλας Πισπιρίγκου η αγκαλιά της μάνας, το κορυφαίο καταφύγιο κάθε παιδιού, ενδεχομένως έγινε παγίδα θανάτου. Φρικτό. Ασύλληπτο. Δεν τη χωρά ο νους τέτοια ύβρη, τέτοια βλασφημία που πηγαίνει κόντρα στο μητρικό ένστικτο. Αν όμως η αγκαλιά μιας μάνας είναι η υπέρτατη καταφυγή ενός γεννημένου παιδιού, πόσο μάλλον η μήτρα, τα ίδια τα στοργικά σπλάχνα της μάνας, δεν πρέπει να είναι η σκέπη της ασφάλειας και θαλπωρής ενός αγέννητου παιδιού;
Κι όμως! Αντί για θαλπωρή, αντί για ασφάλεια, αντί για προστασία, εκατοντάδες χιλιάδες ανυπεράσπιστα κορμάκια, αντιμετωπίζουν τα παγωμένα εργαλεία ενός χασάπη που νομίζει ότι ασκεί το ιατρικό επάγγελμα, και τέλος – τον φρικτό θάνατο. Και λίγο πριν τον ιατρικό φόνο, αυτές οι ψυχούλες ανέπνεαν, άκουγαν, κινούνταν, ονειρεύονταν, γίνονταν δέκτες συναισθημάτων, αλληλεπιδρούσαν με τα ερεθίσματα της μάνας.
Ήταν ζωντανοί άνθρωποι σε μικρογραφία, σε διαδικασία ανάπτυξης, ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι είναι και το βρέφος ΑΦΟΤΟΥ γεννηθεί. Δεν υπάρχει λίγο άνθρωπος και πολύ άνθρωπος! Δεν υπάρχει λίγη ζωή και πολλή ζωή! Υπάρχει μόνο άνθρωπος και ζωή! Η ανθρώπινη υπόσταση υφίσταται σε όλα τα στάδια της. Η ζωή και η ψυχή είναι παρούσες σε όλα τα στάδια τους.
Όλες οι άλλες ερμηνείες είναι διεστραμμένες προσπάθειες για να απαλυνθούν οι ενοχές. Να δικαιολογηθεί ο νόμος της ζούγκλας. Να χρυσωθεί το χάπι για κάθε περίπτωση που ο ισχυρός (η μάνα, ο πατέρας) επιβλήθηκε στον ανίσχυρο (το έμβρυο) και τον σκότωσε, ακολουθώντας το «ο θάνατος σου – η ζωή μου». Όπου «ζωή», συμπλήρωσε λέξεις όπως «η πάρτη μου», η «ελευθερία μου», το «σώμα μου», η «καριέρα μου», η «ηδονή μου».
Γενικά το «εγώ» και το «μου», γίνεται το ψυχικό δηλητήριο που σκοτώνει το «μας» και το «εμείς» που πρεσβεύει η ευλογία μιας κυοφορίας, το ανεκτίμητο δώρο μιας νέας ζωής.
Μην ξεχνάμε πως η διαστροφή έχει φτάσει σε τέτοιο ασύλληπτο βαθμό, που οι αμβλώσεις αντιμετωπίζονται ως μορφή «αντισύλληψης», που γυναίκες καμαρώνουν επιδεικνύοντας τον αριθμό αγέννητων παιδιών που έχουν σφαγιάσει, ή που ελεεινοί «άντρες» φερόμενοι σαν άλογα ζώα, σπέρνουν ανεξέλεγκτα παιδιά, και η επόμενη τους κίνηση γίνεται μηχανικά: να πετάξουν στο τραπέζι μερικά λεφτά για να εκτελεστεί ο ιατρικός φόνος.
Μιλάμε για αμβλώσεις που γίνονται σαν «σπορ» και με ελαφρά τη καρδία. Όχι για ακραία σενάρια (όπως περιπτώσεις βιασμών ή σοβαρών προβλημάτων υγείας) που κι εκεί με αφαίρεση ζωής έχουμε να κάνουμε, άλλα τέλος πάντων εντοπίζεται ένα ψυχολογικό κίνητρο διαφορετικό από τον φιλοτομαρισμό, που χρήζει κάποιας συμπόνιας και κατανόησης. Άλλα πόσες είναι αυτές οι περιπτώσεις μπροστά στις εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεις; Ελάχιστες.
Ποιος θα διαμαρτυρηθεί για τα αγέννητα παιδιά;
Γιατί λοιπόν τέτοια ασήκωτη υποκρισία; Γίνεσαι μαινόμενος όχλος που βρωμά μεσαίωνα, για μια υπόθεση παιδοκτονίας, και σε αφήνει αδιάφορο το να θανατώνεται μια ολόκληρη πόλη της Ελλάδας από αγέννητα παιδιά – κάθε έτος; Αυτά τις ζωές ποιος θα τις υπερασπιστεί; Ποιος θα τις θρηνήσει; Ποιος θα τις δικαιώσει; Γιατί κρύβονται ενοχικά κάτω από το ματωμένο χαλί μιας ολόκληρης κοινωνίας;
Τα ζωάκια έχουν πλέον και δικαιώματα, και καλώς έχουν. Όποιος υπάνθρωπος βασανίσει ή θανατώσει ένα ζώο, φυλακίζεται για κακούργημα και πληρώνει χιλιάδες ευρώ πρόστιμο. Ένας αγέννητος άνθρωπος, μια απροστάτευτη ζωντανή ύπαρξη, ποιο δικαίωμα έχει;
Γιατί δεν απαιτεί ο λαός από το άθεο και αδιάφορο κράτος να συμπαρασταθεί θεσμικά και με ουσία δίπλα στις μητέρες, για να μην τις οδηγεί η απόγνωση σε αμβλώσεις; Γιατί δεν διεκδικεί ενίσχυση των νεαρών ζευγαριών, κίνητρα για τεκνοποίηση, στήριξη στην οικογένεια;
Βολεύτηκε η παρηκμασμένη κοινωνία με την εύκολη «λύση», τον ανέξοδο φόνο ενός ανθρώπινου πλάσματος που δεν έχει φωνή για να ουρλιάξει; Kαι τώρα κραυγάζει για… εκδίκηση για την (φερόμενη ως) παιδοκτόνο;
Τελικά για σκέψου, είσαι εθισμένος στην αυτοδικαίωση και την κατάκριση, για να παίρνεις ντόπες «ανωτερότητας»; Δίνεις τον υποκριτικό «αγώνα» σου για τρία αδικοχαμένα παιδιά, και βάζεις φερμουάρ στο στόμα για 300.000;
Για ποιο λόγο είναι «Μήδεια» μια μητέρα, ή «τέρας» ένας πατέρας που σκοτώνει τα παιδιά αφού γεννηθούν, και δεν είναι όταν τα ρίχνουν στη κιμαδομηχανή πριν δουν καν το πρώτο φως;
Μια αδικοχαμένη ζωούλα για τη οποία – κάποιοι άλλοι – αποφάσισαν πότε θα αναχωρήσει με φρικτό τρόπο από τη ζωή, πριν καν γεννηθεί και ΧΩΡΙΣ να ερωτηθεί, γιατί δεν έχει θέση στην ηθική του νοσηρού «πολιτισμού» μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου