Γράφει ο Γεώργιος Δημητράκης
Καυχόμαστε όλοι
μας ότι είμαστε δημοκράτες και ακούμε ευχαρίστως τον κ.
Πρωθυπουργό να μας ομιλεί περί «εξόδου
από την κρίση και ανάπτυξη», ότι ανήκουμε εις την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι πρωταρχικός
στόχος της Κυβέρνησης είναι η έξοδος από τα Μνημόνια. Όμως αν θέλομε να είμαστε
ρεαλιστές το όνειρο αυτό δεν πρόκειται
να εκπληρωθεί εφόσον δεν προηγηθεί κάτι βασικότερο. Η αλλαγή της
νοοτροπίας και η κοινωνική εξίσωση με τους Ευρωπαίους, από τους οποίους μας
χωρίζουν αιώνες ολόκληροι. Πολλά σχετικά παραδείγματα θα μπορούσαν να
αναφερθούν. Όμως επειδή το μέγεθος του άρθρου δεν επιτρέπει μια εκτενή
περιγραφή των διαφορών μας με τους Ευρωπαίους, θα περιορισθούμε σε μερικά απλά
παραδείγματα:
Η οικονομική
και η κοινωνική ανάπτυξη μίας χώρας στηρίζεται πρωτίστως εις την αξιοπρέπεια
και τον αυτοσεβασμό ενός λαού, έννοιες οι οποίες πηγάζουν από την ισονομία και
ισοτιμία. Εις την Ελλάδα όμως οι αξίες αυτές ουδέποτε απέκτησαν βάθος, παρά τα
υφιστάμενα και γνωστά ευρωπαϊκά πρότυπα. Αυτά, λένε, είναι συνέπειες της Τουρκοκρατίας. Για τον
λόγο αυτόν επικρατούν εις την «σύγχρονη Ελλάδα»
νοοτροπίες και συμπεριφορές που θυμίζουν άλλες εποχές.
O Γάλλος ή ο Γερμανός
Πρόεδρος, οι Αρχηγοί Κρατών, οι Βασιλείς της Ολλανδίας ή των Σκανδιναβικών
Χωρών κ.ο.κ. κυκλοφορούν άνετα μεταξύ των πολιτών των χωρών των και οι φρουροί
των είναι σχεδόν αόρατοι. Αντιθέτως εις
την Ελλάδα επικρατεί η αντίληψη, ότι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας
πρέπει να περιφέρεται ανά την χώρα μας με κουστωδία ένστολων και «μανδαρίνων».
Εις δημόσιες εκδηλώσεις, είτε αυτές λαμβάνουν χώρα εντός μίας Εκκλησίας είτε σε
εθνικές εκδηλώσεις από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, πρέπει να εξευρεθεί ένας
θρόνος δια τον κ. Πρόεδρο.
Ο κ. Ολάντ της
Γαλλίας δεν κάθεται εις κάποιον θρόνο, όταν παρακολουθεί μία ομιλία, ούτε ο
Γερμανός Πρόεδρος κ. Γκάουκ. Εις τον σύγχρονο κόσμο ισχύει η αρχή του Primus inter pares, δηλαδή του Πρώτου
μεταξύ Ισων. Ποιος τα οργανώνει αυτά εις την Ελλάδα και πως τα ανέχεται ο
καθ’ όλα σεμνός κ. Παπούλιας; Ο οποίος, ως γνωστόν, διαμένει και εις την
Κολωνία της Γερμανίας. Μπορεί να
φαντασθεί κανείς τι αλγεινή εντύπωση προκαλεί
εις το εξωτερικό η νοοτροπία αυτή εις την Ελλάδα; Δεν διακατέχονται όμως μόνον
αυτοί που οργανώνουν τις περιοδείες του κ. Προέδρου από μεσαιωνική νοοτροπία;
Το πρόβλημα όμως
είναι γενικότερο. Η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ
κατήργησε εις την ουσία τις
προγραμματισμένες 400 πεζές περιπολίες αστυνομικών εις τις
γειτονιές της Αθήνας.
Αλλά και εις τις
πόλεις της Περιφέρειας. Την ίδια στιγμή η εγκληματικότητα σε εθνική κλίμακα κάμνει
θραύση και οι διαρρήκτες έχουν γίνει συνέταιροι εις το σπιτικό κάθε
πολίτη. Οι λόγοι της έλλειψης
αστυνομικών οργάνων είναι πολλοί. Μεταξύ αυτών όμως και διότι σχεδόν
κάθε επώνυμος κυβερνητικός, βουλευτής ή επώνυμη πολιτική προσωπικότητα αλλά και
μεγαλοδημοσιογράφος απαιτεί και αποκτά σωματοφύλακα.
Χιλιάδες αστυνομικοί
απασχολούνται για τον σκοπό αυτόν. Βεβαίως όλοι γνωρίζομε, ότι πολλοί εξ αυτών
«απασχολούνται» ως ένστολες «Φιλιππινέζες» από τα διάφορα «τσόκαρα», που
νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τα γένια….!
Την ίδια στιγμή
η Κυβέρνηση διαμαρτύρεται, ότι πολλά δημοσιεύματα του Διεθνούς Τύπου εκφράζουν
ανησυχίες και αμφιβολίες για το ποιόν της δημόσιας ασφάλειας εις την Ελλάδα.
Δικαίως διαμαρτύρεται η Κυβερνητική Εκπρόσωπος; Να έχει χάριν όμως, ότι δεν ευρέθη κάποιος
«κουτόφραγκος» να την ερωτήσει: «Μα εφόσον δεν έχετε πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας
και τρομοκρατίας εις την Ελλάδα, τι τους θέλουν τόσους σωματοφύλακες οι
πολιτικοί σας;» Πως εξηγείται το απαράδεκτο φαινόμενο, ότι πλέον του ενός
τρίτου των Αστυνομικών Δυνάμεων της Χώρας υπηρετεί την φύλαξη χιλιάδων
πολιτικών προσώπων και προσωπικοτήτων και όχι τους Έλληνες πολίτες;» Τι θα τους απαντήσει η κ. Βούλτεψη, ότι «εδώ είναι Ελλάδα»;
Πρόκειται και
εδώ περί μιας πολύ καθυστερημένης αντιλήψεως και νοοτροπίας των Ελλήνων που
ανέχονται αυτήν την κατάσταση, αλλά και πολλά άλλα. Δεν είναι ανάγκη ούτε να
απεργήσουμε δια την κατάσταση αυτήν ούτε να προσφύγουμε εις την βία κατά των
φαινομένων αυτών, τα οποία μας μειώνουν ως Λαό, ως «αξιοσέβαστους» ανθρώπους,
και ως «δήθεν» δημοκρατικούς πολίτες. Χρειάζεται μόνον διαμαρτυρία δια του
ήρεμου λόγου και της γραφής. Τουλάχιστον δια να γνωρίζουν όλοι, ότι βλέπουμε
και ακούμε. Βεβαίως τα «τσόκαρα» δεν ενδιαφέρονται για το τι βλέπουμε, τι λέγομε και τι γράφουμε εμείς όλοι.
Αυτά την «Φιλιππινέζα» των να έχουν. Οι άλλοι όμως;
Γεώργιος Εμ.
Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε
Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και
Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της
Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου