Του Αναστάσιου Λέκκα, Δικηγόρου Παρ' Αρείω Πάγω
Στην
«Καθημερινή» της 18/9/16 ο καθηγητής κ. Λ. Ζούρος εκθέτει τις απόψεις
του περί ευθανασίας κυρίως, αλλά και άλλων θεμάτων (αποτέφρωσης,
ομοφυλοφιλίας, διαχωρισμού των εξουσιών μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας
και ανεξιθρησκείας), και στην προσπάθειά του να γεφυρώσει τις αντίθετες
περί ευθανασίας απόψεις μεταξύ του καθηγητή κ. Α. Χατζή και του
μητροπολίτη Ναυπάκτου κ.κ. Ιεροθέου σχολιάζει αρνητικώς την Αρχιερατική
άποψη αποδίδοντας μάλιστα, ως μη όφειλε, στο θέμα της αποτέφρωσης,
εκδικητική της Εκκλησίας διάθεση: «Αφού εσύ, νεκρέ, αθέτησες την οδηγία
μας, εμείς αρνούμαστε να σε προπέμψουμε ως χριστιανό, αντίθετα σου
δίνουμε μια πρόγευση του τι σε περιμένει εις τους αιώνες των αιώνων.
Καλά να πάθουν και οι συγγενείς σου, τέτοιος που ήσουν» και καταλήγει σε
δήθεν αδυναμία της Εκκλησίας να εκτιμήσει τα μεγάλα προβλήματα, και το
χειρότερο σε δήθεν διχαστική για το πλήρωμά της διάθεση, εφόσον εμμένει
στο δογματισμό και «στο κενό γράμμα της παράδοσης», ενώ, εξάλλου, δεν
παραλείπει να πει, πώς θα ήθελε την Εκκλησία.
Κατ’
αρχήν, δεν ενδιαφέρει το πώς εμείς θέλουμε εμείς να είναι η Εκκλησία,
αλλά σημαντικό είναι το πώς Εκείνη, ως Μητέρα και κιβωτός της Αλήθειας,
θέλει να είναι τα παιδιά της.
Ένα είναι σίγουρο:
Εκείνη δεν εκδικείται ούτε διχάζει τα παιδιά της, αλλά τα αγαπά και τα
ενώνει και το σπουδαιότερο ενδιαφέρεται για την πορεία τους στη ζωή από
τη στιγμή που ο Θεός θα επιτρέψει να έρθουν στη γη μέχρις ότου και πάλι
Εκείνος θα αποφασίσει το τέλος της επίγειας διαδρομής τους αλλά και
πέραν του τάφου.
Ας έρθουμε όμως στο μείζον θέμα της ζωής και του θανάτου.
Όταν ο Σεβασμιότατος
Μητροπολίτης κ.κ. Ιερόθεος λέει, ότι ο Θεός έδωσε τη ζωή και Αυτός έχει
το δικαίωμα να την αφαιρέσει, δεν διατυπώνει απλώς ένα επιχείρημα ή
προσωπική του μόνο γνώμη και αντίληψη, αλλά κάτι πολύ περισσότερο
εκφράζει δικαίως και εγκύρως, την Αλήθεια της Ορθόδοξη Εκκλησίας του
Χριστού τεκμηριωμένης στο Λόγο της ζωής, όπως αυτός περιγράφεται στην
Αγία Γραφή, στην Αλήθεια των Δογμάτων της και στην Παράδοσή της, που δεν
είναι βεβαίως «εμμονή στο κενό γράμμα», όπως αντιθέτως διατείνεται ο
αρθρογράφος.
Πολύ περισσότερο αυτή η
Αλήθεια δεν είναι «κενό γράμμα, ένα κρύσταλλο που το θαμπώνουμε με τα
άχνα του συναισθηματισμού, αναπόφευκτη συνέπεια του δογματισμού», όπως
αδίκως γράφει ο κ. Λ. Ζούρος, αλλά, αντιθέτως, είναι ο αψευδής και
κρυστάλλινος λόγος του Χριστού, που δεν θαμπώνει ποτέ το κρύσταλλο του
καθρέπτη γιατί είναι η καθαρή πνοή του Λόγου της Ζωής.
Έπειτα, στην
Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, βεβαίως υπάρχουν Δόγματα, αλλά Δόγματα
Αληθείας, και όχι Δόγματα Ψεύδους που μπορεί να τα αναζητήσει κανείς
μόνο σε δογματικές υλιστικές αντιλήψεις και ανθρώπινες ιδεολογίες.
Η Εκκλησία με
τα Δόγματά της, την Παράδοσή της, το βίο και τα έργα των Πατέρων, τη
ζωή και το παράδειγμα, το αίμα και την αυτοθυσία των Αγίων και των
μαρτύρων της, κυρίως όμως με τη διδασκαλία του Θεανθρώπου Ιδρυτή της
Κυρίου ημών, του αίροντος από φιλανθρωπία τις αμαρτίες όλων μας, του
παθόντος, σταυρωθέντος και Αναστάντος εκ νεκρών, διδάσκει τη μόνη
Αλήθεια, ότι δηλαδή δια της Αναστάσεως του Κυρίου ο θάνατος πέθανε. Δεν
υπάρχει πια για τον άνθρωπο.
Μετά από τον
τάφο αρχίζει μια άλλη καινή ζωή, που για να κατακτηθεί πρέπει ο άνθρωπος
να περάσει την επίγεια ζωή του μέσα από στενό και τεθλιμμένο μονοπάτι,
γεμάτο αγκάθια και τριβόλους, να ιδρώσει, να ματώσει, να πονέσει, να
ταλαιπωρηθεί, να πολεμηθεί, να συκοφαντηθεί, να χάσει τα πάντα, αλλά να
καταφέρει στο τέλος να κρατήσει τη ψυχή του, αντλώντας παρηγοριά μόνο
από το Σταυρό του Χριστού, που είναι ο ορισμός των βασάνων, του πόνου
και της θλίψης.
Μια τέτοια
Εκκλησία της Αγάπης και της Ταπείνωσης, που σέβεται την ελευθερία του
προσώπου και τις επιλογές του, που κουβαλάει αυτή την κιβωτό της
Αλήθειας, πώς είναι δυνατό να κατηγορείται ότι δρα διχαστικά και
εκδικητικά, ότι ταλαιπωρεί οικονομικά και ψυχολογικά συγγενείς νεκρών
(περίπτωση αποτέφρωσης);
Το πρόβλημα,
λοιπόν, δεν είναι η Εκκλησία και η διδασκαλία της, η Αλήθεια της οποίας
επιβεβαιώνεται και θα επιβεβαιώνεται μέχρι της συντέλειας των αιώνων,
ούτε η δήθεν αδυναμία της να κατανοήσει τα σύγχρονα προβλήματα του
ανθρώπου και της Κοινωνίας, αλλά η επιχειρούμενη παραμόρφωση της
Αλήθειας του Ορθόδοξου Εκκλησιαστικού Δόγματος περί Ζωής-
Θανάτου-Ανάστασης Χριστού-Ανθρώπου-Θεού, παραμόρφωση μάλλον σκόπιμη,
εφόσον παραλείπεται η Αλήθεια της Ανάστασης του Κυρίου, με συνακόλουθη
Ανάσταση των ανθρώπων (νεκρών) για την Τελική Κρίση του Θεού.
Εξάλλου, η
«επικέντρωση» της Εκκλησίας στην προαναφερόμενη Αλήθεια Της δεν έχει
«περιορισμένη», όπως γράφει ο κ. Λ. Ζούρος, προοπτική, εφόσον ο
Τριαδικός Θεός έχει χαράξει τα όρια της ζωής του ανθρώπου πέραν του
κόσμου τούτου, μέχρι και της Ουράνιας και ατελεύτητης Βασιλείας Του,
ούτε συνιστά άγνοια της Εκκλησίας για «έναν πλανήτη που βαδίζει», όχι
βεβαίως προς έναν παγκόσμιο πολιτισμό, όπως πιστεύει ο κ. Λ. Ζούρος,
αλλά προς μια παγκόσμια καταστροφή όπως τα πράγματα βεβαιώνουν.
Και αυτό θα
συμβεί γιατί το σύγχρονο κοσμικό περιβάλλον που έχει δεχθεί και δέχεται
μόνο μια παιδεία ουμανιστική στο πνεύμα του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού
αδυνατεί να κατανοήσει ή δεν θέλει να κατανοήσει την Ορθόδοξη
διδασκαλία, με συνακόλουθη συνέπεια ο άνθρωπος να στέκεται μετέωρος
μπροστά στα μεγάλα ζητήματα της ζωής και του θανάτου, των ασθενειών, του
πόνου και της θλίψης, της πίστης και της μετάνοιας, και πολλές φορές να
γίνεται «δούλος αλόγων παθών» και αντιλήψεων για να καταλήξει στη φθορά
και το αδιέξοδα.
Σε τέτοιες
κρίσιμες στιγμές, λίγο πριν από το τέλος του κακοτράχαλου δρόμου, λίγο
πιο κάτω από την κορυφή σωριάζεται στις πέτρες και στο χώμα.
Οι δυνάμεις
του τον έχουν εγκαταλείψει, τότε εμφανίζεται μπροστά στον βασανισμένο
και κουρασμένο άνθρωπο κάποιος που εγωιστικά συνεχίζει στην ανυπακοή και
την αποστασία προς το Θεό και του λέει: Καλά κάνεις που θέλεις να
τελειώσεις εδώ, άλλωστε εδώ είναι και το τέλος της Ζωής σου! Έλα να σε
βοηθήσω εγώ! Πίστεψε στην Ευθανασία και όχι στην Αθανασία!».
Τον βοηθάει να φτάσει σε ένα βράχο, κι από εκεί ο δυστυχισμένος άνθρωπος ρίχνεται στο γκρεμό και στο χάος.
Έτσι κάπως περιγραφικά συμβαίνει με την ευθανασία. Μπορεί, βέβαια, το τέλος να έρθει και με κάποιο φάρμακο.
Το αποτέλεσμα πάντως είναι το ίδιο: Χάθηκε αδίκως μία ζωή, αφήνοντας, όμως , πίσω και το σύνεργο αυτής της οδυνηρής απώλειας.
Ωστόσο, αυτός
που έφυγε κι αυτός που έμεινε έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την κοινή
πίστη ότι τα πάντα τελειώνουν στο χώμα, ψυχή γι’ αυτούς δεν υπάρχει.
Υπάρχει, επίσης, κάτι άλλο κοινό μεταξύ θύματος και του συνεργού:
Υπηρέτησαν άξια και οι δύο το διάβολο!
Στην
περίπτωση του Ιώβ, το απόλυτο χαρακτηριστικό θρίαμβο της Ζωής πάνω στη
δυστυχία και τον πόνο, ο Θεός δίνει στο διάβολο την ρητή εντολή: «ιδού
πάντα εστί αυτώ δίδωμι σοί, πλήν ψυχήν αυτού διατήρησον» ο Θεός, δηλαδή,
για να μας δοκιμάσει και για να μας ασκήσει στον αγώνα της αρετής και
εν τέλει της κατάκτησης της Βασιλείας Του, επιτρέπει στο διάβολο να μας
πειράξει και να μας βλάψει σε ότι αγαπάμε περισσότερο στον κόσμο
(παιδιά, οικογένεια, πλούτο, υγεία και όσα άλλα).
Ένα πράγμα
απαγορεύει στο διάβολο ρητά: Να βλάψει την ψυχή μας, να αφαιρέσει δηλαδή
τη ζωή μας. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο διάβολος, το κάνουν οι
άνθρωποι!!
Αντιθέτως, συμβαίνει με τον πιστό άνθρωπο. Γι’ αυτό υπάρχει κυρίως η ψυχή. Η ζωή δεν τελειώνει με το θάνατο.
Πέραν του
τάφου υπάρχει η Ζωή, γιατί υπάρχει η Ανάσταση του Χριστού, και
συνακόλουθα και των πιστών σ’ Αυτόν παιδιών Του, που ποτέ δεν ξεχνούν
ότι ο Τριαδικός Θεός έχει χαράξει για πάντα την εικόνα Του στην ψυχή
τους κι αδιανόητο και αδύνατο τους είναι να πουλήσουν τον ανεκτίμητο
αυτό θησαυρό για μια στιγμή απόλαυσης, για ένα «εφήμερο άνθος» τιμής ή
δόξας ή πλούτου.
Στον αληθινά
πιστό άνθρωπο πάντα θα ακούγεται ο λόγος του Θεανθρώπου Κυρίου: «τι
ωφελήσει άνθρωπο, εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν
αυτού.» Μαρκ. η΄ 36).
Ένα είναι το
αναμφίβολο γεγονός ότι ο Θεός από άμετρη αγάπη δημιούργησε τον κόσμο και
τον άνθρωπο, κι ο άνθρωπος από αχαλίνωτη υπερηφάνεια και ανυπακοή στο
θέλημα του Θεού κατρακύλησε στην άβυσσο των παθών του ( Γεν. κεφ. Β και
Γ). αυτό συνακόλουθα έφερε τη ρήξη, σύγκρουση και επανάσταση του
κορυφαίου δημιουργήματος του Θεού προς το Δημιουργό του, προκλήθηκε,
βεβαίως, σε σχέση αιτίου και αιτιατού από το αβυσσαλέο μίσος του
διαβόλου προς το Θεό και τον άνθρωπο, και επήλθε αυτή η σύγκρουση από τη
στιγμή που ο διάβολος κατάφερε να βάλει στο νου του ανθρώπου τη μεγάλη
ιδέα πως μπορούσε τάχα και αυτός να γίνει Θεός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου