Ένας αλητάκος επαιτεί σε έναν «καθώς πρέπει» κύριο, ο οποίος του δίνει ένα όχι ευκαταφρόνητο φιλοδώρημα, για να τον ξεφορτωθεί. Ο αλητάκος δεν μένει ικανοποιημένος, αρχίζει να τον περιπαίζει, να βγάζει γλώσσα, και τελικά να τον υβρίζει χυδαία: «γεροπαράλυτε τοκογλύφε, τοιούτε, φασίστα, ναζιστή, γαμώ τα λεφτά σου ρε», και τα συναφή κοσμητικά. Ο κύριος ανέχεται και ανέχεται την απρεπή συμπεριφορά του για κάποιο διάστημα, αν και σταδιακά αρχίζει να γυαλίζει το μάτι του επικίνδυνα. Σε κάποια στιγμή φθάνει στα όριά του και ξαφνικά του δίνει ένα ηχηρότατο χαστούκι. Ο αλητάκος κυλιέται κάτω, η μούρη του τρώει χώμα, και απ’ τη μύτη του τρέχουν μύξες και αίμα. Αν πράγματι συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συμπάθεια όλου του κόσμου θα αγκάλιαζε τον αλητάκο.
Τηρουμένων των αναλογιών της αλληγορίας, εμείς δεν είδαμε πάντως να συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Αντίθετα είδαμε να εξέρχεται από τις θρυλούμενες εικοσάωρες σκληρές διαπραγματεύσεις έναν ακμαίο και ανέμελο Τσίπρα να μας δηλώνει ότι σύντομα θα αποκτήσουμε ξανά την εθνική μας κυριαρχία, λες και την είχαμε ποτέ (κι αφού δεν την είχαμε πώς μας συνέβη να χάσουμε κάτι που ποτέ δεν είχαμε; Έλα, ντε). Με αυτά και με εκείνα, και με τη μεθοδευμένη κατασπατάληση του χρόνου, μεταξύ τυρού και αχλαδίου (του έχοντος πίσω την ουρά, ως συνήθως), για να δοθεί η εντύπωση στο «πόπολο» του κάθε «μονομάχου» μιας δήθεν σκληρής μάχης (που ποτέ δεν δόθηκε, γιατί όλα είχαν ήδη προσυμφωνηθεί), κάποιοι στο ανατρεπόμενο φορτηγό του σύριζα, καβάλα στην «αριστερή καρότσα», έκλαιγαν για την εθνική μας ταπείνωση και το μόνο που τους παρηγορούσε κάπως ήταν ότι είχαν καταφέρει να διεθνοποιήσουν το πρόβλημά μας!
Όντως, μία από τις πολλές ηλιθιότητες του σύριζα, πέραν της λαθρομεταναστευτικής λαγνείας του και της θεσμικής επιβράβευσης των αγραμμάτων λόγω της καλπάζουσας αλλεργίας του για την αριστεία, ήταν η διεθνοποίηση των οικονομικών προβλημάτων μας, για την οποία μάλιστα κοκκορεύονταν! Είναι κάτι σαν τον κερατά που τρέχει στους δρόμους φωνάζοντας: «παιδιά, αν δεν το ξέρετε, η γυναίκα μου με κεράτωσε»!
Συνυφασμένη με αυτήν ήταν και η εξίσου ηλίθια φοβία του, ότι θα ταπεινωθούμε από τους Ευρωπαίους, αν δεχθούμε κάποιους σκληρούς όρους για την διαχείριση της κατάστασης και την αποφυγή της οικονομικής και συνακόλουθα της κοινωνικής μας κατάρρευσης.
Όμως σε μία οικονομική δοσοληψία δεν υπάρχει εθνική ταπείνωση από τη στιγμή που υπάρχει μια συμφωνία, όσο κακή κι αν είναι, με μέτρα μάλιστα που όφειλε κάθε σώφρων κυβέρνηση να είχε λάβει προ πολλού, για να σταθεροποιήσει την οικονομία της και να μην είναι αναγκασμένη να ζει μονίμως με δανεικά. Η όντως αρνητική της πλευρά είναι η συνειδητοποίηση της άμεσης πτωχοποίησης όλων μας, με ότι αυτό συμπαρομαρτεί αναφορικά με το στρες, τις εντάσεις και του τριγμούς που θα επιφέρει στην συνοχή του κοινωνικού μας ιστού. Η κατάσταση, όμως, μπορεί να είναι δύσκολη, δυσάρεστη και απεχθής, αλλά δεν συνιστά εθνική ταπείνωση. Μια τέτοια αλλοίωση των εννοιών των λέξεων δεν θα έπρεπε να καταπίνεται άκριτα και να δημιουργεί στον λαό μας αρνητικά συναισθήματα τέτοιου είδους, τέτοιου μεγέθους, και τέτοιου βαθμού.
Ένα μείζον χωρίς αμφιβολία οικονομικό πρόβλημα, σαν αυτό που αντιμετωπίζουμε, θα μπορούσε όντως να εξελίσσονταν σε εθνική ταπείνωση, αν δεν υπήρχε συμφωνία. Τότε και μόνον τότε. Γιατί θα είχε ως αποτέλεσμα να οδεύσουμε, τάχιστα και επισήμως, σε πτώχευση και χρεωκοπία, με συνέπειες πολύ πέραν των οικονομικών. Επαναλαμβάνω, για πολλοστή φορά, το κατ’ εξοχήν ιστορικό μας παράδειγμα των συνεπειών της χρεωκοπίας του 1893, όταν η Γερμανία, λόγω του ότι έχασαν τα λεφτά τους οι Γερμανοί ομολογιούχοι, εξόπλισε τους Τούρκους, εκπαίδευσε τον στρατό τους, και τους ξαμόλυσε το 1897, όπως θα αμολούσε τα τσοπανόσκυλά της, εναντίον μας, με αποτέλεσμα να μας φθάσουν στη Λαμία. Αυτή ήταν πραγματική εθνική ταπείνωση, πέραν του ότι αμέσως μετά εξαναγκασθήκαμε να χρυσοπληρώνουμε έκτοτε, για χρόνια και ζαμάνια, και τους Γερμανούς και τους Τούρκους.
Σήμερα, η εθνική μας ταπείνωση θα έρχονταν νομοτελειακά, αν μέναμε έκθετοι οικονομικά και εκτός της ευρωπαϊκής ομπρέλας, η διπλωματική ισχύς της οποίας διασφαλίζει εν τινί μέτρω και την δική μας υπόσταση, κάνοντας τούς ελλοχεύοντες γείτονες να το σκεφθούν σοβαρά πριν να αποτολμήσουν κάτι εναντίον μας. Με την επιτευχθείσα συμφωνία, δεν θα ξεμείνουμε τουλάχιστον, ούτε από καύσιμα, ούτε από πυρομαχικά, ούτε από συμμάχους. Τα υπόλοιπα εξαρτώνται από εμάς και την δική μας ψυχολογία, το δικό μας σθένος και την αλκή των δικών μας ενόπλων δυνάμεων, για να αποφύγουμε την εθνική μας ταπείνωση από όσους τολμήσουν να την επιχειρήσουν.
Επαναλαμβάνω, για να συνεννοούμαστε: μια οικονομική συμφωνία, επειδή χρωστάμε και θα πρέπει να λάβουμε μέτρα για να συνέλθουμε και κάποτε να αποπληρώσουμε σταδιακά το χρέος μας, όσο δυσάρεστη κι αν είναι, είναι θέμα έντιμης παραδοχής των υποχρεώσεών μας, και κατ’ ουδένα τρόπο αποτελεί ταπείνωση. Ταπείνωση ήταν η Κύπρος το 1974 και τα Ίμια το 1996. Αυτές τις ταπεινώσεις κάνουμε ότι δεν τις καταλαβαίνουμε, δεν τις θυμόμαστε, δεν μας αγγίζουν. Όμως, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, λόγω αυτών των συμβάντων – και όχι άλλων – είμαστε και θα παραμένουμε εσαεί ταπεινωμένοι, μέχρι να αποφασίσουμε να αποπλύνουμε το στίγμα της δειλίας που τότε επιδείξαμε.
Χρίστος Γούδης
Δημοτικός Σύμβουλος
με την «Ελληνική Αυγή»
στο Δήμο Αθηναίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου