Αναλυτής γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής ασφάλειας
Ποια είναι η ανάγνωση της αλβανικής ατζέντας σε ότι αφορά τις σχέσεις με την Ελλάδα;
Στις απεγνωσμένες προσπάθειες που καταβάλλονται από τους πολιτικούς παράγοντες στην Αλβανία για διαστρέβλωση της αλβανικής πραγματικότητας και για τη χρήση αυτής προς εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων επαναφέρεται στο προσκήνιο ο ανθελληνισμός.
Όπως ποτέ άλλοτε, σήμερα υπάρχει ένα επίσημο σημείο εκκίνησης αυτών των αντιπαραθέσεων. Επίσης, δεν προτείνεται εναλλακτική λύση για τον αυτό-ορισμό της αλβανικής εθνικής ταυτότητας. Το «τσάμικο» πρόβλημα χρησιμοποιείται από την αλβανική πλευρά σε επίπεδο μύθου και ταυτόχρονα καλλιεργείται, χωρίς στοιχεία, μία βάση με ανύπαρκτα προβλήματα, στα οποία δίνεται μία ανθελληνική χροιά.
Με αυτό το περιτύλιγμα το πρόβλημα παρουσιάζεται από πολιτικής άποψης και από την πλευρά του τύπου, ως εθνικό θέμα. Για τα προβλήματα που είτε είχαν διευθετηθεί, είτε χρήζουν επίλυσης και για τα οποία ευθύνεται η αλβανική πλευρά, πάντα ο λογαριασμός χρεώνεται στην αντίστοιχη ελληνική. Η μέχρι στιγμής ανθελληνική προσέγγιση από τα Τίρανα έχει ως στόχο να ενσπείρει στην αλβανική κοινωνία αυτό το συναίσθημα και να εκμεταλλευτεί την κουλτούρα του μεγαλοϊδεατισμού που επικρατεί πέραν των βορείων συνόρων μας. Επιβεβαιώνεται επίσης ότι πίσω από αυτή την προσπάθεια, δήθεν εθνική για τους Αλβανούς, κρύβονται ένας ή περισσότεροι παράγοντας.
Μύθος Νο1: Νόμου περί Εμπολέμου
Ο Αλβανός ΥΠΕΞ, D. Bushati, τοποθετεί το εφαλτήριο αυτής της προσέγγισης στο παρελθόν, στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών και θέτει ως όρο για το μέλλον τους την άρση του Νόμου περί Εμπολέμου με την Αλβανία, τον οποίο, σύμφωνα με τον ίδιο, η Ελλάδα έχει εν ισχύ. Αν αυτό το πρόβλημα δε θεωρηθεί λήξαν, τότε την ευθύνη θα φέρει η αλβανική πλευρά. Πρώτα ο Αλβανός ΥΠΕΞ και όλη η αλβανική κυβέρνηση θα πρέπει θα πρέπει αν αποδεχτούν το γεγονός ότι δεν γίνεται λόγος για Νόμο περί Εμπολέμου που έχει εγκριθεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά για ένα βασιλικό διάταγμα που προσυπέγραψε ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Το ελληνικό βασιλικό διάταγμα υπ’ αριθμόν 2623 στις 10/11/1940 αποτελούσε μια νομική πράξη του ελληνικού κράτους για να αντιμετωπίσει τη φασιστική Ιταλία, η οποία την περίοδο εκείνη, από νομικής άποψης, ήταν ενωμένη με την Αλβανία. Επίσης, το ελληνικό διάταγμα εκδόθηκε ως αντίβαρο της απόφασης που είχε λάβει το αλβανικό Κοινοβούλιο (που είχε εκλεχθεί προκατοχικά) στις 15/06/1940, το οποίο μετέτρεψε σε νόμο ένα διάταγμα του VIKTOR EMANUEL, σύμφωνα με το οποίο η Αλβανία θα βρισκόταν σε πόλεμο με οποιαδήποτε χώρα κήρυττε τον πόλεμο στην Ιταλία. Υπενθυμίζεται σε αυτό το σημείο, ότι η Ιταλία ήταν αυτή που κήρρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας, από την Αλβανία στις 28-10-1940, με τη δικαιολογία ότι η χώρα μας παρείχε διευκολύνσεις στις βρετανικές δυνάμεις από θαλάσσης και στεριάς, ότι συνέχισε την προκλητική πολιτική εναντίον των «τσάμηδων» και ότι προκάλεσε αναταραχές στα σύνορα του ιταλο-αλβανικού βασιλείου.
Σε εσωτερικό επίπεδο η αλβανική Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον SH. VERLACI, υποστήριζε ότι ο πόλεμος πραγματοποιείται για τη διεύρυνση του βασιλείου, με την προσχώρηση σε αυτό της «τσαμουριάς» και της Νότιας Ηπείρου. Αυτό αποτελεί τον λόγο για τον οποίο εντάχθηκαν, τότε, στον ιταλικό στρατό περίπου 19039 Αλβανοί στρατιώτες, εκ των οποίων οι 3114 αυτομόλησαν. Για όλα αυτά η αλβανική κυβέρνηση δε ζήτησε ποτέ «συγγνώμη», κάτι φυσικά που δεν αναμενόταν. Όλα τα ανωτέρω αποτελούν ένα δείγμα της πάγιας αλβανικής τακτικής και κουλτούρας που με μία λέξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τακτική παρασποντίας.
Υπάρχει λόγος άρσης του Νόμου περί Εμπολέμου;
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα της άρσης του Νόμου περί Εμπολέμου και από τις τρεις πλευρές: Ελλάδα, Ιταλία και ΑΛβανία. Τα Τίρανα δεν έχουν στη διάθεσή τους καμία νομική πράξη με την οποία να αιρείται η απόφαση της αλβανικής βουλής, που επικύρωσε το βασιλικό διάταγμα στις 15/06/1940. Από την άλλη ο Νόμος περί Εμπολέμου της χώρας μας αφορά το ιταλοαλβανικό βασίλειο. Η εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των δύο χωρών έλαβε τέλος, ουσιαστικά, το 1943 με την πτώση της φασιστικής Ιταλίας. Στο πλαίσιο αυτό η απόφαση του αλβανικού Κοινοβουλίου έπαψε και να ισχύει!
Επίσης το 1947, η Ελλάδα υπέγραψε με την Ιταλία Συμφωνία Ειρήνης, δίνοντας με τον τρόπο αυτό τέλος στην εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ της Ιταλίας και της χώρας μας και έκτοτε έχουμε από κοινού συμμετάσχει σε πολλούς διεθνείς οργανισμούς, χωρίς να υπάρχουν εκατέρωθεν αξιώσεις. Αυτή η πραγματικότητα επετεύχθη μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας μόλις το 1996, όταν οι δύο χώρες υπέγραψαν τη Συμφωνία Συνεργασίας και Φιλίας. Το ελληνικό βασιλικό διάταγμα, αντιθέτως με το αντίστοιχο αλβανικό, δεν είχε ουδέποτε λάβει την έγκριση του ελληνικού Κοινοβουλίου (σ.σ. δεν έφτασε ποτέ προς ψήφιση) και όπως είναι γνωστό στην χώρα μας η βασιλεία έχει καταλυθεί. Μάλιστα υπάρχει και σχετικός Νόμος του 1987 με τον οποίο καταργείται από τη χώρα μας ο Νόμος περί Εμπολέμου.
Ως εκ τούτου η αξιώσεις των Τιράνων είναι ανυπόστατες και δε διαθέτουν καμία απολύτως βάση, αφού η λύση των μεταξύ ημών διαφορών δόθηκε με τον ίδιο τρόπο που λύθηκαν και οι διαφορές Ιταλίας Ελλάδας! Επίσης, κρίνεται τουλάχιστον ακατανόητη η απόφαση του νυν αλβανού ΥΠΕΞ να απορρίψει την πρόταση του Αλ. Τσίπρα, ώστε να εκδοθεί από τον Έλληνα Πρόεδρο ένα διάταγμα, το οποίο να άρει το αντίστοιχο βασιλικό του 1940, κάτι που δεν κρίνεται απαραίτητο, αφού τα βασιλικά διατάγματα αίρονται, όπως προείπαμε, με την κατάλυση της βασιλείας. Αντιθέτως η αλβανική πλευρά προτάσσει αξιώσεις ρύθμισης της εσωτερικής λειτουργίας της χώρας μας, απαιτώντας την ψήφιση σχετικής απόφασης από την ελληνική βουλή και την ίδια στιγμή προβαίνει σε προπαγάνδα για εσωτερική κατανάλωση από το ανθελληνικό κομμάτι της αλβανικής κοινωνίας. Τονίζουμε φυσικά ότι τέτοια παιχνίδια σε μία περιοχή που έχει δράσει και δρα το UCK, μόνο επικίνδυνα μπορούν να χαρακτηριστούν σε μία επισφαλή εποχή για τα Βαλκάνια.
Μύθος Νο2: Οι περιουσίες των «τσάμηδων»
Η προπαγάνδα αυτή περιλαμβάνει τον ανύπαρκτο, όπως προαναφέραμε, νόμο για τις δήθεν περιουσίες των «τσάμηδων» στη χώρα μας. Η πραγματικότητα είναι πως από το ελληνικό κράτος, στο πλαίσιο του βασιλικού διατάγματος, ελήφθησαν αποφάσεις που δήμευαν τις περιουσίες πολιτών, ξένων και εχθρικών προς την Ελλάδα χωρών. Οι «τσάμηδες» εκείνη την περίοδο ήταν ΈΛΛΗΝΕΣ πολίτες και ως εκ τούτου οι εν λόγω αποφάσεις από νομικής και πρακτικής άποψης δεν αφορούσαν τους «τσάμηδες»! Ωστόσο, στα Τίρανα επιλέγουν την κατάχρηση του όρου μέσω της σύνδεσης αυτών των δύο θεμάτων. Αυτοσκοπός των Τιράνων είναι η απόκρυψη της αλήθειας που ισχύει γι’ ‘αυτό το μέρος του πληθυσμού. Η Αλβανία δεν ανέφερε ποτέ ότι ουσιαστικά κάνει λόγο για δικαστικές αποφάσεις που αφορούν ποινικά αδικήματα σε καιρό πολέμου.
Μύθος Νο3: Τα κοιμητήρια Πεσσόντων
Το ίδιο ουσιαστικά ισχύει και στη διασύνδεση, από τον αλβανό ΥΠΕΞ, του θέματος της κατασκευής ελληνικών κοιμητηρίων στην Αλβανία για τους Έλληνες Πεσσόντες με τον ανύπαρκτο Νόμο περί Εμπολέμου. Η κατασκευή τέτοιων μνημείων ρυθμίζεται από την εφαρμογή των διεθνών συμβάσεων.
Το αλβανικό πρόβλημα του ορισμού βασικών εννοιών
Βάσει των ανωτέρω το αλβανικό κράτος θα πρέπει να διευκρινίσει πώς χαρακτηρίζει την πρώτη νίκη των λαών κατά του φασισμού, που επετεύχθη στην αλβανική γη: Νίκη κατά του φασισμού ή Εισβολή σε αλβανικά εδάφη; Αυτή η εξήγηση κρίνεται απαραίτητη διότι η παρουσία του ελληνικού στρατού στην Αλβανία θα πρέπει να χαρακτηριστεί επίσημα από τις αλβανικές αρχές ως απελευθερωτική ή ως κατακτητική. Αν τα Τίρανα δεν πράξουν κάτι τέτοιο, τότε αφήνεται να εννοηθεί (η πραγματικότητα) ότι στο πλαίσιο του ιταλο-ελληνικού πολέμου η Αλβανία ήταν στο πλευρό της Ιταλίας.
Σε αυτή την περίπτωση απορρίπτονται και οι ισχυρισμοί του SH. IDRIZI, προέδρου του PDIU, κόμματος των «τσάμηδων», όπως αυτοαποκαλείται, ο οποίος ανέφερε πως η κατασκευή κοιμητηρίων για τους Έλληνες Πεσσόντες συνδέεται άρρηκτα με την κατασκευή κοιμητηρίων στην Ελλάδα για τους «τσάμηδες». Διότι πολύ απλά η ιστορία δεν κατέγραψε ποτέ κάποιο στρατό που είχε συγκροτηθεί από «τσάμηδες». Ούτε αναφέρεται από τον προκλητικό IDRIZI, στο πλευρό ΠΟΙΩΝ πολέμησαν και με ΠΟΙΟΥΣ συμμαχούσαν. Σε αυτό το σημείο οφείλεται να διευκρινιστεί ότι δεν πρέπει να συγχέονται οι «τσάμηδες» της Αλβανίας με τους αντίστοιχους της Θεσπρωτίας, όπως επιχειρούν να πράξουν στην προπαγάνδα τους οι πολιτικοί των Τιράνων. Όπως λοιπόν διαφαίνεται η Αλβανία επιχειρεί, μέσω του «τσάμικου» να ενισχύσει το αίσθημα ανθελληνισμού.
Ο αλβανός ΥΠΕΞ επιχειρεί να παρουσιάσει το «τσάμικο» ως πρόβλημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς ωστόσο, να παραθέτει στοιχεία και επιχειρήματα. Από την άλλη ο IDRIZI ζει με την ιδέα πως κάποτε θα εισάγει στην Ελλάδα την αλβανική μειονότητα της «τσαμουριάς». Αυτό αποτελεί ένα δείγμα της προσπάθειας καπήλευσης από πλευράς διαφόρων πολιτικών δυνάμεων στη γείτονα της απόκρυψης της πραγματικότητας. Σύντομα άλλωστε Έλληνες καθηγητές αναμένεται να δημοσιοποιήσουν έγγραφα από γερμανικά και βρετανικά αρχεία, καθώς και ελληνικές μαρτυρίες που θα αναφέρονται στην πραγματικότητα. Σε αυτά αποδεικνύεται ότι τρίτοι παράγοντες δημιούργησαν το όλο ζήτημα.
Η εμπλοκή τρίτων παραγόντων
Ο ίδιος ο αλβανός ΥΠΕΞ παραδέχτηκε πως το πρόβλημα που αφορά τη Συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα ήταν λάθος της αλβανικής πλευράς και σύμφωνα με τις ίδιες δηλώσεις, το κόμμα του υποχρεώθηκε από τρίτο παράγοντα για να ακυρώσει την εν λόγω Συμφωνία, μέσω προσφυγής στο Συνταγματικό Δικαστήριο, παρουσιάζοντας αυτή την πρωτοβουλία ως ύψιστη εθνική πράξη. Τώρα αν αναλογιστούμε πως το πρόβλημα προκλήθηκε επί μία συμφωνίας περί θαλασσίων συνόρων και συνυπολογίσουμε τις διπλωματικές, οικονομικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές, στρατιωτικές και άλλες σχέσεις των Τιράνων με τις δυνάμεις της περιφέρειάς μας, καθώς και τα ανοιχτά ζητήματα της χώρας μας, τότε μπορούμε με εξαιρετικά υψηλές πιθανότητες να εντοπίσουμε ποιος είναι αυτός ο τρίτος παράγοντας που ο D. Bushati απέφυγε να κατονομάσει.
Geopolitics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου