Απομαγνητοφώνιση αποσπασμάτων της ομιλίας του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου για τον Άγιο Παΐσιο στην Κόνιτσα τις 7 Ιουλίου του 2015.
Η αγάπη του για το Θεό και τους ανθρώπους.
Αυτό ήταν ένα στοιχείο, το απόλυτο
ήθος του. Ένα δεύτερο πράγμα, η μεγάλη αγάπη του για το Θεό, απόλυτη,
ασυνθηκολόγητη, τεράστια, χωρίς περιορισμούς, χωρίς εκπτώσεις. Διαρκώς
όταν προσευχότανε έδινε μάχη σα να σκοτώνεται, να αγωνίζεται να
επιβιώσει, μέχρι απειλούμενος κατά κάποιο τρόπο. Θυμούμαι, δεν ξέρω αν
το γνωρίζετε, δεν ήθελε να περάσει στιγμή χωρίς να έχει σχέση με το Θεό
και έβαζε πολλές φορές μία εικονίτσα στα χείλη του και κοιμόταν ανάσκελα
για να είναι σε διαρκή επαφή και κατά τη διάρκεια του ύπνου με το
πρόσωπο του Χριστού, το πρόσωπο της Παναγίας, με τα πρόσωπα των αγίων
-δείγμα ακριβώς αυτού του συνδέσμου του, ο οποίος ήτανε ορατός αλλά στην
έντασή του δεν ήταν εύκολα αντιληπτός.
Ένα άλλο στοιχείο, η αγάπη του στην
ησυχία. Τα τελευταία χρόνια βέβαια ξέρουν οι περισσότεροι ότι ήταν
προσβάσιμος αλλά πέρασαν χρόνια που ήταν πάρα πολύ δύσκολο να τον
πλησιάσεις. Απέφευγε τον κόσμο, δεν ήθελε να αφήσει αυτό που ήταν το
επάγγελμά του, που ήταν η αποστολή του, και αυτό ήταν η ησυχία και η
προσευχή.
.. Θα περάσω σε ένα επόμενο και αυτό είναι η αγάπη του. Η αγάπη όχι με θεωρίες,
η αγάπη ως καλοσύνη, ως συμπόνια, ως συμπάθεια, ως κατανόηση στους
ανθρώπους, μια μεγάλη αγκαλιά που χωρούσε τους πάντες και που
προσφερόταν σε όλους όλος. Πάλι να πω ένα περιστατικό που ένα βράδυ είχε
έρθει, ήταν καλοκαίρι, ήταν σαν σήμερα, τέτοια μέρα έχουν πανήγυρη των
Αγίων Αποστόλων στο Άγιον Όρος με το παλιό ημερολόγιο, 12 Ιουλίου.
Είχαμε λοιπόν πανήγυρη σε ένα κελί των Αγίων Αποστόλων και ήταν όλη τη
μέρα ξάγρυπνος, καθόταν με τον κόσμο γιατί πήγαινε κόσμος, καλοκαίρι
ήταν, και τον επισκεπτόταν. Και όταν ήρθε στην αγρυπνία, φυσικά δεν είχε
ξεκουραστεί καθόλου, καθότανε στο λεγόμενο τεμπελόξυλο, ένα ξύλο έτσι
να στηρίζεται, όρθιος και κάναμε διακοπή γύρω στις εντεκάμιση ώρα για
μισή ωρίτσα. Εκαθίσαμε. Του λέει λοιπόν κάποιος: Γέροντα, όλη μέρα με
τον κόσμο είσαι, και καλά δεν κουράστηκες, δεν νυστάζεις; Σε βλέπω στην
αγρυπνία, δίνεις τη μάχη ψέλνοντας, δεν νυστάζεις; Πως δε νυστάζω λέει,
αλλά θα σου πω το κόλπο.
Πριν έλθω, στο δρόμο που ερχόμουνα, έκανα την
προσευχή και είπα: Θεέ μου, εγώ τώρα πρέπει να πάω στην αγρυπνία, τα
μάτια μου κλείνουν, σε παρακαλώ, πάρε τη νύστα από μένα και δώστη σε
κάπους άλλους οι οποίοι πρέπει να κοιμηθούν. Τώρα που έχουμε αγρυπνία
εγώ πρέπει να είμαι ξύπνιος, αυτοί είναι κουρασμένοι αλλά από τους
λογισμούς κι απ’ τα προβλήματα μπερδεύονται με τα σεντόνια και δεν
μπορούν να κοιμηθούν. Και έτσι λέει, και τη νύστα μου παίρνει ο Θεός και
κοιμονται και 5, 6 άνθρωποι. Όλα μέσα από μία διάθεση αγάπης και
καλοσύνης. Ή, όταν πονάς μην πάρεις παυσίπονο, κάνε υπομονή και κράτα
τον πόνο σου με μία προσευχή, μήπως άλλος που δεν αντέχει πολύ στον πόνο
μπορέσει να πάρει τη χάρη και τη δύναμη από το Θεό να αντέξει τον δικό
του πόνο. Πάντα η σκέψη του άλλου, πάντα μέσα στο λογισμό του πως να πάρει δύναμη και βοήθεια από τον ίδιο, ο κάθε συνάνθρωπος.
Η χαρά και η ειρήνη.
Το τέταρτο λοιπόν στοιχείο ήταν αυτή η
αγάπη στον άνθρωπο. Το πέμπτο, αυτή η χαρά και η ειρήνη. Αυτό το
πλήρωμα της χαράς που έβλεπε κανείς και η ειρήνη η πάντα νουν
υπερέχουσα. Πόσο θα’ θελα να δω σ’ αυτήν την κρίση πώς θα ήταν.
Δεν θα τον ακουμπούσε τίποτε. Και θα παρηγορούσε τον κόσμο, και θα
έβλεπε και τι θα γίνει λιγάκι, και ο ίδιος θα ένοιωθε πολύ δυνατός,
ψύχραιμος. Πήγαινες δίπλα του, δεν μπορύσες να χάσεις την ειρήνη σου,
ηρεμούσες. Θηρίο ήσουνα, προβατάκι γινόσουνα. Αυτή η ειρήνη, η χαρά και η
δοξολογία. Ο γλυκός λόγος, αυτά τα χαριτωμένα, τα αστειάκια που έκανε, ο
τρόπος με τον οποίον τον κάθε έναν τον τακτοποιούσε.
Ήταν ένας μοναχός λίγο πιο πάνω, ο
οποίος τον ζήλευε -μου τα ‘λεγε ο ίδιος- και ενοχλείτο. Γιατί να
πηγαίνουν όλοι στον πατέρα Παΐσιο και να μην έρχεται κανένας σε μένα;
Για ποιον λόγο; Μια φορά λοιπόν χτυπάει κάποιος την πόρτα του και του
λέει: με συγχωρείτε, που είναι ο πατήρ Παΐσιος; Λέει, εγώ είμαι ο πατήρ
Παΐσιος. Α, χαίρομαι πάρα πολύ, μπορώ λίγο να σας μιλήσω; Έλα άνθρωπέ
μου, έλα μέσα. Μπαίνει μέσα, αρχίζει λέει να μου λέει τα προβλήματά του,
να προσπαθώ να τον φέρω βόλτα, αυτός να αγριεύει, να μην μπορεί, να
δυσκολεύεται, να μπερδεύεται, οπότε μετά δεν μπορούσα και εγώ να τον
διαχειριστώ και είπα από μέσα μου τώρα τι θα τον κάνω αυτόν τον άνθρωπο;
Του λέω, δε μου λες ποιον ψάχνεις; Λέει τον πατέρα Παΐσιο. Λέει, ποιόν πατέρα Παΐσιο; Α, λέει, αυτόν τον
ασκητή.. Α, λέει, άλλος είναι αυτός -αυτός είχε άλλο όνομα- θα πάς λέει
εκεί πέρα, θα τον δεις, θα μιλήσεις και όταν γυρίσεις έλα εδώ να τα
πούμε και μένεις το βράδυ μαζί μου.
Σε λιγότερο από τρία τέταρτα
επέστρεψε αυτός. Τον είχε φτιάξει, τον είχε ρεγουλάρει, τον είχε
ισορροπήσει, του πήρε όλον τον καημό, όλο το βάσανο, όλη τη δυσκολία,
μπήκε ο ίδιος στην ψυχή του, τον αγκάλιασε με τη χάρη του Θεού, τον
τακτοποίησε, τον αλφάδιασε και του τον έστειλε. Αυτό ακριβώς δείχνει πως
ένας άνθρωπος γεμάτος χαρά, ειρήνη, πλήρωμα, σοφία, μπορούσε τελικώς με
τη χάρη του Θεού να μπαίνει στις ψυχές των ανθρώπων και να τις
ξεκουράζει. Και τέτοια αρκετά θα μπορούσε κανείς να πει, και απ’ τον
χαριτωμένο λόγο του που κυκλοφορούνε σε βιβλία.
Βλέπει κανείς, πώς ένας άνθρωπος με
τόσο ασθενική φύση, να έχει τέτοια δύναμη. Πως ένας άνθρωπος ο οποίος,
με τόσο περιορισμένη κοσμική γνώση, είχε μοναδική σοφία. Θυμάμαι μια
φορά που πήγα, πηγαίνοντας έφευγαν δύο καθηγητές της Θεολογίας τους
οποίους τους ήξερα, μπορώ να σας τους πω, ο κύριος Ματζαρίδης και ο
κύριος Γαλίτης [;] και σταματήσαμε .. κάθονταν να συνέλθουν από το πώς
αυτός ο άνθρωπος ο απλός, τους τακτοποίησε όλη τη γνώση τη θεολογική που
είχανε μέσα σε πέντε λεπτουδάκια. Αυτό είναι χάρις Θεού, αυτό δεν έχει
ερμηνεία ανθρώπινη. Φτωχός, πλούσιος σε χάρη. Χωρίς μόρφωση, πολλή
σοφία. Αποφεύγει τον κόσμο στην ησυχία και ταυτόχρονα είναι
ιεραποστολικός και αγκαλιάζει όλον τον κόσμο.
Κάνει μία προσευχή και
λύνονται όλα τα προβλήματα. Δεν σε ξέρει και γνωρίζει το όνομά σου.
Είναι άνθρωπος αδύνατος και ασθενικός σαν σκεύος, και κάνει όλους αυτούς
τους ασκητικούς αγώνες ανυποχώρητα.
Αυτός είναι ο άνθρωπος του Θεού. Λέει
για τον άγιο ένα τροπάριο σε μία από τις ακολουθίες που κυκλοφορούν της
Μονής της Σουρωτής ότι, το σημείωσα κιόλας, είχε πύρινο ζήλο σαν τον προφήτη Ηλία, είχε γενναίο φρόνημα σαν τους Μακκαβαίους, είχε σύνεση σαν τον Δανιήλ, Θείο έρωτα σαν τον Ιγνάτιο και αμέριστη αγάπη
σαν τον Απόστολο Παύλο. Νομίζω πολύ ωραία περιγράφει αυτόν τον πλούτο
της ψυχής αυτού του μεγάλου αγίου η αγκαλιά του οποίου χωράει όχι μόνο
τους Κονιτσιώτες, όλους τους Κονιτσιώτες αλλά και όλον τον κόσμο.
Θυμάμαι επίσης, και θα τελειώσω με
αυτό γιατί έγινε και λόγος πως και εμείς ήρθαμε εδώ πέρα και εγώ ήρθα
αυτή τη φορά σ’ αυτήν ακριβώς την περίοδο για να κάνω μία προσευχή σ’
αυτόν τον άγιο στις πρεσβείες, στη σοφία, στη χάρη του οποίου πολύ
έντονα και εγώ πιστεύω. Τον είχε ρωτήσει, σε μία συνέντευξη το είδα, η
κυρία Βεατρίκη Καλαϊτζή που είναι Κονιτσιώτισσα .. τι να κάνω όταν έχω
αδιέξοδο και με πνίγει και δεν ξέρω.
Τότε λέει να κάνεις το εξής, να
πηγαίνεις να κάνεις μία προσευχή στην Παναγία και να ψάλλεις το Πάντων προστατεύεις Αγαθή και θα βλέπες θαύματα στη ζωή σου αλλά όμως πρόσεχε -αυτό το έλεγε και αλλού- όχι να λες τη γνώμη σου στους αγίους αλλά να τους εμπιστεύεσαι το μέλλον σου.
Δηλαδή να μην πας και να λες, άγιέ μου κάνε μου αυτό, αλλά άγιέ μου και
Παναγία μου ανάλαβε αυτό το πρόβλημα. Ίσως και αυτό θα μπορούσαμε κι
εμείς σ’ αυτή τη λαίλαπα και την επιδρομή των πειρασμών και των
προβλημάτων που έχουμε, αντί να πούμε στον άγιο πώς να μας λυτρώσει να
του πούμε, άγιε καλά μας τα είπες, καλά έζησες σ’ αυτόν τον κόσμο,
ήθελες να πας στη Βασιλεία του Θεού, πιστεύουμε ότι είσαι, σου
εμπιστευόμαστε και τις τύχες και του έθνους μας και της ζωής μας.
Ο Θεός να σας ευλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου