Προκόπης προκομμένος όνομα και πράμα. Γεννημένος και προορισμένος για δημόσιος υπάλληλος. Πολύ «σπάνια» ιδιότητα για Έλληνα ιθαγενή! Που στοιχίζει τ ό σ ο ακριβά. Για ποιον, δεν έχει σημασία. Άλλος την πληρώνει με μισθό της πείνας κι άλλος με την αδράνειά του. Ποια η διαφορά; Λόγος να γίνεται. Ο καιρός να περνάει. Κι όλοι να ’ ναι ευχαριστημένοι σ’ αυτό τον τόπο που την... γέννησε! Την Δημοκρατία εννοώ!...
Σπουδαία περίπτωση ο Προκόπης. Το ελληνικό Δημόσιο τον ευγνωμονεί. Απ’ την ημέρα που τον διόρισε, τον κάλυψε σε όλα. Και στις ανάγκες και στις επιθυμίες του. Ζωή και σφραγίδα, ο Προκόπης. Μέχρι που τον ζήλευαν κι οι φίλοι του. … (Ποιοι φίλοι του δηλαδή; Δυο απόκληροι, όλοι κι όλοι, ομοιοπαθείς!).
Όσο είχε αφεντικό και προστάτη του το Κράτος, τι ανάγκη είχε. Δεν τον ένοιαζε για τίποτα. Κι έπεφτε όλο και περισσότερο με τα μούτρα στα χαρτιά του. Μέχρι που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτά. Απολάμβανε μόνο αυτά και τις σφραγίδες του. Τις γιορτές και τις αργίες, μελαγχολούσε. Δεν τον χωρούσε το σπίτι του. Ανυπομονούσε να ξημερώσει η Δευτέρα, να μπει στο γραφείο να αναπνεύσει …. την μυρωδιά των χαρτιών του.
Όμως τι έφταιγε κι αυτός ο καημένος; Έτσι τον είχαν πείσει, οι δικοί του. Πως μόνο το Δημόσιο είναι σίγουρο. Πάντα είχε στ’ αυτιά του την βροντερή φωνή του πατέρα του.
«Να μπεις στο Δημόσιο, να κάνεις την τύχη σου». Πλήρως υποταγμένος στην πλύση εγκεφάλου. Κι όχι μόνο λόγω αδυναμίας χαρακτήρα. Αυτό ούτε ο ίδιος το ήξερε. Δεν είχε αναρωτηθεί ποτέ, αν είχε κι άλλες ανεκμετάλλευτες ικανότητες. Αυτά ήταν ψιλά γράμματα για τους συγγενείς του, που τον κατηύθυναν προς την... μονιμότητα, σκόπιμα.
Έτσι πίστευαν αυτοί. Κι έπεισαν και τον μοναχογιό τους. Γιατί έτσι θα αποκαθιστούσαν τα κορίτσια τους. Κι ο Προκόπης σαν καλός γιος ξεπλήρωσε το χρέος του. Τις καλοπάντρεψε και μάλιστα με συναδέλφους του. Και σώθηκαν αυτές και χάθηκε εκείνος… από υπέρμετρο ζήλο. Μα ποιος του έφταιγε; Βάρδιες σπιτικές και νυχτερινές έκανε, κρατώντας λογιστικά βιβλία, για να καλύψει τα... ανύπαρκτα έξοδά του. Ούτε έπινε ούτε κάπνιζε. Μ’ ένα κοστούμι στο γραφείο, χρόνια ολόκληρα. Αφού το άλλο –το καλό– το κρατούσε κρυμμένο στη ναφθαλίνη, για τις κοινωνικές υποχρεώσεις του… γάμους… κηδείες, τις μοναδικές του εξόδους. Γι’ αυτό το πρόσεχε, σαν τα... χαρτιά του! Ούτε σινεμά, θέατρο, μπάνια, μια βόλτα, ένα ταξίδι.
Μοναχικά τα χρόνια περνούσαν και βάραιναν τους ώμους του ανθρωπάκου. Η μέση του λύγιζε, όλο και πιο πολύ απ’ τις υποκλίσεις, στους «ανωτέρους». Έπρεπε να δείχνει καλή διαγωγή και στους συναδέλφους του. Το ευνομούμενο Κράτος σε τέτοιους «ευσυνείδητους» στηριζόταν. Κι όχι σε κάτι άλλους ξύπνιους, οπαδούς της «Λούφας» κι απαλλαγής, που καλοπερνούσαν σε βάρος του κάθε κοροΐδου. Ο Προκόπης όμως χαμπάρι δεν έπαιρνε. Του αρκούσαν οι έπαινοι, οι «εύφημες μνείες», που δεν γεμίζουν βέβαια και το στομάχι!
Υπομονετικά καρτερούσε αύξηση, που την έπαιρνε με το σταγονόμετρο. Κι έφτασε κοντά στην σύνταξη, παραμένοντας ένας απλός λογιστάκος. Ενώ νεότεροί του, ήταν Διευθυντές.
Ποιος τού έφταιγε; Πιστός στο καθήκον, δεν συνδικαλίστηκε, δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ.
Η ζωή του όλη τα χαρτιά κι οι σφραγίδες του. Σφράγιζε σκυφτός τους λογαριασμούς των άλλων. Πάντα στο ίδιο γραφείο, με την ίδια ευσυνειδησία, με το ίδιο κοστούμι. Αυτά ακριβώς που σφράγισαν και την ζωή του. Μέχρι που την έχασε κι αυτήν, πάνω σ’ αυτά.
Ήταν η τελευταία μέρα της γόνιμης σταδιοδρομίας του. Απρόσμενα κι αδικαιολόγητα με την σφραγίδα στο χέρι, τον βρήκε ο Χάρος. Έτσι σφράγισε και τους λογαριασμούς του με το Δημόσιο και την ζωή του. Μόνο που την δική του επιταγή, δεν πρόλαβε να την σφραγίσει! Γιατί ήρθε κατόπιν κηδείας, για να επισφραγίσει την ανταμοιβή των προσφορών του στο Κράτος. Απ’ την δουλειά κι απ’ την ζωή. «ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΤΑΓΗ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ;» Ιδού το ερώτημα…
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του προϊσταμένου του, που κλήθηκε να ανταποκριθεί στο πένθιμο καθήκον. Αυτή ήταν κι η μόνη αναγνώριση του αφεντικού στον «πιστό δούλο του». Μεταθανάτια... Δεν άντεξε η καρδιά του Προκόπη, στην ιδέα της συνταξιοδοτικής αδράνειας. Τι θα ’κανε έξω απ’ το γραφείο; Το μόνο που επιθυμούσε ήταν ... ένα σπιτάκι για τα γεράματα. Να αναπάψει το κορμάκι του. Χρόνια ζητούσε στεγαστικό δάνειο, μάταια. Κι εγκρίθηκε τώρα… που τον πήγαιναν στην τελευταία του κατοικία. Το δάνειο χάρισμα στο Δημόσιο που αποκαθιστά τους υπηρέτες του. Έστω... και μετά θάνατον!
Μια σφραγίδα με το όνομά σου, Προκόπη. Αιωνία σου η μνήμη. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Θα μείνεις μοναδικό παράδειγμα υπεύθυνου δημοσίου υπαλλήλου. Όχι όμως προς μίμηση…. Αν είναι ποτέ δυνατόν! Προκόπη, είσαι ο τελευταίος των υπαλλήλων, που τα ’δωσε όλα και δεν ζήτησε τίποτα. Γι’ αυτό ας είναι ελαφρύ το χώμα, που σε σκεπάζει. Αφού μόνο αυτό σου ανήκει πια…. Αυτό που επέτρεψαν να σου ανήκει...».
Προκομμένος πράγματι και μάλλον μουσειακό είδος θα ήταν, αν ζούσε σήμερα και διέγραφε κανείς τις μέρες και τα έργα του. ΄Η θα απολάμβανε εξαιρετικές τιμητικές διακρίσεις, αν υπήρχε ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ή στην έσχατη περίπτωση θα τον είχαν εξοστρακίσει οι ανεπρόκοποι συνάδελφοί του. Αυτοί που δεν ανέχονται τις ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ. Σίγουρα θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου… ήταν και είναι η δημοσιουπαλληλική ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ! Κι αυτό αφορά όλους εκείνους τους πολίτες, που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για… καλά γεράματα στο ΕΦ’ ΑΠΑΞ και την σύνταξη του Δημοσίου. Μα αν δεν αλλάξουν Νοοτροπία…
Να όμως που η σημερινή κατάσταση τους έβγαλε εντελώς έξω από τα σχέδιά τους. Που να το φαντάζονταν τότε… εκείνα τα ωραία άνετα χρόνια της ευημερίας… πως όταν θα έρθει η ώρα της ξεκούρασης… οι οικονομίες τους θα έχουν κάνει φτερά. Πως θα βρεθούν αντιμέτωποι με την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ! Εύκολο ήταν να το σκεφτούν; Πώς... αφού μέσα στην μακαριότητα της απόλαυσης του σίγουρου μισθού και της ασφάλειας της μονιμότητας… επαναπαύονταν. Δεν γνώριζαν ναι, δεν είχαν ενδείξεις για τέτοιες υποψίες. Δεν ρώταγαν όμως; Κάποιοι γνώριζαν… κάποιοι που δεν προσκύνησαν ποτέ το Δημόσιο. Αυτοί δεν είχαν άγνοια. Γιατί η ΑΓΝΟΙΑ τιμωρείται!
(απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο ΕΠΙ-ΔΟΣΕΙΣ ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΩΝ της συγγραφέως Μαίρης Καρά την οποία κι ευχαριστώ ιδιαιτέρως)
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου