Η πατρίδα μας για μία ακόμα φορά έφτασε ως επαίτης στις αυλές της Ευρώπης, και όχι μόνο, παρακαλώντας για οικονομική βοήθεια, για να σωθεί από την χρεοκοπία και την απόλυτη εξαθλίωση που αυτή συνεπάγεται. Αυτή την φορά δεν υπήρξε πόρτα που οι κυβερνώντες δεν την χτύπησαν. Μόσχα, Πεκίνο, Ουάσιγκτον, παντού χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Από το 1821 πολλές φορές ζήσαμε ως λαός παρόμοιες καταστάσεις, όμως τα παλαιότερα χρόνια ο πληθυσμός, στην πλειονότητα αγροτικός ήταν σχεδόν αυτάρκης με την τοπική παραγωγή. Στην σύγχρονη εποχή όμως η δομή της κοινωνίας και της οικονομίας είναι τέτοια που αυτάρκεια εντός των τειχών δεν μπορεί να υπάρξει και η παγκόσμια αλληλεξάρτηση είναι πλήρης.
Οι ειδήσεις στις παλαιότερες εποχές θέλανε μέρες ή και εβδομάδες για να φτάσουν μέχρι το τελευταίο χωριό. Σήμερα η τηλεόραση και το διαδίκτυο φέρνει μέσα σε κάθε σπίτι την ίδια στιγμή το δράμα που εκτυλίσσεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Αυτό φέρνει μία αμεσότητα στην γνώση της κατάστασης με ότι αυτό συνεπάγεται στην ψυχολογία του λαού.
Τους τελευταίους μήνες, με ένα μόνιμο σφίξιμο στο στομάχι και συνεχή την αίσθηση της ντροπής, παρακολούθησα τους κυβερνώντες αφ’ ενός να αποδομούν το κάθε τι, κάθε οικονομικό και διπλωματικό έρεισμα της χώρας μας. Άλλοι συνειδητά, με ότι σημαίνει αυτό, και άλλοι ασυνείδητα. Εδώ μπαίνουν και οι δύο έννοιες της τελευταίας αυτής λέξης. Το τελευταίο δευτερόλεπτο, όταν ως κράτος και ως λαός πέφταμε στον γκρεμό, οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μας πέταξαν το σχοινί της σωτηρίας επιβάλλοντας όμως και τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν ώστε να υπάρξει σύγχρονη διοίκηση και υγιής οικονομία. Κάποιες από τις αλλαγές έπρεπε να έχουν πραγματοποιηθεί από δεκαετίες. Έπρεπε να φτάσουμε στον γκρεμό για τα εφαρμοστούν; Και μάλιστα μετά από εξωτερική πίεση;
Τι φταίει λοιπόν; Η μελέτη και η καταγραφή των αιτίων δεν μπορεί να είναι έργο ενός τέτοιου άρθρου, ούτε έργο ενός και μόνου προσώπου. Όμως θέλω να αναφερθώ στην εικόνα του δημοσίου βίου της Ελλάδας που έδειχνε και εν πολλοίς δείχνει ότι το κομματικό, το συντεχνιακό και το προσωπικό συμφέρον υπερισχύει του εθνικού. Τους τελευταίους μήνες ιδιαίτερα, τα αριστερά ιδεολογήματα αλλά και οι προσωπικές ιδεοληψίες των διαφόρων υπουργών και άλλων κυβερνητικών και κομματικών παραγόντων υπήρξαν καταλυτικές για την κατακρήμνιση της πατρίδας μας στον Καιάδα. Ο ένας ήθελε να διώξει κάθε επενδυτή, η άλλη ενδιαφερόταν μόνο για τους λαθρομετανάστες, ο άλλος έλεγε «δημιουργικές ασάφειες» ώστε να μπερδέψει τους Κουτόφραγκους, η άλλη ήθελε να γίνει η γκαουλάιτερ του κοινοβουλίου.
Είδαν πολλά τα μάτια μας όλους αυτούς τους μήνες. Τόσα και τέτοια που κανείς ίσως δεν θα φανταζόταν πως θα επεφύλασσε το μέλλον στην πατρίδα μας. Κάποιοι προπαγάνδισαν έντεχνα την ιδέα της εξόδου από το ευρώ και της σεισάχθειας σαν την ιδανική λύση. Κάποιοι από αυτούς εν γνώσει τους τι πραγματικά σήμαινε αυτό αλλά και σαν ένα πρώτο σκαλοπάτι στην υλοποίηση των ενδόμυχων πόθων τους. Φυσικά κανένας δεν έλεγε πως εκ των πραγμάτων η νέα δραχμή θα ήταν ένα εξαιρετικά πληθωρικό νόμισμα χωρίς καμία ανταλλακτική αξία στο εξωτερικό. Γεμίσαμε δημαγωγία, λαϊκισμό και στοχοποίηση της αντίθετης άποψης. Το ερώτημα που μου έρχεται αυθόρμητα είναι το εξής: Η παραπλανητική διαφήμιση διώκεται από τον νόμο. Η παραπλανητική δημαγωγία και ο λαϊκισμός δεν πρέπει να διώκονται;
Θυμάμαι τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης πριν από 25 περίπου χρόνια. Γκρίζα άχρωμα κτήρια, τεράστιες ουρές όπου υπήρχε κάτι για πούλημα, άδειοι δρόμοι μόλις έπεφτε το σκοτάδι. Η Ελλάδα τότε φάνταζε σε αυτούς τους λαούς σαν ο επί γης παράδεισος. Σήμερα οι χώρες αυτές έχουν γίνει όμορφες, σύγχρονες, θελκτικές με εξαιρετική ποιότητα ζωής. Ταξιδεύοντας σήμερα κάποιος ανάμεσα στην Γερμανία, την Τσεχία και την Πολωνία δεν θα διακρίνει ουσιαστική διαφορά στην εικόνα που θα δει. Την διαφορά βέβαια θα την δει στους στατιστικούς πίνακες και εδώ βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας των χωρών αυτών.
Η πατρίδα μας λοιπόν τι είναι; Μήπως το απροσάρμοστο της Ευρώπης; Θέλουμε λοιπόν να δούμε την Αλβανία και την πΓΔΜ να εισέρχονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ και σε μας να μας δείχνουν την έξοδο από την ομάδα ως μη δυνάμενους να προσαρμοστούν; Εγώ προσωπικά σαν Έλληνας αισθάνομαι ντροπή ακόμα και για τις σκέψεις αυτές.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη, είναι παράγοντας πλούτου και ισχύος για την χώρα μας. Μπορεί λοιπόν αυτό το τραγικό εξάμηνο που βιώσαμε να γίνει αφετηρία για μια νέα Ελλάδα, σύγχρονη, ισχυρή και πλούσια, μακριά από τις παθογένειες του παρελθόντος, παίρνοντας την θέση που της αξίζει ανάμεσα στις ευημερούσες και ισχυρές χώρες της υφηλίου; Μπορεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου