Κι ενώ εμείς βαυκαλιζόμαστε κυβερνητικά με την εικόνα του φιλο-αμερικανικού εαυτού μας που δεν ορρωδεί προ των αρνητικών επιπτώσεων που θα έχει για τα εθνικά μας συμφέροντα το μένος μας για τη Ρωσία, η Τουρκία αναδεικνύεται προσφιλής συνοδοιπόρος της Δύσης σε ρόλο ειρηνοποιού στην ουκρανική κρίση.
Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, όπως και οι δικαιολογίες των Δυτικών εταίρων και των συμμάχων μας, οι οποίοι δίνουν τα ρέστα τους για την… πολύφερνη νύφη εξ Ανατολών σε βαθμό που να δικαιολογούν ακόμα και την άρνησή της να συνυπογράψει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας μετά την εισβολή της στην Ουκρανία.
Κι αυτό, φυσικά, δεν οφείλεται σε θαύμα, αλλά στην έγκαιρη διπλωματική κινητοποίηση της Τουρκίας (παραμονές της ρωσικής εισβολής), την ώρα που εμείς καθεύδαμε υπό μανδραγόρα επαναπαυμένοι στις δάφνες που εισπράττουν πρόσκαιρα οι βασιλικότεροι του βασιλέως… Μπάιντεν Έλληνες.
Όπως αποδείχθηκε τελικά, οι κινήσεις της γείτονος (τις οποίες βιάστηκαν πολλοί στην Αθήνα να χαρακτηρίσουν ”δημόσιες σχέσεις” για εσωτερική κατανάλωση οι οποίες εξυπηρετούσαν ταυτόχρονα την προσπάθειά της να δικαιολογήσει τον ρόλο της ως ”επιτήδειου ουδέτερου” μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας) δεν ήταν καθόλου τυχαίες, αφού — πέραν της μεταστροφής της εικόνας της στη διεθνή κοινή γνώμη — στόχευαν στα ενεργειακά και την αλλαγή του κλίματος υπέρ της στο Κυπριακό.
Με δεδομένο αυτό, εμφανίζεται ως λογικό το παράλογο. Και το παράλογο είναι ότι η Τουρκία — από εκεί που εκπροσωπούσε τον απόλυτο ταραξία της Ανατολικής Μεσογείου — βρέθηκε ξαφνικά (μετά από αίτημα της Ουκρανίας το οποίο κατέθεσε ο ΥΠΕΞ της Ντμίτρο Κοτλέμπα στον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου) — να παίζει τον ρόλο του εγγυητή της ασφάλειάς της.
Όλα φυσικά γίνονται ”στο πλαίσιο μιας ειρηνευτικής συμφωνίας της με τη Ρωσία”, όπως μετέδωσε στις 17 Μαρτίου το Reuters σε ανταπόκρισή του απ’ την ουκρανική πόλη Λβιβ. Κάτι που επιβεβαίωσε ο Ταγίπ Ερντογάν (σύμφωνα με το δίκτυο NTV) λέγοντας μεταξύ άλλων:
– […] Στο θέμα της παροχής εγγυήσεων ασφαλείας, μπορούμε να είμαστε μια απ’ τις εγγυήτριες χώρες που εξασφαλίζουν την ασφάλεια της Ουκρανίας. Είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό επί της αρχής, αλλά φυσικά χρειάζεται να καθοριστούν οι λεπτομέρειες…
Τι τραγική ειρωνεία να αναλαμβάνει ρόλο εγγυητή ο τρις εισβολέας σε ξένο έδαφος (Κύπρος-Συρία-Ιράκ) Τούρκος !!! Και το εξωφρενικό είναι ότι βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας γι’ αυτό πότε δια της ”άψογης στάσης” μας στο Κυπριακό και πότε δια του ξεπλύματος της Τουρκίας από το στίγμα του κατακτητή της μισής Κύπρου το ’74 χάρη στην μυστική διπλωματία του πρωθυπουργού μας.
Του πρωθυπουργού ο οποίος — αντί να υπενθυμίσει στη Δύση (με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) το ποινικό μητρώο της Τουρκίας ως εισβολέα — έσπευσε να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη (13/3/’22) χωρίς να αφήσει αιχμή για τον Αττίλα.
Φευ! Η επίδειξη της ιστορικής αμνησίας μας, σε συνδυασμό με την αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να σταματήσει τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, λειτούργησαν ως μηχανής Θεός για τον Ταγίπ Ερντογάν που ξέρει να εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις αδυναμίες του αντιπάλου.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά δεν αποκλείεται προσεχώς να δούμε να διαφοροποιείται επί το θετικότερο όχι μόνο η οικονομική κατάσταση της Τουρκίας (λόγω άρσης της αφερεγγυότητάς της χάρη στον ρόλο του διαμεσολαβητή που παίζει στο Ουκρανικό), αλλά και η τεταμένη ως τώρα σχέση της Τουρκίας με την Ενωμένη Ευρώπη.
– Αναμένουμε από την ΕΕ να ανοίξει γρήγορα τα κεφάλαια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για την τελωνειακή ένωση, χωρίς να ενδώσει σε κυνικούς υπολογισμούς, είπε προ ημερών ο Ταγίπ Ερντογάν με αφορμή τη συνάντησή του στην Άγκυρα με τον Ολλανδό πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε.
Και είναι ηλίου φαεινότερο ότι η μεσολαβητική πρωτοβουλία που έχει αναλάβει ο Τούρκος Πρόεδρος με αφορμή την τουρκική εισβολή στην Ουκρανία τού έδωσε περίσσιο αέρα, γιατί κέρδισε κάτι παραπάνω από πόντους η χώρα του.
Βγήκε οριστικά από τη γωνιά του ενόχου και θρονιάστηκε στο επίκεντρο της διεθνούς σκηνής διατηρώντας φιλικές σχέσεις με τους άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενους στο Ουκρανικό ζήτημα: Την εισβολέα Ρωσία, την αμυνόμενη Ουκρανία και την Αμερική!..
Την Αμερική η οποία, όπως εύστοχα δήλωσε σε συνέντευξή του στον ”επιτελικό συγγραφέα” Isaac Chotiner του περιοδικού ”The New Yorker” ο Αμερικανός καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου Τζον Μερσχάιμερ, ”μετατρέπει χώρες σε φιλελεύθερες φιλο-αμερικανικές δημοκρατίες”.
Και κοντά σ’ αυτό το αμάρτημά της, η Αμερική επαναλαμβάνει ένα ιστορικό λάθος της, που είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικό για εμάς. Το λάθος να στηρίζει μια άπιστη σύμμαχο-εισβολέα, η οποία κατέχει εδώ και 48 χρόνια το 40% του εδάφους της Κύπρου, χώρας εταίρου των ΗΠΑ.
Και είναι άπιστη η Τουρκία όχι με βάση τις παλιές αμαρτίες της, αλλά τις καινούριες. Με βάση το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι εξαπατά εν ψυχρώ τους ”Μεγάλους” της δυτικής συμμαχίας, αφού κρατά για τους αφελείς τον ρόλο του ”επιτήδειου ουδέτερου” την ίδια στιγμή που στηρίζει τα δυτικά συμφέροντα σε βάρος του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Γεγονός που επιτείνει τους ήδη υπάρχοντες τριγμούς στην Βορειοατλαντική Συμμαχία λόγω των αυθαιρεσιών και προκλήσεών της σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, σε βαθμό που να εγκυμονεί κινδύνους για διάλυση του νοτίου τμήματος του ΝΑΤΟ…
Αλλά αυτά δεν τα βλέπει η Αμερική στην οποία δώσαμε τη γη και το ύδωρ μας σε βάσεις. Ούτε βλέπει ότι οι δημεύσεις περιουσιών των Ρώσων ολιγαρχών δεν αγγίζουν αυτούς που σπεύδουν στην Τουρκία για να σώσουν το χρήμα τους μετά την επιβολή κυρώσεων λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Και δεν τους αγγίζουν γιατί οι Αμερικανοί θέλουν να στηρίξουν δια της πλαγίας την μονίμως παραπαίουσα και ανακάμπτουσα τουρκική οικονομία. Κάτι που αποδεικνύει ότι σε κάθε περίπτωση, είτε σε αυτήν του Ιράν είτε της Ουκρανίας, η Τουρκία έχει καταφέρει να σπάσει τις επιβληθείσες κυρώσεις απ’ την Αμερική σε βάρος των Ρώσων ολιγαρχών τους οποίους δέχεται αβασάνιστα στο έδαφός της γνωρίζοντας την αδυναμία που της έχουν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ.
Κατά τα άλλα, οι ταμίες του Ερντογάν κάνουν χρυσές δουλειές εξασφαλίζοντας σε χρυσό τα ”βρώμικα” δισεκατομμύρια των Ρώσων, ενώ — στον αντίποδα — οι δικοί μας μαζεύουν χρήματα από περικοπές και απολύσεις νοσοκομειακών και δίνουν αγώνα για να ανταποκριθεί η Ελλάδα στις δανειακές της υποχρεώσεις.
Δίνουν αγώνα για να συγκρατήσουν τις τιμές σε τρόφιμα και ενέργεια, που αναμένεται να εκτοξευθούν στο Θεό αν γίνει πραγματικότητα η απειλή του Πούτιν να κλείσει την κάνουλα παροχής ενέργειας.
Κάτι που, σε συνδυασμό με το ενδεχόμενο κλιμάκωσης της προκλητικότητας της Τουρκίας, μας κάνει ήδη να νιώθουμε ανασφαλείς στη σκέψη του τι θα επακολουθήσει αν στη θέση του επιτιθέμενου βρεθεί αυτή και στη θέση του αμυνόμενου ένα ή περισσότερα τμήματα της Επικράτειάς μας.
Κάτι που τρομάζει τους Έλληνες, όπως και η περίπτωση να παρασυρθούμε (προς εξυπηρέτηση τρίτων) σε στρατιωτική εμπλοκή στην Ουκρανία με τους Ρώσους απέναντι. Ενδεχόμενο που δεν μπορεί να αποκλειστεί με τον αέρα που δώσαμε στους Αμερικανούς οι οποίοι χαράσσουν απ’ τα παρασκήνια την Εξωτερική πολιτική μας.
Κι αυτό θα πρέπει να μας αφυπνίσει, για να είμαστε προετοιμασμένοι με βάση το σκηνικό που διαμορφώνεται μέσα και έξω απ’ την Ουκρανία. Να είμαστε προετοιμασμένοι να εισπράξουμε τα επίχειρα των άκρως επιθετικών δηλώσεων του πρωθυπουργού και του ΑΝΥΠΕΞ μας, οι οποίοι κατέστησαν εχθρά της Ρωσίας την Ελλάδα.
”Κερασάκι στην τούρτα” — θα μου πείτε — μέσα στα τόσα που μας έχει μαζεμένα ο Πούτιν, με αρχικό αυτό της αμερικανικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη και τελευταίο την κυνική αποκάλυψη του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη ότι οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας ”αποσκοπούν στην ανατροπή του καθεστώτος του Πούτιν”!..
Κατά τα άλλα, ούτε λόγος να γίνεται για την Τουρκία που αμφισβητεί ανοιχτά και αναθεωρητικά την ελληνικότητα του μισού Αιγαίου. Ούτε λόγος να γίνεται για την εθνοκτόνα κατευναστική πολιτική που ακολουθούμε στην Εξωτερική πολιτική με ευλάβεια θρησκευτική.
Ούτε λόγος να γίνεται για την επιρρεπή στάση μας σε οβιδιακές κυβιστήσεις έναντι των επιθυμιών των ξένων. Ούτε λόγος να γίνεται για την πύκνωση των μεταναστευτικών εστιών στην πατρίδα μας, έστω κι αν ο Τούρκος που ανακινεί τις ροές θέτει σε λειτουργία σχέδιο ισλαμοποίησης της Ελλάδας καλώντας τους μετανάστες να την κυριεύσουν (βλ. γεγονότα στον Έβρο την Άνοιξη του ’20)…
Ούτε λόγος να γίνεται για συντήρηση και διαιώνιση των αξιών και ιδανικών μας στην Ελλάδα της αψυχολόγητης ξενομανίας που κλείνει αντί να ανοίγει σχολεία και διαμορφώνει με ξένα πρότυπα τη λειτουργία τους.
Με δεδομένα αυτά, είναι απόλυτα δικαιολογημένο το γεγονός ότι ξεθωριάζει, χρόνο με τον χρόνο, η αγάπη των νεότερων γενεών για την πατρίδα, το πάθος για ελευθερία και η διάθεση για εθελοθυσία και αυταπάρνηση με στόχο την προάσπισή της.
Ξεθωριάζει η ορθόδοξη πίστη και η εθνική μας παράδοση και συνείδηση, υποβαθμίζεται και κακοποιείται η ελληνική γλώσσα. Εξαρθρώνεται συνειδητά ή ασυνείδητα η ελληνορθόδοξη παιδεία και περιθωριοποιούνται οι άνθρωποι της πνευματικής κουλτούρας που δεν υποτάσσουν την ανεξαρτησίας τους σε κομματικούς μηχανισμούς.
Και πέραν όλων αυτών, προωθούνται σε θέσεις-κλειδιά χάραξης της στρατηγικής και εθνικής ασφάλειας της χώρας μας οι ”άριστοι” προπαγανδιστές της απεμπόλησης των δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο οι οποίοι χαράσσουν στα παρασκήνια την Εξωτερική μας πολιτική κλείνοντας το γόνυ στη σύγχρονη λαίλαπα της υποτέλειας…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου