Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης
Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που αν σου λείψει μία μέρα η εφημερίδα, να αισθάνεσαι ότι κάτι πολύ σοβαρό σου λείπει. Ίσως το συκώτι, ίσως ένας νεφρός. Ίσως ένα μάτι. Κι’ όμως είναι απλώς η εφημερίδα σου που σου λείπει. Το είχα νοιώσει πολλές φορές αυτό το κενό.
Κάποιος ίσως ρωτήσει: «Μα καλά γιατί δεν έβλεπες τηλεόραση ή δεν ενημερωνόσουνα από το Διαδίκτυο». Πρέπει να ομολογήσω ότι τηλεόραση έχω να δω εδώ και πολλά χρόνια. Όχι διότι μου λείπει η συσκευή, αλλά διότι απεχθάνομαι τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τα διάφορα θέματα της επικαιρότητας. Αντί να σε ενημερώσουν σε στέλνουν κατ’ ευθείαν στον γιατρό, για χορήγηση καταλλήλων χαπιών για αντιμετώπιση της καταστάσεως.
Ο Γεώργιος Γεωργαλάς στο διαχρονικό βιβλίο του «Η Προπαγάνδα» γράφει: «Η εφημερίδα έχει ακόμα το πλεονέκτημα της ποικιλίας. Εντυπωσιακοί τίτλοι, άρθρα, σχόλια, επιφυλλίδες, ειδήσεις, ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, σάτιρα, στίχοι, φωτογραφίες, σκίτσα. Συνδυάζει τον Γραπτό Λόγο με την Εικόνα. Απευθύνεται σε όλους: άνδρες, γυναίκες, γέρους, νέους, μορφωμένους, ημιμαθείς».
Η σχέση του αναγνώστη με την εφημερίδα του, είναι μια σχέση αγάπης και πάθους, που έλεγαν οι παλιές Ελληνικές ταινίες. Καμιά φορά μετατρέπονται και σε σχέσεις οργής. Θυμηθείτε, οι παλιότεροι, τους οργισμένους αναγνώστες των εφημερίδων του «Συγκροτήματος Λαμπράκη» («Βήμα» και «Τα Νέα»), που έκαψαν ντάνες από φύλλα των εφημερίδων αυτών όταν υποψιάστηκαν ότι διαφοροποιούσαν την ιδεολογική γραμμή τους. Αυτή η ιδιόρρυθμη σχέση λοιπόν αναγνώστη και της εφημερίδος, είναι αρραγής και σφυρηλατείται καθημερινώς, ώσπου γίνεται καθημερινή συνήθεια.
Ο αναγνώστης αγοράζει πρωί – πρωί την εφημερίδα του και ξέρει πού θα βρει τι. Εκεί την Ακίδα, εκεί τον Κοττάκη, εκεί τα εσωτερικά, εκεί τα αθλητικά, εκεί τον Λιάκο, εκεί το σταυρόλεξο, εκεί τα φαρμακεία…
Μεγαλώνοντας λοιπόν, η εφημερίδα μού έγινε καθημερινός σύντροφος και η αρχή γίνεται φυσικά με την εφημερίδα του πατέρα μου τον «Εθνικό Κήρυκα» του Αθανασίου Παράσχου. Μια καθαρόαιμη δεξιά εφημερίδα, η οποία γίνεται και «δική μου».
Ακολούθησε ο «Ελεύθερος Κόσμος» του Σάββα Κωνσταντόπουλου. Και αυτή μία ακραιφνής δεξιά εφημερίδα.
Στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια διαβάζουμε: «Το 1965, μετά την κυκλοφορία — στα ελληνικά και τα γαλλικά — του δίτομου έργου «Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα» του Γάλλου πολιτικού επιστήμονα και καθηγητή Ζαν Μεϋνώ, στο οποίο ο Μεϋνώ ασκούσε έντονη κριτική στην οκταετία ΕΡΕ – Καραμανλή για συνεχείς αντιδημοκρατικές εκτροπές του πολιτεύματος, ο Καραμανλής ζήτησε από τον Κωνσταντόπουλο να συγγράψει μια πολιτική βιογραφία που θα υπερασπιζόταν το έργο του, η οποία ολοκληρώθηκε και διορθώθηκε από τον Καραμανλή, αλλά για άγνωστους λόγους δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Το κείμενο (με τις χειρόγραφες διορθώσεις του Καραμανλή) υπάρχει στα Αρχεία Καραμανλή.
Ο Σάββας Κωνταντόπουλος
»Την περίοδο της χούντας ο «Ελεύθερος Κόσμος» κατέστη ημιεπίσημη εφημερίδα του καθεστώτος, είναι δε χαρακτηριστική η προνομιακή «εσωτερική πληροφόρηση» που διέθετε πάντα για θέματα όπως το Κυπριακό ή οι νομοθετικές—συνταγματικές πρωτοβουλίες του Παπαδόπουλου.
»Μεταπολιτευτικά ο Κωνσταντόπουλος αντιμετώπισε δικαστικές διώξεις, και τελικά κατέφυγε στη Στοκχόλμη της Σουηδίας όπου και πέθανε στις 9 Ιουλίου του 1981 (κηδεύτηκε στις 15 Ιουλίου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών). Η εφημερίδα του συνέχισε να κυκλοφορεί μέχρι το καλοκαίρι του 1982».
Βέβαια η εγκυκλοπαίδεια δημοκρατικότατα (!!!) αποφεύγει να αναφερθεί στις 4 διαλέξεις του Χίλτον με τον γενικό τίτλο «Ο φόβος της δικτατορίας». Οι διαλέξεις αυτές, που αποτελούν ένα εξόχως πολιτικό κείμενο και καλό θα ήταν να ψάξετε να το βρείτε, έγιναν τον Μάρτιο του 1966. Ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, αφού αναφέρεται στην τότε σχεδόν άναρχη πολιτική κατάσταση, επισημαίνει τον κίνδυνο δικτατορίας. Μάλιστα ο τότε Αρχηγός της ΕΡΕ Παναγιώτης Κανελλόπουλος, σε μακροσκελή επιστολή του είχε γράψει, μεταξύ πολλών άλλων: «...διαπραγματευτήκατε το θέμα με τρόπον διαλεκτικά και ψυχολογικά άρτιον». Ουδείς άκουσε τον Σάββα Κωνσταντόπουλο και ένα χρόνο μετά ήρθε η 21η Απριλίου…
Και ξαφνικά, μετά την μεταπολίτευση έρεβος στην ενημέρωση. Ουδεμία εφημερίδα καθαρόαιμη δεξιά κυκλοφορούσε. Απλώς μερικές δεν έβριζαν τόσο πολύ την παράταξη, που όλα αυτά τα χρόνια στήριξε την δημοκρατία στην Ελλάδα.
Ώσπου πριν από 15 χρόνια φάνηκε κρεμασμένη στα περίπτερα μια νέα εφημερίδα με τον τίτλο: «δημοκρατία», η οποία αφού πέρασε τις «εξετάσεις» και ήταν σύμφωνη με τα «θέλω μου», που λένε οι κουλτουριαραίοι, γέμισε το κενό στην ενημέρωσή μου.
Εφημερίδα καθαρόαιμη με κρυστάλλινες εθνικές θέσεις, που δεν φοβάται να πει αλήθειες, οι οποίες τσούζουν.
Σήμερα η «δημοκρατία» μας κλείνει τα 15 χρόνια ζωής. Της ευχόμαστε να τα εκατοστήσει και του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά, όπως έλεγε και ο Κιτσάρας ο Μπούρμπουρης (Νίκος Ρίζος) στο «Της κακομοίρας».
Παράγραφοι
§. Ασφαλώς και έχετε παρακολουθήσει αυτές τις ατέρμονες αμπελοφιλοσοφίες αναλυτών, που γίνονται στην τηλεόραση και αφορούν παν το επιστητόν. Οι αναλυτές, αναλύουν τα πάντα. Μερικοί προεξοφλούν την σκέψη του Τραμπ. Άλλοι είναι βέβαιοι για τις αποφάσεις που ΘΑ πάρει ο Πούτιν, ενώ οι τρίτοι βλέπουν τη αφύπνιση του «κοιμωμένου γίγαντα», όπου στην θέση του γίγαντα βάλτε ό,τι θέλετε. Από την Κίνα μέχρι τον Παναθηναϊκό του Μπενίτεθ. Στην πρόσφατη συνάντηση Τραμπ – Πούτιν στην Αλάσκα γνωστός αναλυτής με μόνιμο στασίδι στα κανάλια σχολίασε: «Εάν ο Πούτιν πετύχει μια ασυμφωνία για τους δασμούς, θα είναι μεγάλη επιτυχία». Ωρέ τι μας λες; Φυσικά, ούτε καν νύξη για τους δασμούς έγινε. Πάντως η ανάλυση δεν είναι καινούργιο φρούτο. Το 1905 στον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο οι τότε αναλυτές, από τα καφενεία και τις εφημερίδες της Αθήνας, αφού τότε δεν υπήρχε τηλεόραση, συμβούλευαν τον Ρώσο στρατηγό Κουρουπάτκιν να οδηγήσει δεξιότερα τα στρατεύματά του, για να νικήσει τους Ιάπωνες. Ο Κουρουπάτκιν δεν τους άκουσε και έφαγε το κεφάλι του. Και τόλεγε ο μακαρίτης ο Τσώρτσιλ: «Η πολλή ανάλυση φέρνει την παράλυση», άντε όμως να συμμαζέψεις τους αναλυτές. Δεν μπορείτε να πείτε. Ωραία η ανάλυσή μου, για τους αναλυτές…
Σαφώς και το να κολλάμε ταμπέλες σε ανθρώπους δεν είναι σωστό, διότι τις περισσότερες φορές είναι λάθος και προϊόν αλληλοσυγκρουομένων συμφερόντων. Προσφάτως κυκλοφορεί το πονηρό: «Δεν υπάρχουν πιά αριστεροί και δεξιοί. Αυτά είναι ξεπερασμένα». Τι ωραία λόγια αλήθεια! Μακριά τα μίση και τα πάθη. Είναι όμως έτσι; Για να δούμε. Υπάρχουν μέσα στο κοινοβούλιο ή χτυπούν τη πόρτα της Βουλής για να μπουν κι’ εκείνη δεν τ’ αφήνει, που λέει κι ο Τσιτσάνης, τα εξής κόμματα: Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Νέα Αριστερά και το τρανό ΚΚΕ και μερικά ακόμη όπως Αριστερό Ρεύμα, Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά. Όσο και αν ψάξει κάποιος, κόμμα που να έχει στο τίτλο του την λέξη «Δεξιά», δεν θα βρει. Άρα μιλάμε πάλι για την λογική του Καραγκιόζη «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου». Ενώ λοιπόν δεν υπάρχουν Αριστεροί και Δεξιοί σήμερα υπάρχουν μόνο οι… αριστεροί. Μόνο η ετικέτα της αριστεροσύνης εξακολουθεί πανίσχυρη και ντούρα. Η ετικέτα «Δεξιός» υπάρχει μεν, αλλά μόνο ως ρετσινιά για να στιγματίζει όσους την έχουν. Καλημέρα κυρία Νέα Δημοκρατία.
Για γέλια και για κλάματα
Να σου πω κυρούλα μου. Κατά πως χτυπιέσαι, μάλλον δίκιο έχεις… Ή «Ας το πιστεύσωμεν», που έλεγε και ο Χάρι Κλιν.
Προσέξτε τώρα τις γιορτές μη μου γίνετε έτσι…
Μάνα είναι μόνο μία
Παρακαλώ να προστεθεί και ο Θρασύβουλας: «Όλα είναι ατμός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου