Εκδόθηκε εσχάτως το ανακοινωθέν της εξωεκκλησιαστικής και δογματικά ετερόμικτης Ομάδας παπικών - ορθοδόξων "Άγιος Ειρηναίος". Συμπρόεδρος του δούρειου αυτού ίππου στην Εκκλησία είναι ο μητροπολίτης Περιστερίου, ο οποίος εργάζεται σ’ αυτήν με ζήλο επί εικοσαετίαν και πλέον, φθάνοντας να συγκαλέσει τα μέλη της τον περασμένο Οκτώβριο στο Περιστέρι, μιαίνοντας έτι περισσότερο το επισκοπείο και την Μητρόπολη. Στην συνεδρίαση αυτή, συμπρόεδρος της ομάδας ήταν ο παπικός «αρχιεπίσκοπος» Michel Jalakh, Γραμματέας του Βατικανού για τις Ανατολικές Εκκλησίες.
Κι ενώ στο Φανάρι, υπό τα εγκόσμια φώτα της δημοσιότητας, ο πατριάρχης μαζί με όλους τους οικουμενιστές επισκόπους εναγκαλίζεται και ανταλλάσσει λειτουργικούς ασπασμούς με τον αρχιαιρεσιάρχη πάπα, ψαλλομένου μάλιστα και «πολυχρόνιου», μνημονευομένου δε σε δοξολογία ως πρώτου επισκόπου της Εκκλησίας και τοποθετώντας τον επί δεσποτικού θρόνου, στο Περιστέρι, ο εκλεκτός του συνεργάτης στη δημιουργία του θεομίσητου σχίσματος της Ουκρανίας και της επιχειρούμενης μιαράς ψευδένωσης με τους παπικούς, μητροπολίτης Περιστερίου, αθόρυβα υποσκάπτει τα θεμέλια της Ορθοδοξίας, υπό την ανοχή (αν όχι έγκριση) της Ιεράς Συνόδου.
Είμαστε εν αναμονή απαντήσεων επί νέων αναφορών. Δεν αποκάμουμε. Συνεχίζουμε τον αγώνα, όπως οφείλουμε άπαντες οι πιστοί, για την υπεράσπιση της πολεμουμένης Εκκλησίας και Ορθοδόξου Πίστεως. Έχουμε άλλωστε ενώπιόν μας, εκτός από το διαχρονικό παράδειγμα των αγίων, το μέγα και παράδοξο θαύμα του Χριστού μας, όταν τον περασμένο Μάρτιο κίνησε την προηγούμενη ΔΙΣ σε απόφαση και Εγκύκλιο για την επανατοποθέτηση της αποβληθείσας ιεράς εικόνας του Εσταυρωμένου και του Σταυρού στο Ιερό Βήμα.
Ο μητροπολίτης Περιστερίου δυστυχώς, εμπαίζει και την Σύνοδο και τους πιστούς, αφού αντί για επαναφορά του Εσταυρωμένου από τις αποθήκες, όπου Τον είχε πετάξει ως "μόνιμα πεθαμένο" και "αιώνια νεκρό", δαπάνησε άγνωστο ποσό από τον οβολό(;) των πιστών για την κατασκευή Σταυρού στον οποίο δεν μπορεί να αγιογραφηθεί Εσταυρωμένος και τοποθέτησε σε όλους τους ναούς αντί του ιερού σεβάσματος, δυστυχώς με την ένοχη υπακοή του τοπικού ιερατείου.
Απορίας άξιον είναι γιατί ο Περιστερίου σε τόσα συνέδρια με τους παπικούς δεν έχει αναφερθεί στον Εσταυρωμένο, τον οποίο διδάσκει ότι είναι παπική σύλληψη και δήθεν «κακώς έχουμε υιοθετήσει» οι ορθόδοξοι. Αλλά αυτό το επιχείρημα, ότι ο Εσταυρωμένος είναι παπικό έθιμο, φαίνεται το χρησιμοποιεί μόνο στους πιστούς που του αντιπαραθέτουν πλήθος θεολογικών επιχειρημάτων, ώστε τεχνηέντως να παρουσιάσει αυτούς ως «αντιπαραδοσιακούς», και εαυτόν ως ορθοτομούντα και «αντιπαπικό».
Αλλά ας έρθουμε στο ανακοινωθέν της συνεδρίασης της κακόμικτης Ομάδας «Άγιος Ειρηναίος». Σημειώνουμε ότι παρά την φιλοξενία της στην Ελλάδα και την προεδρία από Έλληνα επίσκοπο, αποφεύχθηκε η έκδοση του ανακοινωθέντος στα ελληνικά. Συνήθως αυτά εκδίδονται σε 6 γλώσσες. Η ελληνική έκδοση έχει πάψει να υφίσταται από το 2019.
Το κύριο θέμα της συνάντησης ήταν: «Σχίσματα μεταξύ Ανατολής και Δύσης: Ιστορικές, Συστηματικές και Κανονικές Προσεγγίσεις». (Schisms Between East and West: Historical, Systematic, and Canonical Approaches).
Παρακάτω εκθέτουμε, κατά το δυνατόν συνοπτικά, κάποιες ελάχιστες παρατηρήσεις (θεωρούμε ωστόσο ότι τέτοια κείμενα χρήζουν εκτενέστερης κριτικής):
1. Είναι ηλίου φαεινότερη η έντεχνη προσπάθεια να αναχθεί η αποκοπή των παπικών από την Εκκλησία ως ένα σύνηθες σχίσμα, όπως αυτά που συμβαίνουν μεταξύ ομοδόξων Τοπικών Εκκλησιών, μία απλή «διακοπή κοινωνίας» -όπως αρέσκεται ο μητροπολίτης Περιστερίου να την αποκαλεί- πράγμα τεχνικά ιάσιμο, παραβλέποντας ωστόσο τις αιρετικές τους δοξασίες και υποβαθμίζοντας την δογματική διάσταση του Μεγάλου Σχίσματος (1054).
[Για το μεγάλο σχίσμα που δημιούργησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο (2019) στην Ουκρανία με την καίρια συμβολή του μητροπολίτου Περιστερίου, και τις τραγικές συνέπειες των αιματηρών διώξεων που βιώνει έκτοτε η κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας ποιος θα ασχοληθεί;]
2. Στην κοινή προοπτική της «συμφιλιώσεως» μεταξύ παπικών και ορθοδόξων, η ομάδα προτείνει -παραδόξως- μία κοινή αναγνώριση της οικουμενικής αυθεντίας της Γενικής Σύνοδου Κων/πόλεως επί Μ.Φωτίου 879-/80 (Η’ Οικουμενική Σύνοδος), θεωρώντας ότι αυτή «θα παρείχε στερεό θεμέλιο για την επίλυση του επίμαχου ζητήματος του filioque και για τη λειτουργία ενός ρωμαϊκού πρωτείου σε μια επανενωμένη Εκκλησία» (παραγρ.13).
Πόσο ειλικρινής όμως και ρεαλιστική είναι άραγε η πρόταση αυτή; Πόσο εφικτή είναι μία τέτοια αναγνώριση από την Ρώμη, όταν ο ίδιος ο παπικός θεσμός έχει στηριχθεί επί αιώνες σε πορίσματα αντιφατικά προς το πνεύμα και το γράμμα της εν λόγω Συνόδου;
Ενώ, εκ πρώτης ανάγνωσης, η πρόταση αναγνώρισης της Συνόδου 879/80 ακούγεται θετική, ωστόσο προκαλεί απορία, καθώς είναι γνωστό ότι μία τέτοια αναγνώριση είναι παντελώς αδύνατη για τον Πάπα, αφού θα σήμαινε αυτομάτως την απόρριψη σειράς άλλων Βατικάνειων «οικουμενικών συνόδων», οι οποίες έχουν στηριχθεί ακριβώς στην απόρριψη της Συνόδου αυτής. Και κυρίως θα σήμαινε απόρριψη του παπικού πρωτείου εξουσίας (primatus jurisdictionis) που η Σύνοδος αυτή κατεδίκασε.
Γιατί δεν πρότεινε την λύση αυτή ο άγιος Μάρκος Ευγενικός στις αιτιάσεις του προς τους παπικούς; Είναι προφανές όμως ότι εκείνος δεν συζητούσε για «επίλυση του ζητήματος του filioque», αλλά για μετάνοια, εξάλειψη και καταδίκη του filioque και όλων των άλλων παπικών κακοδοξιών και επιστροφή στην Πίστη των Πατέρων.
Ίσως, η άρνηση του πάπα στην συγκεκριμένη πρόταση της ομάδας καταδείξει αυτό που όλοι οι πιστοί παραδέχονται πλην των ηγετών κληρικών: το μάταιο και επιβλαβές των ατέρμονων θεολογικών διαλόγων.
Ίσως εννοήσει τότε και ο πλέον δύσπιστος ότι πιθανότερο είναι να μετανοήσει ο διάβολος, παρά ο πάπας να απεμπολήσει το διοικητικό του πρωτείο επί συμπάσης της Εκκλησίας.
3. Η ετερόμικτη ομάδα Περιστερίου αποφαίνεται ότι η καταδίκη του πάπα Νικολάου, («πραγματικός αίτιος και πατήρ του σχίσματος του 9ου αιώνος» κατά τον Ι.Καρμίρη), από την Σύνοδο του 867, υπό την προεδρία πάλι του Μεγάλου Φωτίου, θεωρείται «μη νόμιμη» (παραγρ. 8).
Μία Σύνοδος στην οποία είχαν συμμετοχή όλα τα Πατριαρχεία και πολυάριθμοι επίσκοποι και κληρικοί, ως και ο αυτοκράτορας Μιχαήλ, ο συναυτοκράτορας Βασίλειος και πολλοί άλλοι αξιωματούχοι, συγκλητικοί κτλ., και η οποία κατεδίκασε τις λατινικές κακοδοξίες και καινοτομίες, δεν είχε κανονική νομιμότητα στην καθαίρεση του πάπα, για τον καθηγητή επίσκοπο και τους συνεργάτες του στην ομάδα.
4. Η ομάδα ανακοινώνει ότι «η σύγχρονη ιστοριογραφία επιβεβαιώνει ότι δεν υπήρξε καταδίκη ούτε της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, ούτε της Εκκλησίας Ρώμης».
Ασφαλώς, για την όποια «καταδίκη» ενδεχομένως επέβαλε η Ρώμη στην Εκκλησία Κων/πόλεως, είναι κάτι που μας αφήνει παντελώς αδιάφορους. Τι ισχύ μπορούν να έχουν σύνοδοι αιρετικών που εισήγαγαν αλλοίωση στο Σύμβολο της Πίστεως; Καμία απολύτως. Είναι ψευδοσύνοδοι. Σημασία έχει τι αποφασίζουν οι ορθόδοξες Σύνοδοι.
Αγνοούν, άραγε, τα μέλη της Ομάδας ή παραβλέπουν ότι η Αγία Η΄ Οικουμενική Σύνοδος 879/80, την οποία οι ίδιοι αιτούνται να γίνει αποδεκτή από τους παπικούς, καθυπέβαλε σε καθαίρεση άπαντας τους ιερωμένους που αποδέχθηκαν την αλλοίωση του Συμβόλου της Πίστεως και σε ανάθεμα αντίστοιχα, όσους λαϊκούς;
Αγνοούν ότι όλα τα Πατριαρχεία μετά την απόφαση της Συνόδου Κων/πόλεως του 1054, διέκοψαν οριστικά την κοινωνία με την Εκκλησία της Ρώμης, άπαντες δε οι Άγιοι Πατέρες και η συνείδηση του πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας έκτοτε μέχρι σήμερα, θεώρησαν ότι στην Σύνοδο αυτή, ο πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος «ψήφῳ τούτους κοινῇ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐξέτεμε»; (Ι.Καρμίρη Δ.Σ.Μ. Ορθ. Καθ. Εκκλησίας Τομ.Ι σελ.335).
Δεν επαρκούν όμως αυτά για τους νομικούς θεολόγους της ομάδας. Η παπική Ρώμη «δεν καταδικάστηκε». Υφίσταται ως αληθής του Χριστού Εκκλησία, παρά την επινόηση, εισαγωγή και εμμονή σε πληθώρα αιρέσεων. Ποια άλλη νομική «καταδίκη» αναζητούν για να αποδεχθούν την αποκοπή της;
5. Επιπλέον η ομάδα δίνει νέα ερμηνεία στην αντίληψη της άρσης αναθεμάτων που έκαναν από κοινού ο μασόνος πατριάρχης Αθηναγόρας με τον Πάπα το 1965. Για την ομάδα, είναι κι αυτό μια «παρεξήγηση». Δεν πρόκειται για άρση αναθεμάτων. Είναι εξάλειψη «σκληρών φράσεων» που «πληγώνουν» την μνήμη της Εκκλησίας.
«Η κοινή δήλωση της 7ης Δεκεμβρίου 1965 δεν ομιλεί για «άρση αναθεμάτων», αλλά δηλώνει ότι «οι φράσεις των αφορισμών πρέπει να εξαλειφθούν από τη μνήμη και από το μέσον της Εκκλησίας». Γι’ αυτό ο Παύλος ΣΤ΄ μίλησε για «θεραπεία της μνήμης». (παραγρ.5)
Αυτά εν ολίγοις και πολύ συνοπτικά.
Ακόμα ένα ανακοινωθέν από τα είκοσι και πλέον που έχει εκδώσει η ομάδα ψευδένωσης, το οποίο χαρακτηρίζεται, όπως τα προηγούμενα, από το ίδιο διπλωματικό και διαπραγματευτικό πνεύμα των μελών της προς εξεύρεση «κατάλληλης φόρμουλας αμοιβαίας κατανόησης», με γενικόλογες διατυπώσεις θεολογικής υφής, αγάπη χωρίς αλήθεια, ανακάτεμα ορθών και λανθασμένων θέσεων, έλλειψη σαφούς ορθοδόξου ομολογίας και δογματικής, αμφισημίες και παρερμηνευμένες ιστορικές αναφορές που εξυπηρετούν το αφήγημα ότι το σχίσμα Ανατολής – Δύσης είναι κυρίως «κατάσταση αμοιβαίας άγνοιας», αναγωγή της αποκοπής της παπικής κοινότητας από την Ορθοδοξία σε ανθρώπινη «παρεξήγηση» και όχι σε δογματική παρέκκλιση, εξίσωση Εκκλησίας και εκκλησιαστικών κοινοτήτων, παρερμηνεία της εν Χριστώ ενότητας, υποβάθμιση των Ιερών Κανόνων σε ιστορικο-κοινωνιολογικά κριτήρια, υιοθέτηση ρωμαιοκαθολικών εκκλησιολογικών κακοδοξιών περί βαπτισματικής «κοινωνίας», καθώς και τάση για επανατοποθέτηση των παπικών διεκδικήσεων (κυρίως του πρωτείου) σε συμβατότητα με μια δήθεν «πρωτοχριστιανική πρακτική».
Στόχος τους, με την κατάδειξη δήθεν «παρεξηγήσεων, παρερμηνειών και λαθών του παρελθόντος» αμφοτέρων πλευρών (Ορθοδοξίας και παπισμού), είναι η παροχή διορθωτικών προτάσεων ώστε να υπερβαθούν με «αμοιβαία κατανόηση» και να φθάσουμε τελικά στο «ποθούμενο» της ψευδενώσεως.
Πουθενά λόγος για μετάνοια, πουθενά λόγος για αλήθεια, πουθενά λόγος για αποκήρυξη κακοδοξιών και επιστροφή στην ορθόδοξη Πίστη και Ιερά Παράδοση. Πουθενά ειλικρινής αγάπη απέναντι στους παπικούς. Εάν υπήρχε αγάπη εν αληθεία, εκείνα είναι που θα ετίθεντο ως αναγκαία ώστε να καταδειχθεί ο δρόμος της σωτηρίας τους.
Τι θα έλεγε άραγε για την ομάδα αυτή, ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός;
«Τεχνολογοῦσι λοιπὸν, οὐχὶ θεολογοῦσιν οἱ ἄνθρωποι… Μὴ περιεργασώμεθα τὸν εὐαγγελικὸν λόγον λέξεσι περιξήροις, καὶ ἀπεράντους ζητήσεις καὶ λογομαχίας σπείροντες καὶ τὸν λεῖον καὶ εὐθύτατον τῆς πίστεως τραχύνοντες, ἀλλὰ μᾶλλον περιεργασώμεθα τὸ ἔργον τῆς πίστεως». Ἅγ.Ἰωάννης Δαμασκηνός, Περί λογομαχούντων, και αμφισβητούντων περί την πίστιν. PG 96,92-93.
Λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί επιδίδονται σε τεχνικούς λόγους, όχι σε θεολογία -δεν θεολογούν… Ας μη σχολαστικολογούμε πάνω στον ευαγγελικό λόγο με άγονες και ξηρές λέξεις, σπέρνοντας ατέλειωτες αναζητήσεις και λογομαχίες και κάνοντας τραχύ και δύσβατο το ομαλό και ευθύ μονοπάτι της πίστεως· αλλά μάλλον ας ασχοληθούμε με το έργο που γεννά η πίστη».
«Γι᾿αὺτό, ἀδελφοί μου, ἂς σταθοῦμε στὴν πέτρα τῆς πίστεως καὶ στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ μετακινοῦμε τὰ ὅρια ποὺ ἔθεσαν οἱ ἅγιοι πατέρες μας, καὶ χωρὶς νὰ ύποχωροῦμε σ’ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ καινοτομοῦν καὶ νὰ γκρεμίσουν τὴν οἰκοδομὴ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας γιατί, ἂν δοθεῖ ἄδεια στὸν καθένα ποὺ θέλει, τότε σιγὰ σιγὰ θὰ καταλυθεῖ ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας». Ἅγ.Ἰωάννης Δαμασκηνός, Περὶ τῶν εἰκόνων, Λόγος Γ΄, ΕΠΕ 3,256
Κρατηθείτε από τους Αγίους Πατέρες αδελφοί.
Καλό υπόλοιπο Τεσσαρακοστής.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΙΣΤΩΝ Ι.Μ.ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου